เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 41

“ถ้าคุณอยากจะรักฉันจริงๆ......”

หลังจากที่กินถั่วเขียวต้มน้ำตาลหมด เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอังหน้าผากที่ร้อน แล้วใช้ความกล้าพูดออกไป：“งั้นก็ให้อิสระฉันสิ ให้ฉันเจอหน้าลูก ฉันจะขอบคุณคุณมาก”

เซียวเซิ่งเหลือบสายตามองเธอ แล้วกระชับเนคไทให้แน่น “ให้อิสระเธอ อย่างแรกที่เธอจะทำก็คงไปหาสวี่เจียน วิ่งโร่เข้าไปหาอ้อมกอดเขาน่ะสิ”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกัดริมฝีปาก พูดอย่างไม่เห็นด้วย “อย่างแรกฉันจะไปหาลูกชายฉัน หลังจากนั้นค่อยไปเจอ......” สวี่เจียน

“ปึก！” มือทั้งข้างของเซียวเซิ่งค้ำไปที่พนักพิงเก้าอี้ ล้อมเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไว้ตรงกลาง แล้วก้มหน้าไปหาใบหน้าของเธอ “ถ้าคุณสามารถกำจัดสวี่เจียนที่อยู่ในใจของคุณให้สิ้นซากได้ ผมจะให้อิสระคุณ”

ให้อิสระเธอ? นัยน์ตาของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเปล่งประกาย แต่หลังจากนั้นภายในหนึ่งวินาทีก็เหี่ยวเฉาลง

เธอไม่อยากกำจัดสวี่เจียนที่อยู่ในใจของตัวเอง

สวี่เจียนช่วยเธอไว้ในตอนที่เธอไม่เหลือใครให้พึ่งพิง ดูแลเธอกับลูกมาถึงสี่ปี ความรู้สึกของครอบครัวที่ได้รับในช่วงสถานการณ์ที่ลำบากนั้น ไม่มีทางกำจัดออกไปได้ ยิ่งเรื่องที่เธอหลงรักสวี่เจียนนั้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย......

คำอธิษฐานสูงสุดของเธอคือขอให้หลุดพ้นจากการผูกมัดของเซียวเซิ่ง พอออกไปก็แต่งกับสวี่เจียน แต่มันกลับตรงกันข้ามกับที่คิดได้ยังไงกัน?

“ทำไม่ได้ เพราะงั้น…...” เซียวเซิ่งลุกขึ้นยืน แล้วจัดแขนเสื้อให้เรียบร้อย เดินออกจากห้องอาหารอย่างสง่าผ่าเผย

“คุณชายครับ” พ่อบ้านเซี่ยเอาสวมเสื้อคลุมสวมให้เจ้านาย “คุณเอี๋ยนต้องทำงาน หาเงิน”

“อืม ว่างก็หางานทำ พ่อบ้านจัดการได้เลย” เซียวเซิ่งสอดมือข้างหนึ่งล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วเดินออกไปด้านนอก สายตามองไปยังด้านหน้า สายตาที่ว่างเปล่านั้น ทำให้สิ่งของมากมายตรงหน้ามีก็เหมือนไม่มี

แต่ใครจะไปคาดคิดว่าคุณชายผู้สูงส่งที่เย่อหยิ่ง ดันมาแพ้ให้กับผู้หญิงที่ไม่รู้จักชื่อเสียงเรียงนามกันล่ะ?

“คุณชาย จะให้อบรมเธอในการร่วมรับประทานอาหารกับคนในสังคมชั้นสูงด้วยไหมครับ?” พ่อบ้านเซี่ยช่วยเปิดประตูรถให้เจ้านาย

“เธอไม่ใช่คนที่พ่อบ้านจะสั่งให้ทำตามอย่างว่าง่ายหรอกนะ เธออยากกินอะไรก็ซื้ออันนั้นให้แล้วกัน”

“ครับ” เซี่ยเอ่อร์พยักหน้า คำพูดของคุณชาย เขากล้าขัดที่ไหนกัน?

เซียวเซิ่งนั่งบนรถ มองไปยังห้องอาหาร สายตาที่ดุร้ายอึมครึม เขาควรเอาเวลามาคิดว่าจะใช้วิธีไหนทำให้เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรีบๆหลงรักเขา......

“คุณเอี๋ยน เริ่มส่งละอองเกสรให้ดอกสาลี่พรุ่งนี้ วันนี้ตอนบ่ายคุณชายจะไปช่วยปลูกต้นไม้ไหมครับ? แล้วก็ ที่แปลงผักกาดสามารถเก็บผักกาดได้แล้ว คุณชายสนใจไหม?” เซี่ยเอ่อร์ถือตารางงานแล้วถาม

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยันคางไว้ด้วยความเกียจคร้าน อารมณ์ไม่ดี “พรุ่งนี้ฉันค่อยเริ่มทำงานแล้วกัน วันนี้ไม่มีอารมณ์”

พอพูดถึงสวี่เจียน ก็ทำให้ความคิดถึงในใจเธอมันเกิดขึ้นมาอีก

หลังจากที่พ่อบ้านเซี่ยกลับไป เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็แอบเข้ามาในห้องสมุดของเซียวเซิ่ง นั่งขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่ที่หน้าโต๊ะกลมสีขาวตรงระเบียง กำลังคิดว่าจะเขียนจดหมายส่งให้สวี่เจียนยังไงดี

【พี่ สบายดีไหม? ฉันสบายดี ตอนนี้ฉันอยู่ที่บ้านของเซียวเซิ่ง นอกจากคืนแต่งงานที่โหดเหี้ยมคืนนั้น เขาก็ไม่ได้ทำอะไรให้ฉันลำบากใจอีก ถึงแม้ว่าบางครั้งจะจูบฉัน แต่ก็ไม่ได้ถึงกับทำให้ฉันเสียหาย พี่ก็คิดซะว่าฉันเป็นนักแสดง แสดงฉากจูบก็พอแล้ว พี่ ฉันจะรักษาความบริสุทธิ์ของตัวเองไว้ พี่เชื่อฉันนะ......】

ครืดๆๆ ตัวเองจะรายงานข้อมูลพวกนี้ไปทำไมกัน? ถ้าสวี่เจียนรู้ว่าเธอถูกเซียวเซิ่งจูบ คงจะ......คงจะโกรธอย่างแน่นอน ปิดไว้สิ

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนขีดฆ่าบนกระดาษอย่างลวกๆ หลังจากนั้นก็ฉีก แล้วโยนเข้าถังขยะไป

เอาเป็นว่า เธอจะไม่ลืมสวี่เจียน ถึงแม้ว่าในอนาคตจะต่างคนต่างแต่งงานไป ไม่มีวาสนาให้อยู่ด้วยกัน เธอก็จะไม่ลืมเขา

เพราะว่าสวี่เจียนเป็นรักแรกของเธอ เป็นความทรงจำที่สวยงามที่สุดสำหรับเธอ......