เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 251

เมื่อเห็นความกล้าหาญองอาจของเซียวเซิ่งที่ “ดึงต้นหยางหลิวกลับหัว” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกำลังลังเลใจว่าจะต้องปล่อยต้นไม้น้อยไปหรือไม่ ตอนนี้เงาคนพุ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน

“ผู้อำนวยการ เสี่ยวเนี่ยน ทำไมพวกคุณยังไม่กลับไปอีก ทุกคนเป็นห่วงจะแย่อยู่แล้ว !” เป็นเสียงของโอเล่ย์

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรีบปล่อยมือทันที เซียวเซิ่งไปนั่งอยู่ข้าง ๆ เก็บความเศร้าใจและจำใจที่อัดอั้นอยู่เต็มอก พูดด้วยใบหน้าเย็นชา “คนอื่นไม่ต้องการฉันแล้ว บอกว่าไม่มีหลักฐานไม่ได้”

“ฮ๊ะ ?” โอเล่ย์ตกใจจนหน้าถอดสี มองไปยังเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอย่างไม่เข้าใจ “เสี่ยวเนี่ยน...คุณไม่ต้องการผู้อำนวยการพวกเราแล้วจริง ๆ เมื่อเป็นคู่สามีภรรยาย่อมมีความรักที่มั่นคง ทำไมคุณถึงได้โหดร้ายขนาดนี้ ?”

“ฉันไม่ได้ไม่ต้องการเขานะ ฉันแค่อยู่กับเขาไม่ได้แล้ว”

“นั่นไม่ได้หมายความแบบนั้นเหรอ ?” จู่ ๆ โอเล่ย์ก็สูดอากาศเย็นเข้าปากเฮือกหนึ่ง กล่าวอย่างตรัสรู้ขึ้นทันที “หรือว่าเป็นหมากที่คุณวางไว้ทั้งหมด ?”

“ไม่ใช่หรอก คิดล่วงหน้าไว้นานแล้ว”

“มะ หมายความว่าอะไรน่ะ ?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนโดนทำให้ตกใจจนพูดติดอ่างแล้ว เธอจะวางหมากอะไรได้ ? คิดล่วงหน้าอะไร ?

โอเล่ย์อดไม่ได้ที่จะเปิดเผยเธอ เอ่ยถึงเพียงแค่เล็กน้อย “ผมจำได้ว่าคุณเพื่อที่จะอยู่กับสวี่เจียน ใช้ลูกไม้ต่าง ๆ นานา ทั้งส่งโน้ต ทั้งแจ้งตำรวจ ฉวยโอกาสตอนที่ผู้อำนวยการไม่สนใจยังใช้โทรศัพท์ของเขาส่งข่าวให้กับสวี่เจียน...เล่ห์เหลี่ยมมากมายเกินว่าจะนับ ถ้างั้นครั้งนี้...”

หรือว่าเธอและสวี่เจียนจะโจมตีจากภายนอก ตอบโต้จากภายใน ผลักเซียวซาให้ล้ม หย่าอย่างราบรื่น จากนั้นหนีไปในคืนเดียวกัน ถึงอย่างไรพรุ่งนี้สวี่เจียนก็จะแต่งงานแล้ว...คิดอย่างรอบคอบก็รู้สึกกลัวอย่างหวาดหวั่น โอเล่ย์หนาวสั่น เขาคิดได้ ผู้อำนวยการก็คงต้องคิดได้เหมือนกัน

“ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย !” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนถอยหลังไปก้าวหนึ่ง กังวลจนเส้นเอ็ดบนคอปูดโปน “ฉันไม่ได้วางแผนล่วงหน้า ไม่ได้วางหมาก ! เซียวเซิ่ง บังคับให้ฉันแยกจากนาย คนในครอบครัวนาย นายอย่ามาย้อนใส่ร้าย !”

หากไม่ใช่เซียวซาใช้ความตายมาบังคับ เธอจะหย่าได้อย่างไร ?

เดี๋ยว ๆ ...หรือว่าพวกเขาสงสัยง่าเพื่อที่ตัวเองจะหย่า จงใจทำร้ายเซียวซาให้แท้งลูก ? พระเจ้า เรื่องแบบนี้กล่าวหน้าใส่ร้ายเธอได้ !

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนแสนรันทดเจ็บปวด ปาดน้ำตา หันหลังและหนีไป

นี่เป็นส่วนที่เศร้าใจของผู้ด้อยโอกาส ไม่มีสิทธิในการพูด แล้วแต่พวกเขาคาดเดาเถอะ เธอไม่คอยรับใช้แล้ว !

เซียวเซิ่งเตรียมให้เธอเดินหมากนี้อยู่ก่อนแล้ว พุ่งตัวจากด้านหลังจับแขนของเธอเอาไว้ ดึงกลับไปหน้าหน้าอก เก็บแขนเหล็กทั้งสองข้าง โอบล้อมเธอไว้ในอ้อมอกแน่น “ยัยบ๊อง ใครพูดอะไร ? ทำให้เธอหวั่นไหวจนเป็นแบบนี้ ?”

