เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 42

เอี๋ยวหยู่โรวนอนรออยู่ในห้องคนเดียวนานพอสมควร คิดถึงชายหนุ่มจนแทบบ้า

เมื่อก่อนเซียวเซิ่งเคยให้สัญญากับเธอ หลังจากแต่งงานแล้วจะทำกิจกรรมสามีภรรยากับเธอ แต่พอเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมาอยู่ด้วยกัน แม้แต่ตาเขาก็ไม่ชายตามองเธอ......แล้วยิ่งไม่กล้าหาผู้ชายมาระบายอารมณ์เข้าไปอีก เหมือนตายทั้งเป็นจริงๆ

เฮ้อ คิดถึงบรรดาหนุ่มหน้าละอ่อนเมื่อก่อนจัง แล้วก็ยังมีคุณชายกู้ คุณชายฉิน......รวมถึงบรรดาผู้ชายทุกคนที่เคยแนบชิดกับตัวเอง

คนที่เธอมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดคือเซียวเซิ่ง ราชาสิงโตเชียวนะ อำนาจสูงส่ง เสน่ห์ไม่ธรรมดา ในความเป็นจริงแล้ว เธอต้องการเพียงแค่สุนัขป่ากลุ่มหนึ่งก็พอแล้ว แต่ใครจะละทิ้งโอกาสที่จะได้อยู่ข้างราชา ได้เสพสุขชีวิตที่หรูหรากันล่ะ?

เซียวเซิ่งไม่เคยพูดถึงเรื่องที่จะกลับบ้านกับเธอ แต่งงานมาสิบกว่าวันแล้ว เอี๋ยวหยู่โรวยังไม่เคยได้กลับบ้านเจ้าสาว กลับบ้านคนเดียวก็กลัวว่าจะถูกเพื่อน ถูกญาติพี่น้องนินทาลับหลัง ทางบ้านเจ้าสาวก็จะเสียหน้า เพราะงั้นทำได้แค่ยืดเวลาออกไปวันแล้ววันเล่า

คืนนี้เธอเตรียมพร้อม ตั้งใจที่จะขอร้องเซียวเซิ่ง เห็นแก่ช่วงสี่ปีมานี้ที่เธอเคยช่วยชีวิตเขาครั้งหนึ่ง พรุ่งนี้กลับบ้านกับเธอสักครั้ง

ลูกตากลอกไปมา จู่ๆเอี๋ยนหยู่โรวก็คิดได้วิธีหนึ่ง เดี๋ยวเธอจะสวมชุดนอนไม่ได้นอน แกล้งว่านอนหลับอยู่ที่หน้าประตูห้องฟิตเนส พอเซียวเซิ่งออกมาแล้วสะดุดกับร่างของเธอ เธอก็จะใช้โอกาสนี้เปลือยผ้าแล้วขึ้นไปนั่ง ไม่แน่ว่าอาจจะมี......เกิดขึ้นสักรอบ

เสียงนาฬิกาเวลาสิบโมงดังขึ้น เซียวเซิ่งหยุดออกกำลังกายตรงเวลา เหงื่อที่ไหลลงมาบนร่างกายก็ไม่ได้เช็ด เตรียมที่จะกลับห้องให้เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเป็นคนเช็ดให้ แต่พอเปิดประตูห้องฟิตเนสออก เขาก็รู้สึกผิดปกติ

ก้มหน้าลง ก็เห็นว่ามีเนื้อผิวสีขาวนอนกองอยู่ หน้าอกของผู้หญิงนั้นล้นออกมาหมดแล้ว เซียวเซิ่งกวาดสายตามองเอี๋ยนหยู่โรวที่แกล้งหลับด้วยสายตาเรียบเฉย แล้วยกขาขึ้นสูงข้ามร่างของเธอไป

เอี๋ยนหยู่โรวทุกข์ใจอย่างเงียบๆ หนาวมาก......แต่ ทำได้แค่ต้องแกล้งต่อไป

ยังดีที่เซียวเซิ่งไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น เขาตรงไปบอกพ่อบ้านเซี่ย หลังจากนั้นสองนาที พ่อบ้านเซี่ยกับหงยวี่ก็ประคองเอี๋ยนหยู่โรวกลับไป ส่วนเซียวเซิ่งนั้นค่อยๆเปิดประตูห้องของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอย่างเบามือ......

