เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 249

“ไม่ใช่ว่าฉันบอกนายแล้วเหรอว่าตลอดชีวิตนี้ฉันจะไม่แต่งงาน?” หวางจูมองเตือนพ่อบ้าน “ทำไมนายยิ่งแก่ก็ยิ่งไม่จริงจังกัน?”

“ผมเพียงแค่รู้สึกว่าในคฤหาสน์มันเงียบเหงาเกินไปน่ะครับ” พ่อบ้านยิ้มออกมาอย่างขอโทษ “ลานบ้านของพวกเราใหญ่ขนาดนั้น ห้องก็มีเยอะ ถ้าหากมีเด็กมาวิ่งเล่นกันข้างใน จะต้องเป็นทัศนียภาพที่งดงามมากขึ้นไปอีก คุณว่าไหมครับ?”

“นี่คือเหตุผล” จินตนาการถึงสภาพที่เด็กหยอกล้อกัน อารมณ์ของหวางจูนั้นก็สดใสขึ้นมา “เซียวอู๋เหินนั่น นายคิดหาวิธีเอาตัวมา ให้เขามาอยู่เป็นเพื่อนฉัน”

“คุณต้องการจะแย่งตัวเด็กมาหรือครับ?” พ่อบ้านรู้สึกงุนงง “คุณท่าน ความหมายของผมก็คือแต่งงานกับนังหนูคนนั้น หลังจากนั้นก็มีคุณหนูตัวน้อยออกมานะครับ เซียวอู๋เหินนั่นต่อให้น่ารักขนาดไหน แต่เขาก็ไม่ใช่เลือดเนื้อของคุณนะ!”

“ไม่พิจารณาหรอก” มองพ่อบ้านที่ไม่จริงจังอย่างเย็นชาแล้ว หวางจูก็พูดตำหนิขึ้น “นายไม่เห็นเหรอว่าเธอเพิ่งจะอายุเท่าไหร่?”

ตอนที่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนร้องไห้ ก็เหมือนกับเด็กมาก และนี่ก็ให้ภาพลวงตาหนึ่งกับเขา เด็กคนนี้อย่างมากๆก็แค่สิบแปดเท่านั้น

“อายุมากหรือน้อยนั่นไม่ใช่ปัญหาหรอกครับ เจ้าสาวอายุสิบแปดเจ้าบ่าวอายุแปดสิบ ก็แต่งงานเป็นคู่กันได้! ผู้ชายอายุมากกว่าหน่อยเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วครับ และยิ่งไปกว่านั้นคุณท่านก็สี่สิบกว่ายังไม่ถึงห้าสิบเลย เป็นช่วงอายุยังน้อยยังมีกำลังวังชามากอยู่เลยครับ.....”

พ่อบ้านชอบเอี๋ยนเสียวเนี่ยนมาก จึงพยายามพูดเกลี้ยกล่อมเจ้านายอย่างเต็มที่

“คำพูดที่ประเด็นเหมือนกัน ไม่ต้องพูดถึงอีก” หวางจูขมวดคิ้วขึ้น แล้วเดินเข้าไปยังคฤหาสน์ของตัวเอง

พ่อบ้านเดินตามเขาไป พลางเอ่ยถามอย่างไม่ยอมง่ายๆ “คุณท่านครับ ถ้าหากเธออยากจะแต่งงานกับคุณ คุณจะแต่งกับเธอไหมครับ? เด็กผู้หญิงที่ดูไม่มีความรู้สึกที่ปลอดภัยแบบเธอ จะชอบผู้ใหญ่ที่มีเสน่ห์แบบคุณมากที่สุดแล้ว”

“เธอมีเซียวเซิ่งอยู่แล้ว ทำไมจะอยากมาแต่งงานกับฉัน?” หวางจูมองพ่อบ้านเหมือนกับมองคนปัญญาอ่อน

“ผมเห็นว่าเธอก็ดูหลงรักคุณอยู่นะครับ สายตาที่มองคุณไม่เหมือนกัน เมื่อครู่นี้ทำไมเซียวเซิ่งถึงได้โมโหขนาดนั้น ก็เป็นเพราะเธอกอดคุณ - -”

