เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 252

เมื่อเห็นบนมือของเซียวเซิ่งที่เดิมขาวเนียนสะอาดราวกับหยกมัตตอนแฟตเลือดไหลเนื้อแตก มีแผลลึกหลายจุด เห็นกระดูกเห็นเนื้อ เห็นได้ชัดว่าโดนอาวุธแหลมคมทำร้าย

ถ้าหากเดาไม่ผิด คงจะเป็นตอนที่ขวางไม่ให้เซียวซาทำร้ายตัวเอง

ในตอนนั้นน้องสาวคลั่งและหมดอาลัยตายอยาก เขาคงจะเจ็บปวดทรมานมากสินะ ? คิดถึงตรงนี้ จิตใจที่อ่อนโยนของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอดไม่ได้ที่จะเศร้าเสียใจ น้ำตาคลอเบ้าตาครั้งแล้วครั้งเล่า ก้นบึ้งของหัวใจสั่นเทาอย่างรุนแรง

ถ้ารู้ว่ามือของเซียวเซิ่งได้รับบาดเจ็บ เมื่อกี้เธอคงจะว่านอนสอนง่ายไปกับเขา เพราะความดึงดันของตัวเอง เขาไปดึงต้นไม้ เดิมทีที่แผลปิดฉีกและเปิดออกอีกครั้ง ต้องเจ็บมากใช่ไหม ?

“อย่าร้อง ไม่เป็นไร ไม่เจ็บสักนิด” เห็นผู้หญิงที่รักยิ่งหลั่งน้ำตาเพื่อตัวเอง ในเวลาเดียวกันที่เซียวเซิ่งปีติยินดีก็เกิดความสับสนขึ้น กดเธอไว้บนหน้าอกอย่างไม่รอช้า

“คุณมันโกหกตลอด จะไม่เจ็บได้ยังไงกัน ?”

“ฉันเป็นผู้ชาย เจ็บแค่นี้ไม่เท่าไหร่หรอก” มุมปากของเซียวเซิ่งยกขึ้นเล็กน้อย ก้มหัวดูดที่มุมตาของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน “อย่าร้อง เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ฉันไม่ได้สอนเธอเกี่ยวกับส่วนประกอบของน้ำตาแล้วเหรอ ?”

เป็นส่วนประกอบเดียวกับปัสสาวะใช่ไหม ? เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกะพริบขนตาดำเป็นแพอย่างรวดเร็ว บังคับให้น้ำตาย้อนกลับไป เงยหน้ามองไปยังเซียวเซิ่ง ในนัยน์ตาสีดำบนใบหน้าอิ่มเอิบด้วยความรักฉลาดมีวิสัยทัศน์ของเขา มองเห็นการยกโทษให้อย่างอ่อนโยน หัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ

ในสมองปรากฏเดือนที่ผ่านมา รอยยิ้มของเขาทุกครั้ง วิธีจัดการปัญหา ยังมีความรักเอ็นดูและความรุนแรงที่เขามีต่อตัวเอง...

เธอแน่ใจมาก ตัวเองรักเขามาก งั้นก็ไปกับเขาเถอะ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ถึงแม้ว่าจะไม่มีชื่อเสียงและฐานะก็จะอยู่กับเขา...

ตัดสินใจได้แล้ว เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนดึงแขนเสื้อของสามี “เซียวเซิ่ง ฉันไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนไปทำแผล”

“เดี๋ยว ๆ ยังมีอีกเรื่องที่ยังไม่ได้ทำ” เซียวเซิ่งพลิกฝ่ามือดึงเธอกลับมา “ฉันกับเซียวอู๋เหินคุยกันแล้ว ตอนเย็นจะวิดีโอคอลพร้อมกับเธอไปหาเขา”

“ไปโรงพยาบาลก่อน”

“โทรก่อน” เซียวเซิ่งมองดูเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน น้ำเสียงไม่ยอมให้มีข้อกังขา “กลัวว่าลูกจะรอนาน”

