เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 250

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกำลังจมดิ่งอยู่กับจูบที่โศกเศร้าสิ้นหวังนี้อย่างไม่สามารถถอนตัวขึ้นมาได้ แล้วจู่ๆริมฝีปากก็รู้สึกถึงความว่างเปล่า

เซียวเซิ่งเงยหน้าขึ้นมา เอ่ยขึ้นมาอย่างคาดไม่ถึง “ผมว่าเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน คุณอย่าทำให้ผมสับสนด้วยได้ไหม?”

อะไรกัน? เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนลืมตาขึ้นมองเซียวเซิ่ง พลางเอ่ยถามขึ้นด้วยใบหน้าที่ดูประหลาดใจ “ฉันทำให้คุณสับสนอะไร?”

“คุณเข้าสู่การแสดงลึกเกินไปแล้ว การแสดงที่เรียกร้องความสนใจ”

เซียวเซิ่งทำให้ลมหายใจของตัวเองสงบลง แล้งจ้องมองเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอย่างเย็นชา “เป็นใครที่รับปากว่าจะกลับมาแต่งงานใหม่กับผม? ถ้าคุณไม่บอกว่าจะกลับมาแต่งงานใหม่กับผม ผมถึงจะไม่ได้สนใจความเป็นความตายของเซียวซานั่น! ทำให้เธอต้องแท้งลูกไม่ใช่ผมซักหน่อย คุณต่างหาก!”

“อา....ฉัน.....” ขนตาของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนสั่นไหว “ที่เธอแท้งลูกไม่ใช่ฉันเป็นคนทำจริงๆนะ ฉันไม่ได้แตะต้องตัวเธอเลย”

เซียวเซิ่งหัวเราะเยาะออกมา แล้วหันหลังเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ยาวตัวหนึ่ง ไม่รู้ว่าไปหยิบเอาซองบุหรี่ออกมาจากไหน หยิบบุหรี่ออกมาหนึ่งมวนแล้วคาบเอาไว้ที่ปากอย่างนิ่งๆ เขากำลังจะจุดไฟ เมื่อคำนึงถึงว่าเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอยู่ด้วยแล้ว เขาจึงดับไฟลงอีกครั้ง

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยังมุ่งหวังที่จะให้ชายหนุ่มแก้ไขความผิดพลาดเพื่อตัวเอง ใครจะรู้ว่าเซียวเซิ่งกัดบุหรี่แล้วเอ่ยพูดขึ้น “คุณต้องไม่ไปที่โรงพยาบาลสตรีและเด็ก เธอสามารถสร้างข่าวลือให้คุณได้?”

“ทำไมฉันจะไปที่นั่นไม่ได้?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกร้อนรนขึ้นมาบ้างแล้ว “นี่มันสภาพสังคมที่มืดมนอะไรกัน? น้องสาวคุณสร้างข่าวลือ แต่คุณกลับช่วยเธอ พวกคุณนี่เป็นคนในครอบครัวเดียวกันสินะ”

“ใครเป็นครอบครัวเดียวกับเธอ?” เซียวเซิ่งนั่งหลังตรง มือหนึ่งยันอยู่ตรงหัวเข่า มองเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอย่างมีอำนาจ “เพื่อคุณ ผมตัดขาดความสัมพันธ์กับเธอแล้ว คิดไม่ถึงว่าคุณเองก็จะไปจากผมเหมือนกัน! ผมก็เหมือนหนูที่อยู่ในเครื่องสูบลม ถูกหนีบอยู่ตรงกลางทั้งสองฝั่งอย่างนั้นเหรอ?”

คนสองคนล้วนแต่มาหาโอกาสของเขา หาเรื่องตายกันใช่ไหม?

“ตัดขาดความสัมพันธ์กับเธอแล้ว?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยรู้สึกตกใจมาก วิ่งไปตรงหน้าเซียวเซิ่งอย่างรวดเร็ว “เป็นเพราะเธอบังคับคุณหย่าอย่างนั้นเหรอ?”

“อืม จะแก่จะตายก็ไม่ต้องมาหากัน” เซียวเซิ่งมีใบหน้าที่เด็ดเดี่ยว “เป็นขี้เถ้าผมก็ไม่ยกโทษให้เธอ รอตอนที่ผมจะตาย คุณก็ช่วยผมดูหน่อยแล้วกัน อย่าให้เธอมาเข้าใกล้ แล้วก็ไม่อนุญาตให้เธอมาร้องไห้หน้าหลุมศพของผมด้วย ได้ยินหรือเปล่า?”

อา หัวใจของเซียวเซิ่งช่างโหดร้ายจริงๆ

ความโชคร้ายของคนเราล้วนแต่ตรงกันข้าม เทียบกับเซียวซาแล้ว จู่ๆเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็รู้สึกว่าตัวเองยังดี ในใจก็อดที่จะรู้สึกผิดขึ้นมาไม่ได้ จึงพูดเกลี้ยกล่อม “ความสัมพันธ์ของพี่น้องกัน เลือดย่อมข้นกว่าน้ำอยู่แล้ว ตัดกระดูให้หักก็เชื่อมกับเอ็นอยู่ดี ครอบครัวเดียวกันยังไงก็คือครอบครัว - -”

“ปากของคุณนี่ทำไมถึงได้กวนแบบนี้?”

