เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 244

สำนักงานใหญ่เอ็นซี ข้ามชาติ กรุ๊ป ออฟฟิศบริหารควบคุม

ผู้ช่วยเย่กำลังยืนรับโทรศัพท์มือถืออยู่ตรงข้างหน้าต่าง ไม่รู้ว่าได้ยินอะไร จู่ๆสีหน้าของเธอก็ปรากฏความดีใจออกมา

“คุณผู้หญิง ข่าวดีค่ะ!” หลังจากที่วางสายไปแล้ว ผู้ช่วยเย่ก็รีบมากระซิบข้างหูเซี่ยจิ่น “จากรายงานของสายเรา คุณชายกับเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเพิ่งจะทำเรื่องหย่ากันเมื่อครู่นี้เองค่ะ”

“ใช่หรือ?” เซี่ยจิ่นรู้สึกตะลึงไป เดิมทีสีหน้าที่ดูอึมครึมก็มีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที “รีบไปเช็คดูว่าจริงหรือเปล่า”

“เป็นเท็จไม่ได้หรอกค่ะ คนที่ฉันหาตำแหน่งที่เหมาะสมให้ ทำอะไรเชื่อถือได้อยู่แล้ว” ผู้ช่วยเย่หัวเราะออกมาอย่างพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว กดโทรศัพท์มือถือ แล้วยื่นส่งให้กับเซี่ยจิ่น “คุณดูนี่นะคะ หย่ากันแล้วจริงๆ แสดงว่าเซียวเซิ่งรักคุณ คุณร้องไห้ เขาก็รับไม่ได้แล้ว เลยหย่าให้อย่างรวดเร็ว”

ดูข้อมูลในโทรศัพท์มือถือ เซี่ยจิ่นดีใจอย่างคาดไม่ถึง ดวงตาคู่สวยนั้นเปล่งประกาย เผยความสบายใจออกมา

แต่ไม่นาน เธอก็ขมวดคิ้วขึ้นมาอีกครั้งพลางมองไปยังผู้ช่วยเย่ “ถ้าหากพวกเขาแต่งกันกันใหม่อีกครั้งล่ะจะทำอย่างไร? จะให้พวกเขากลับมาแต่งงานกันใหม่ไม่ได้อย่างเด็ดขาด! เธอรีบคิดหาวิธีให้เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่สามารถมาจดทะเบียนกับเซียวเซิ่งได้อีกตลอดไป สลัดออกไปให้ได้!”

“ตรงจุดนี้ก็จัดการยากอยู่นะคะ” ผู้ช่วยเย่ขมวดคิ้วพลางครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เธอส่ายหน้าพลางเอ่ยขึ้น “นอกจากว่าเธอจะอยู่ในสถานะสมรสแล้ว ไม่อย่างนั้นการแต่งงานอิสระ ใครก็ไม่สามารถที่จะไปขัดขวางให้พวกเขาจดทะเบียนกันได้หรอกค่ะ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยังหวังว่าจะสูบเลือดของคุณชายอยู่ จะเป็นไปได้อย่างไรที่จะยอมแต่งงานกับคนอื่น?”

“ถ้าอย่างนั้นก็คิดหาวิธีที่จะให้เซียวเซิ่งมาอยู่ในสถานะสมรสแล้วสิ” เซี่ยจิ่นทนรอต่อไปไม่ไหวแล้ว

“นั่นยิ่งจัดการได้ยากกว่าเดิมอีกค่ะ” ผู้ช่วยเย่เอ่ยขึ้นอย่างจนปัญญา “อารมณ์คุณชายรุนแรงถึงขั้นไม่สามารถใช้คำพูดมาอธิบายได้เลย! ฉันกล้ารับประกันเลยว่าเขายอมตายมากกว่าที่จะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น แต่จะว่าไปแล้วพวกเขาสองคนนี่ก็เหมือนจะรักกันจริงๆเหมือนกันนะคะ”

“เซียวเซิ่งน่ะรักเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนจริงๆอย่างแน่นอนอยู่แล้ว แต่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน.....” จู่ๆเซี่ยจิ่นก็เก็บคำพูดนั้นเอาไว้ เอาคำพูดดูถูกกลืนกลับเข้าไป

