เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 222

“คุณผู้หญิง ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรอีกเหรอคะ?” ดีไซเนอร์ถามอย่างอกสั่นขวัญแขวน

เธอทำเรื่องน่าละอายใจ แทบอยากที่จะไม่ต้องการเจอกู้ซีหนิงไปอีกตลอดชีวิต แต่ได้ผลประโยชน์จากเธอ จึงทำได้เพียงฝืนเดินไปทางรถปอร์เช่คันนั้น

“ขึ้นรถ” กู้ซีหนิงผลักประตูรถข้างคนขับออก รอให้ดีไซเนอร์ขึ้นรถ จากนั้นก็ยื่นนิ้วมือห้านิ้วออกมา “คุณช่วยฉันตัดชุดแบบเดียวกัน ฉันให้คุณจำนวนเท่านี้”

ถึงจะห้าหมื่นหยวน และยั่วยวนเป็นอย่างมาก

ดีไซเนอร์หวั่นไหว แต่ก็ส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยรับงานส่วนตัว แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน “ขอโทษนะคะ แบบร่างลูกค้าออกแบบเอง ถ้าหากลอกเลียนแบบก็จะถูกฟ้องร้อง”

“ฉันกับผู้หญิงคนนั้นไม่รู้จักกัน ต่อให้สวมใส่ก็ไม่มีโอกาสใส่ชุดชนกัน เธอจะรู้ได้ยังไงว่าถูกลอกเลียนแบบ?” กู้ซีหนิงมองดูเธอ เธอวิเคราะห์อย่างมีเหตุมีผล “อีกอย่างต่อให้เธอเห็นแล้ว คุณไม่ได้รับงานของเธอ ไม่มีทางสงสัยมาถึงตัวคุณแน่นอน”

“นี่...” ดีไซเนอร์พิจารณาเธอดูอีกครั้ง มั่นใจได้ว่าเธอคือคุณหนูของตระกูลผู้ดี แล้วพูดอย่างลำบากใจ “สถานะของคุณน่าจะไม่ธรรมดา เข้าร่วมงานเลี้ยงใหญ่เป็นประจำ จะต้องโดดเด่นจนเป็นภัยแก่ตัว”

“วางใจได้ ฉันไม่ใส่ออกไปข้างนอก แค่วางไว้ในบ้านถือว่าเป็นงานศิลปะ”

กู้ซีหนิงหยิบเงินสดสองก้อนออกมาจากกระเป๋าของเธอ เขย่าอยู่ในมือ “มีช่องทางหาเงินแต่ไม่ยอมรับคือคนโง่ ทุกคนเป็นคนธรรมดา คุณอย่ายึดมั่นในคุณธรรมกับฉันเลย รับไปเถอะ”

“คุณไม่รู้จักคุณเอี๋ยนคนนั้นจริงๆ เหรอ?”ดีไซเนอร์ลังเลใจ

“ไม่รู้จัก” กู้ซีหนิงดึงกระดาษขาวแผ่นหนึ่งออกมา แล้วห่อเงินเอาไว้ ยัดใส่อ้อมแขนของดีไซเนอร์ “รอให้ทำชุดเสร็จแล้ว ฉันค่อยจ่ายให้คุณอีกสิบเท่า ตกลงตามนี้”

“ค่ะ” เงินสิบเท่ามากพอทีเธอจะต้องหาเงินหลายปี ดีไซเนอร์ฝืนใจยอมรับ “คุณต้องการวัสดุแบบไหนสีอะไรคะ?”

“เหมือนกับผู้หญิงคนนั้นเป๊ะ ห้ามมีความแตกต่างใดๆ”

“คุณเปลี่ยนสีได้ไหมคะ?” ดีไซเนอร์ขมวดคิ้ว ทำไมรู้สึกว่าคุณหนูคนนี้ตั้งใจสวมชุดชนกันนะ?

“ไม่เปลี่ยน เอาแบบนี้แหละ” กู้ซีหนิงผลักประตูรถข้างคนขับ แล้วพูดอย่างหยิ่งยโส “ไม่ส่งนะ”

ดีไซเนอร์ลงจากรถจากจนปัญญา ในตอนที่เธอปิดประตูรถลงตามหลัง ในดวงตาของกู้ซีหนิงเผยรอยยิ้มแปลกประหลาด ดีไซเนอร์รู้สึกเสียวสันหลัง รีบวิ่งเผ่นออกไป...

กู้ซีหนิงหุบยิ้ม แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือโทรหาพี่ชาย “พี่ ช่วงเช้าที่พี่พูดกับฉันว่าผู้หญิงที่สวี่เจียนชอบคือใคร?”

“ภรรยาคนปัจจุบันของเซียวเซิ่ง”

เชี่ย! กู้ซีหนิงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ดังนั้นที่เธอต้องถูกบังคับ มันเกี่ยวข้องกับเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน? อย่าโทษที่เธอไม่เกรงใจ!

