เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 254

แต่ครั้งนี้ไม่สามารถรับช่วงต่อได้ เพราะเซียวเซิ่งยังไม่ได้ทิ้งเลย

“เจินจู” สวี่เจียนเอ่ยปากก่อน เสียงค่อนข้างซึมเศร้า เทียบกับอารมณ์ฮึกเหิมหนึ่งเดือนก่อน เขาในตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยมีชีวติชีวา

ซูบผอมเงียบไม่พูดจา ไม่สนใจเรื่องการแต่งตัว ดวงตาของเขาก็ไม่ได้ดุดันแบบเมื่อก่อน คนทั้งคนมีความกลุ้มใจเปลี่ยนแปลงอย่างมากตลอดเวลาที่ไม่สามารถแก้ไขได้ ทำให้รู้สึกเศร้าใจเป็นอย่างมาก

ถ้าเกิดว่าเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเห็นเขาสภาพนี้ จะต้องไม่สบายใจแน่สินะ ?

“พี่สวี่มาแล้วเหรอ” อูเจินจูแอบถอนหายใจ เดินมาล็อกประตูอย่างสะดวกมือ

ท่าทางการล็อกประตูง่าย ๆ ทำให้ดวงตาของสวี่เจียนแข็งทื่อ หัวใจก็หมดหวัง “ไม่เชิญฉันเข้าไปนั่ง ?”

“ขอโทษทีพี่สวี่ ฉันอยากจะออกไปข้างนอกพอดี แฟนหนุ่มอยู่โรงพยาบาลน่ะ ฉันจะต้องไปดูแลหน่อย...”

โธ่ ๆ ๆ ! ในตอนที่พูด ในใจของอูเจินจูละอายใจอย่างยิ่ง

ที่ผ่านมาสวี่เจียนเคยช่วยเธอไว้ไม่น้อย มีครั้งหนึ่งพ่อทำผิดกฎหมายและโดนจัดการ ก็เป็นสวี่เจียนที่ให้ออกมา...ขณะนี้เอาตัวเองมาขังอยู่ข้างนอก รู้สึกเสียใจกับความผิดชอบชั่วดีจริง ๆ แต่ในเวลานี้เธอทำได้เพียงเท่านี้

เซียวเซิ่งโทรหาเย่เฟิงจัดการเตรียมที่ที่เสี่ยวเนี่ยนจะไป เห็นได้ชัดว่าจอมอันธพาลนั่นไม่ปล่อยมือ เธอจะกล้าใช้นิ้วแยกปากเสื้อได้อย่างไรกัน ให้สวี่เจียนมาปล้นอาหาร ?

“มีแฟนแล้วเหรอ ? เรื่องดี” สวี่เจียนดีใจแทนอูเจินจูอย่างมาก ยิ้มอย่างเข้าใจยาก

อูเจินจูก็ยิ้มตาม “พี่สวี่มีธุระรึเปล่า ?”

“มี...” สวี่เจียนเปิดริมฝีปากออก อยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็กลืนลงไป เหมือนกำลังรวบรวมคำพูด

เมื่อเห็นเขาจะพูดแต่ก็หยุด อูเจินจูกลัวว่าเขาจะพูดเรื่องเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน รีบสับหลีกอยากจะจากไป “พี่สวี่ พวกเราเดินไปคุยไป ฉันกำลังคิดเรื่องวันนั้นที่พี่เลี้ยงข้าวอยู่น่ะ...”

“เจินจู” สวี่เจียนจับข้อมือของเธอไว้ ใช้แรงกำ “หลายปีมานี้ ฉันเห็นเธอเป็นน้องสาวแท้ ๆ มาตลอด ช่วยพี่สักเรื่องได้ไหม ?”

อูเจินจูกะพริบตา คลี่ยิ้มออกมา “พี่สวี่ อย่าว่าแต่ให้ฉันช่วยเลย พี่อยากได้ชีวิตฉันฉันก็ให้ ! แต่ เรื่องของเสี่ยวเนี่ยนเป็นข้อยกเว้น”

จะเป็นลม มุมปากของสวี่เจียนกระตุก นังหนูนี่ไม่ใช่ปิดปากเพื่อไม่ให้พูดเหรอ ?