ความจริงแล้วในใจของเธอ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น ก่อนหน้านี้ตัวเองไม่ชอบเธอ เกลียดเธอ นั่นเป็นเพราะเธอคิดจะมาเกาะลูกชายตัวเอง ในเมื่อตอนนี้แยกกันแล้ว คำพูดที่ทำร้ายคนอื่นก็ไม่ต้องพูดออกมาแล้ว

“ช่างเถอะ ฉันว่าพวกเขาก็ไม่ได้จะกลับมาแต่งงานกันใหม่เร็วขนาดนั้นหรอก! เราไปกันเถอะ เธอเองก็ไม่ต้องมารักษาการณ์ที่เอ็นซีแล้ว กันไม่ให้เซียวเซิ่งเกลียดเธอ”

“ถ้าอย่างนั้นเอียนหยู่โรวกับถังเหวย.....”

“คนที่มีไอคิวแบบนั้นอย่างเอียนหยู่โรว ไม่พอที่จะเป็นปัญหาหรอก ส่วนถังเหวย ก็เอาไว้ก่อนแล้วกัน เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนจะต้องยังมาทำงาน มีเธอควบคุมอยู่ ก็ดีหน่อย”

เซี่ยจิ่นว่าแล้วใส่แว่นกันแดด สะพายกระเป๋าแอร์แม็สเดินออกไปทางด้านนอก ใบหน้าสวยนั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มดูผ่อนคลาย

เธอดูมีความผ่อนคลาย แต่ลูกชายของเธอนั้นร้อนใจจนแทบจะบ้าแล้ว

หาเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่เจอแล้ว!

เซียวเซิ่งขับรถไปตามหายังสถานที่ที่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอาจจะไปที่นั่น แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเธอเลย ร้อนใจเสียจนเขาแทบ....

ร้อนรน หวาดกลัว กลัวว่าเธอจะเกิดเรื่องขึ้น กลัวว่าเธอร้องไห้ รู้สึกเสียใจขึ้นมาในทันที ขอบตาแดงก่ำ “เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน คุณอยู่ที่ไหนกันแน่?”

หลังจากที่เซียวซาเข้าห้องผ่าตัดไป เซียวเซิ่งก็โทรหาพ่อบ้านเซี่ย ให้พ่อบ้านเซี่ยส่งคนรับใช้ที่พูดจารอบคอบ ละเอียดอ่อนมาคอยปรนนิบัติรับใช้เซียวซา พยายามทำหน้าที่ของพี่ชายครั้งสุดท้าย

หลังจากนั้น เขาก็โทรหามือถือของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอีก

เขาอยากจะกอดเธอ ให้ไหล่ที่แข็งแรงนี้กับเธอให้เธอได้พิง แต่ใครจะรู้ว่าโทรศัพท์มือถือของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนนั้นจะดังอยู่ในห้องพักผู้ป่วย

เธอรีบร้อนวิ่งออกมาเกินไป จึงลืมเอากระเป๋าไปด้วย โทรศัพท์มือถือ เงิน บัตร กุญแจรถล้วนแต่อยู่ในนั้นทั้งหมด!

เซียวเซิ่งตามออกมาในเวลานั้น หาบริเวณรอบๆห้องพักผู้ป่วย แม้กระทั่งเข้าไปในห้องน้ำหญิง แต่ก็หาเสี่ยวเนี่ยนไม่เจอ

เขาข่มความรู้สึกกลัวที่อยู่ในใจเอาไว้ ขับรถไปตามข้างทางค่อยๆหา ที่รักไม่ได้มีเงินพกติดตัวไปด้วย จะต้องไม่สามารถเรียกรถไปได้ ดังนั้นเธอยังจะต้องอยู่ใกล้ๆนี้

แต่หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ก็ยังไม่เห็นเงาของเธอ เซียวเซิ่งระงับอารมณ์ไว้ไม่ไหว ร้อนรนเหมือนกับเสือจากัวร์ที่ร้อนใจอยู่แบบนั้น

“เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน คุณไปอยู่ที่ไหนกันแน่ ออกมาสิ!” กำปั้นทุบลงบนพวงมาลัยรถแรงๆหนึ่งครั้ง หัวใจของเซียวเซิ่งกำลังฉีกขาดอย่างรุนแรง ตรงขมับมีเส้นเลือดผุดขึ้นมา

เด็กนี่ ทำไมจะต้องทำให้เขาเป็นห่วง?

