เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 253

โอเล่ย์ถือกระเป๋าของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกลับมา อยู่ไกล ๆ ก็เห็นชายหล่อกับหญิงงามคู่นั้นที่ตัวเองรักที่สุด นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม่พูดจากัน แสงไฟสีเหลืองสลัวสาดลงมาบนตัวพวกเขา เป็นภาพที่สวยงาม นำมาซึ่งอารมณ์ความเศร้าของการจากลาที่เข้มข้น

ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง โอเล่ย์เดินเข้าไปใกล้ “เสี่ยวเนี่ยน จะไปก็ไปเถอะ อย่าให้อาเอี๋ยนรอนาน”

ทั้งสองถึงยืนขึ้น

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนคอตกไม่กล้ามองเซียวเซิ่ง “ฉันไปแล้วนะ โอเล่ย์ นายช่วยฉันพาเซียวเซิ่งไปโรงพยาบาลที มือของเขาเจ็บหนัก ฉันกลัวว่าจะอักเสบ”

“เธอวางใจเถอะ” โอเล่ย์ส่งกระเป๋าให้ ยิ้มและปลอบใจเธอ “ถ้าหากแยกจากกันทำให้เธอเป็นทุกข์จนทนไม่ไหว เธอก็อยู่ต่อ ถ้ายังทนได้ งั้นก็ดีใจหน่อย อย่าทำเหมือนจะไม่ได้เจอกันอีก เธอไม่ใช่ว่าจะต้องมาทำงานที่บริษัทอยู่เหรอ ? ได้เห็นกันทุกวันอยู่”

“อืม งั้นเจอกันที่บริษัทพรุ่งนี้” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรับกระเป๋า มองเซียวเซิ่งอย่างจำใจ “ฉันจะตั้งใจทำงาน พยายามรีบจากพนักงานเก็บขยะไปสู่พนักงานอเนกประสงค์ให้ได้ ไม่แน่อาจจะมีโอกาสไปห้องทำงานคุณ ช่วยคุณซ่อมไฟ”

พนักงานอเนกประสงค์สูงกว่าพนักงานเก็บขยะเล็กน้อย ที่จริงก็คืองานพลาธิการคละกัน

“อืม ปณิธานกว้างไกล” เซียวเซิ่งโดนเธอเย้าแหย่แล้ว มือเดียวสอดอยู่ในกระเป๋ากางเกง พูดอย่าหล่อ “รอให้เธอได้ทำงานพนักงานอเนกประสงค์ ฉันจะทำหลอดไฟแตกวันละสองหลอด ช่วยยกระดับธุรกิจของเธอ”

“แบบนั้นคนอื่นจะสงสัยว่าพวกเรามีความสัมพันธ์แบบชู้”

“ไม่ได้มีตลอดเหรอ ?” เซียวเซิ่งลูบผมของเธออย่างเอ็นดู “ไปเถอะ”

“งั้นฉันไปแล้วนะ” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนพูดเบา ๆ อีกประโยค ค่อย ๆ หมุนตัวอย่างช้า ๆ

“รอก่อน” เซียวเซิ่งเหมือนกับว่าคิดอะไรขึ้นมาได้ หยิบเงินสดในกระเป๋าสตางค์ออกมา มองไปยังโอเล่ย์ “เอาเงินมาให้หมด”

มองดูแบงค์แดงเป็นปึกในมือของเซียวเซิ่ง เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนใจลอยเล็กน้อย

“ผู้อำนวยการ ไม่ใช้ว่าให้บัตรเธอไปแล้วเหรอ ? ใส่เงินในบัตรก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ” โอเล่ย์หยิบกระเป๋าตังค์ออกมาอย่างไม่ค่อยเข้าใจ

“ไม่แน่ว่าเธอจะไปใช้ แบบนี้มั่นใจกว่าหน่อย” เซียวเซิ่งดึงเงินในมือของโอเล่ย์มา เปิดกระเป๋าของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน และยัดมันเข้าไป “เข้านอนแต่หัวค่ำ อย่านอนดึก คิดถึงฉันจริง ๆ ก็โทรมา”

“อืม” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกัดริมฝีปาก มองดูเขา หมอกเป็นชั้น ๆ ลอยอยู่บนดวงตาอัลมอนด์ “คุณเองก็ดูแลตัวเองให้ดี อย่าโกรธกันกับพ่อแม่ล่ะ !”

ได้ยินว่า เวลาที่ผู้ชายรักคุณ จะสามารถทอดทิ้งกิจการและพ่อแม่เพื่อคุณ เมื่อไม่รักแล้ว ทันใดนั้นก็จะเกลียดคุณที่เขาสูญเสียอนาคตและครอบครัว ความโกรธอะไรก็จะมาลงกับคุณ...

บางทีเซียวเซิ่งไม่ใช่คนแบบนั้น แต่กันไว้หน่อยดีกว่า นอกจากนี้ กตัญญูต้องมาก่อน อย่าทำอะไรเกินไป

“รู้แล้ว” เซียวเซิ่งหลับตาอย่างงดงามมีสง่า

“งั้นฉันไปก่อนนะ” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนพูดพลางหันตัวกลับไป ยังไม่ได้เดินสักก้าว ก็หันกลับมามอง ใต้โคมไฟถนนรูปร่างของเธอกระจุ๋มกระจิ๋มเบาะบาง คอด้านหลังขาวเหมือนหยกราวกับหงส์ ลายเส้นสวยงาม

ผู้หญิงของใครใครก็รัก ท่าทางของเธอที่หนึ่งก้าวหันหัวสามครั้ง ทำเอาเซียวเซิ่งแทบจะหลั่งน้ำตา

“ผู้อำนวยการ ไม่อย่างนั้นเอาเธอกลับไปเถอะ” โอเล่ย์ตามด้วยเจ็บจนแทบขาดใจ “ไม่ได้จริง ๆ พวกคุณสองคนหนีเถอะ หาที่ที่มีภูเขาแม่น้ำหาที่พักให้เรียบร้อย ผมอยู่ที่นี่วางแผนและจัดการบริษัท หาเงินให้พวกคุณ”

“เซียวจวินเซิงเป็นคนยังไง ไม่ใช่ว่านายไม่รู้”

มองดูภาพด้านหลังของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน เซียวเซิ่งกล่าว “ถ้าฉันหนีไปแล้ว ถ้าเขาจะต้องพลิกแผ่นดิน เขาก็จะตามหาฉัน พูดอีกอย่างฉันไม่สามารถให้เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนทนลำบากเร่ร่อนกับฉันได้ เธอจะต้องมีชีวิตที่ดี ไม่อย่างนั้นฉันจะรู้สึกว่าตัวเองนั้นไร้ความสามารถมาก”

“เซียวเซิ่ง ทำไมคุณไม่ไปล่ะ ?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหันกลับมาอีก มองเขาด้วยคิ้วที่ขมวด “ไม่อย่างนั้นคุณไปก่อน ฉันมองตามหลังคุณ”

“เหอะ ๆ” โอเล่ย์หัวเราะออกมา แต่บนหน้ากลับไม่มีรอยยิ้ม นังหนูตลกจริง ๆ ทำใจไม่ได้ที่จะพูดออกไปตรง ๆ

เซียวเซิ่งเม้มริมฝีปากบาง เดินอย่างรวดเร็วสองก้าวไปที่ข้างเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน กุมมือของเธอไว้วางไว้บนริมฝีปากและจูบ “ไปกับพ่อเถอะ เด็กดี”

“อืม คุณก็ไปนะ” ตาของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมองดูเขา ถอยหลังสองก้าว