เซียวเซิ่งโยนบุหรี่ทิ้ง แล้วโอบเอวเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมา ลุ่มหลงกับกลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์บนตัวของเธอ ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งแล้วเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง “เนี่ยนเอ๋อร์ เมื่อกี้คุณทำให้ผมตกใจแล้ว คืนนี้จะต้องปลอบขวัญผมให้ดีด้วยนะ”

“ปลอบขวัญยังไงคะ?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยกมือขึ้นมาลูบผมตรงท้ายทอยของเซียวเซิ่ง ทำเอาหัวใจของเขากระเพื่อมหมดแล้ว “จะยังไงก็จะต้องสู้กันจนฟ้าสว่างสิ”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหน้าซีดด้วยความโมโห เวลานี้แล้ว เขายังคิดถึงเรื่องนั้นอีก? ผู้ชายเป็นสัตว์ที่คิดถึงแต่เรื่องส่วนล่างของร่างกายจริงๆ

“ฉันไม่ใช่ภรรยาของคุณแล้ว ไม่มีหน้าที่นั้น ไม่มีอะไรแล้ว ฉันไปแล้วนะ”

“ยังมีอีก” เซียวเซิ่งดึงเธอเอาไว้ “เอาแหวนใส่กลับคืนไปด้วย นิ้วนางข้างซ้าย”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมองแหวน และยังไม่ค่อยยินยอมนัก “รอให้กลับมาแต่งงานกันใหม่ก่อนแล้วค่อยใส่กลับคืน ไม่อย่างนั้นถูกคนอื่นเห็นเข้าก็จะมาเหน็บแนมฉันอีก ตอนนี้ฉันไม่อยากจะได้ยินคำพูดแย่ๆอะไรแล้ว ยากจะฟังแต่คำพูดดีๆ”

“ทำไมเปลี่ยนไปแล้ว?” เซียวเซิ่งขมวดคิ้วหล่อขึ้น หันไปมองพิจารณาเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน “ไม่ถูกสิ คุณภรรยา เมื่อก่อนคุณไม่ใช่คนขี้เหนียว ผมว่าคุณคงไม่ได้ท้องแล้วใช่ไหม? รีบเอาท้องมาให้ผมจับเร็วเข้า”

“เพียะ!” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตีมือเขาออกไป

เธออยากจะคลอดลูกออกมาอยู่ตลอด คิดอยากจะหุงข้าวให้สุก ครอบครัวของสามีเธอจะได้ไม่บีบบังคับให้เธอหย่าเนื่องจากเห็นแก่เด็ก แต่ก็ยังไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ เธอเป็นทุกข์กับเรื่องนี้ และถูกเขาเอามาหยอกล้ออีกจึงรู้สึกเศร้าขึ้นมาทันที

“คุณนั่นแหล่ะที่จับฉันโยนลงไปแช่น้ำในบ่อจระเข้ แช่เสียจนประจำเดือนฉันผิดปกติ ทำให้ฉันมีลูกยาก แล้วยังจะเอาเรื่องนี้มาล้อเล่นอีก คุณยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนแทบอยากจะกัดเซียวเซิ่ง

“ได้ยินคำพูดแย่ๆไม่ได้แล้วจริงๆสินะ”

เซียวเซิ่งยกตัวเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนขึ้นมานั่งลงบนตักของตัวเอง จูบลงบนหน้าผากของเธอด้วยความรัก “ล้อเล่นนะครับ คุณยังจะเอามาคิดจริงอีก ยังไม่ท้องก็ดีเหมือนกัน มีลูกผู้หญิงออกมาแบบคุณอีกคน เดี๋ยวพอไม่ได้ดั่งใจก็จะหนีออกจากบ้านไปอีก ผมจะทนได้ยังไง?”

“ใครหนีออกจากบ้าน?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนถลึงตาใส่เขา บ่นอุบอิบอย่างไม่พอใจ “เซียวเซิ่ง ฉันไม่แต่งงานใหม่กับคุณง่ายๆหรอกนะ”

“ให้มาตรฐานออกมาหน่อยสิครับ”

“แม่ของคุณจะต้องยอมรับฉัน แล้วไปสู่ขอกับพ่อของฉัน ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่แต่ง”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนขยับแหวนของตัวเอง พลางมองเซียวเซิ่งอย่างยั่วยุ “การแต่งงานไม่ใช่เรื่องของคนสองคน แต่เป็นเรื่องของทั้งสองครอบครัว แม่ของคุณดูถูกฉัน ฝ่ามือที่ตบหน้าฉันในตอนนั้น หัวใจของฉันก็เย็นชาไปแล้ว ฉันสาบานว่าจะต้องแต่งงานเข้าในครอบครัวที่แม่สามีรักฉันด้วย”