ภายในตึกการค้า อูเจินจูกำลังลองสวมกระโปรง

เธอไม่เคยสวมกระโปรงมาก่อน แต่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนคิดว่าเธอควรจะหาคู่แต่งงานได้แล้ว ดังนั้นอยากให้เธอลองรูปแบบใหม่ดูหน่อย “ผู้หญิงต้องอ่อนหวานและสง่างามถึงเป็นที่น่ารักใคร่ เธอใส่แต่กางเกงยีนไม่ได้”

อูเจินจูกลอกตาไปมา ในหัวนึกถึงผู้หญิงสวยหยาดเยิ้มคนนั้นที่นั่งอยู่บนตักเย่เฟิงก่อนหน้านี้ เธอก็สวมกระโปรง เผยขาอวบขาว

OK ในเมื่อเย่เฟิงชอบผู้หญิงสวมกระโปรง เธอลองดูหน่อยก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้

“เสี่ยวเหนียนหยู เป็นยังไงบ้าง?” อูเจินจูออกมาจากชุดลองเสื้อผ้า แล้วจับชายกระโปรงหมุนสองรอบ เหมือนกับผีเสื้อเริงระบำ บุคลิกเปลี่ยนไปอย่างมาก

“สวย” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยกนิ้วโป้งให้เธอ แล้วยิ้มชมเชย “มีความเป็นผู้หญิงมาก เจินจูของฉันสวยตั้งแต่เกิดอยู่แล้ว”

“ก็มีแต่เธอที่รู้สึกว่าฉันสวย” อูเจินจูเขินเล็กน้อย เธอกะพริบตาใส่เพื่อนรัก “งั้นฉันใส่เลยนะ?”

“แน่นอนอยู่แล้ว นี่เป็นของขวัญวันเกิดที่มอบให้เธอ” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยิ้มให้เธออย่างอบอุ่น จากนั้นก็ดึงบัตรออกมารูด

กระโปรงตัวนี้ 2000 กว่าหยวน ในเวลาปกติเธอตัดใจซื้อไม่ได้จริงๆ แต่มีสามีแล้วไม่เหมือนกัน ใช้เงินของสามีในใจรู้สึกสบายใจ

โซนเครื่องสำอางชั้นสาม เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนซื้อเครื่องสำอางคุณภาพสูงให้อูเจินจูอีกชุดหนึ่ง เป็นของขวัญวันเกิดอีกเหมือนกัน

ไม่ใช่ว่าเธอล้างผลาญครอบครัว อูเจินจุช่วยเหลือเธอไว้ไม่น้อย ปฏิบัติต่อเอี๋ยนต้าฟาเหมือนกับลูกชายแท้ๆ ก่อนที่จะหมดสติยังมอบรถของตัวเองเพื่อเป็นมรดกให้เอี๋ยนต้าฟา มิตรภาพที่ลึกซึ้งแบบนี้ เธอไม่อยากติดค้าง

สำหรับตัวเธอเอง นอกจากชุดราตรีสั่งตัดชุดนั้น ก็ไม่ได้ซื้ออะไรอีก

“เสี่ยวเนี่ยน ทำไมไม่ซื้อของให้สามีของเธอ?” อูเจินจูเตือนเสียงเบา “เธอจะต้องห่วงใยเขามากๆ อ่อนโยนเอาใจใส่หน่อย ไม่อย่างงั้นระวังถูกผู้หญิงคนอื่นสอดแทรกเข้ามา ในเมื่อเขาดีเลิศขนาดนั้น”

“เขาไม่ใช่คนแบบนั้น” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเชื่อมั่นในเซียวเซิ่งเป็นพิเศษ “อีกอย่างฉันก็ไม่รู้ว่าจะมอบอะไรให้เขา เขาไม่ขาดแคลนอะไรเลย”

“เมื่อก่อนเธอเคยให้อะไรกับสวี่เจียนบ้าง?”

พูดถึงสวี่เจียน หัวใจของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเหมือนกับถูกคลึง บอกถึงความรู้สึกผิดและความเสียใจไม่ออก “พี่ชายค่อนข้างประหยัด เขาใช้ของอะไรจนเก่า ฉันก็ซื้อสิ่งนั้นให้เขา ไฟแช็ก มีดโกนหนวด และก็ยังมีพวกรองเท้า”

“งั้นเธอก็มอบอะไรที่ใกล้ชิดยิ่งกว่าให้กับเซียวเซิ่ง” อูเจินจูก้มหน้าขยับเข้าไปข้างหูเธอ แล้วพูดหัวเราะคิกคัก “กางเกงในของผู้ชายก็ดีนะ มีแบบเร้าอารมณ์ แบบเฉพาะสำหรับคู่รัก...”

