เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 43

หลับสนิททั้งคืน

อากาศเย็นสบายในตอนเช้าสดชื่นอย่างมาก เข็มนาฬิกาติดผนังบอกเวลาเจ็ดโมงครึ่ง

เซียวเซิ่งลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ท่าทางสะลึมสะลือของคนพึ่งตื่น อย่างแรกที่เขามองคือผู้หญิงที่นอนอยู่บนข้อพับ ปลายจมูกค่อยๆขยับไปบนใบหน้าของเธอ ในใจรับรู้ได้ถึงความหวานที่เอ่อล้น ทั้งอ่อนแรงทั้งชา

ท่าทางหลับของเธอนั้นสวยหยาดเยิ้ม ขนตาเรียงกันเป็นเส้น ริมฝีปากสีอมชมพูอย่างเป็นธรรมชาติ กลิ่นลมหายใจเหมือนดอกกล้วยไม้ โดยเฉพาะกระบนจมูกที่ขนาดเล็กใหญ่เหมือนงา ให้ความรู้สึกเป็นสาวน้อยขี้เล่นที่หน้าตาสวยสดงดงาม

แต่เซียวเซิ่งรู้ดี ถ้าเธอโมโหขึ้นมา กระเม็ดพวกนั้นก็จะตั้งตรงขึ้นมา......น่ารัก

เซียวเซิ่งมองหญิงสาวตรงหน้าสักพักราวกับมองทรัพย์สมบัติ เขายกริมฝีปากขึ้น ยกศีรษะของเธอไปวางไว้บนหมอนอย่างระมัดระวัง แล้วไม่ลืมที่จะจุมพิตไว้ที่บนหน้าผากของเธอ ถึงจะลุกขึ้นไปอาบน้ำในห้องน้ำ

ไอน้ำที่ขุ่นมัว ร่างกายที่สมบูรณ์แบบทุกสัดส่วนของเซียวเซิ่ง เซ็กซี่จนทำให้ลมหายใจหยุดชะงัก ต่อให้เป็นคนที่เกลียดเขา พอได้เห็นร่างกายนี้ก็ต้องเปลี่ยนใจขึ้นมาทันที

เช้านี้เขางานยุ่งเป็นพิเศษ

เซียวเซิ่งมองกระจกตั้งใจโกนหนวดเครา แล้วทาโลชั่นหลังโกนหนวดอย่างชำนาญ สวมเสื้อเชิ้ต ผูกเนคไท ชุดสีดำทั้งตัวทำให้ความหล่อของเขามีพลังทำลายล้างที่สูงมาก

“หมูน้อยจอมขี้เกียจ นอนต่ออีกหน่อยนะ”

มือข้างหนึ่งค้ำไว้บนเตียง เซียวเซิ่งกระตุกยิ้มที่ริมฝีปาก นิ้วชี้ที่เรียวยาวลูบไล้ไปยังแก้มของหญิงสาวสองสามรอบ ราวกับกำลังวิจัยความน่าดึงดูดบนใบหน้านี้ ที่เป็นสาเหตุทำให้เขาหลงใหล

ผ่านไปสักพัก ก็หุบยิ้มลง ก้มหน้าลงไปประทับบนกลีบริมฝีปากที่หวานฉ่ำของเธอ จูบจนไม่อยากแยกจาก......

“คุณชาย คุณชายไม่ทานมื้อเช้าแล้วเหรอครับ?” พ่อบ้านเซี่ยถือนาฬิกาพกเดินออกมาจากห้องอาหาร ก็เห็นเจ้านายเดินผ่านห้องโถงใหญ่ เดินไปยังซุปเปอร์คาร์สุดหรู เลยรีบตามไปถาม

“เวลาเหลือไม่มากแล้วครับ ผมมีประชุมสำคัญตอนเช้า” เซียวเซิ่งอารมณ์ดี จิตใจอิ่มเอม พูดคุยด้วยน้ำเสียงน่าฟังและเกรงอกเกรงใจเป็นพิเศษ

“งั้นผมโทรหาโอเล่ย์ ให้เขาเตรียมอาหารเช้าเล็กๆน้อยๆให้คุณชายที่ห้องทำงานนะครับ”

“ครับ”

“เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนบอกว่าวันนี้จะเริ่มทำงาน จะให้ไปปลุกเธอไหมครับ?”