“พี่ ฉันรู้” อูเจินจูมองเขาอย่างจริงใจ พูดออกมาจากใจจริง “ถ้าไม่มีเสี่ยวเนี่ยน พวกเราสองคนคงไม่ได้พบกัน แต่ฉันไม่มีทางพูดกับเธอได้จริง ๆ เพื่อที่จะอยู่กับพี่ เธอก็เคยพยายามแล้ว ในตอนที่รักพี่ ก็รักพี่อย่างจริงใจ แต่ต่อมา...”

คำพูดต่อไปไม่ต้องพูดออกมาอย่างชัดเจน เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรักเซียวเซิ่งแล้ว และก็รักอย่างจริงใจด้วย “ทุกอย่างล้วนเป็นโชคชะตา ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ พี่ ！”

ลำคอของสวี่เจียนมีเสียงร้องขยับ เส้นเลือดที่ขมับปูดโปนเบา ๆ “เจินจู ถ้าเซียวเซิ่งดีกับเธอได้ ฉันก็ยอมรับ แต่ตอนนี้ไม่ใช่ว่าหย่าแล้วเหรอ ? ที่จริงแล้วเธอไม่เหมาะสมกับเซียวเซิ่ง เซียวเซิ่งเป็นลูกคนเดียว รับหน้าที่ความรับผิดชอบของตระกูล คนในครอบครัวของเขาไม่มีทางรับเสี่ยวเนี่ยน”

“บ้านของพี่ก็รับเสี่ยวเนี่ยนไม่ได้ไม่ใช่เหรอ ไม่อย่างนั้นพี่ก็ควรจะแต่งกับเธอไปนานแล้ว” อูเจินจู กล่าวเตือน

สวี่เจียนหน้าหงาย ผ่านไปสองสามวิจึงพูด “เจินจูเธอดู ฉันกับเสี่ยวเนี่ยนยังมีดวงสมพงศ์กัน หลังจากวนไปวนมา เธอก็กลับมาที่จุดเริ่มต้น กลับมาที่บ้านของเธอ มันทำให้ฉันชักไม่แน่ใจ ราวกับว่าฝันร้ายมาทั้งเดือน ตื่นจากฝัน ทุกอย่างเป็นเหมือนตอนแรก”

ขอบตาของอูเจินจูแดงเพราะสิ่งที่เขาพูด สูดจมูกโดยไม่รู้ตัว “งั้นพี่สวี่มีแผนยังไง ?”

“ครั้งนี้ฉันอยากพาเธอไป ไม่กลับมาอีกตลอดกาล” ใบหน้าของสวี่เจียนเคร่งเครียด นัยน์ตาเต็มไปด้วยความหนักแน่น

ใจของอูเจินจูเต้นตุบ ๆ สีหน้าเปลี่ยนไป พูดโพล่งออกมาประโยคหนึ่ง “เธอไม่ไปกับพี่หรอก ! พี่สวี่ อย่าทำให้เธอลำบากใจเลย”

“ไม่ได้ !” ดวงตาของสวี่เจียนแข็งกร่าว เพิ่มแรงที่มือ บีบจนอูเจินจูขมวดคิ้ว เขารีบปล่อยทันที “ขอโทษ เจินจู ฉันรักเสี่ยวเนี่ยนมาก เพราะงั้นก็เลยหวั่นไหว...”

“พี่ ฉันพูดความจริง เอี๋ยนต้าฟายังอยู่ในกำมือของเซียวเซิ่ง พี่จะให้เธอไปกับพี่ได้ยังไง ?”