“หยุด” หวางจูอยากจะถีบเขาออกไปเสียเลย “นายอย่ามาจับคู่คนอื่นไปมั่วๆแบบนี้ สุภาพบุรุษมีทั้งสิ่งที่ควรทำและไม่ควรทำ! ถ้าหากเธอตกอยู่ในความลำบาก เห็นกับที่เธอคล้ายๆเสี่ยวเฟิ่ง ฉันสามารถช่วยเธอได้! ส่วนเรื่องแต่งงาน ช่างมันไป”

“ก็ได้ครับ” พ่อบ้านรับปาก แต่ในใจกลับอดไม่ได้ คุณท่านโดดเดี่ยวมาหลายปีขนาดนั้น ไม่ใช่ง่ายๆที่จะได้มาเจอกับคนที่ทำให้หวั่นไหว เขาจะต้องช่วยคุณท่านจับคู่ให้ได้

อีกทั้งแต่งงานกับอดีตภรรยาของเซียวเซิ่ง ให้เธอมีลูกให้เยอะๆ เป็นการระบายความโกรธได้ดีมากเลย?

เขากำลังคิดว่าพรุ่งนี้จะไปหาเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ไปเป็นพ่อสื่อให้เธอ ถ้าหากเธอตกลง ก็จะสามารถคุยเรื่องสู่ขอกับพ่อแม่ของเธอได้ทุกเวลา....

รู้สึกว่าพ่อบ้านไม่ได้ตามมาด้วย หวางจูหันไปมอง เห็นใบหน้าของพ่อบ้านกำลังวางแผนร้ายเอาไว้ เขาก็รู้สึกจนปัญญาขึ้นมาทันที “ชิงเฟิง นายกล้าวางแผนพวกเหล่านั้นที่มันไม่มีประโยชน์อีก ฉันก็จะทำลายสมองของนายซะ”

“คุณท่าน ผมไม่วางแผนร้ายกับคุณ” พ่อบ้านหัวเราะพลางตามมา “ผมกำลังคิดว่า ถ้าหากคุณท่านไม่ชอบหนูคนสวยคนนั้น ถ้าอย่างนั้นผมก็จะพยายามอย่างสุดความสามารถ เพื่อแต่งงานกับเธอ....”

ลูกสะใภ้ของตระกูลเซียว แต่งงานกับพ่อบ้านตระกูลจู แบบนี้ก็เป็นการดูถูกตระกูลเซียวเป็นอย่างมากแล้ว

“ต่อไปไม่อนุญาตให้นายติดต่อกับเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอีก เจอเธอก็เลี่ยงไป” หวางจูออกคำสั่งที่เด็ดขาดเอาไว้ แล้วก็ก้าวเดินออกไป

เดิมทีเขาคิดที่จะรับเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมาเป็นลูกสาว แต่มีพ่อบ้านหมาป่าที่ไว้ใจไม่ได้แบบนี้แล้ว เขาจึงต้องยกเลิกความคิดนี้ไป ได้มานั่นก็ถือว่าเป็นความโชคดี แต่ถ้าไม่ได้มานั่นก็คือว่าเป็นชะตาชีวิต

ไม่อยากไปก้าวก่ายเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ให้เธอได้เติบโตไปอย่างอิสระดีกว่า....

สวนสาธารณะด้านนอกหวางจูฝู เซียวเซิ่งตามเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไป เขากอดเธอเอาไว้จากทางด้านหลัง ยึดแน่นเอาไว้อยู่ในอ้อมกอด เจ็บปวดหัวใจเป็นอย่างมาก

“อย่าหนีเลย เด็กน้อย....จะหาเรื่องให้ผมตายอยู่แล้ว!”

