เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 259

หลังจากนำบิดาส่งกลับไปที่คฤหาสน์หลังเก่าของตระกูลเซียว เซียวเซิ่งก็ขับรถอยู่บนท้องถนนไปเรื่อยๆ ทั่วทั้งเมืองจงโจวถูกเขาเที่ยวชมจนครบรอบหนึ่งแล้ว

ไฟทางยังคงสลัวแบบนั้น คนสัญจรก็เริ่มน้อยลงเรื่อยๆ เหลือแค่เขาที่ยังไร้บ้านให้กลับเพียงคนเดียวเท่านั้น

ในระหว่างนั้นพ่อบ้านเซี่ยได้โทรศัพท์มาหา เชิญให้คุณชายกลับมายด์ฮาร์ท วิลล่า บอกว่าเอียนหยู่โรวไปแล้ว ไม่มีคนกวนแล้ว

เซียวเซิ่งตอบกลับเพียงประโยคเดียว“ฉันยอมให้เธอยังอยู่”แล้วก็วางสาย

ไม่มีเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน เขากลับไปยังมีความหมายอะไร? ถ้าหากไม่สามารถนำร่างกายเล็กที่ขาวนุ่มราวกับหิมะกลับมากอดไว้ในอ้อมอกได้ ไม่ได้ดมกลิ่นหอมสะอาดบนเส้นผมของเธอ ตนเองยอมลอยไปลอยมาอยู่บนท้องถนน ก็ไม่ยินยอมกลับไปนอนไม่หลับอย่างหงอยเหงาคนเดียว

แรกเริ่มเดิมทีพ่อบ้านเซี่ยมาได้เข้าใจว่าคุณชายหมายถึงอะไร ตอนหลังมาคิดๆดู คงจะหมายความว่าหากเอียนหยู่โรวอยู่ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็จะอยู่ด้วย

เฮ้อ คุณชายน่าสงสารมากจริงๆ

คนที่อยู่สูงมักโดดเดี่ยว เขาปรารถนาที่จะมีครอบครัวมากกว่าใครๆ หลังจากที่มีเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ในที่สุดบนใบหน้าของคุณชายมีรอยยิ้ม นิสัยก็อ่อนโยนมากกว่าเมื่อก่อนมากมาย

บัดนี้ ครอบครัวที่อบอุ่นก็ถูกทำให้แยกทางกันแบบนี้ คุณชายคงไม่ยอมกลับมาแล้ว......จะทำให้ใจของคนไม่ปวดร้าวได้อย่างไร

เซียวเซิ่งขับรถไปถึงเขตชุมชนที่อูเจินจูอาศัยอยู่ โดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว ถ้าหากไม่สามารถอยู่ด้วยกันกับเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนได้ ถ้าอย่างนั้นเขาก็จะพยายามอยู่ใกล้กับสถานที่ที่เธออยู่ให้ได้มากที่สุด

กลัวว่าจะถูกเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนพบเข้า เซียวเซิ่งนำรถขับไปที่ด้านหน้าของตึกที่อยู่ถัดไปหลังหนึ่ง

เอนเบาะรถลงไป ทันทีที่เขาอยากจะเอนตัวสักครู่ ก็มองเห็นอูเจินจูเดินออกมาจากชั้นล่างกับใครบางคน ที่ใบหน้าค่อนข้างคุ้นตา——สวี่เจียน

พี่ชายคนนี้ยังไม่ตัดใจอีกหรือ?

นึกว่าเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหย่าแล้ว เขาก็สามารถฉวยโอกาสนี้แทรกกลางได้ใช่ไหม? อย่าแม้แต่จะคิด!

เซียวเซิ่งยิ้มเย็นยะเยือกทันที หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรไปหาโอเล่ย์ “ฉันว่าผู้บัญชาสวี่อารมณ์ไม่ค่อยดี นายส่งคนไปอารักขาเขาสักหน่อย ถ้าหากกระโดดแม่น้ำก็นำเขาลากขึ้นมา แขวนคอก็กอดขาเขาเอาไว้ เอาเป็นว่าอย่าให้เสียเวลาพิธีแต่งงานวันพรุ่งนี้”

“ครับ ท่านประธาน”โอเล่ย์ตอบรับคำหนึ่งแล้วก็เอ่ยถามขึ้น “พรุ่งนี้ท่านและเสี่ยวเนี่ยนจะร่วมพิธีแต่งงานใช่ไหมครับ?”