นอกจากนี้ เขาตัดสินใจเคารพความต้องการของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ไม่พาเธอกลับไปมายด์ฮาร์ท วิลล่าแล้ว แยกจากกันอยู่รอมร่อ ทำเรื่องที่ควรทำ

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเห็นเขารักลูกขนาดนั้น ในใจก็อบอุ่น เม้มริมฝีปากยิ้มให้เขา “ชื่อที่คุณตั้งให้น้องฟานั้นเพราะมาก พอโตแล้วเดาว่าต้องมีผู้หญิงหลายคนสลักชื่อเขาอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจแน่”

“ผู้อำนวยการ” เงาของคนคนหนึ่งวิ่งมาข้างหน้าอย่างรีบร้อน เป็นโอเล่ย์ที่กลับมา “คนนั้นเก่งกว่าผม ผมตามไม่ทัน”

เซียวเซิ่งส่งเสียงอืม ดวงตาของเขาเปล่งประกายอย่างมีไหวพริบ อย่างไรก็ตามคนที่เก่งกว่าในโอเล่ย์เมืองจงโจวก็มีไม่กี่คน ต่อหน้าเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน บางอย่างมองทะลุไม่จำเป็นต้องอธิบายจนหมดเปลือกก็เท่านั้นเอง

“อ้อใช่แล้ว” จู่ ๆ โอเล่ย์ก็คิดอะไรออก “เมื่อกี้ผมบังเอิญเจอพ่อของเสี่ยวเนี่ยน เห็นคุณเขารีบร้อนไม่ไหว ผมอดไม่ได้เล็กน้อย ก็เลย...”

“พ่อของฉันมา ?” เห็นเงาที่อยู่ไม่ไกล เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนจำได้ว่าเป็นพ่อของตัวเอง ปล่อยมือของเซียวเซิ่งเดินไปต้อนรับ

เอี๋ยนจื้อโก๋วเดินมาอย่างรีบร้อน แต่แรงขาของคนแก่ไม่สู้หนุ่มสาว ถูกโอเล่ย์ทิ้งไว้ข้างหลังเป็นระยะทางไกล

เห็นผู้อำนวยการขมวดคิ้วเล็กน้อย โอเล่ย์ยิ้มพร้อมกล่าว “เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนนิสัยเข้มแข็งขนาดนั้น ไม่กลับไปกับคุณแน่นอน และก็ไม่สามารถรับทรัพย์สินบ้านเรือนที่คุณมอบให้ เพราะงั้นพ่อของเธอมาก็ดี ไม่อย่างนั้นเธอควรจะไปที่ไหน ?”

เซียวเซิ่งส่งเสียงอืมอีกครั้ง เอากุญแจรถส่งให้เขา “นายไปที่รถของฉันเอากระเป๋าของเสี่ยวเนี่ยนมา”

“ครับ” โอเล่ย์ขานรับ เดินวิ่งอย่างรวดเร็ว

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนจูงแขนของพ่อเดินมา “พ่อ รอหนูกลับไปค่ออธิบายกับพ่อ เซียวเซิ่งเขาก็ไม่ได้แบกรับภาระของหนูไว้”

เอี๋ยนจื้อโก๋วฟังเข้าหูเสียที่ไหน ลูกสาวทั้งสองของตัวเองต่างก็โดนเซียวเซิ่งสลัดทิ้ง ในใจเป็นทุกข์อย่างมากจริง ๆ แต่เผชิญหน้ากับเซียวเซิ่ง เขาก็ยังคงรักษาน้ำเสียงที่สุภาพ “คุณเซียว ในเมื่อนายกับลูกสาวของฉันหย่ากันแล้ว งั้นก็ไม่ขอรบกวนนายแล้ว ฉันจะพาเธอกลับไป”

“ครับ รบกวนคุณด้วย” เซียวเซิ่งก้มหัวเล็กน้อย พลังที่ล้ำเลิศ อ่อนโยนและสุภาพ ในเวลาเดียวกันก็คาดเดาไม่ได้

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตกใจมาก เธอตัดสินใจว่าจะไปกับเขาแล้ว ทำไมเขาถึงเปลี่ยนความคิดอีก ? แต่ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็ดี...

