เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 255

“ลูกค้า เซียงเจียงเลคไซด์วิลล่าแอเรียหมายเลข 20 ถึงแล้ว”

เอี๋ยนจื้อโก๋วกำลังคิดว่าจะต้องโทรกลับไปหาอูเจินจูไหม รถแท็กซี่ก็จอดแล้ว

“อ้อดี” เขาตอบรับ ปลุกลูกสาว “เสี่ยวเนี่ยนตื่น ๆ ถึงบ้านแล้ว”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนขยี้ตา เห็นพ่อหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ก็รีบหยุดเขา “พ่อ รอก่อนหนูจ่ายเอง”

“ไม่ต้อง พ่อจ่าย” เอี๋ยนจื้อโก๋วกลัวว่าลูกสาวจะแย่งกับเขา จึงถือกระเป๋าลงจากรถ เดินไปที่นั่งคนขับและจ่ายเงินให้คนขับ

“คุณคนขับรถ คุณอย่ารับเงินของพ่อฉัน ฉันยังไปอีกที่หนึ่ง รออีกสักครู่ค่อยจ่าย”

“ได้เลย !” คนขับรถตอบรับ

“เสี่ยวเนี่ยน ลูกจะไปไหน ? พ่อไปเป็นเพื่อน” เอี๋ยนจื้อโก๋วหิ้วกระเป๋าหนังอยากที่จะขึ้นรถอีกครั้ง

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่มีทางเลือก ทำได้แค่พูดความจริง “พ่อ หนูไม่อยู่ที่นี่ จะอยู่ที่บ้านของอูเจินจู”

เธอไม่เคยคิดจะอยู่กับแม่บุญธรรมของเธอ ก่อนหน้านี้เธอเห็นพ่อเหมือนไม่ค่อยสบาย ไม่วางใจเอามาก ตอนนี้ส่งเขากลับบ้านแล้ว ตัวเองก็ต้องไปที่อูเจินจู

เอี๋ยนจื้อโก๋วได้ยินว่าลูกสาวจะไป ก็ใจร้อนขึ้นมาเล็กน้อย “เสี่ยวเนี่ยน ลูกกลัวว่าแม่กับพี่สาวลูกจะรังแกลูกใช่ไหม ?”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนปิดปากสนิทไม่พูดจา เพียงแค่มองพ่อด้วยนัยน์ตาที่ชุ่มไปด้วยน้ำ สายตาเล็ก ๆ ที่เปี่ยมด้วยความเฉียบแหลมชัดเจนว่าเห็นด้วยกับความคิดเห็นของเขา

“พวกเธอไม่กล้าหรอก !”

เอี๋ยนจื้อโก๋วกล่าวรับประกันอย่างจริงใจ “เมื่อกี้ที่พ่อรอลูกอยู่ที่สวนสาธารณะ ได้เตือนพวกเธอแล้ว ถ้าพวกเธอรังแกลูกอีก พ่อก็จะไม่เกรงใจกับพวกเธอ ! ใครจะรู้ท่าททางของพวกเธอดีมาก บอกว่าจะต้อนรับลูกกลับมา ยังจะส่งของขวัญลูกด้วย วางอยู่ที่หัวเตียงลูกแล้ว”

เอี๋ยนจื้อโก๋วพูดพลางเปิดประตูรถกว้าง ยิ้มให้ลูกสาวอย่างอ่อนโยน ความหมายนั้นเห็นได้ชัดเจนว่า : พ่อปกป้องลูกได้แล้ว สบายใจและลงรถ

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่กล้าเสี่ยง แต่ก็ทนไม่ได้ที่จะฉีกหน้าพ่อ ในตอนที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงคนขับรถตบประตู พูดอย่างร้อนรน “คุณลุง หน้าต่างบ้านคุณมีงูออกมา”

“คุณมองผิดรึเปล่า ?” เอี๋ยนจื้อโก๋วยังคิดว่าเขาล้อเล่น “บ้านของผมไม่เลี้ยงงู เลี้ยงแค่แมวหนึ่งตัว ลูกสาวผมกลัวงู คุณอย่าทำให้เธอตกใจ”

“พ่อ มีงูจริง ๆ !” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนจ้องไปที่หน้าต่างบนชั้นสองอย่างไม่ละสายตา เห็นงูตัวหนึ่งกำลังคลานลงมากับตา บางทีกระเบื้องอาจจะลื่นเกินไป เสียงแปะตกลงมาที่พื้นคอนกรีต เธอตกใจจนกรอกตาขาว อีกนิดก็จะสลบไปแล้ว

เอี๋ยนจื้อโก๋วเห็นสีหน้าลูกสาวขาวซีด ตัวสั่นไปทั้งตัว ใจเต้าตึกตัก หันหลังกลับไปดู

แค่มองไม่ร้ายแรง ทำให้ขนของเขาลุกซู่ไปทั้งตัว เห็นงูกาบหมากหางนิลที่ยาวกว่าครึ่งเมตรขยับโค้งงอไปตามพื้น ในปากยังพ่นลิ้นออกมา...