เซียวเซิ่งสตาร์ทรถ บนใบหน้าของเขามีแต่ความรักใคร่เอ็นดูโผล่ขึ้นมา “เธออยากจะนอนถึงตอนไหน ก็ให้นอนถึงตอนนั้นเลยครับ ผมไม่อยากปลุกเธอ”

“ครับ” พ่อบ้านเซี่ยยิ้มตาหยี ก้มหน้า แล้วค่อยเงยหน้าขึ้น รถของคุณชายขับผ่านพุ่มดอกมะลิสีฟ้า ขับด้วยความเร็วราวกับลูกธนูที่ถูกยิงออกไป

โชว์ออฟรถอย่างมาก！

พ่อบ้านเซี่ยกลับมานั่งที่ห้องโถงใหญ่ พึ่งจะได้ใส่แว่นสายตาดูสมุดบัญชี เอี๋ยนหยู่โรวก็เดินออกมาจากห้องอาหารอย่างกระหืดกระหอบ แล้วพูด “ลุงเซี่ย ทำไมไม่ให้คุณชายทานข้าว?”

พ่อบ้านเซี่ยถอดแว่นสายตาแล้วลุกขึ้นยืน “คืออย่างนี้นะครับ คุณเอี๋ยน——”

“คุณเอี๋ยน?” เอี๋ยนหยู่โรวพูดแทรก เสียงฮึดฮัดที่จมูกดังขึ้นด้วยความไม่พอใจ ถามด้วยสายตาที่เบิกกว้าง “ลุงหมายความว่าไง? แม้แต่คุณนายก็ยอมรับฉันเป็นลูกสะใภ้แล้ว แต่ลุงกลับไม่ยอมรับว่าฉันเป็นคุณนายน้อยงั้นเหรอ?”

เซี่ยเอ่อร์พึ่งจะได้เคยเห็นเอี๋ยนหยู่โรวท่าทางดุร้ายเป็นครั้งแรกในรอบสี่ปีมานี้ เลยนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย แล้วรีบยิ้มกลบเกลื่อน “ขออภัยครับคุณนายน้อย ผมเรียกจนชินแล้ว หลังจากนี้จะระวังครับ”

อย่างนี้ค่อยยังชั่วหน่อย！

พอนึกถึงเมื่อคืนที่ตัวเองเปลือยผ้าแล้วถูกตาเฒ่าคนหนึ่งประคองกลับไปนอนที่ห้อง เอี๋ยนหยู่โรวก็โมโหขึ้นมา ไม่อยากจะแกล้งเป็นคนดีต่อไปอีกแล้ว เลยพุ่งไปหาพ่อบ้านเซี่ย “เมื่อคืนฉันนอนอยู่หน้าประตูห้องฟิตเนส ลุงควรจะเรียกให้คุณชายมาอุ้มฉัน ทำไมถึงกล้า——”

“คุณนายน้อยครับ คุณชายเป็นคนเรียกผม ตอนนั้นกลัวว่าคุณจะหนาวจนป่วย เพราะงั้นก็เลยช่วยประคอง ไม่ได้จะล่วงเกินอะไรคุณนะครับ” เซี่ยเอ่อร์พูด

“ครั้งหน้าห้ามแตะต้องฉัน！” เอี๋ยนหยู่โรวระบายออกมาด้วยความโมโห “ไม่ใช่ว่าเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนต้องไปทำงานเหรอ? ทำไมยังไม่ตื่นอีก?”

“ตอนนี้ยังมีน้ำค้าง เก้าโมงทำงานครับ” พ่อบ้านเซี่ยนั่งลงใหม่อีกครั้ง แล้วพลิกสมุดบัญชี จัดการงบประมาณต่อวัน

เอี๋ยนหยู่โรวก็นั่งลงเช่นกัน ไขว้ขาขึ้น “ในบ้านหลังนี้ ไม่เคยมีใครที่อยู่ว่างๆ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนถึงแม้ว่าจะเป็นน้องสาวฉัน แต่ถ้าอยากจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่นานๆ ก็ต้องฟังคำสั่งฉัน ให้เธอตื่นซะ แล้วไปทานข้าวเป็นเพื่อนฉัน”