“แค่กๆ!” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหน้าแดงไปจนถึงใบหู เธอรีบเดินเร็วขึ้นหลีกเลี่ยงเธอ “อย่าพูดว่าฉันรู้จักเธอ! ให้ของแบบนั้นน่าอายแค่ไหน?”

“มีอะไรน่าอาย? พวกเธอสองคนทำอะไรกันมาหมดแล้ว ระยะติดลบก็มีแล้ว ให้กางเกงในเหมาะสมที่สุด”

พอดีกับด้านข้างมีร้านหรูหราสำหรับผู้ชายโดยเฉพาะ อูเจินจูลากเพื่อนรักเดินเข้าไป

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนคิดไปคิดมาก็ถูก ทั้งสองคุ้นเคยจนแบบนั้นแล้ว และเธอก็เป็นภรรยาของเขา ควรจะซื้อของแนบกายพวกนี้ให้เขา

สุดท้ายภายใต้ความยุยงของอูเจินจู เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนซื้อกางเกงในทรงกระสุนที่โป๊มากๆ ตัวหนึ่งให้เซียวเซิ่ง แบบที่ปกปิดไม่ค่อยได้...

“วางไว้ในรถเธอก่อน รอวันเกิดของเซียวเซิ้ง ฉันค่อยให้เขา”

“วันเกิดของเขาเมื่อไหร่?”

“เดือนหน้า”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมองดูเวลา บ่ายสองโมงกว่าแล้ว พ่อแม่ของอูเจินจูไปเที่ยวต่างประเทศหนึ่งเดือน กลับมาวันนี้ เที่ยวบินมาถึงสนามบินนานาชาติจงโจวเวลาสี่โมงเย็น

“ควรจะไปรับพ่อแม่เธอแล้ว”

“ไปเถอะ”

“คนสวยทั้งสองท่าน ทำผมไหม?” เพิ่งเดินออกจากตึก ชายวัยรุ่นหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งขวางทางพวกเธอไว้ “ร้านทำผมซาลอนมีกิจกรรม เชิญปรมาจารย์ระดับโลกมาทำผมให้ฟรี ลองดูหน่อยไหมครับ?”

“ไม่ต้องค่ะ” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนดึงอูเจินจูอยากจะเดินไป “พวกนี้โกหกทั้งนั้น พูดว่าฟรีก่อน พอทำเสร็จก็ให้จ่ายเงิน”

“พี่เฮปเบิร์น คุณทำไมถึงใส่ความพวกเราล่ะ?” หมาป่าน้อยขมวดคิ้วอย่างน้อยใจ “ไม่หลอกลวงแน่นอน ถ้าผมหลอกคุณ ก็เป็นวัวเป็นม้าให้พวกคุณ”

อูเจินจูใจอ่อนกับหนุ่มน้อยมาโดยตลอด ครั้งนี้ก็ใจอ่อนอีกแล้ว “ฉันอยากจะทำผมพอดี พวกเราไปทำหน่อยไหม เขาไม่กล้าหลอกพวกเรา”

“แต่พวกเรายังต้องไปสนามบินอีกนะ?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนดึงแขนของเธอ “ไปเถอะ ถ้าเกิดไปรับล่าช้าขึ้นมา พ่อแม่เธอจะโมโหนะ”

ชายหนุ่มคนนั้นเห็นพวกเธอลังเล เขาพูดยิ้มรับประกัน “ครึ่งชั่วโมงก็ทำเสร็จแล้วครับ”

“งั้นยังทัน เสี่ยวเนี่ยน ผมของเธอก็ควรตัดแต่งแล้ว ระวังสามีรังเกียจเธอนะ” อูเจินจูดึงเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเข้าไปในร้านทำผม

ผ่านไปห้านาที สระผมเสร็จ ช่างทำผมชาวต่างสุดหล่อคนหนึ่งช่วยเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนออกแบบทรงผมให้เธอ ตลอดขั้นตอนถือว่ารวดเร็วอยู่ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็ไม่ได้สงสัยอะไร

ในเมื่อใครบ้างที่ไม่มาตัดผมที่ร้านทำผมนะ?

ครึ่งชั่วโมงให้หลัง อูเจินจูกับเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนออกจากร้านทำผม พวกเขาไม่ได้คิดเงินพวกเธอจริงๆ เพียงแต่...พวกเธอเพิ่งออกไป ร้านทำผมก็แขวนป้ายปิดร้าน

ผมที่อูเจินจูตัดทิ้ง ถูกทิ้งลงถังขยะอย่างไร้เยื่อใย ส่วนผมของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน กลับใช้แหนบคีบขึ้นมาทีละเส้น แยกระหว่างผมที่มีถุงหุ้มปลายโคนผมกับไม่มีถุงหุ้มปลายโคนผม

มีถุงหุ้มปลายโคนนำไปทดลอง ผมที่ไม่มีถุงหุ้มพวกนั้นจะเคลื่อนย้ายไปอยู่บนหนังศีรษะของคนอื่น…