“อืม”

“เสี่ยวเนี่ยน......เธอสบายดีใช่ไหมครับ? ตอนนี้ท่านอยู่ด้วยกันกับเธอไหมครับ?”โอเล่ย์ไม่วางใจอยู่เล็กน้อย

“ไม่อยู่”พูดสองคำง่ายๆ เซียวเซิ่งก็วางสายไป

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเป็นคนที่มีพรสวรรค์ กล่าวว่าไม่มีทะเบียนสมรสก็จะไม่อยู่ด้วยกัน เขาจะมีปัญญาทำอะไรได้?

เงินทอง อำนาจ ตำแหน่งของเหล่านี้ของตนเอง ยังมีใบหน้าอันหล่อเหลาน่าทึ่งราวกับแกะสลัก ข้อดีทั้งหมดควรค่าแก่การให้ผู้หญิงลุ่มหลง แต่เมื่อเป็นเธอกลับไม่มีผล ไม่มีผลแล้ว......

มือทั้งสองข้างของเซียวเซิ่งหนุนอยู่ที่ด้านหลังศีรษะเอนตัวนอนบนเบาะรถ ดวงตาที่เย็นชาล้ำลึกคู่นั้นยังคงส่องประกายแวววาวท่ามกลางความมืดมิดยามราตรี มองไปทางหน้าต่างบ้านของอูเจินจู ที่ไฟยังคงสว่างอยู่

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็นอนไม่หลับเหมือนกันละมั้ง? จะต้องกำลังร้องไห้คิดถึงเขาอยู่แน่นอน กำลังภาวนาให้เขาโทรศัพท์ไปหา

ผู้หญิงคนนั้นจะต้องคิดไม่ถึงแน่นอน ว่าระยะห่างของพวกเขาจะใกล้แค่นี้! เซียวเซิ่งเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ภายในใจมีความลำพองใจอย่างเจ้าเล่ห์เล็กน้อย เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน คิดถึงเฮียก็โทรศัพท์มาหาซิ อนุญาตให้เธอโทร

หลับตาลง เขาอยากจะหลับสักประเดี๋ยว แต่ว่าพลิกตัวไปมาก็นอนไม่หลับ หรือว่าเขาคิดถึงเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมากกว่า?

ยัยหนูนั่นช่างก็ไร้ความเมตตามากจริงๆ แม้แต่ข้อความก็ไม่ส่งมาหา

เธอไม่ส่ง ถ้าอย่างนั้นเขาส่งเองก็ได้ เซียวเซิ่งหยิบมือถือรุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นที่ฝังเพชรสีดำออกมา เขียนข้อความหนึ่งฉบับแล้วส่งไป

ครืดครืด

ด้านบนตึก ในขณะที่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนถือโทรศัพท์มือถือเอาไว้อย่างเหม่อลอย ในตอนนี้เองอยู่ๆโทรศัพท์มือถือก็สั่นขึ้นสองครั้ง เมื่อเห็นว่าเป็นข้อความที่เซียวเซิ่งส่งมา ในใจของเธอก็สั่นเทาทันที ดวงตาที่เดิมทีเศร้าหมองก็เปล่งประกายขึ้นมาทันทีทันใด เปิดข้อความอย่างตื่นตระหนกอย่างทำอะไรไม่ถูก

[ทำไมยังไม่นอน?]

จะนอนได้ยังไงล่ะ? เมื่อคืนวานนี้ยังร่วมเตียงเคียงหมอนอยู่กับสามี คืนวันนี้กลับกลายเป็นผู้หญิงที่หย่าร้าง จมูกของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนปวดร้าวขึ้นมาทันที ปิดริมฝีปากเอาไว้ น้ำตาเอ่อล้นที่หางตาครั้งแล้วครั้งเล่า

คิดถึงคุณ เซียวเซิ่ง

คิดถึงจนอยากจะควักหัวใจออกมา