“ไม่มีแม่สามีได้ไหม?” เซียวเซิ่งต่อรองกับเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน “ผมเบื่อแม่ของผมแล้ว เธอเป็นอุปสรรคบนเส้นทางความสุขของผม ผมปฏิเสธการมีปฏิสัมพันธ์ในทุกๆเรื่องกับแม่ ผมจะประกาศลงหนังสือพิมพ์ว่าผมตัดขาดความสัมพันธ์กับทั้งตระกูลเซียวจวินเซิงแล้ว ผมไม่ต้องการใครทั้งนั้น ต้องการแค่คุณ”

“ทำไมคุณจะตัดขาดความสัมพันธ์เป็นนิสัยไปแล้วใช่ไหม?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมองเขาอย่างไม่พอใจ “ครอบครัวสามคน ตัดไปแล้วสองคน ฉันไม่มีแม่ ร้อนรนจนอยากจะร้องไห้ คุณไปคุยดีๆกับพ่อแม่คุณเถอะ ยอมอ่อนข้อให้บ้างอะไรแบบนั้น”

“ได้ครับ ฟังภรรยาหมดเลย” เซียวเซิ่งคว้าเอวเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเข้ามาแนบชิดอ้อมกอดตัวเอง ก้มลงดูดริมฝีปากของเธอเบาๆ “ที่รัก กลับบ้านกับผมนะ?”

ขณะที่พูดนั้นก็ดึงมือของเธอมาวนอยู่บนร่างกายตัวเอง “กลั้นเสียจนผม....จะระเบิดอยู่แล้ว”

ตั้งแต่หลังจากที่อยากจะทำให้ดวงดาวสั่นสะเทือนครั้งนั้นแล้ว เขาก็ไม่ได้เข้าไปในร่างกายของเธออีกเลย เลือดทั่วทั้งร่างกายเดือดอยู่ใต้ผิวหนัง จะทำให้เขาสุกอยู่แล้ว

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนดึงมือตัวเองกลับ “ฉันมองออกแล้ว ว่าคุณเห็นฉันเป็นเครื่องมือระบายอารมณ์เท่านั้น”

“พูดเหลวไหล!” เซียวเซิ่งไฟแห่งความคิดที่ชั่วร้ายถดถอยไปแล้ว “บนโลกนี้ไม่มีผู้หญิงแล้วอย่างนั้นเหรอ ผมจะต้องหาคุณมาระบายอารมณ์แบบนั้น? ผมร่างคุณต่างหาก ตัวเองอยู่กับความสุขแล้วอย่าทำเหมือนไม่เห็นค่าความสุขนั้นสิ!”

“ยังคงเป็นคำพูดนั้น เราไม่ใช่สามีภรรยากันแล้ว ฉันไม่กลับไปกับคุณหรอก” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนใจแข็ง

“เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ผมพบว่าคุณนี่เป็นพวกรั้นไม่ยอมฟังคนอื่นจริงๆเลยนะ ผมจะพาคุณกลับไป คุณจะขัดขืนได้เหรอ?”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกลัวว่าเขาจะใช้กำลัง หันหน้าไป รู้สึกแสบตาขึ้นมา “เซียวเซิ่ง เดิมทีฉันสามารถใช้ชีวิตได้อย่างสบายๆมาก”

“เพราะฉะนั้นคุณกำลังโทษผมใช่ไหม?” เซียวเซิ่งจับหน้าเธอหันกลับมา พลางจ้องมองดวงตาของเธออย่างลึกซึ้ง “เป็นเพราะผม คุณถึงไม่ได้สบายแบบนั้น? ถ้าหากแต่งงานกับสวี่เจียน อานฉุนซี ก็จะสามารถใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุขใช่ไหม?”

“ไม่ใช่ ฉันไม่ได้โทษคุณ” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนส่ายหน้า “เซียวเซิ่ง ฉันขอบคุณคุณมาก ที่เคยให้ช่วงเวลาที่หวานชื่นกับฉัน”

“อะไรที่เรียกว่าเคย? ต่อไปผม - -”

เซียวเซิ่งฟังออกถึงความหมายที่เป็นการบอกลาเรื่องในอดีต ในใจนั้นชะงักไป ลุกขึ้นยืนแล้วจูงมือเธอเดินไป “คุณเหนื่อยแล้ว กลับไปอาบน้ำนอนกันเถอะ เรื่องอะไรก็เอาไว้คุยกันพรุ่งนี้”

เห็นมือที่สิบนิ้วสอดประสานกันแล้ว เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็อดที่จะรู้สึกเสียใจไม่ได้ จับต้นไม้เล็กต้นหนึ่งเอาไว้ไม่ยอมเคลื่อนย้าย “เซียวเซิ่ง คุณปล่อยมือฉัน คุณดึงจนฉันรู้สึกไม่สบายแล้ว”

“ฉันโมโหคุณจริงๆแล้วนะ! บนต้นไม้มีมดกัด คุณปล่อยฉันสิ!”

“คุณปล่อยมือฉันก่อน” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนดึงดันขึ้นมา วัวเก้าตัวก็ลากกลับไปไม่ได้

เซียวเซิ่งโมโหเสียจนวกกลับมาถอนต้นไม้ออก “คุณชอบ ถ้าอย่างนั้นก็เอากลับบ้านไปด้วย”