เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 252

เมื่อเห็นบนมือของเซียวเซิ่งที่เดิมขาวเนียนสะอาดราวกับหยกมัตตอนแฟตเลือดไหลเนื้อแตก มีแผลลึกหลายจุด เห็นกระดูกเห็นเนื้อ เห็นได้ชัดว่าโดนอาวุธแหลมคมทำร้าย

ถ้าหากเดาไม่ผิด คงจะเป็นตอนที่ขวางไม่ให้เซียวซาทำร้ายตัวเอง

ในตอนนั้นน้องสาวคลั่งและหมดอาลัยตายอยาก เขาคงจะเจ็บปวดทรมานมากสินะ ? คิดถึงตรงนี้ จิตใจที่อ่อนโยนของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอดไม่ได้ที่จะเศร้าเสียใจ น้ำตาคลอเบ้าตาครั้งแล้วครั้งเล่า ก้นบึ้งของหัวใจสั่นเทาอย่างรุนแรง

ถ้ารู้ว่ามือของเซียวเซิ่งได้รับบาดเจ็บ เมื่อกี้เธอคงจะว่านอนสอนง่ายไปกับเขา เพราะความดึงดันของตัวเอง เขาไปดึงต้นไม้ เดิมทีที่แผลปิดฉีกและเปิดออกอีกครั้ง ต้องเจ็บมากใช่ไหม ?

“อย่าร้อง ไม่เป็นไร ไม่เจ็บสักนิด” เห็นผู้หญิงที่รักยิ่งหลั่งน้ำตาเพื่อตัวเอง ในเวลาเดียวกันที่เซียวเซิ่งปีติยินดีก็เกิดความสับสนขึ้น กดเธอไว้บนหน้าอกอย่างไม่รอช้า

“คุณมันโกหกตลอด จะไม่เจ็บได้ยังไงกัน ?”

“ฉันเป็นผู้ชาย เจ็บแค่นี้ไม่เท่าไหร่หรอก” มุมปากของเซียวเซิ่งยกขึ้นเล็กน้อย ก้มหัวดูดที่มุมตาของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน “อย่าร้อง เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ฉันไม่ได้สอนเธอเกี่ยวกับส่วนประกอบของน้ำตาแล้วเหรอ ?”

เป็นส่วนประกอบเดียวกับปัสสาวะใช่ไหม ? เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกะพริบขนตาดำเป็นแพอย่างรวดเร็ว บังคับให้น้ำตาย้อนกลับไป เงยหน้ามองไปยังเซียวเซิ่ง ในนัยน์ตาสีดำบนใบหน้าอิ่มเอิบด้วยความรักฉลาดมีวิสัยทัศน์ของเขา มองเห็นการยกโทษให้อย่างอ่อนโยน หัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ

ในสมองปรากฏเดือนที่ผ่านมา รอยยิ้มของเขาทุกครั้ง วิธีจัดการปัญหา ยังมีความรักเอ็นดูและความรุนแรงที่เขามีต่อตัวเอง...

เธอแน่ใจมาก ตัวเองรักเขามาก งั้นก็ไปกับเขาเถอะ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ถึงแม้ว่าจะไม่มีชื่อเสียงและฐานะก็จะอยู่กับเขา...

ตัดสินใจได้แล้ว เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนดึงแขนเสื้อของสามี “เซียวเซิ่ง ฉันไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนไปทำแผล”

“เดี๋ยว ๆ ยังมีอีกเรื่องที่ยังไม่ได้ทำ” เซียวเซิ่งพลิกฝ่ามือดึงเธอกลับมา “ฉันกับเซียวอู๋เหินคุยกันแล้ว ตอนเย็นจะวิดีโอคอลพร้อมกับเธอไปหาเขา”

“ไปโรงพยาบาลก่อน”

“โทรก่อน” เซียวเซิ่งมองดูเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน น้ำเสียงไม่ยอมให้มีข้อกังขา “กลัวว่าลูกจะรอนาน”

นอกจากนี้ เขาตัดสินใจเคารพความต้องการของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ไม่พาเธอกลับไปมายด์ฮาร์ท วิลล่าแล้ว แยกจากกันอยู่รอมร่อ ทำเรื่องที่ควรทำ

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเห็นเขารักลูกขนาดนั้น ในใจก็อบอุ่น เม้มริมฝีปากยิ้มให้เขา “ชื่อที่คุณตั้งให้น้องฟานั้นเพราะมาก พอโตแล้วเดาว่าต้องมีผู้หญิงหลายคนสลักชื่อเขาอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจแน่”

“ผู้อำนวยการ” เงาของคนคนหนึ่งวิ่งมาข้างหน้าอย่างรีบร้อน เป็นโอเล่ย์ที่กลับมา “คนนั้นเก่งกว่าผม ผมตามไม่ทัน”

เซียวเซิ่งส่งเสียงอืม ดวงตาของเขาเปล่งประกายอย่างมีไหวพริบ อย่างไรก็ตามคนที่เก่งกว่าในโอเล่ย์เมืองจงโจวก็มีไม่กี่คน ต่อหน้าเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน บางอย่างมองทะลุไม่จำเป็นต้องอธิบายจนหมดเปลือกก็เท่านั้นเอง

“อ้อใช่แล้ว” จู่ ๆ โอเล่ย์ก็คิดอะไรออก “เมื่อกี้ผมบังเอิญเจอพ่อของเสี่ยวเนี่ยน เห็นคุณเขารีบร้อนไม่ไหว ผมอดไม่ได้เล็กน้อย ก็เลย...”

“พ่อของฉันมา ?” เห็นเงาที่อยู่ไม่ไกล เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนจำได้ว่าเป็นพ่อของตัวเอง ปล่อยมือของเซียวเซิ่งเดินไปต้อนรับ

เอี๋ยนจื้อโก๋วเดินมาอย่างรีบร้อน แต่แรงขาของคนแก่ไม่สู้หนุ่มสาว ถูกโอเล่ย์ทิ้งไว้ข้างหลังเป็นระยะทางไกล

เห็นผู้อำนวยการขมวดคิ้วเล็กน้อย โอเล่ย์ยิ้มพร้อมกล่าว “เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนนิสัยเข้มแข็งขนาดนั้น ไม่กลับไปกับคุณแน่นอน และก็ไม่สามารถรับทรัพย์สินบ้านเรือนที่คุณมอบให้ เพราะงั้นพ่อของเธอมาก็ดี ไม่อย่างนั้นเธอควรจะไปที่ไหน ?”

เซียวเซิ่งส่งเสียงอืมอีกครั้ง เอากุญแจรถส่งให้เขา “นายไปที่รถของฉันเอากระเป๋าของเสี่ยวเนี่ยนมา”

“ครับ” โอเล่ย์ขานรับ เดินวิ่งอย่างรวดเร็ว

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนจูงแขนของพ่อเดินมา “พ่อ รอหนูกลับไปค่ออธิบายกับพ่อ เซียวเซิ่งเขาก็ไม่ได้แบกรับภาระของหนูไว้”