เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 188

“ฉันถามว่าคุณไปตายที่ไหนมา ทำไมคุณไม่ตอบฉันล่ะ?”

หวงฟางถลึงตาใส่ผู้เป็นสามี ร้องโหวกเหวกโวยวายอย่างไม่ไว้หน้า “มีหลานชายคอยหนุนหลังอยู่ เลยกลับมาตีหน้าตายใส่ฉันงั้นเหรอ? ดูท่าทางของคุณสิ อยากจะลงมือกับฉันด้วยหรือไง?”

“ทำไมผมต้องลงมือกับคุณด้วย?” เอี๋ยนจื้อโก๋วโยนกระดาษทิชชูที่เปียกไปด้วยเลือดทิ้งลงถังขยะไป และหยิบออกมาอีกสองแผ่นกดลงไปบนหน้าผากอีกครั้ง กล่าวอย่างสุภาพอ่อนโยน “คุณให้เสี่ยวเนี่ยนแต่งกับเซียวเซิ่ง ผมต้องขอบคุณคุณด้วยซ้ำ”

“คุณ......” หวงฟางถูกกล่าวแทงใจดำ กล้ามเนื้อบนใบหน้ากระตุกขึ้นมา “เป็นนังลูกผสมนั่นแย่งพี่เขยของตัวเองชัด ๆ! ฉันจะให้หล่อนแต่งกับเซียวเซิ่งได้ยังไงกัน?”

“อาฟาง คุณปล่อยให้พวกเขาใช้ชีวิตอย่างสงบสุขเถอะนะ อย่าไปก่อความวุ่นวายอีกเลย”

เอี๋ยนจื้อโก๋วเป็นคนมีการศึกษา พูดด้วยเหตุผลกับภรรยาอย่างใจเย็น “ไม่ว่าคนที่แต่งกับเซียวเซิ่งจะเป็นใคร สุดท้ายก็ยังเป็นลูกเขยของเรา มีต้นไม้ใหญ่อย่างเขาอยู่ คนอื่นก็จะไม่กล้ารังแกโรวเอ๋อร์ของเรา คุณว่าใช่ไหมล่ะ?”

“หึ คนตระกูลเซียวไม่มีทางที่จะยอมรับลูกผสมสองคนนั้นแน่!” หวงฟางยักคิ้วเย้ยหยัน “เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมีนิสัยไม่ดีมาตั้งแต่เด็ก คุณไม่รู้เหรอ?”

“เรื่องนั้นคุณไม่ต้องสนใจ เซียวเซิ่งจะมีวิธีจัดการกับคุณพ่อคุณแม่ของเขาเอง ตระกูลเซียวจะต้องยอมรับเสี่ยวเนี่ยนแน่ ขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้นเอง”

“คุณมองโลกสวยเกินไปแล้ว!” หวงฟางมีสีหน้ามืดมน “เมื่อสักครู่คุณนายเซียวได้ยึดทรัพย์สินภายในมือของโรวเอ๋อร์ไปหมดแล้ว ถ้าหล่อนมีความรู้สึกดีเล็กน้อยให้กับเสี่ยวเนี่ยน จะต้องไม่ทำถึงขนาดนี้แน่!”

“สมควรยึด” เอี๋ยนจื้อโก๋วเห็นภรรยาพูดจนเสียงแหบแห้ง จึงได้รินน้ำให้เธอแก้วหนึ่ง “ใช้เงินคนอื่นมันไม่สบายใจ ไม่มีทรัพย์สินที่ได้มาโดยบังเอิญพวกนี้แล้ว ครอบครัวของเราสามคนก็ยังคงใช้ชีวิตอย่างเมื่อก่อน ก็ดีเหมือนกัน!”

“ดีบ้าอะไรล่ะ!” หวงฟางสบถใส่ผู้เป็นสามี น้ำเสียงเย้ยหยันเป็นอย่างมาก “ฉันและโรวเอ๋อร์ไม่ได้ทำงาน เงินบำนาญแค่นั้นของคุณไม่คู่ฟันด้วยซ้ำ!”