อูเจินจูขยับข้อมือ “อีกทั้ง พี่วางแผนเส้นทางไว้ดีหรือยัง ? เตรียมเงินพร้อมไหม ? ถ้าเกิดโดนเซียวเซิ่งจับกลับมา เสี่ยวเนี่ยนก็จะระทมทุกข์อีกครั้ง ลงโทษคุกเข่าเป็นเรื่องเล็ก ได้ยินว่าสู้ครั้งหนึ่งก็ถึงฟ้าสว่าง เธออับอายจนแจ้งความ พี่ก็รู้ไม่ใช่เหรอ ?”

รู้ ในใจของสวี่เจียนปวดจี๊ด ๆ มือข้างลำตัวกำหมัดแน่น เล็บจิกลึกเข้าไปกลางฝ่ามือ

“พี่ ถ้าพี่รับประกันได้ว่าจะไม่เกิดอะไรขึ้น ฉันช่วยพี่ได้” อูเจินจูเห็นอารมร์ของเขา กดทับสิ่งที่ไร้ประโยชน์อีกครั้ง “แต่ผิดพลาด ก็เท่ากับว่าพี่ผลักเธอเข้ากองไฟด้วยมือตัวเอง ถ้าพี่รักเธอจริง ก็เฝ้ามองไปก่อน อย่ารีบร้อนเกินไป”

“แต่ฉันรอไม่ไหวแล้ว” สวี่เจียนกระแทกหมัดของเขาบนราวจับบันได อารมณ์บนใบหน้าทุกข์ทรมานมาก พรุ่งนี้เขาก็จะต้องแต่งงานกับกู้ซีหนิงแล้ว ไม่ได้เป็นโสดอีก จะสูญเสียคุณสมบัติในการไล่ตามเสี่ยวเนี่ยน...

คืนนี้เป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุดในการจากไป เขาพลาดโอกาสนี้ไม่ได้

“เจินจู ฉันไม่อยากทำร้ายเธอ เธอเชื่อฟังเปิดประตู หรือเอากุญแจให้ฉัน” สวี่เจียนยื่นมือออกไปให้อูเจินจู ถ้าไม่ให้ เขาก็ไม่ถือสาที่จะใช้กำลัง

เห็นเขาดื้อรั้นข้อคิดเห็นของตน อูเจินจูก็ปวดหัวทันที “พี่ ทำไมพี่ถึงไม่เข้าใจ ? เสี่ยวเนี่ยนรักเซียวเซิ่ง เธอไม่มีทางไปกับพี่ !”

“หุบปาก !” เลือดทั่วทั้งตัวของสวี่เจียนพุ่งไปยังสมอง ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน ยกมือขึ้นบีบคอของอูเจินจู “เธออยู่กับเซียวเซิ่งเพราะโดนบังคับ คนที่เธอรักคือฉัน !”

อูเจินจูโดนบีบจนหน้ากลายเป็นสีม่วง กลัวมาก ส่งโทรศัพท์ให้สวี่เจียนอย่างสั่นเทา “ไม่อย่างนั้นพี่ก็โทรไปถาม ถ้าเสี่ยวเนี่ยนยอมไปกับพี่ ฉันยังต้องขวางอยู่ทำไมกัน ?”

สวี่เจียนปล่อยคอของเธอ แย่งโทรศัพท์มา ต่อสายไปหาเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอย่างรีบร้อน หัวใจของเขาเต้นรัว

เบอร์ใหม่ของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่ได้ใช้บัตรประชาชนของตัวเองลงทะเบียน เพราะงั้นสวี่เจียนจึงไม่เคยหาเจอ จนถึงตอนนี้ก็ไม่ได้ติดต่อกับเธอเลย

ในเวลานี้ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกำลังหลับตานั่งอยู่บนรถแท็กซี่ ไปเซียงเจียงเลคไซด์วิลล่าแอเรียกับพ่อ

เอียนหยู่โรวกับโอเล่ย์หลังจากที่เซ็นต์สัญญาแล้ว ไม่เพียงแต่บ้านกลับมาแล้ว ยังได้เงินก้อนใหญ่มาก่อนหนึ่ง ของแลกเปลี่ยนคือออกจากชีวิตของเซียวเซิ่งอย่าถาวร และเก็บสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสี่ปีที่แล้วเป็นความลับตลอดชีวิต

เธอเก็บความลับได้แน่นอน ถึงแม้ว่านางเอกเมื่อสี่ปีก่อนไม่ใช่เธอ ในเมื่อเรื่องถูกเปิดโปง ไม่เพียงแต่ทรัพย์สินเงินทองของวิลล่าจะไม่มี ชีวิตก็จะสูญเสียไปด้วย...