“เสี่ยวเนี่ยน งั้นพวกเราไปกันเถอะ” เอี๋ยนจื้อโก๋วมองไปยังลูกสาว “พ่อให้แม่ของลูกเก็บกวาดห้องไว้แล้ว”

ในใจของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตัดใจทิ้งเซียวเซิ่งไม่ลง มองไปยังเขา เบ้าตาก็แดงเล็กน้อย “เซียวเซิ่ง ฉันไปแล้วนะ คุณอย่าลืมไปทำแผลที่โรงพยาบาล”

“โทรหาน้องฟาแล้วค่อยไปสินะ ?” เซียวเซิ่งมองไปยังเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนช้า ๆ มองดูหน้าตาของเธออย่างลึกซึ้ง ใจดวงหนึ่งราวกับถูกอะไรฉีกขาด เจ็บปวดไม่หยุด

ตั้งแต่รักกันมา ทั้งสองคนไม่เคยแยกกัน เพิ่งจะเลิกกัน อาลัยอาวรณ์อย่างมาก

“ขอบคุณที่ให้ความรักแบบพ่อกับเขา ความจริงไม่ต้องโทรก็ได้ ฉันจะไปอธิบายกับเขาเอง เขาไม่โทษคุณหรอก” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอยากที่จะจากไปในคราวเดียว ไม่อย่างนั้นตัวเองจะต้องร้องไห้ให้ได้

“วันนี้ให้ฉันทำตามสัญญาต่อหน้าลูกเถอะ” เขายังอยากอยู่กับเธอให้มากอีกสักสองสามนาที

“...ได้” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเข้าใจความตั้งใจของเขา หัวใจเจ็บเหมือนมีใครมาบีบ กะพริบตา กลั้นน้ำตาในดวงตาอย่างสุดกำลัง

“เสี่ยวเนี่ยน พ่อจะไปนั่งตรงนั้นสักพัก” เอี๋ยนจื้อโก๋วเป็นคนที่หนักแน่นมีเหตุผลและน้ำใจ ถึงแม้เขาไม่อยากให้ลูกสาวยุ่งเกี่ยวกับเซียวเซิ่งอีกต่อไป แต่เห็นสถานการณ์เช่นนี้ ก็รู้ว่าพวกเขาต้องบอกลา จึงเป็นฝ่ายหลบหลีก

“ขอบคุณค่ะพ่อ” มองไปยังเบื้องหลังของพ่อที่เดินไปไกล เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมองตาเซียวเซิ่ง ปิดปาก น้ำตาร่วงลงมา

“อย่าร้องเลยที่รัก ไม่ร้องแล้ว เดี๋ยวน้องฟาก็คิดวาฉันรักแกเธออีกหรอก” นิ้วโป้งปาดน้ำตาเธอเบา ๆ เซียวเซิ่งหยิงโทรศัพท์ออกมา ต่อสายไปที่เบอร์ของเอี๋ยนต้าฟา

สองสามีภรรยานั่งบนเก้าอี้ไม้ วิดีโอคอล ใบหน้าเล็กรูปงามของเอี๋ยนต้าฟาปรากฏอยู่บนหน้าจอ เห็นพ่อแม่อยู่ด้วยกันก็ดีใจมาก เรียกด้วยเสียงหวานชื่น “แด๊ดดี้ หม่ามี๊”

“อืม” เซียวเซิ่งตอบรับ เริ่มพูดคุยกับลูก

ฟังเสียงลักษณะแม่เหล็กของเขาที่เต็มไปด้วยความรักทะนุถนอม เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้ อาศัยแอบอยู่ที่ในซอกคอของเซียวเซิ่ง ปลายจมูกเต็มไปด้วยกลิ่นอายเย็นช่ำที่ส่งกลิ่นจากผิวของเขา หอมจนทำให้เธอใจสั่น