ในใจของเอี๋ยนจื้อโก๋วเย็นยะเยือก ในพริบตาก็เข้าใจอะไรบางอย่าง หรือว่านี่จะเป็นของขวัญใหญ่ของแม่ลูกหวงฟางสองคนให้เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ?

“แหวะ—” งูยิ่งเลื้อยยิ่งใกล้ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกเพียงแค่อยากอาเจียน เอามือปิดริมฝีปากคลื่นไส้ขึ้นมา

เอี๋ยนจื้อโก๋วเหงื่อออกอย่างกระวนกระวาย “เสี่ยวเนี่ยนอย่ากลัว พ่อจะไล่มันไป !”

แต่หมุนไปสองรอบ เขาก็ยังหาเครื่องมือที่ใช้ได้ งูตัวนั้นเลื้อยผ่านประตูกรงเหล็กมาแล้ว ข้ามมา

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตกใจจนวิ่งพล่าน คนขับบรถทนไม่ไหวเตือนเธอ “กลัวคุณก็ออกมาก่อน”

“พ่อ พ่อระวังความปลอดภัยตัวเอง อย่าโดนมันกัดนะคะ หนูไปแล้ว” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนทักทายอย่างรีบร้อน ตบด้านหลังเบาะคนขับ “คนขับรถ รีบไปเถอะ ฉันจะไม่ไหวแล้ว”

“นั่งดี ๆ !” คนขับรถกล่าวเตือน ขับรถออกไปด้วยเสียงดังลั่น

“เสี่ยวเนี่ยน...” เอี๋ยนจื้อโก๋วไล่ตามไปสองก้าวอย่างเปล่าประโยชน์ เห็นว่าไม่ทันแล้ว เขานั่งลงกับพื้นอย่างซึมเซา โกรธจนน้ำตาไหล “หวงฟางเธอยังเป็นคนอยู่ไหม ? ลูกจะดีหรือเลวเธอก็เป็นคนเลี้ยงจนโต ทำไมถึงใจดำได้ขนาดนี้ ?”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหมอบอยู่บนเก้าอี้รถมองย้อนกลับไป เห็นพ่อนั่งร้องไห้อยู่ น้ำตาของเธอก็กลั้นไว้ไม่อยู่ค่อย ๆ ไหลออกมา พูดอย่างสะอื้น “พ่อ อย่าเป็นทุกข์เลย หนูไม่เป็นอะไร”

จนกระทั่งเลี้ยวโค้ง เธอหยิงผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตา ส่งข้อความหาอูเจินจู 【เจินจู ฉันไม่มีที่ไปอีกแล้ว ไปอยู่ด้วยได้ไหม ? 】

【ยังต้องถามเหรอ ? ประตูใหญ่ของพี่สาวเปิดกว้างให้เธอตลอดชีวิต เก็บห้องให้เธอเรียบร้อยแล้ว พื้นบ้านคุกเข่าบนพื้นเช็ดจนสะอาดเอี่ยม ยังสั่งช่อดอกไม้สดมาวางหัวเตียงโดยเฉพาะด้วย เธออยู่ที่นี่ได้รับการปฏิบัติระดับอัครมเหสี 】

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนโดยเธอแซวจนยิ้ม ในใจรู้สึกอบอุ่น มีเพื่อนที่พึ่งพาได้ ช่วยให้ตัวเองไม่ต้องนอนข้างถนน 【อีกครึ่งชั่วโมงฉันก็ถึงแล้ว】

【ฉันรอเธออยู่ที่ประตูใหญ่ของเขต】

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง แท็กซี่สีน้ำเงินจอดอยู่ที่ทางเข้าหลังเขตจินเจียง ด้านกลังไม่ไกล รถหรูสีดำจอดอย่างเงียบเชียบ...

เซียวเซิ่งจ้องมองเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนลงมาจากรถ มองตามหลังเธอกับอูเจินจูจากไป ถึงจะเดินหน้ารถ ลดกระจกกำชับกับคนขับรถแท็กซี่ “นายรออยู่ตรงนี้ อย่าให้สวี่เจียนพาคนไปได้”

“ครับ ผู้อำนวยการ” คนขับรถแท็กซี่ กลับเข้าไปในรถ ปิดมิเตอร์ หมอบอยู่บนพวงมาลัย จ้องมองคนเดินถนนที่เข้าออก...

