เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 40

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมีท่าทีเอียงอายเล็กน้อยขณะกิน จนส่งเสียงเคี้ยวน่ารักๆ เล็ดลอดออกมา แม้แต่การกินเกี๊ยวน้ำ ก็ยังมีเสียงฟันกระทบกับอาหาร ฟังแล้วรู้สึกสบายใจเป็นอย่างมาก

ฉู่หยู้ซีรู้สึกเอ็นดู เขาลูบผมของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเบาๆ “ช่างเป็นเด็กน้อยจริงๆ ถ้าได้กินข้าวกับคุณทุกวันคงดีสินะ”

“แกร๊ก!” ประธานเซียวตบตะเกียบลงบนโต๊ะอย่างแรง ชี้ไปที่มุมกำแพง และพูดทุกคำด้วยน้ำเสียงที่ยับยั้งชั่งใจ “ไปกินตรงนั้น อย่าให้ฉันพูดซ้ำอีกเป็นครั้งที่สอง”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตัวสั่น เกี๊ยวชิ้นหนึ่งตกลงบนโต๊ะ เธอรู้สึกเสียดายจึงมันขึ้นมาแล้วใส่เข้าไปในปากของเธอ ราวกับเด็กที่กำลังหวาดกลัว

“บ้าจริง ทำไมคุณถึงโกรธขนาดนั้นล่ะ? ผมแค่พูดตามความจริง คุณฟังเสียงเคี้ยวของเธอไม่รู้สึกสบายใจเหรอ? การได้เจอกับผู้หญิงแบบนี้เป็นพรหมลิขิต...”

ฉู่หยู้ซีพูดด้วยเหตุผล แต่ดวงตาที่เฉียบคมของเซียวเซิ่งเต็มไปด้วยไอสังหาร เขาจึงถือชามเกี๊ยวเดินไปที่มุมห้องทันที

ช่วยไม่ได้ ในหมู่เพื่อนของพวกเขา แม้ว่าฉู่หยู้ซีจะหน้าตาดี แต่พวกเขาก็เคารพเซียวเซิ่ง หากเซียวเซิ่งโกรธ เขาไม่มีทางรับมือไหวอย่างแน่นอน

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็ยืนขึ้นและตามเขาไปอย่างมีสติ เพราะเกียรติและศักดิ์ศรีถูกเขาทำลายไปนานแล้ว จึงไม่สนใจอะไรอีก

เซียวเซิ่งมองดูทั้งสองคนนั่งยองๆ อยู่บนพื้น พูดคุยและหัวเราะกันพลางกินอาหารด้วยความเอร็ดอร่อย เส้นเลือดบนหน้าผากของเขาปรากฏขึ้นด้วยความอิจฉาริษยา ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาแปรเปลี่ยนเป็นความมืดมน

ฉู่หยู้ซีเลิกคิ้วอย่างภาคภูมิใจ และมองไปที่เซียวเซิ่งอย่างท้าทาย เมื่อพบเข้ากับดวงตาสีดำที่เย็นชาและน่ากลัวของเซียวเซิ่ง เขาก็ตกตะลึงครู่หนึ่งและพูดโดยไม่มีเสียงกับเซียวเซิ่งว่า “อยากทำร้ายผม ไม่มีทางซะหรอก”

ให้ตายสิ สมควรตายจริงๆ!

เขาทนไม่ไหวแล้ว เขาทนไม่ไหวแล้วจริงๆ

ความอิจฉาริษยาได้แผดเผาในหัวใจของเขา ข้อนิ้วของเซียวเซิ่งเปลี่ยนเป็นสีขาว เขาแทบอยากจะชกหน้าหวานๆ ของฉู่หยู้ซีสักที

เอี๋ยนหยู่โรวมีความสุขมากที่ได้ชมการแสดง เธอยังคงเยาะเย้ยอยู่ในใจ

“กระเทียมบดหมดไปแล้ว” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนพูดนิ่งๆ “กระเทียมบดที่คุณผสมมันอร่อยมากเลย”

“ผมจะจะไปผสมเพิ่มให้นะ” ดูเหมือนว่าฉู่หยู้ซีจะได้รับการสนับสนุน และมันเป็นความสุขอย่างยิ่งที่ได้ให้บริการกับผู้หญิงที่เขาชอบ

“ไม่ต้องหรอก เกี๊ยวหมดแล้ว”

“ถ้าอย่างนั้นก็ลองกินกระเทียมฝานดูสิ มันต้านมะเร็งได้นะ”

"อ่า...เผ็ด เผ็ดมาก..." หลังจากกินกระเทียมดิบที่เผ็ดมาก เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกราวกับว่าปากของเธอติดไฟ น้ำตาไหลออกมาด้วยความรู้สึกไม่สบาย เธอยังกินมันไม่ได้จริงๆ

“แย่แล้ว!” ฉู่หยู้ซีตบหัวตนเองอย่างโกรธเคือง โดยไม่สนใจผิวที่บอบบางของหญิงสาว “ไม่ต้องกลัว ผมเป็นหมอ ผมจะตรวจให้”

“เจ็บจังเลย” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอายที่จะอ้าปากให้เขาดู เธอปิดริมฝีปากและคร่ำครวญ

เสียงพึมพำของหญิงสาวนำโอกาสที่ดีมาสู่เซียวเซิ่ง ดวงตาของเขาหรี่ลงและเดินไปด้วยความมืดมน เขาผลักหมอฉู่หยู้ซีออกไปและดึงเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนขึ้นมาอย่างระมัดระวัง “อ้าปากสิ”

“อา...” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน อ้าปากอย่างเชื่อฟัง และกลิ่นของกระเทียมก็โชยออกมาทันที

เซียวเซิ่งมักจะเกลียดกลิ่นกระเทียมที่สุด แต่เมื่อมันออกมาจากปากของคนที่เขารัก เขากลับไม่รังเกียจแต่อย่างใด หลังจากมองเข้าไปใกล้ ๆ ลำคอของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ดูเหมือนจะบวม

“ฉู่ หยู้ ซี” เซียวเซิ่งพยุงเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนขึ้นมา ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่เพื่อนของเขา “นายตั้งใจทำร้ายเธอเหรอ?”

“นี่เป็นอุบัติเหตุ ผมจะรู้ได้ยังไงว่าผู้หญิงจะอ่อนแอได้ขนาดนี้”

“แค่นี้เป็นหมอยังไม่เข้าใจงั้นเหรอ?” เซียวเซิ่งเป่าลมเข้าปากของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนด้วยความทุกข์ใจ ก่อนจะสั่งเซี่ยเอ่อ “ลากไอ้คนเร่ร่อนนี่ออกไป แขวนป้ายไว้ที่ประตูว่าห้ามฉู่หยู้ซีกับหมาเข้ามาในนี้เด็ดขาด!”

“ครับ เด็กๆ ส่งคุณชายฉู่” เซี่ยเอ่อโบกมือ

“ไม่เป็นไร ผมไปเองได้” ฉู่หยู้ซียิ้มอย่างชั่วร้าย “เซียวเซิ่ง ฝากไว้ก่อนเถอะ ถ้าคุณทำไม่ดีกับเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ผมจะกลับมาหาเธอและดูแลเธอต่อไปเอง!”