“คุณปล่อยฉัน ฉันทำร้ายเซียวซา ฉันเองที่อยากจะหนีตามสวี่เจียน เป็นไงล่ะ ?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยังอยากที่จะตวาดต่อไป ทันใดนั้นก็ถูกเซียวเซิ่งปิดปากอย่างมิดชิด “ตาม !”

มีเงาดำแวบผ่านไปไม่ไกล โอเล่ย์รีบตามไปทันที...

ระดับความว่องไวและเฉียบแหลมของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่ได้มากขนาดนั้น เพราะว่าโมโหมากเกินไป เธอไม่เห็นแม้กระทั่งเงาดำ และไม่รู้ว่าคนตามคือใคร แน่นอน เซียวเซิ่งก็ไม่ได้เดินหมากตามแผนให้เธอรู้ เพียงแค่ลูบเธออย่างอ่อนโยนและทะนุถนอม ปลอบใจเธอ

“เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ฉันไม่สนว่าเธอจะรักฉันจริงหรือไม่จริง ต่อต้านก็ดี เกลียดชังก็ดี ฉันก็จะอยู่กับเธอจนถึงที่สุด” เขาปล่อยมือไม่ได้

ไม่มีเธอก็ใช้ชีวิตต่อได้ แต่ก็จะว่างเปล่า สู้ตายไปเสียยังดีกว่ามีชีวิตอยู่ กลายเป็นศพที่เดินได้

คิดถึงว่าวันหนึ่งเธอจะเป็นของชายอื่น ชายคนนั้นจะลูบไล้ร่างกายขาวดุจหิมะของเธอ คบหาและลุ่มหลงกับเธอ เซียวเซิ่งก็เจ็บปวดใจยากที่จะทนรับไหว จำเป็นต้องเก็บเธอไว้ข้างตัวเอง ของแค่เธออยู่ ทุกอย่างที่รุนแรงจะเริ่มต้นใหม่...

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนโดนเซียวเซิ่งปลอบโยนจนค่อย ๆ สงบลง เอียงหัวลูบคางของเขาอย่างใกล้ชิด ใบหน้าเล็กกระจุ๋มกระจิ๋มและได้รูปมองจากด้านข้าง เหมือนกวางซีกาที่น่ารักมีชีวิตชีวา

ยิ่งเห็นเธอกลับสู่สภาพเดิมที่เชื่อฟังตามปกติแล้ว ในใจของเซียวเซิ่งก็ร้อนขึ้น ใบหน้าหล่อเท่ยิ้มอย่างนุ่มนวลงดงาม ราวกับทุกเซลล์ต่างก็ชุ่มฉ่ำไปด้วยกลิ่นหอมหวานที่หวานชื่น สบายเหลือเกิน

“เด็กดี ใส่แหวนให้เรียบร้อย” เซียวเซิ่งกึ่งนั่งยอง ๆ อยู่ตรงหน้าของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ถอดแหวนของเธอออก ใส่ไปยังนิ้วนางข้างซ้าย “รอผ่านไปสองสามวัน พวกเราค่อยจัดงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่อีกครั้ง ถ้าหากว่าทุกครั้งเจ้าสาวเป็นเธอ ให้ฉันแต่งทุกวันก็ยอม”

เขาเริ่มพูดคำหวานไพเราะอีกแล้ว ดวงตาของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนแดงก่ำ กัดริมฝีปากแน่นไม่ได้พูดอะไร ในใจกลับมีความรู้สึกที่หวานอมเปรี้ยวเต็มไปหมด ตัวเองรักเขามากจริง ๆ

รักเซียวเซิ่ง

รักมากรักมาก...

ใส่แหวนแล้ว เซียวเซิ่งยังควรักษาการกึ่งนั่งยอง ๆ อย่างสุภาพบุรุษไว้ จูบหลังมือของคนรักอย่างแผ่วเบา “เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน พวกเราจะต้องอยู่ด้วยกันทุกชาติไป ! เจอปัญหาเธอไม่ต้องสนใจ ให้ฉันจัดการคนเดียวก็พอ แต่หลังจากอุปสรรคผ่านไป เธอจะต้องกลับมาอยู่ข้างกายฉัน”

เขาคนเดียวจะแบกรับทุกอย่าง

ได้ยินคำของเซียวเซิ่ง ใจของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็ไม่หยุดสั่นเทา สบสายตาของเขาที่รักละมุน อดไม่ได้ที่จะวิงเวียนศีรษะ แทบจะจมอยู่ในดวงตาที่หล่อเหลาและลุ่มลึกของเขาคู่นั้น

“ที่รัก !” จู่ ๆ เธอก็คลอเคลียเข้าไปในอ้อมอกของเซียวเซิ่ง กอดเขาแน่นอย่างรีบร้อน “ฉันกับคุณมาพยายามด้วยกัน ฉันจะแต่งงานกับคุณอย่างซื่อสัตย์และตรงไปตรงมา ! แต่งงานครั้งก่อนไม่นับ !”

“เธอไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ขอร้อง” เซียวเซิ่งกุมหน้าของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน จ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง “อย่างยิ่งช่วยยิ่งยุ่ง ภรรยา เธอดูและตัวเองให้ดีก็พอ”

“อืม” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนพยักหน้าอย่างอับอายเล็กน้อย ใบหน้าก็ร้อนผ่าวขึ้นมา ตัวเองมักจะทำเรื่องไม่ดีด้วยเจตนาที่ดีเสมอ เช่นเรื่องของเซียวเซิ่งครั้งนี้ ถ้าหายตัวเองไม่ไปโรงพยาบาลแม่และเด็ก บางทีลูกของคนอื่นก็ช่วยไว้ได้แล้ว ตัวเธอเองก็ไม่ต้องหย่า

“เชื่อฟังแบบนี้สิ” เซียวเซิ่งกดหน้าผากของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอย่างอ่อนโยน ลูบหน้าผากที่สวยงามอวบอิ่มของเธอ “เสี่ยวเนี่ยน วันพรุ่งนี้ไปร่วมงานแต่งงาน ในฐานะว่าที่เจ้าสาวของฉัน”

“รู้แล้ว สามีในอนาคต”

“เรียกที่รัก”

“รู้แล้วที่รัก” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเรียกด้วยเสียงหวานชื่น เสียงชัดเจนนุ่มนวล

“เชื่อฟังแบบนี้สิดี” เซียวเซิ่งชื่นชม ดวงตาสว่างแพรวพราวราวกับดวงดาวสะท้อนภาพราง ๆ ของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน “เสี่ยวเนี่ยน รู้สึกไหมว่าพวกเขาเข้ามาในโลกที่ทับซ้อนกัน ? พวกเราหย่าแล้ว แต่เธอกลับยืนอยู่ข้างฉันในฐานะแฟนใหม่ ไม่มีใครรู้ว่าฉันแยกจากเธอ และก็แต่งกับเธออีก...”

“เพราะงั้น ครั้งหน้าคุณยังเตรียมที่จะแต่งงานแบบลับ ๆ ?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมุ่ยปาก ในความน่ารักขึ้นเล่นมีความไม่สบายใจเล็กน้อย

“ไม่ ฉันจะให้ทั้งโลกได้รู้ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนคือภรรยาคนเดียวของฉันเซียวเซิ่ง ! เซียวอู๋เหินเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของฉัน !”

“ไม่ได้ ฉันยังจะมีลูกให้คุณอีกคน” หัวใจของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมีความสุขจนแทบจะละลาย “ไม่ว่าจะมีลูกกี่คน ฉันจะให้พวกเขารักและสามัคคีกัน ความสามารถมากน้อยไม่เป็นอะไร ขอแค่มีจิตใจที่ดี”

“เสี่ยวเนี่ยนของบ้านฉันฉลาดมาก” เซียวเซิ่งจ้องมองเธออย่างผูกพัน แววตาเต็มไปด้วยความลุ่มหลง “มิน่าล่ะทุกคืนตอนนอนฉันได้กลิ่นหอมดอกไม้ ที่แท้ก็กลิ่นหอมของจิตวิญญาณจากคนข้างหมอน”

การประเมินค่านี้สูงเกินไปจริง ๆ

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเขินอายจนหน้าแดง กุมมือใหญ่ของเซียวเซิ่ง วางไว้บนแก้มของตัวเอง ทันใดนั้นแววตาก็แข็งทื่อ รู้สึกว่าไม่ถูก

มือของเซียวเซิ่งเรียวยาวและสวยงามที่สุด แต่วันนี้...สักนิดก็ไม่เรียบเนียน ราวกับได้รับบาดเจ็บแล้ว

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกอดข้อมือของเซียวเซิ่ง ด้วยแสงไฟบนท้องถนน อยากจะมองให้ชัดเจน แต่ในวินาทีถัดมา เซียวเซิ่งก็ดึงมือของเขากลับ สอดไว้ในกระเป๋ากางเกง ใช้มืออีกข้างหนึ่งจับเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมอกอย่างสง่างาม

“มือเป็นอะไร ?”

“ไม่เป็นอะไร”

“งั้นคุณซ่อนอะไร ?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนดึงมือของเขาอย่างสุดชีวิต ไม่ขยับเลย ร้อนใจจนเสียงสั่นเทา “เอาออกมา ฉันจะดู !”

“เนี่ยน...” ริมฝีปากเรียกชื่อเธอเบา ๆ เซียวเซิ่งกำหมัดแน่น ไม่ยอมเผยให้เห็นด้านที่จนตรอกของตัวเอง

“ปล่อย !” เสียงที่ใสสะอาดสะเทือนทะลุอากาศ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนร้ายขึ้นมาก็สามารถสยบคนด้วยกำลังได้อย่างมาก

“ปล่อยก็ปล่อย เธอผู้หญิงคนเดียว ตะคอกอะไร ?” เซียวเซิ่งเหลือบมองเธอด้วยความโกรธ มีความไม่พอใจเล็กน้อยบนใบหน้าหล่อเหล่าของเขา แต่ก็เหยียดนิ้วทั้งห้าอย่างเชื่อฟัง...