“วันที่ 7 กรกฎาคมแดดจ้า จู่ ๆ ก็หิมะตกหนัก ไม่กล้าลืมตามองเป็นความรู้สึกหลอนของฉัน...”

โทรศัพท์ดังขึ้น เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่ขยับ เอี๋ยนจื้อโก๋วคิดว่าลูกสาวหลับแล้ว เห็นว่าเป็นเบอร์ของเจินจู ก็ช่วยเธอรับโทรศัพท์ “ฮัลโหล เจินจูเหรอ ?”

สวี่เจียนงุนงง ได้ยินเสียงอีกฝ่ายแก่มาก ก็ลองหยั่งเชิงถาม “อาเอี๋ยนเหรอครับ ? คุณอยู่กับเสี่ยวเนี่ยน ?”

“ใช่ เธอหลับ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า ?”

“อ้อ มะ ไม่มีครับ” สวี่เจียนรีบตัดสายโทรศัพท์ โยนโทรศัพท์ให้อูเจินจู

ในเมื่อเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไปกับพ่อของเธอแล้ว ตัวเองดื้อรั้นกับอูเจินจูไปก็ไม่มีประโยชน์ เขารีบพูด “ขอโทษ” หันหลังวิ่งลงตึกไปอย่างรวดเร็ว รีบไปที่เซียงเจียงเลคไซด์วิลล่าแอเรีย

“นี่มันเรื่องอะไรกัน ?” อูเจินจูลูบคอ สีหน้างงงวย “เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไปกับคุณอาแล้ว งั้นเซียวเซิ่งยังจะให้พี่สาวทำความสะอาดห้องทำไมกัน ?”

ทำให้เธอถูกบีบคอเปล่า

อูเจินจูหันหลังกลับเข้าห้อง ในตอนที่ล็อกประตู คลื่นสมองของเธอก็สั่นสะเทือน จู่ ๆ ก็เข้าใจอะไร ๆ ไอ๊หยาแม่เอ๊ย เซียวเซิ่งละเอียดรอบคอบกับคุณยาย

แน่นอนว่าเป็นอาเอี๋ยนหาเสี่ยวเนี่ยนเจอ ต้องการพาลูกสาวกลับไป เซียวเซิ่งไม่มีเหตุผลที่จะห้าม ก็เลยให้เสี่ยวเนี่ยนไป แน่นอนว่ายังมีความหมายสำคัญอีกอย่าง : ฉันส่งลูกสาวให้ในมือของคุณ ถ้าทำหายอีก อย่ามาตามหาจากฉัน

แต่ความสัมพันธ์ของเสี่ยวเนี่ยนกับแม่บุญธรรมและพี่สาว จะไม่ดีไปกว่านี้ แน่นอนว่าจะไม่อยู่ที่นั่น เซียวเซิ่งคาดการณ์ถึงจุดนี้ เพราะงั้นจึงให้เธอเก็บห้องให้เสี่ยวเนี่ยน ถือโอกาสปั่นหัวสวี่เจียน

ความฉลาดระดับนี้ ช่างน่าทึ่งจริง ๆ เดิมทีแล้วสวี่เจียนไม่ใช่คู่มือ !

อูเจินจูเหงื่อออกเพื่อสวี่เจียนมาก พี่สวี่พวกเราอย่าเล่นกับคนอื่แล้วได้ไหม ? โดนเล่นถึงตายก็ยังไม่รู้...