“ผมไม้ใช้เงิน เอาให้พวกคุณสองแม่ลูกใช้หมดเลย” เอี๋ยนจื้อโก๋วมองดูภรรยา กล่าวด้วยส่วนลึกของหัวใจ “ตอนนี้เสี่ยวเนี่ยนมีชีวิตที่แน่นอนแล้ว ผมเองก็พลอยวางใจไปด้วย หลังจากนี้ ผมก็ไม่คิดที่จะไปมาหาสู่กับเธอมากเกินไป มุ่งกำลังทั้งหมดไปที่การทำงานเสริม สอนนักเรียน หนึ่งเดือนก็ได้เป็นหมื่นหยวนอยู่”

“ก็ไม่พออยู่ดี!” หวงฟางมีสีหน้ารังเกียจ

เป็นเรื่องดีที่สามียินดีออกไปหาเงิน แต่เซียวเซิ่งโยนเงินให้ครั้งละเป็นล้าน ๆ จะเทียบกันได้ยังไง?

“เป็นคนอย่าละโมบโลภมากจนเกินไป!” เอี๋ยนจื้อโก๋วโมโหขึ้นมาเล็กน้อย “คุณแนะนำให้โรวเอ๋อร์ไปพบปะหาคู่จะดีกว่า จากนั้นก็หาคนดี ๆ แต่งงานด้วย ไม่ขอให้มีเงินมากมายอะไร ขอแค่ดีกับเธอก็พอ”

“คนที่ดีเท่าเซียวเซิ่งคงไม่มีอีกแล้ว” หวงฟางบ่นพึมพำด้วยความไม่พอใจ

“อีกอย่าง เลิกให้เธอไปศัลยกรรมได้แล้ว ทำจนแทบจะกลายเป็นผีไปแล้ว!”

เดิมทีเอี๋ยนหยู่โรวมีรูปร่างหน้าตาเหมือนกับพ่อ รูปหน้าเดิมนับว่าไม่เลว ตอนนี้ศัลยกรรมทำหน้านูนขึ้นมา จมูกนูนขึ้นเหมือนสิงโต ดึงคางแหลมเป็นสว่าน ทำให้คนทนดูไม่ได้จริง ๆ

“รู้แล้วน่า” ภายนอกหวงฟางดูไม่อะไรกับสามี แต่ความเคียดแค้นที่อยู่ในใจกลับไม่ลดลงเลย

ว่ากันจนถึงแก่นแท้แล้ว เรื่องทั้งหมดล้วนเป็นเพราะเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน! หวงฟางกัดฟันกรอด เธอจะต้องไม่ปล่อยเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไปอย่างแน่นอน ทรัพย์สินเงินทองที่สูญหาย ผู้ชายที่สูญเสียไป รวมทั้งความเสียหน้า......จะต้องให้ยัยจิ้งจอกน้อยคนนี้เป็นคนชดใช้

เอสเซอร์ คาเฟ่ เสียงเพลงเบา ๆ ฟังสบายดังลอยอยู่ในอากาศ

คุณนายผู้ดีสองคนได้นัดพบปะกันที่นี่ จงเสวี่ยม่านได้มาถึงก่อนเวลา พบว่าเซี่ยจิ่นยังมาไม่ถึง เธอเลยได้โทรหาพี่สาวลูกพี่ลูกน้องของเธอ เพื่อบอกถึงความต้องการของเซี่ยจิ่น

เมื่อคุณแม่ของสวี่เจียนได้ยินว่าเซี่ยจิ่นประฏิเสธลูกชายของตัวเอง ก็โมโหแทบตายขึ้นมาทันที “มีตาแต่ไม่มีแววจริง ๆ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าหล่อนจะหาคนแบบไหนให้ลูกสาวของหล่อนได้!”