ครั้งที่แล้วเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกอดอานฉุนซี ไฟแห่งความหึงหวงโจมตีความคิดเขาจึงหันหลังวิ่งออกไป เป็นเพราะรู้ว่าเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนจะไปหาเขา ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ไปไกล รอเธออยู่ที่ป่าการบูรที่งดงาม มาดูดอกไม้บานและดอกไม้ร่วงโรยไปด้วยกัน

แต่ครั้งนี้ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกลับไม่ได้รอเขา!

แต่ก็มีจิตของคู่รักที่มีต่อกันเสียหน่อย เธอควรจะทิ้งร่องรอยของตัวเองไว้บ้าง ให้เขาได้มีร่อยรอยได้ตามเธอไปทีละก้าวๆจนเจอ.....

หัวใจของเซียวเซิ่งเจ็บปวดจนเป็นแผลพุพองจากการถูกไฟแผดเผา เหมือนกับลงไปทอดอยู่ในหม้อทอดแบบนั้น เขาแบกรับไม่ไหวแล้ว เริ่มโทรหาครอบครัวของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน

ตอนที่ได้รับสายพ่อ เอี๋ยนต้าฟากำลังเรียนวิชาการต่อสู้ “มีอะไรหรือเปล่าครับแด๊ดดี้?”

“ไม่มีอะไรหรอก คิดถึงเราน่ะ” เซียวเซิ่งกลัวว่าลูกจะพบเบาะแสอะไร จึงพูดนิ่งๆด้วยความเป็นห่วงสองสามประโยค หลังจากนั้นก็เอ่ยถาม “วันนี้หม่ามี๊โทรหาเราแล้วหรือยัง?”

“โทรแล้วครับ” เสียงเด็กๆของเอี๋ยนต้าฟานุ่มนวลและชัดเจน ได้ยินแล้วเซียวเซิ่งดวงตาเป็นประกายขึ้นมา แต่ไม่นานก้มืดมนลงไปอีกครั้งหนึ่ง

“โทรมาหาตอนกลางวันครับ ไชโป๊ที่หม่ามี๊ทำส่งมาให้ผมอร่อยมากเลยครับ หม่ามี๊ดูอารมณ์ดี เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังกับชีวิตใหม่”

เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังกับชีวิตใหม่

หัวใจของเซียวเซิ่งเหมือนกับถูกมีดแทงลงมาอย่างแรง หางตาชื้น ตอนกลางวันเด็กนั่นยังเต็มไปด้วยความหวัง ตอนบ่ายได้รับการโจมตีอย่างหนัก ให้เธอทนรับได้อย่างไร!

เขากัดฟันแน่น อดทนอยู่นานถึงจะสามารถทนความเจ็บปวดที่อยู่ในใจเอาไว้ได้ “แล้วหลังจากนั้นหม่ามี๊ก็ไม่ได้โทรมาอีกเหรอลูก?”

เอี๋ยนต้าฟาเห็นเขาถามแบบนี้ คิ้วสวยก็ขมวดขึ้น พลางเอ่ยพูดขึ้นด้วยความสุขุม “แด๊ดดี้ ผมรู้สึกว่าแด๊ดดี้กำลังพูดคำพูดที่ดูเป็นพิธีรีตรองอยู่นะครับ หรือว่าแด๊ดดี้ทะเลาะกับหม่ามี๊ผมอีกแล้ว?“

“เปล่า!” เซียวเซิ่งรีบปฏิเสธทันที ยิ้มออกมานิ่งๆ “แด๊ดดี้จะทะเลาะกับหม่ามี้ได้ยังไงล่ะ? แด๊ดดี้รักหม่ามี๊จะตาย แล้วอีกอย่างหม่ามี๊ของลูกก็เป็นคนที่ควบคุมความบันยะบันยังได้ ไว้หน้าแด๊ดดี้ตลอดอยู่แล้ว จะทะเลาะกันได้เสียที่ไหนกันล่ะ?”

