เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 221

“7 กรกฎาคม แดดจัด จู่ๆ หิมะตกหนัก...”

เสียงริงโทนโทรศัพท์ขัดความเร่าร้อนภายในรถ เซียวเซิ่งถอนจูบภรรยา ปลายนิ้วลูบไล้ริมฝีปากของเธอ เขาเช็ดมันอย่างไม่เต็มใจ

“อูเจินจูมาแล้ว ฉันต้องไปแล้ว” เธอเห็นเงาเพื่อนรักแต่ไกล เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตัดสายโทรศัพท์ แล้วเปิดประตูลงจากรถโดยตรง แม้แต่จูบลาก็ไม่มี

นี่ทำให้เซียวเซิ่งเหมือนถูกมองข้าม เขาไม่อยากจะแยกกับเธอแม้แต่วินาทีเดียว ใครจะไปรู้ว่าเธอกลับปลดปล่อย ปัดตูดไม่รับผิดชอบ

เขาก้มตัวไปข้างหน้า เซียวเซิ่งจับแขนภรรยาอีกครั้ง “ไม่ทานอาหารเย็นกับฉันเหรอ?”

“ใช่ พ่อแม่ของเจินจูดีกับฉันมาก จะต้องเลี้ยงต้อนรับพวกเขา” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมองสามีอย่างรู้สึกผิด “เดิมดีพานายไปด้วยได้ แต่ความสัมพันธ์ของพวกเรายังไม่ได้เปิดเผยต่อสาธารณะ ดังนั้น...”

“งั้นอย่างน้อยก็จูบลาหน่อยไหม เธอเป็นภรรยายังไง ถึงได้ไม่รู้เรื่องนี้?” เซียวเซิ่งพูดจุดบกพร่อง

“เอ่อ..” เพิ่งจูบไปไม่ใช่เหรอ ปากบวมหมดแล้ว ในบ้านมีผู้ชายที่ไม่รู้จักพอ ชีวิตจะดำเนินต่อไปยังไงนะ?

กู้ซีหนิงหลบอยู่ด้านหลังต้นไม้ต้นหนึ่ง เธอแอบสังเกตการณ์กระทำทุกอย่างของเซียวเซิ่ง จู่ๆ เห็นเขาประคองหน้าสวยอ่อนนุ่มของภรรยา แล้วจูบอย่างเร่าร้อน

“อ๊ะ...” จูบครั้งนี้เหมือนกับจูบลงบนใบหน้าของเธอ กู้ซีหนิงอุทานออกมาแล้วจับใบหน้า คลื่นความร้อนพุ่งเข้าภายในร่างกาย “เซียวเซิ่ง ฉันรักพี่ รักพี่นะ...”

รักที่ลึกซึ้ง เธอถอนตัวออกมาไม่ได้แล้ว

กู้ซีหนิงไม่เคยคิดทำร้ายใครมาก่อน แต่ตอนนี้ เธอหวังเป็นอย่างมากว่าภรรยาของเซียวเซิ่งจะเกิดอุบัติเหตุตายไป แบบนั้นเซียวเซิ่งก็เป็นของเธอแล้ว!

ก๊อก กระจกรถถูกเคาะ

อูเจินจูเป็นคนอารมณ์ร้อน ไม่สนใจคู่หนุ่มสาวที่ยังพะเน้าพะนอกันอยู่ แล้วพูดประณาม “ทำไมเหมือนลาตายจากกัน? ช่วยรักษาความรู้สึกของคนโสดหน่อยได้ไหม?”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหน้าแดงลงจากรถ แล้วลากอูเจินจูวิ่งออกไปไกล กระโปรงโบกพริ้วสะท้อนในดวงตาของเซียวเซิ่ง มันน่าหลงใหลมาก

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้น ถ่ายรูปภาพสวยงามของภรรยาเอาไว้...

ถนนคนเดินจงโจว ทิวทัศน์สวยงาม มีนักท่องเที่ยวจำนวนมาก

หลังจากที่กู้ซีหนิงมองดูพี่เซิ่งจากไป เธอก็รีบวิ่งตามเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ตามเธอเข้าไปในร้านเสื้อผ้าแฟชั่นซิ่วจิง

“ยินดีต้อนรับค่ะ ฉันคือดีไซเนอร์จ้าวซิ่วจิง ดีใจที่ได้บริการคุณค่ะ” ดีไซเนอร์หญิงวัยกลางคนที่แต่งตัวทันสมัยเข้ามาทักทาย ในตอนที่เห็นเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน เธอตกตะลึงเล็กน้อย “เชิญนั่งทางนี้ค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ” หลังจากนั่งลง เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนนำกระดาษร่างที่ตัวเองวาดยื่นให้ดีไซเนอร์” นี่คือรูปแบบที่ฉันออกแบบ คุณดูหน่อยว่าช่วยตัดออกมาให้ฉันได้ไหมคะ?”

“ค่ะ” ในตอนที่เห็นกระดาษ ดีไซเนอร์ดวงตาเป็นประกาย “ออกแบบได้ยอดเยี่ยมมากเลย ดูออกได้ว่าคุณมีพื้นฐานที่ลึกซึ้ง หรือว่าจะเป็นคนในวงการ?”

“ไม่ใช่ค่ะ ฉันทำเวดดิ้งสตูดิโอค่ะ” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยิ้มถ่อมตัว

“คนในวงการทำไม่ได้ คนนอกวงการกลับมืออาชีพ ความสามารถของคุณทำให้ฉันนับถือ” ดีไซเนอร์ชื่นชมมันอย่างละเอียดถี่ถ้วน จากนั้นวางกระดาษลง มองไปทางเธออย่างสดใส “ฉันสามารถตัดตามแบบของคุณได้ คิดเพียงแค่คิดค่าวัสดุและค่าแรง”

“ขอบคุณค่ะ”

“เพียงแต่ว่า ถ้าหากคุณสามารถยกแบบร่างให้พวกเรา—”

“ไม่ค่ะ ฉันไม่วางแผนที่จะยกให้คนอื่น” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนออกแบบเสื้อผ้าตัวเอง ไม่ได้เป็นเพราะเอาไว้ขาย “เนื้อผ้าช่วยใช้ไหมหม่อนเป็นวัสดุหลัก สีฟ้าของน้ำเป็นหลัก

“ฉันคิดว่าชุดนี้สีชมพูจะสวยกว่านะคะ ผิวหนังของคุณขาวผ่องสดใส สามารถครอบงำสีสันอันงดงามของดอกซากุระได้อย่างเต็มที่” ดีไซเนอร์แนะนำได้ถูกจุด

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “คุณพูดได้ถูกต้องมากค่ะ แต่เป็นเพราะว่าฉันจะเข้าร่วมงานแต่งงาน ดังนั้นสีชมพูไม่ค่อยเหมาะสม กลัวว่าจะแย่งซีนเจ้าสาว”