“หม่ามี๊เป็นอะไร นอนแล้วเหรอ ?” เห็นว่าแม่ไม่เงยหน้า เอี๋ยนต้าฟาจึงถามอย่างสงสัย

“พวกเราดูดาวที่สวนสาธารณะด้วยกัน แม่เหนื่อยน่ะ” เซียวเซิ่งพูดอย่างสงบเงียบ ก้มหน้าลงเล็กน้อยจูบลงบนขมับของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน “อยากให้พ่อปลุกแม่ไหม ?”

“ไม่ ไม่อยาก...” เอี๋ยนต้าฟาโดนจูบที่รักและทะนุถนอมของพ่อทำให้ซาบซึ้งใจ “พวกเราอย่ารบกวนฝันดีของหม่ามี๊เลย รอสักพักแด๊ดดี้จะอุ้มหม่ามี๊กลับไปสินะ ?”

“แน่นอน” เซียวเซิ่งฉีกยิ้ม พูดอย่างแน่นอน “พ่อก็ทนไม่ได้ที่จะปลุกเธอ น้องฟา วันหลังลูกห้ามใจร้ายกับผู้หญิงมากเกินไปเด็ดขาด เพราะลูกเองก็จะไม่รู้ว่าวันหนึ่งจะตกหลุมรักเธอไหม ในตอนแรกสุดพ่อทำไม่ดีกับหม่ามี๊ไว้มาก ถึงแม้ต่อมาจะชดเชยส่วนที่ขาด แต่ทุกครั้งที่คิดถึงตอนที่โหดร้ายกับเธอ ก็ยังรู้สึกผิดและเสียใจ หวังว่าเรื่องที่จะทำหลังจากนี้ จะสามารถกลบความทรงจำที่สุดแสนจะทนได้...”

ได้ยินคำเหล่านี้ อีกนิดเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็จะส่งเสียงร้องไห้ออกมา น้ำตาเปียกซึมเสื้อเชิ้ตของชายหนุ่มแล้ว

ความจริงแล้วเธอไม่ได้โทษที่เซียวเซิ่งทำกับเธอแบบนั้นในตอนแรกสักนิด ถึงอย่างไรสถานการณ์ตอนแรกก็พิเศษ ถือว่าอดเปรี้ยวไว้กินหวานละกัน ตั้งแต่ที่ทั้งสองอยู่ด้วยกันอย่างไร้ความขัดข้อง เธอต้องการนอนจริง ๆ ก็จะถูกเขาปลุกอย่างหวานชื่น...

มือหนึ่งของเซียวเซิ่งกุมมือของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอย่างสงบเยือกเย็น มอบความกล้าและปลอบใจเธอ จากนั้นก็ยิ้มแย้มพูดคุยกับลูกชาย สองพ่อลูกท่าทางมีหัวข้อร่วมกัน

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนพลิกมือกุมเขาไว้ รอสองพ่อลูกพูดคุยกันพอประมาณ เธอก็กดอารมณ์ร้องไห้ไว้ในอก จากนั้นใช้เสียงที่อ่อนโยนที่สุดพูดคุยกับลูกชายพักหนึ่ง

โชคดีที่ไฟของสวนสาธารณะค่อนข้างสลัว บวกกับการช่วยเหลือของเซียวเซิ่งเอี๋ยนต้าฟาไม่รู้ว่าแม่กำลังร้องไห้อยู่

หลังจากที่วิดีโอคอลจบ เซียวเซิ่งกับเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็ไม่ได้พูดอะไรกัน ในบรรยากาศมีความเศร้าโศกของงานเลี้ยงที่ต้องมีวันเลิกราไปทั่วทุกสารทิศ...