“คุณปล่อยฉันก่อน ฉันหายใจไม่ออก” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหันหน้าไป แสบจมูกเสียจนหายใจลำบากไปหมด น้ำตาก็กลิ้งลงมาเหมือนกับลูกปัดที่เชือกขาด ทั้งร่างกายสั่นเทาอย่างไม่สามารถหยุดได้เลย

“ได้ ผมจะปล่อยคุณ แต่คุณอย่าหนีนะ” เซียวเซิ่งปล่อยเธอทั้งเจ็บปวดทั้งเลี่ยงไม่ได้

ไม่ให้เขากอดก็ไม่เป็นไร แต่ที่ทำให้เขาเจ็บนั้นก็คือ เธอไม่เรียกเขาหวานๆอย่างที่รักอีกแล้ว ไม่ตอบโต้เขาอย่างหวานชื่น ไม่ออดอ้อนเขาอีกแล้ว....

“ที่รัก กลับบ้านกับผมได้ไหม?”เขาลองหยั่งเชิงถาม

“ฉันไม่ใช่ภรรยาของคุณแล้ว คุณลืมไปแล้วหรือเปล่า เราหย่ากันแล้ว? ฉันไม่มีจุดยืนที่จะกลับไปกับคุณแล้ว”

ก่อนหน้านี้เธอมีเหตุผลพอที่จะสามารถพูดออกมาได้อย่างเต็มที่ เนื่องจากว่าเซียวเซิ่งเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของเธอ

ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว

จากที่เซียวซาเอาชีวิตมาข่มขู่ ทั้งสองคนก็หย่ากันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พลังของเธอพังไปหมดแล้ว ถ้าหากกลับไปกับเซียวเซิ่ง แล้วเจอกับการเยาะเย้ยดูถูกของเซี่ยจิ่น เธอควรพูดอะไรโต้ตอบกลับไปได้อย่างนั้นเหรอ?

“ขอเพียงแค่คุณยังรักผม พวกเราก็จะเป็นสามีภรรยากันตลอดไป” เซียวเซิ่งเห็นสีหน้าของเธอดูแย่ขนาดนั้น ก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา ไม่กล้าเผด็จการแม้แต่นิดเดียว เอ่ยพูดออกมาให้อ่อนโยนที่สุด “คุณเองก็เคยพูดนี่ ว่าทะเบียนสมรสเพียงเล่มเดียวแทนอะไรไม่ได้เลย”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนส่ายหน้าไม่พูดออกมา ความเศร้ารันทดที่อยู่ในใจกลายมาเป็นน้ำตาที่ร้อนระอุ ไหลลงมาอาบแก้ม

เซียวเซิ่งคิดว่าเธอเชื่อฟังแล้ว จึงยกมือที่เห็นข้อนิ้วอย่างชัดเจนขึ้นมา แล้วจับมือของเธอเอาไว้เบาๆ

ตอนที่ปลายนิ้วสัมผัสโดนนั้น เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็สั่นเทา คิดที่จะหลบเลี่ยงเขา เซียวเซิ่งยอมปล่อยเสียที่ไหนกัน ดึงเธอกลับเข้ามาในอ้อมกอดอีกครั้ง เอ่ยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำข้างๆใบหูเธอ “ไปกับผมนะ ที่รัก อย่าทรมานผมอีกเลย ผมรักคุณ”

ขอบตาของเขาแดงก่ำ จ้องมองดวงตาของเธออย่างลึกซึ้ง แล้วเอ่ยพูดเน้นออกมาอีกครั้ง “เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ผมรักคุณ!”

คำบอกรักที่ลึกซึ้งนี้เข้าไปในหู หัวใจของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนถูกโจมตีด้วยความหวานขึ้นมาทันที เหมือนกับเด็กน้อยได้ลูกอม มุมปากยกขึ้นเหมือนอยากจะยิ้ม แต่ก็กลั้นเอาไว้ น้ำตาพังทลายลงมาอีกครั้ง

“เซียวเซิ่ง ฉันเองก็รักคุณ รักมาก รักคุณมาก.....แต่ - -”

“ไม่มีแต่ รักผมก็ไปกับผม พวกเราจะไม่แยกจากกัน” เสียงของเซียวเซิ่งแหบพร่าเป็นอย่างมาก ลมหายใจที่อุ่นร้อนรดลงบนแก้มของเธอ หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรง “จูบผม เนี่ยนเออร์”

ในใจของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่มีกำลัง กัดริมฝีปากแน่น แล้วค่อยๆปล่อยออกอีกครั้ง มองใบหน้าหล่อเหลาที่เข้ามาใกล้เรื่อยๆแล้ว เธอก็รีบหันหน้าหนีไป

เซียวเซิ่งชะงักลง ดวงตาที่แดงก่ำนั้นเบิกโตขึ้นมา หัวใจหนาวชาไปกว่าครึ่ง

แม้แต่จูบเธอก็ไม่ยอมให้เขาแล้ว....

แต่การกระทำหลังจากนั้นของเธอ ทำให้หัวใจของเขาเย็นลงทั้งหมดแล้ว เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเอาแหวนแต่งงานที่สวมอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายถอดออกมาแล้วเอามาสวมลงบนนิ้วนางข้างขวาแทน

แหวนที่นิ้วนางข้างขวา นั่นหมายถึงว่าโสด และแสดงถึงหัวใจของแม่ชีด้วยเช่นกัน ก็คือเป็นการปฏิเสธความใกล้ชิดทั้งหมดก่อนแต่งงาน

ความรู้สึกที่วางแผนจัดการมาด้วยความยากลำบากมาเป็นเดือน ลอยหายกระจายไปเหมือนกับฝุ่นควัน ไม่หลงเหลือร่องรอยเลยแม้แต่นิดเดียว

“เซียวเซิ่ง ฉันจะต้องไปแล้ว” มองดูดาวดวงหนึ่งที่อยู่ตรงขอบฟ้า เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเก็บความเศร้าเสียใจที่อยู่ในใจเอาไว้ พลางเอ่ยพูดขึ้นมานิ่งๆ “ฉันไม่กลับไปกับคุณ ไม่ใช่ว่าไม่รักคุณ แต่ฉันเหนื่อยแล้ว ฉันจะรักคุณอยู่ในใจเงียบๆ จะไม่ลืมคุณตลอดไป ถ้าหากคุณแต่งงานกับคนอื่น ฉันก็จะไม่เกลียดคุณเหมือนกัน จะอวยพรให้คุณอยู่ในใจ - -อื้อ.....”

จูบที่รู้สึกเจ็บปวดจากการถูกทำร้าย กลืนคำพูดของเธอลงไปแล้ว เซียวเซิ่งใช้แรงกอดร่างที่อ่อนยวบของเธอเอาไว้แน่น ดูเหมือนกับอยากจะให้เธอขยี้เข้าไปในหัวใจ

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหลับตาลง ถูกบังคับให้รับกับความรักที่เอาแต่ใจของเขา แขนทั้งสองที่อยู่บนไหล่ของเขาค่อยกระชับเข้ามาแล้วล้อมต้นคอของเขาเอาไว้

เซียวเซิ่งรับรู้ได้ถึงความโอนอ่อนผ่อนตามของเธอ ริมฝีปากเลื่อนไปด้านบน ดูดซับน้ำตาของเธอทีละนิด ลิ้มรสความเจ็บปวดที่อยู่ในใจของเธอ

“เนี่ยนเออร์ พูดอีกครั้งว่าคุณรักผม” เขากลัวว่าตัวเองจะไม่มีโอกาสได้ยินอีก

“เซียวเซิ่ง ฉันรักคุณ” เธอเอ่ยขึ้นมาทีละคำ ด้วยน้ำเสียงที่ลึกซึ้ง

ดูเหมือนกับไปโดนจุดที่หมุนขึ้นลงของความชานั้น หัวใจของเขาร้อนวูบขึ้นมา อารมณ์ไม่สามารถควบคุมได้ ริมฝีปากที่เต็มไปด้วยความรักที่ไม่มีที่สิ้นสุดนี้ประทับลงบนริมฝีปากอันสั่นเทาของเธอ....

อยากจะไป แต่ยังคงทำใจที่จะไปจากเธอไม่ได้