ห้องรับแขกของบ้านอูเจินจู เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนนั่งอยู่บนโซฟาด้วยใบหน้าที่เหนื่อยล้า

“เช็ดหน้าซะ” อูเจินจูยื่นผ้าขนหนูเปียกมา จากนั้นรินน้ำให้เธอแก้วหนึ่ง “หิวไหม ? ในบ้านไม่มีวัตถุดิบเลย หิวก็สั่งเข้ามา”

“ไม่หิว ไม่อยากกินสักนิด” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนดื่มน้ำ สีหน้าแย่อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

อูเจินจูเห็นเธอแบบนี้ ก็โกรธขึ้นมาอย่างรุนแรง “เซียวเซิ่งเองก็เลวเกินไปแล้ว เขามีเงินก็ไม่สามารถปั่นหัวคนเล่นได้แบบนี้ ! บอกแต่งก็จะแต่ง บอกว่าหย่าก็จะหย่า เล่นอะไร !”

“...โทษเขาไม่ได้” พูดถึงเรื่องนี้ ดวงตาของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็เปียกชื้นขึ้นมา “ครอบครัวบังคับ เขาก็ไม่มีทางเลือก”

“เธอตื่นเถอะ !” อูเจินจูเอามือกอดอก ยิ้มอย่างเยือกเย็น “เขาเป็นใครกัน จะโดนที่บ้านบีบรัด ? เขาคงไม่ใช่เพื่อที่จะทิ้งเธอ เลยจงใจวางหมากไว้หรอกนะ ?”

“ไม่ใช่” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนส่ายหน้า เธอไม่อยากพูดเรื่องแท้งลูกของเซียวซา เรื่องนี้ต้องเก็บเป็นความลับ

“ถ้าเขารักเธอ ก็ควรพาเธอหนีไป ซ่อนจากคนในครอบครัวก็ได้แล้วไม่ใช่ ? รอลูกเกิดออกมา พวกเขาก็ไม่มีทางแยกพวกเธอได้ คงไม่ปล่อยให้ลูกไม่มีแม่ใช่ไหม ?”

“พูดยาก บางที่พวกเขาอาจจะต้องการแค่ลูกล่ะ ?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเอนหลังพิงโซฟา “ตระกูลเซียวยังไงก็ไม่ใช่คนธรรมดา เราก็ไม่สามารถเอาความคิดของคนทั่วไปไปพิจารณา ใช่มั้ย ?”

“ปวดหัวจริง ๆ” อูเจินจูลูบคอของเธออย่างจนปัญญา “เธอพูดแทนเซียวเซิ่งทุกด้าน ดูเหมือนจะรักเขาจริง ๆ แต่หวังว่าเขาจะควรค่ากับที่เธอทิ้งสวี่เจียน !”

ได้ยินสวี่เจียนสองคำนี้ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนสั่นสะท้าน เงยหน้าขึ้นไปมองอูเจินจู เหลือบไปเห็นรอยที่คอของเธออย่างไม่ได้ตั้งใจ ทันใดนั้นก็ตกใจจนหน้าถอดสี “เจินจู ใครบีบคอเธอ ?”

“เอ้ย !” อูเจินจูปิดรอยไม่ให้เธอมอง แต่เลือกที่จะพูดความจริง “สวี่เจียนมาที่นี่ อยากจะมารอเธอในห้อง ฉันไม่ยอม เขาก็เลยลงมือ”

หัวใจของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนจมดิ่งลง น้ำตาไหลออะมาด้วยความร้อนใจ “พี่ฉันเขา...ทำไมทำเรื่องแบบนี้ ?”

“ใจร้อนน่ะ เขาบอกว่าจะพาเธอหนี เธอจะไปกับเขาไหม ?”

“แน่นอนว่าไม่ ยังต้องถามเหรอ ?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกุมหน้าผากของเธออย่างอ่อนแรง “ฉันผิดต่อสวี่เจียนแล้ว ไม่สามารถผิดต่อเซียวเซิ่งได้อีก อีกอย่าง ฉันพูดกับสวี่เจียนชัดเจนแล้ว เซียวเซิ่งก็ชดเชยสองล้านยูโรให้บ้านเขาแล้ว แม่ของเขารับไปแล้ว”

“รับเงินแล้ว ?” อูเจินจูหัวเราะเยาะเย้ย “งั้นสวี่เจียนก็ไม่มีจุดยืนแล้ว สองล้านยูโรไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ เท่ากับ 15 ล้านหยวน เทียบเท่ากับที่เซียวเซิ่งว่าจ้างสวี่เจียน ดูแลเธอสี่ปี ไม่ต้องพูดเรื่องความรู้สึกแล้ว”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่ออกความคิดเห็น

นอกประตู เงาสีดำโยกไหว สวี่เจียนใช้มือหนึ่งยันกำแพง หลับตาทั้งสองข้างด้วยความเจ็บปวด

ทำไมถึงเอาเรื่องเงินมาพูด เงินนั่นเขาไม่ได้เป็นคนรับ !

เซียวเซิ่งน่าเกลียดน่าชังจริง ๆ เอาเงินฟาดคนตาย ตอนนี้เสี่ยวเนี่ยนโดนเซียวเซิ่งหลอกให้ลุ่มหลง ไม่ยอมไปกับเขา เขาต้องทำยังไง...