เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 74

เซียวเซิ่งพูดอะไรนะ？

อย่าไปจากเขา？ฮ่าฮ่าฮ่า……เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนทำเหมือนได้ยินเรื่องตลก เธออยากไปจากเขาจะบ้าตายอยู่แล้ว

นานแล้วที่ไม่ได้กอดลูกชายสุดที่รักของตัวเอง เธอคิดถึงลูกมาก เลยอยากไปจากเซียวเซิ่ง！เธอยังคิดถึงตำรวจสุดหล่อที่ตัวสูงหน้าตาดีมีความรับผิดชอบคนนั้นด้วย เซียวเซิ่ง คุณรู้ไหมว่าตัวเองเกินความจำเป็นมาก เกินความจำเป็นมากๆ ……เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนพูดในใจ

เซียวเซิ่งจ้องตาเธอสักพัก ทันใดนั้นก็หัวเราะออกมา“เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ตาคุณหายบวมแล้ว”

พูดไป ก็ใช้รูม่านตาเธอเป็นกระจก จัดผมอย่างหลงตัวเอง ใบหน้าที่คมชัดกลับสะท้อนอยู่ในดวงตาที่สวยงามของเธอ ชัดเจนอย่างมาก

หึ！หล่อแล้วไง นิสัยเสียมาก เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหลับตาลงไม่ถ่ายรูปเขา ในใจคิดว่าสวี่เจียนหล่อ สวี่เจียนในชุดเครื่องแบบก็ดูกล้าหาญ นิสัยดี เป็นลูกผู้ชายแท้จริง

เซียวเซิ่งเก็บรอยยิ้มอย่างรวดเร็ว หรี่ตาลง เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนถือโทรศัพท์ไว้นานมาก คงไม่ได้อยากดูวิดีโอของลูกชายธรรมดาๆ แน่――ผู้หญิงคนนี้อยากจะโทรศัพท์

เซียวเซิ่งให้โอกาสเธอครั้งหนึ่ง แขนข้างหนึ่งไว้ข้างหลังศีรษะ แล้วค่อยๆหลับตาลง

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนร้อนใจมาก ทันใดนั้นเสียงหายใจก็ดังขึ้นจากข้างหู เธอลืมตาขึ้นมองไปยังเซียวเซิ่ง ดีจัง ในที่สุดผู้ชายคนนี้ก็ผล็อยหลับไป ไม่โทรหาสวี่เจียนตอนนี้ จะโทรไปตอนไหนล่ะ？

เธอกดเบอร์ของสวี่เจียนอย่างนิ้วสั่น วางไว้ข้างหู น่าเสียดายที่อีกฝ่ายปิดเสียงไว้ น่าจะไปปฏิบัติภารกิจ งั้นส่งข้อความ！

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็พิมพ์ตัวหนังสืออย่างรวดเร็ว จากนั้นกดส่งข้อความ เสี่ยงตายเพื่อคนอื่นอย่างรวดเร็ว

เธอไม่สนแล้วว่าส่งไปหรือไม่ เธอกรอกเบอร์ของอูเจินจูอีกครั้ง ยังไม่ทันทำขั้นตอนถัดไป จู่ๆ เซียวเซิ่งก็พลิกตัว ยกขาขึ้นกดไปที่เอวของเธอ

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตกใจจนขนลุก ทำโทรศัพท์ตก“ฟิ้ว”เซียวเซิ่งจึงลืมตาขึ้นมา“อะไรเหรอ ที่รัก？”

“ไม่ ไม่มีอะไร……”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนพูดติดอ่างอย่างตื่นเต้น ลบเบอร์ของอูเจินจูในความมืด แล้ววางโทรศัพท์ไว้ด้านข้างเงียบๆ จากนั้นยิ้มให้เซียวเซิ่ง

เซียวเซิ่งก็ยิ้มกลับด้วยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ และยกมือขึ้นลูบหัวเธอ

ผู้ชายคนนี้น่าจะไม่สงสัย ใจที่ตกลงไปที่ตาตุ่มของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็คืนกลับมาที่เดิม“โทรศัพท์หายไปไหน ผมไม่เห็นสักพักแล้ว”

“งั้นเหรอ？”เซียวเซิ่งยิ้มอย่างสง่างาม ช่วยหาโทรศัพท์อย่างจริงจัง สุดท้ายเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็หาเจอ“อยู่นี่”

เซียวเซิ่งหัวเราะอย่างมีความหมาย แต่ไม่ได้พูดอะไร

ก๊อก ก๊อก

บรรยากาศดูแปลกๆ ด้านนอกมีคนมาเคาะประตู พ่อบ้านเซี่ยเข็นรถอาหารเข้า“คุณชาย คุณเอี๋ยนทานอาหารเย็น”

“อือ กินข้าว เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนคุณดูโทรศัพท์นานไปแล้วนะ ไม่ดีต่อดวงตา เลิกดูได้แล้ว”เซียวเซิ่งยึดโทรศัพท์ไว้ด้านข้าง เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่กล้าขออีก

ในใจของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนนั้นกังวลมาก จะกินข้าวลงได้ไง คอยมองโทรศัพท์ตลอด แวบแรกเหมือนคนที่ไม่เคยทำเรื่องชั่ว ความร้อนตัวทั้งหมดปรากฏอยู่บนใบหน้า

“อยู่กับสวี่เจียนมาตั้งนาน คุณไม่เรียนรู้ให้เป็นประโยชน์เลย”เซียวเซิ่งเคี้ยวอาหารอย่างสง่างาม จ้องไปที่เธอ พูดอะไรบางอย่างที่เข้าใจยาก

“……เขาเก่งขนาดนั้น ใครจะทำตามได้？”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนใช้เวลานานมากกว่าจะตอบกลับ และในคำพูดก็ไม่สามารถปิดบังความชื่นชมได้ ทานอาหาร ยังไงซะเธอก็ลบบันทึกการโทรและบันทึกข้อความ จะกลัวอะไร？

กว่าจะทานข้าวเสร็จ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็ดูแลล้างปากให้เซียวเซิ่ง จากนั้นก็ถือไปเทที่ห้องน้ำ เซียวเซิ่งจึงปลดล็อกโทรศัพท์ เปิดข้อความที่ส่งไปไม่สำเร็จ