เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 255

“ลูกค้า เซียงเจียงเลคไซด์วิลล่าแอเรียหมายเลข 20 ถึงแล้ว”

เอี๋ยนจื้อโก๋วกำลังคิดว่าจะต้องโทรกลับไปหาอูเจินจูไหม รถแท็กซี่ก็จอดแล้ว

“อ้อดี” เขาตอบรับ ปลุกลูกสาว “เสี่ยวเนี่ยนตื่น ๆ ถึงบ้านแล้ว”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนขยี้ตา เห็นพ่อหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ก็รีบหยุดเขา “พ่อ รอก่อนหนูจ่ายเอง”

“ไม่ต้อง พ่อจ่าย” เอี๋ยนจื้อโก๋วกลัวว่าลูกสาวจะแย่งกับเขา จึงถือกระเป๋าลงจากรถ เดินไปที่นั่งคนขับและจ่ายเงินให้คนขับ

“คุณคนขับรถ คุณอย่ารับเงินของพ่อฉัน ฉันยังไปอีกที่หนึ่ง รออีกสักครู่ค่อยจ่าย”

“ได้เลย !” คนขับรถตอบรับ

“เสี่ยวเนี่ยน ลูกจะไปไหน ? พ่อไปเป็นเพื่อน” เอี๋ยนจื้อโก๋วหิ้วกระเป๋าหนังอยากที่จะขึ้นรถอีกครั้ง

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่มีทางเลือก ทำได้แค่พูดความจริง “พ่อ หนูไม่อยู่ที่นี่ จะอยู่ที่บ้านของอูเจินจู”

เธอไม่เคยคิดจะอยู่กับแม่บุญธรรมของเธอ ก่อนหน้านี้เธอเห็นพ่อเหมือนไม่ค่อยสบาย ไม่วางใจเอามาก ตอนนี้ส่งเขากลับบ้านแล้ว ตัวเองก็ต้องไปที่อูเจินจู

เอี๋ยนจื้อโก๋วได้ยินว่าลูกสาวจะไป ก็ใจร้อนขึ้นมาเล็กน้อย “เสี่ยวเนี่ยน ลูกกลัวว่าแม่กับพี่สาวลูกจะรังแกลูกใช่ไหม ?”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนปิดปากสนิทไม่พูดจา เพียงแค่มองพ่อด้วยนัยน์ตาที่ชุ่มไปด้วยน้ำ สายตาเล็ก ๆ ที่เปี่ยมด้วยความเฉียบแหลมชัดเจนว่าเห็นด้วยกับความคิดเห็นของเขา

“พวกเธอไม่กล้าหรอก !”

เอี๋ยนจื้อโก๋วกล่าวรับประกันอย่างจริงใจ “เมื่อกี้ที่พ่อรอลูกอยู่ที่สวนสาธารณะ ได้เตือนพวกเธอแล้ว ถ้าพวกเธอรังแกลูกอีก พ่อก็จะไม่เกรงใจกับพวกเธอ ! ใครจะรู้ท่าททางของพวกเธอดีมาก บอกว่าจะต้อนรับลูกกลับมา ยังจะส่งของขวัญลูกด้วย วางอยู่ที่หัวเตียงลูกแล้ว”

เอี๋ยนจื้อโก๋วพูดพลางเปิดประตูรถกว้าง ยิ้มให้ลูกสาวอย่างอ่อนโยน ความหมายนั้นเห็นได้ชัดเจนว่า : พ่อปกป้องลูกได้แล้ว สบายใจและลงรถ

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่กล้าเสี่ยง แต่ก็ทนไม่ได้ที่จะฉีกหน้าพ่อ ในตอนที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงคนขับรถตบประตู พูดอย่างร้อนรน “คุณลุง หน้าต่างบ้านคุณมีงูออกมา”

“คุณมองผิดรึเปล่า ?” เอี๋ยนจื้อโก๋วยังคิดว่าเขาล้อเล่น “บ้านของผมไม่เลี้ยงงู เลี้ยงแค่แมวหนึ่งตัว ลูกสาวผมกลัวงู คุณอย่าทำให้เธอตกใจ”

“พ่อ มีงูจริง ๆ !” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนจ้องไปที่หน้าต่างบนชั้นสองอย่างไม่ละสายตา เห็นงูตัวหนึ่งกำลังคลานลงมากับตา บางทีกระเบื้องอาจจะลื่นเกินไป เสียงแปะตกลงมาที่พื้นคอนกรีต เธอตกใจจนกรอกตาขาว อีกนิดก็จะสลบไปแล้ว

เอี๋ยนจื้อโก๋วเห็นสีหน้าลูกสาวขาวซีด ตัวสั่นไปทั้งตัว ใจเต้าตึกตัก หันหลังกลับไปดู

แค่มองไม่ร้ายแรง ทำให้ขนของเขาลุกซู่ไปทั้งตัว เห็นงูกาบหมากหางนิลที่ยาวกว่าครึ่งเมตรขยับโค้งงอไปตามพื้น ในปากยังพ่นลิ้นออกมา...

ในใจของเอี๋ยนจื้อโก๋วเย็นยะเยือก ในพริบตาก็เข้าใจอะไรบางอย่าง หรือว่านี่จะเป็นของขวัญใหญ่ของแม่ลูกหวงฟางสองคนให้เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ?

“แหวะ—” งูยิ่งเลื้อยยิ่งใกล้ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกเพียงแค่อยากอาเจียน เอามือปิดริมฝีปากคลื่นไส้ขึ้นมา

เอี๋ยนจื้อโก๋วเหงื่อออกอย่างกระวนกระวาย “เสี่ยวเนี่ยนอย่ากลัว พ่อจะไล่มันไป !”

แต่หมุนไปสองรอบ เขาก็ยังหาเครื่องมือที่ใช้ได้ งูตัวนั้นเลื้อยผ่านประตูกรงเหล็กมาแล้ว ข้ามมา

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตกใจจนวิ่งพล่าน คนขับบรถทนไม่ไหวเตือนเธอ “กลัวคุณก็ออกมาก่อน”

“พ่อ พ่อระวังความปลอดภัยตัวเอง อย่าโดนมันกัดนะคะ หนูไปแล้ว” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนทักทายอย่างรีบร้อน ตบด้านหลังเบาะคนขับ “คนขับรถ รีบไปเถอะ ฉันจะไม่ไหวแล้ว”

“นั่งดี ๆ !” คนขับรถกล่าวเตือน ขับรถออกไปด้วยเสียงดังลั่น

“เสี่ยวเนี่ยน...” เอี๋ยนจื้อโก๋วไล่ตามไปสองก้าวอย่างเปล่าประโยชน์ เห็นว่าไม่ทันแล้ว เขานั่งลงกับพื้นอย่างซึมเซา โกรธจนน้ำตาไหล “หวงฟางเธอยังเป็นคนอยู่ไหม ? ลูกจะดีหรือเลวเธอก็เป็นคนเลี้ยงจนโต ทำไมถึงใจดำได้ขนาดนี้ ?”