เด็กสาวคนนี้นอนบนเตียงซีกซ้าย ผมสวยเงางามที่ดำขลับไหลไปตามหมอน มือทั้งสองข้างรองอยู่ที่ด้านล่างของใบหน้า ดูแล้วน่าเอ็นดูอย่างมาก

เซียวเซิ่งกระตุกริมฝีปากยิ้ม บังเอิญจริง เขาถนัดนอนซีกขวา ท่านอนของทั้งสองช่างเสริมกันดีเหลือเกิน หรือผู้หญิงคนนี้คือคู่ชีวิตที่สวรรค์ประทานให้เขากันนะ?

หญิงสาวคนนี้กำลังหลับลึก ใบหน้าที่สวยสดงดงาม งดงามจนเขาไม่สามารถละสายตาได้ เพียงแค่ขมวดเล็กน้อย เหมือนในใจจะกลัดกลุ้ม บนขนตามีน้ำตาที่ตกลงมาอยู่ ถึงแม้ว่าจะสวยแต่กลับทำให้คนเจ็บปวดใจ

“.…..เนี่ยนเอ๋อร์ ร้องไห้ทำไม?”

เซียวเซิ่งนั่งยองลง จูบลงบนริมฝีปากเธอด้วยความอ่อนโยน ยกนิ้วมือขึ้นแล้วลูบรอยน้ำตาที่หางตาของเธอ “ฝันร้ายเหรอ? หรือว่ากลัวที่นอนคนเดียว?”

คงเพราะคิดถึงลูกชาย

“ลูกของคุณผมจะดูแลอย่างดี อีกอย่าง ผมจะปฏิบัติกับเขาเหมือนว่าเขาเป็นลูกชายคนโตของตระกูลเซียว”

หรือว่าคิดถึงอูเจินจู?

“เพื่อนของคุณผมก็ส่งคนเฉพาะทางที่มืออาชีพที่สุดไปดูแลแล้วเหมือนกัน ไม่นานก็น่าจะฟื้นแล้ว”

แต่ถ้าคิดถึงสวี่เจียนล่ะ?

“ผมอายุน้อยกว่าเขา หล่อกว่าเขา ประสบความสำเร็จมากกว่าเขา โรแมนติกกว่าเขา......แค่เขารู้จักคุณก่อนผม เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน คุณแต่งงานกับผมแล้ว เพราะงั้นรักผมได้แค่คนเดียว ห้ามออกนอกลู่นอกทาง เข้าใจไหม?”

หลังจากที่ปลอบโยนเธอสักพัก เซียวเซิ่งก็เข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว นุ่งผ้าเช็ดตัวออกมา กลิ่นหอมสดชื่นของครีมอาบน้ำลอยตามลมมา

แสงไฟตกกระทบบนร่างกายของเขา ทำให้รู้สึกถึงความเย้ายวนใจ เป็นการออกกำลังกายอย่างหนึ่งของคนผิวขาว กล้ามเนื้อเป็นมัดๆ บวกกับไหล่ที่หนามาก ให้ความรู้สึกว่ามีพลังอย่างเห็นได้ชัด

แน่นอนว่าเซียวเซิ่งถอดผ้าเช็ดตัวออก แล้วล้มตัวลงนอนข้างๆเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน แขนที่แข็งแรงของเขาค่อยๆโอบอย่างเบามือ เอาเข้ามากอดไว้ในอ้อมกอด ในวินาทีที่ผิวสัมผัสกัน หัวใจของเขาก็ร้อนรุ่ม ปลายนิ้วของเขาลากยาวเป็นเส้นไปที่แผ่นหลังนวลละเอียดของเธอ

“อึก......” เสียงหายใจของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนสะดุด เพราะจั๊กจี้ แผ่นหลังเกร็งหดอัตโนมัติ

เซียวเซิ่งหยุดมือไว้ รอให้เธอหลับไปอย่างเงียบๆ ริมฝีปากบางชื้นประกบไปที่ริมฝีปากของเธอ ดูดเบาๆ แล้วดันเผยอปากออกจนเจอฟันอย่างชำนาญ พุ่งตรงเข้าไป......