“ก็ใช่ครับ แต่ผมก็ยังรู้สึกว่ามีอะไรที่ผิดปกติอยู่ดี”

“มีอะไรผิดปกติล่ะ?” เซียวเซิ่งตัดบทเขา “ลูกยังเด็กอยู่ คิดอะไรไปทั่วให้น้อยๆหน่อย เดี๋ยวตอนกลางคืนแด๊ดดี๊กับหม่ามี๊จะวีดิโอคอลไปหาลูกนะ เอาล่ะ วางสายการนะ!”

“เดี๋ยวก่อนครับ!” เอี๋ยนต้าฟาขอร้องพ่ออย่างระมัดระวัง “ถ้าหากหม่ามี๊ของผมทำให้แด๊ดดี้ไม่พอใจ เห็นแก่ผม อย่าทะเลาะกับหม่ามี๊เลยนะครับ! และต่อให้ทะเลาะกันก็ให้หม่ามี๊ชนะไปเถอะครับ ถึงตอนนั้นผมจะชดใช้ให้แด๊ดดี้เอง......”

“รู้แล้วน่า ตั้งใจเรียนนะ แล้วช่วงสุดสัปดาห์แด๊ดดี้จะไปรับ”

เซียวเซิ่งพูดจบก็วางสายไปเลย หลังจากนั้นก็โทรออกหาเบอร์เอี๋ยนจื้อโก๋ว

เอี๋ยนจื้อโก๋วเพิ่งจะเลิกงาน ถือกระเป๋าหนังสีดำแบบเก่ารอรถประจำทางอยู่ เห็นลูกเขยโทรมา ก็ไม่กล้าที่จะเมินเฉย เขารับสายพลางเอ่ยถามขึ้นอย่างนอบน้อม “คุณเซียว มีธุระหรือ?”

“ไม่มีเรื่องใหญ่อะไร ทักทายเฉยๆครับ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนติดต่อมาบ้างไหม?”

“อ่อ เสี่ยวเนี่ยนมาหาฉันเมื่อตอนกลางวัน”

เมื่อพูดถึงลูกสาวแล้ว ใบหน้าของเอี๋ยนจื้อโก๋วก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้น คิ้วแผ่ยืดออกมา “เธอเอาผักดองมาให้ฉัน แล้วก็ยังให้เงินฉันอีกนิดหน่อยด้วย หลักๆแล้วเธออยากจะมาคุยกับฉันเรื่องหยู่โรว ฉันสั่งสอนหยู่โรวไปอย่างหนักแล้ว เธอเองก็รับปากว่าจะไปจากมายด์ฮาร์ท วิลล่า ไม่ก่อกวนคุณอีก คุณก็ใช้เวลาไปกับเสี่ยวเนี่ยนให้ดีๆแล้วกัน”

คนอายุมากแล้วก็มีความรู้สึกมากมาย ปากเอี๋ยนจื้อโก๋วก็พูจู้จี้จุกจิกมากเช่นกัน เนื่องจากเขาเป็นปัญญาชน กลับไม่ได้ดูน่ารำคาญ แต่ตรงกันข้ามนั้นดูใจดีมีเมตตาอย่างเห็นได้ชัด

ได้ยินคำพูดของพ่อตาแล้ว เซียวเซิ่งก็ตกตะลึงไปอีกครั้ง อาการที่แสดงออกมาบนใบหน้าหล่อเหลานั้นแข็งทื่อ เจ็บปวดใจราวกับโดนมีดกรีด

เขาไม่รู้เลยว่าเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนทำอะไรมากมายขนาดนั้นลับหลังเขา

เมื่อคืนเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนพูดว่าต้องการที่จะจัดการเรื่องเอียนหยู่โรว เขาเพียงแค่เห็นภรรยาพูดให้ดูฮึกเหิม เพื่อเป็นการสนับสนุนเขาทางด้านจิตใจเท่านั้น ใครจะรู้ว่าเธอทำได้แล้วจริงๆ

เอียนหยู่โรวออกไปจากมายด์ฮาร์ท วิลล่า ไม่ก่อกวนเขาอีก แต่คนที่เขาอยากจะจูงมือไปด้วยตลอดชีวิตคนนั้น ก็ออกไปด้วยเช่นกัน.....