เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 248

ทั้งสองคนสบตากันเนิ่นนาน หนึ่งคนอยู่ในรถ อีกหนึ่งคนอยู่นอกรถ เวงตาคู่สวยของเซียวเซิ่งมีน้ำใสๆแวบมา เจ็บปวด โศกเศร้า อีกทั้งความรู้สึกที่ลึกล้ำดั่งทะเล

คุณหวางจูขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย ยื่นมือออกไปยังพ่อบ้าน

พ่อบ้านรับทราบแล้วจึงหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูแล้วเปิดหน้าข่าวขึ้นมา หลังจากนั้นก็เอาวางลงในมือของเจ้านายอย่างนอบน้อม

หวางจูเหลือบมองที่หน้าจอ หัวข้อข่าวบรรทัดหนึ่งปรากฏเข้าสู่สายตา 【เซียวเซิ่งผู้ก่อตั้งเอ็นซี ข้ามชาติ กรุ๊ปหย่าร้างอย่างเป็นทางการวันนี้ ยกเลิกความสัมพันธ์ชีวิตแต่งงานระยะสั้นกับอดีตภรรยา สถานะของอดีตภรรยากลายเป็นที่ลึกลับ】

เปิดดูติดๆกันล้วนแต่เป็นข่าวเกี่ยวกับเรื่องการหย่าของเซียวเซิ่งทั้งสิ้น จากการแสดงออกของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ตัดสินได้ไม่ยากเลยว่าเธอก็คืออดีตภรรยาคนนั้น

มิน่าล่ะตอนที่ถามว่าบ้านเธออยู่ไหนนั้น เธอถึงได้ลังเลขนาดนั้น ที่แท้ก็ถูกทิ้งนี่เอง....

ในใจของหวางจูนั้นรู้สึกเจ็บแปลกๆ เอาโทรศัพท์มือถือโยนให้กับพ่อบ้าน แล้วก้มตัวลงอย่างสง่างาม ค้ำร่างของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนที่คุกเข่าอยู่บนพื้นให้ลุกขึ้นมา “ลุกขึ้น ล้มหรือเปล่า?”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนลุกขึ้น ตาโตๆที่เต็มไปด้วยน้ำตานั้นจ้องมองเซียวเซิ่งไม่ละไปไหน เขายังใส่ชุดก่อนหน้านี้ แขนเสื้อมีรอยเลือดอยู่ ใบหน้าหล่อเหลานั้นซีดเซียว ดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วยแรงสังหารอย่างหนักหน่วง

แรงสังหารนี้ทำให้หัวใจของเธอบีบแน่น รีบชักแขนออกมาจากหวางจูทันที แล้วเอ่ยพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ “ขอบคุณนะคะคุณหวาง ฉันไม่เป็นไรค่ะ คุณกลับไปก่อนได้ไหมคะ?”

“เซียวเซิ่งคือสามีของเธอ?” หวางจูกดเสียงลง ไม่ได้มีความหมายว่าจะกลับไปเลย

“คือ....”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนทำตัวไม่ถูกอยู่ไม่กี่วินาที หลังจากนั้นก็มองหวางจูอย่างขอโทษ “ขอโทษนะคะ ฉันไม่อยากโกหกคุณ แต่ก็ไม่อยากจะพูดถึงเรื่องส่วนตัวเหมือนกัน เพราะฉะนั้น - -”

“เข้าใจ เธอไม่ต้องพูดก็ได้” หวางจูก้มลงมองเธอ แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน

มองจากมุมหนึ่ง ท่าทางของพวกเขาดูสนิทสนมกันมาก รอยยิ้มที่อบอุ่น การพูดคุยกันอย่างมีความสุข ไม่ไกลนักมีไฟแห่งความอิจฉากำลังลุกไหม้ขึ้นมา

ปึง!