“บอกว่าชอบใจกงเสวียนโม่ของฉันเข้าให้” จงเสวี่ยม่านดื่มน้ำไปอึกหนึ่ง และยิ้มอย่างเก้ ๆ กัง ๆ “ตอนนั้นทำฉันรู้สึกประหม่าจริง ๆ เหมือนฉันไปแซะมุมกำแพงของพี่สาวอย่างไรอย่างนั้นแน่ะ”

คุณแม่ของสวี่เจียนแทบจะสำลัก ผ่านไปสองสามวินาทีถึงได้กล่าวขึ้นมา “ก็ไม่แน่ว่าอาโม่จะถูกใจลูกสาวของหล่อน! ลูกสาวลูกชายคู่นั้นของตระกูลเซี่ยวต่างก็มีนิสัยแปลก ๆ สวี่เจียนของฉันไม่ชอบเซียวซานั่นเลยสักนิด ฉันเป็นคนไปเสนอหน้าไปพูดเรื่องแต่งงานเอง หล่อนไม่เห็นด้วยก็พอดีเลย”

“มี เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน”

“นั่นใช่หญิงสาวเหรอ? หล่อนเป็นแม่คนไปแล้ว เป็นของมือ——”

“พอเถอะน่า!” สวี่เจียนโมโหขึ้นมาทันที “นอกจากเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ผมจะไม่แต่งกับใครทั้งนั้น กู้จ่านหนิงบังคับแม่ไม่ได้บังคับผม จะแต่งแม่ก็แต่งเองสิ!”

“โถ่ เด็กคนนี้นี่” ตุ๊ด ๆ ......

อีกฝ่ายได้ตัดสายไปเสียแล้ว คุณแม่ของสวี่เจียนโมโหตัวสั่น คิดไปคิดมา เธอคิดว่ามีคนคนหนึ่งที่สามารถทำทุกอย่างเพื่อสวี่เจียนได้ นั่นก็คือหลินเซวียนนั่นเอง

ให้หลินเซวียนแต่งงานกับสวี่เจียนเพื่อบังหน้าไปก่อน เพื่อหลีกเลี่ยงการบังคับแต่งงานของกู้จ่านหนิง จากนั้นค่อยหาผู้หญิงฐานะดีเพียบพร้อมที่เหมาะสมให้กับสวี่เจียน พอหาเจอแล้วค่อยเตะหลินเซวียนออกไป......

คิดวางแผนอยู่แบบนี้ คุณแม่ของสวี่เจียนก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรหาผู้บัญชาการไป๋ ให้หลินเซวียนมาที่บ้านพักสำนักงานราชการเพื่อคุยเรื่องงานแต่งงาน

แน่นอนว่าผู้บัญชาการไป๋ไม่อยากจะให้ลูกสาวตระกูลกู้แต่งเข้ามาอยู่แล้ว จึงได้ปล่อยตัวหลินเซวียนที่ถูกคุมขังออกมาทันที และบอกกล่าวสั่งการ

หลินเซวียนอยากแต่งให้กับสวี่เจียนจนบ้าคลั่ง ไม่สนหรอกว่าจะแต่งงานจริงหรือแต่งงานปลอม ขอเพียงแค่แต่งงานก็พอ ดังนั้นจึงได้รีบขับรถมุ่งหน้ามาที่บ้านพักสำนักงานราชการในทันที......

ห่างออกไปไม่ไกลจากสถานีตำรวจนัก มีรถหรูสองคันจอดอยู่ คันหนึ่งเป็นรถบูกัตติ อีกคันคือปากานี

เมื่อเห็นรถของหลินเซวียนขับผ่านไป กู้จ่านหนิงก็ยิ้มอ่อน ๆ “ขับตามไป ขวางรถของตำรวจหญิงนั่นเอาไว้”

เรื่องที่ฉันคิดจะทำ ไม่มีเรื่องไหนที่ทำไม่สำเร็จ