เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 181

คนที่มาก็คืออูเจินจู สวมชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงยีนดูคล่องแคล่วปราดเปรียว

เมื่อเห็นเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน เธอส่งเสียง“ชู่ว”ออกมาก่อน ยื่นศีรษะเข้าไปด้านในห้องมองดูโดยรอบรอบหนึ่ง เมื่อไม่เห็นว่ามีคนอื่น รีบถอนหายใจออกมาทันที “จอมมารน้อยไม่อยู่ เยี่ยมไปเลย”

“จอม จอมมารน้อย?”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่ค่อยแน่ใจว่าเธอพูดถึงใคร ถ้าหากเป็นเซียวเซิ่งละก็ นั่นควรจะเป็นจอมมารใหญ่ถึงจะถูก

“เมื่อกี้พี่ตกใจจะแย่เลย” อูเจินจูดันเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนออกแล้วเดินไปด้านใน นั่งบนโซฟาแล้วแผ่แขนขาออก “หยิบโคล่ามาปลอบขวัญพี่สักกระป๋อง เธอยังไม่รู้ว่าสมัยก่อนสามีของเธอโหดร้ายป่าเถื่อนมากขนาดไหน สายตาที่เย็นยะเยือกนั่นราวกับคมมีด วินาทีถัดมาก็สามารถนำฉันไปสับกลายเป็นเนื้อบดแล้วกลืนลงไปในท้อง”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนทราบดีว่าเธอไม่ได้พูดเกินความจริง เซียวเซิ่งโหดขึ้นมานั้นก็น่ากลัวจริงๆ ตนเองเคยถูกเขาเตะที่กลางแม่น้ำครั้งหนึ่ง......

“เจินจู ไม่มีโคล่ามีแค่น้ำโซดา เอาไหมอะ?”

“พอถูๆไถๆไปได้หน่อย เปิดให้ แล้วส่งมาใกล้ๆปากพี่เลย” อูเจินจูหลับตาลงแล้วนอนหลับ เมื่อครู่ปรนนิบัติเย่เฟิงนานขนาดนั้น เหนื่อยแล้ว

“รู้แล้ว”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมองค้อนเพื่อนสนิททีหนึ่ง เริ่มบิดฝาขวด

เซียวเซิ่งที่อยู่ในห้องน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จพอดี ทันทีที่ออกมาก็เห็นเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนใช้สายตาที่รักเอ็นดูมองอูเจินจู เพราะมือที่บิดเปิดฝาขวดน้ำทำให้เส้นเลือดดำปูดขึ้นมา ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาเปลี่ยนเป็นเยือกเย็นและอึมครึมทันที

กล้าใช้ผู้หญิงของเขา รนหาที่ตายใช่ไหม? เขาเองยังตัดใจใช้ไม่ลง

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยังบิดเปิดฝาขวดน้ำขวดนี้ไม่ออก ทั้งยังไม่กล้ารบกวนอูเจินจูที่งีบหลับ กำลังจะใช้ฟันกัด มือที่เรียวยาวสวยงามมือหนึ่งก็ดึงแย่งไปอย่างแรง จับตัวขวดเอาไว้ แล้วบิดด้วยความเท่......ฝาขวดเปิดออก

“ขอบคุณคุณสามี”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมองไปทางสามีที่รูปหล่อบาดใจ พูดเสียงเบา “เธอกำลังหลับตาพักผ่อนอยู่น่ะ เอาน้ำมาให้ฉันเถอะ ฉันจะป้อนเธอ”

ป้อนเธอ?

ฉันยังไม่ได้รับการดูแลแบบนี้

เซียวเซิ่งไม่สามารถพูดความริษยาภายในใจออกมาได้ ทันทีที่ปลายนิ้วดีด ได้ยินเพียงแค่เสียง“เพียะ”ทีหนึ่ง ฝาพลาสติกดีดไปกระแทกเข้ากับบนหน้าผากของอูเจินจู ระดับความหนักเบาไม่มากไม่น้อยเกินไป

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนปิดตาเอาไว้

“ใครจู่โจมแม่? ใคร ใคร?”

อูเจินจูลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว กัดฟันกรอด ลักษณะท่าทางดุดัน แต่เมื่อครู่ต่อมาเห็นว่าเป็นเซียวเซิ่ง ทันใดนั้นก็เปลี่ยนสีหน้ากลับมาอย่างรวดเร็วหนึ่งร้อยแปดสิบองศา “อุ๊ย น้องเขยกลับมาแล้ว? เชิญนั่งเชิญนั่ง......”

พูดจบก็โยกตัว หลบไปอยู่ด้านหลังของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนทันที

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรีบลูบหน้าผากของเธอทันที บ่นด้วยน้ำเสียงที่โกรธเคืองเล็กน้อย “ศีรษะของเธอเพิ่งได้รับบาดเจ็บสาหัส คุณทำอย่างนี้กับเธอได้ยังไงกัน?”

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร”อูเจินจูยิ้มอย่างสดใส แต่น้ำเสียงกลับสั่นเครือ “ถูกดีดครั้งนี้ สมองของฉันก็ฉลาดขึ้นมาทันทีเลย”

เซียวเซิ่งไม่ได้พูดจา นั่งลงบนโซฟาอย่างเกียจคร้าน ขาที่ตรงยาวไขว่ห้างเล็กน้อย เชิดลำคอขึ้นแล้วดื่มน้ำโซดาอึกหนึ่งด้วยความสง่างาม ส่วนโค้งของลูกกระเดือกที่ยื่นออกมาขยับไปมาอย่างน่าหลงใหล ทำให้อูเจินจูมองจนค้างไปแล้ว

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้มองชายหนุ่มรูปงามอันดับหนึ่งในตำนานในระยะใกล้ขนาดนี้ หวั่นไหวกว่ามองฉู่หยู้ซีมากเลยทีเดียว

ฉู่หยู้ซีงดงามราวกับเทพบนสวรรค์ แต่ว่าดูอ่อนหวานมากเกินไป ไม่มีพละกำลัง แต่เซียวเซิ่งไม่เพียงหน้าตาดีสมบูรณ์แบบ ออร่าเข้มแข็งและยิ่งใหญ่ ร่างกายที่แข็งแรงมีความเป็นชายก็ยิ่งเป็นสัตว์ป่าแบบร้อยเปอร์เซ็นต์ ทำให้ผู้หญิงอดไม่ได้ที่จะคุกเข่าลงใต้กางเกงสูทที่เรียบจนกลีบขึ้นโค้งแล้วหมอบกราบ......

“เซียวเซิ่งหล่อกว่าสวี่เจียนมากมายจริงๆ”อูเจินจูกระซิบที่ข้างหูเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน “โดยเฉพาะตอนที่เขาโหดร้ายป่าเถื่อน ความเป็นชายแบบนั้นช่างเท่จริงๆ ฝีมือด้านนั้นจะต้องยอดเยี่ยมมากแน่ๆ......”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหมดคำจะพูด มองเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของสามีเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก รีบลากอูเจินจูมาอีกข้าง “เย่เฟิงไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ไม่เป็นอะไรมาก ไม่จำเป็นต้องผ่าตัด เพียงแต่ต้องเข้าเฝือกยึดใหม่อีกครั้งก็พอ”อูเจินจูมองตาที่เย็นราวกับน้ำค้างแข็งของเซียวเซิ่ง เอ่ยถามเสียงเบา “สามีของเธอจะลงโทษฉันยังไง ส่งฉันไปกินข้าวแดง หรือว่าให้ชดใช้เงิน?”