แล้วจู่ๆประตูรถก็ถูกชนจนเปิดออก ร่างสูงออกมายืนจากทางด้านใน เซียวเซิ่งรีบเดินเข้าไปใกล้ ทั้งตัวคนนั้นเหมือนกับคนที่ชั่วร้ยเดินออกมาจากนรกในส่วนลึก มีพลังที่ดูโหดร้ายและยิ่งใหญ่อยู่ทั่วทั้งร่างกาย

ในใจเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนนั้นรู้สึกตกใจขึ้นอีก แล้วขอร้องหวางจูอีกครั้ง “คุณกลับไปก่อนได้ไหมคะ? เพื่อนของฉันอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก - -”

“อ่อ? เพื่อนเหรอ?” หวางจูยิ้ม “ในเมื่ออารมณ์ไม่ดีแล้ว จะให้ฉันใจร้ายทิ้งเธอไว้ได้ยังไง? ถ้าหากเขาทำร้ายเธอจะทำอย่างไร? ถึงแม้ว่าเราจะรู้จักกันเป็นเวลาที่สั้นมาก แต่ก็เป็นเพื่อนกัน ฉันจะไม่สนใจเธอได้ยังไง?”

หวางจูว่าแล้วก็เอาตัวเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนปกป้องไว้ทางด้านหลัง ด้วยท่าทางที่ดูใจนักเลงเป็นอย่างมาก

แต่เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ใช่เพียแค่มาขวางภัยให้กับเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนธรรมดาแค่นั้น แต่อยากจะเห็นว่าเซียวเซิ่งจะมีการแสดงออกมาอย่างไรกันแน่

ความจริงแล้ว หวางจูกับเซียวเซิ่งเคยแข่งขันกันหลายครั้งแล้ว เขากับเซียวจวินเซิงพ่อของเซียวเซิ่งเป็นศัตรูเก่ากัน ทั้งสองคนสู้กันมาเป็นเวลาหลายปี เป็นการจับคู่อย่างเท่าเทียมกัน บาดเจ็บด้วยกันทั้งคู่

ต่อมาหวางจูก็เป็นฝ่ายสิ้นสุดเกม “การต่อสู้ที่ได้รับความสูญเสียพอๆกัน” และเปลี่ยนมาโจมตีทางเซียวเซิ่งลูกชายของเซียวจวินเซิง

และเมื่อหนึ่งเดือนก่อน หวางจูพบว่าเซียวจวินเซิงไม่ได้มีเพียงแค่ลูกชายสุดหล่อเพียงเท่านั้น ยังมีหลานตัวน้อยที่อายุสามขวบอีกหนึ่งคนชื่อว่าเซียวอู๋เหิน หน้าตาสะอาดสะอ้าน น่ารักเสียจนฟ้าดินถล่มทลาย จิตใจของเขานั้นไม่สมดุลกันอย่างรุนแรง

เซียวจวินเซิงมีสิทธิอะไรถึงได้มีลูกหลานเต็มบ้านได้ ส่วนเขากลับโดดเดี่ยวอยู่คนเดียว? ตอนนั้นถ้าหากไม่ใช่เซียวจวินเซิง ตัวเองก็คงไม่น่าเวทนาขนาดนี้ และยิ่งไม่ต้องสูญเสียเสี่ยวเฟิ่งไปด้วยเช่นกัน.....

ดังนั้น หวางจูไม่เพียงแค่ล่วงล้ำเขตแดนของเซียวเซิ่งทางด้านธุรกิจเพียงเท่านั้น ยังเล่นไปทางเซียวอู๋เหินถึงสองสามครั้งอีกด้วย

ปฏิบัติการอย่างไรโดยสังเขปนั้นเขาไม่ได้เข้าร่วม เพียงแต่ได้ยินพ่อบ้านรายงานว่า เซียวอู๋เหินเด็กผีนั่นเจอกับอันตรายสองครั้งก็ไม่ได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่นิดเดียว สุดท้ายเอาเขาไปทิ้งไว้ที่เกาะร้างที่เขตชายแดน เขาก็มีชีวิตกลับมาได้ ในขณะเดียวกันก็ทำให้หวางจูรู้สึกประหลาดใจ และทั้งอดที่จะเกิดความรู้สึกเลื่อมใสขึ้นมาไม่ได้