เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 50

ไม่ให้เธอเรียกว่าพี่เขย เธอกลับเรียกยิ่งกว่าเดิมเสียอีก

นี่เป็นปัญหาที่น่าปวดหัวอย่างหนึ่ง แต่ก็ดีกว่าการที่เธอกลายเป็นท่อนไม้ เซียวเซิ่งลืมช่วงเวลาที่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนพึ่งฟื้นจากหมดสติไปไม่ได้ นอนแข็งทื่อเป็นท่อนไม้ เขาในตอนนั้นใจแตกสลาย

เพราะงั้น ยอมให้เธอซน

เรียกว่าพี่เขยแล้วมันยังไง เรียกเขาว่าพ่อเขาก็ยอม

แชะ！เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนถ่ายรูปผลสาลี่เล็กๆบนต้นสาลี่หนึ่งรูป......มีแค่ขนาดเล็กเท่าฝ่ามือเอง น่ารักเกินไปแล้ว

เธอคิดว่าเธอถ่ายได้ดี เลยวิ่งไปตรงหน้าเซียวเซิ่งด้วยความดีใจ ใบหน้ามีความสุข “พี่เขย ดูฝีมือการถ่ายรูปฉันเป็นไงบ้าง?”

ก็ไม่เท่าไหร่ พื้นหลังรกมาก จุดโฟกัสไม่เด่นออกมา มีลมพัดลม ก็เลยเบลอเล็กน้อย กดชัตเตอร์ไม่ค่อยแม่น......

“ก็ไม่แย่......” ลูบศีรษะเธอด้วยความอ่อนโยน เซียวเซิ่งพยายามหาคำชมดีๆมาชมเธอ ใช้นิ้วชี้ไปที่สาลี่ลูกเล็ก “ผมอยากเห็นมัน ไปถ่ายอีกรูปสิ”

“รับทราบค่ะ” พอได้รับคำชมจากเซียวเซิ่ง อารมณ์ของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็ดีขึ้นอย่างมาก

ความคิดเห็นของเขากลายเป็นส่วนสำคัญอย่างไม่รู้ตัว สำคัญพอที่จะกำหนดอารมณ์ของเธอ เขายิ่งชมเธอ เธอก็ยิ่งอยากถ่าย เหมือนว่าอยากจะทำให้เขามีความสุข เพียงแต่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่ได้นึกถึงจุดนี้

ผลสาลี่ที่เซียวเซิ่งให้เธอถ่ายนั้นอยู่สูงเกินไป ทั้งเล็ก ทั้งแสงทึบ บวกกับใบไม้ที่ปลิวมาบังไม่หยุดหย่อน ถ่ายยากมากจริงๆ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนใจร้อนวนไปวนมาอยู่ด้านล่างต้นไม้

กิ่งไม้ด้านหลังเธอที่พลิ้วไหว กลีบดอกไม้ไม่กี่กลีบร่วงหล่น

เซียวเซิ่งสอดมือไว้ในกระเป๋ากางเกงข้างหนึ่ง มองฉากงดงามตรงหน้าอย่างสบายๆ ไม่ได้มีวี่แววว่าจะเข้าไปช่วยแต่อย่างใด

เมื่อมนุษย์หมดหนทาง ก็จะคาดหวังว่าจะมีคนมาช่วยตัวเอง อารมณ์แบบว่าฮีโร่ที่น่ายกย่องก็จะเกิดขึ้นในช่วงเวลาแบบนี้ ผู้หญิงเป็นสัตว์แห่งความรู้สึก มักจะแสดงว่าความรู้สึกออกมาในรูปแบบต่างๆ......

พอได้ยกย่อง ก็ไม่แตกต่างอะไรกับความรัก

“เซียวเซิ่ง ช่วยฉันที” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหันหน้ามา สายตาที่อ่อนโยนมองไปยังชายหนุ่มเพื่อขอความช่วยเหลือ เสียงของเธอนั้นอ่อนหวานจับใจ

ทันใดนั้นเซียวเซิ่งก็ถูกความร้อนโจมตี รีบเดินเข้าไป แขนที่มีแรงล้นเหลืออุ้มเธอขึ้น ให้อยู่ความสูงที่เหมาะสม บอกเทคนิคการถ่ายรูปสั้นๆ หลังจากนั้นก็จับมือเธอกดไปที่ชัตเตอร์ แชะ！

“ถ่ายสวยจัง ที่แท้คุณก็เป็นช่างถ่ายรูปมือโปรนี่เอง！” เสียงของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนที่ชื่นชนดังออกมา

นี่คือยกย่องงั้นเหรอ?

“ไม่ใช่มือโปร แค่เข้าใจบ้างเล็กน้อยเท่านั้นเอง” เซียวเซิ่งยิ้มเล็กน้อย แล้ววางเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนลง ร่างกายที่สูงชะลูดเคลื่อนไหวเล็กน้อย หามุมดีๆสักมุมถ่ายรูปออกมาสักสองสามรูป

อึก แต่ละรูปดูดีทั้งนั้น พอเปรียบเทียบกันแบบนี้ จู่ๆเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็รู้สึกละอายแก่ใจ เฮ้อ ที่ตัวเองถ่ายมันเละเกินไป ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ

“ผมจะค่อยๆสอนคุณ” เห็นว่าเธอสนใจในการถ่ายรูป เซียวเซิ่งซัพพอร์ตอย่างเต็มกำลังแน่นอน ตั้งใจสอนเธอ

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอยากเรียนรู้อย่างมาก ความสามารถในการรับก็ดีมากเช่นกัน เธอเป็นคนฉลาด จัดอยู่ในพวกศิษย์ที่ได้ดีกว่าอาจารย์ เพราะงั้นทุกครั้งที่เซียวเซิ่งสอนเทคนิค ก็เหมือนกับการสอนให้เธอเป็นช่างถ่ายภาพไปในตัว เขายิ่งมีความสุขในช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันกับหญิงสาว

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเป็นเด็กดี เชื่อฟังก็ตอนที่มาเดินเล่นและถ่ายรูป โดยปกติซนอย่างกับอะไรดี แต่ละเรื่องขัดใจกับเซียวเซิ่งไปซะหมดทุกเรื่อง โดยเฉพาะตอนกลางคืน......

อุ่นเตียงก็เป็นปัญหาอย่างหนึ่ง ถึงแม้ว่าเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนจะค่อนข้างยกย่องเซียวเซิ่ง แต่ก็ยังคงไม่ยอมที่จะร่วมเตียงกับเขา ใจเขาใจเราล่ะนะ เธอไม่สามารถทำเรื่องที่รู้สึกผิดต่อสวี่เจียนได้

เพราะยังไงซะเธอก็ยังไม่ได้ตัดขาดกับสวี่เจียน ยังครึ่งๆกลางๆกันอยู่......

ก่อนนอนคืนนี้ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเตรียมเอาโต๊ะเก้าอี้มาดันไว้ด้านหลังประตู พยายามที่จะขัดขวางการเข้ามาเซียวเซิ่ง แต่สำหรับเซียวเซิ่งแล้วชายหนุ่มที่มีพละกำลังมหาศาล มากกว่าวัยเดียวกันอย่างเขา ไม่เป็นปัญหากับเขาเลยสักนิด

“เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน เปิดประตู！” หลังจากที่เซียวเซิ่งดันประตูแล้วไม่เคลื่อนไหว ก็เลยออกคำสั่งอย่างเยือกเย็น “อย่ายืนตรงกลาง ไปหลบหลังเตียง แล้วอยู่เฉยๆ”

“ทำไมฉันต้องหลบด้วย?”