เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 76

“ท่านประธาน คุณอย่า……มีความคิดชั่วร้ายสิ？”

เห็นเซียวเซิ่งจ้องเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเหมือนหมาป่าดำจ้องเหยื่อ โอเล่ย์ก็ทำลายความเงียบ เกลี้ยกล่อมอย่างเขินอายเล็กน้อย“ลืมแล้วเหรอว่าครั้งนั้นทำเธอหมดสติไป ตัวเองก็ร้อนรนแทบตาย ……”

เซียวเซิ่งนิ่งไป เหลือบมองไปยังโอเล่ย์“นายอย่ายึดติดแต่เรื่องนั้นสิ ครั้งนั้นเธอพูดว่ารักสวี่เจียน จงใจยั่วโมโหผม！ก่อนหน้านี้เธอเป็นโรคกลัวน้ำ ตอนที่ฉันช่วยรักษาเธอ เธอไม่รู้ว่าต้องการผมมากแค่ไหน ――”

เซียวเซิ่งพูดไม่ออกเลยกำหมัดของเขาไว้ที่ริมฝีปาก เรื่องนั้นงี่เง่ามาก เขารักเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมาก แต่จู่ๆ มาเรียกชื่อของสวี่เจียน เศร้าสุดๆ

โอเล่ย์เห็นความหมองหม่นในสายตาเซียวเซิ่ง ยิ่งดูเยือกเย็นมากขึ้น จึงอดไม่ได้ที่จะถามอย่างเป็นห่วงว่า“ประธาน ครั้งนั้นคุณไม่มีความสุขเหรอ？”

“ก็พอได้”เซียวเซิ่งละสายตาลง ทันใดนั้นก็เหยียดแขนออก ดึงเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเข้าไปในอ้อมแขน ตัวนุ่มเหมือนไม่มีกระดูก หากไม่ระวังก็จะเล็ดลอดผ่านนิ้วได้ ทำให้เขาทนไม่ไหวที่จะกอดเธอแน่น

โอเล่ย์กะพริบตา ตระหนักว่าชีวิตแต่งงานของประธานนั้นไม่มีความสุข แต่เรื่องส่วนตัวสุดๆ แบบนี้ ก็ยากที่เขาจะให้คำแนะนำได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเขาที่เป็นคนจริงจัง ผู้ชาย ไม่มีประสบการณ์

เซียวเซิ่งมองลงมาที่ก้อนเล็กๆ ในอ้อมแขนเขา สายตาจับจ้องไปที่ริมฝีปากอันสวยงามของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน แล้วก้มหน้าลงจูบ……

ริมฝีปากทั้งสองแนบชิดกัน ลิ้นนั้นรสชาติหวานเล็กน้อย เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตัวสั่นไม่รู้ตัว ยกมือขึ้นตบสิ่งที่รบกวนความฝันเธอ เซียวเซิ่งหันศีรษะไป หลบอย่างง่ายดาย

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรีบพุ่งไปตรงที่ว่าง จนทำตัวเองตื่น ขนตาของเธอสั่น เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้น สิ่งที่เธอเห็นคือมือยาวที่เรียวสวย

เซียวเซิ่งกลัวว่าเธอจะถูกแสงแยงเข้าตา จึงช่วยเธอบังแสง แม้แต่เขาเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการเคลื่อนไหวนี้เป็นธรรมชาติแค่ไหน！รักเธอ เกินสัญชาตญาณล้วนๆ

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนสะบัดมือเขาออกอย่างไม่ใส่ใจ หันคอไปอย่างเกียจคร้าน มองเห็นชายหนุ่มรูปหล่อที่ยืนอยู่ด้านข้าง ก็ขยับริมีปากทันที“โอเล่ย์ คุณมาเหรอ”

ถึงจะสะลึมสะลือ แต่เสียงของเธอก็ยังไพเราะ โอเล่ย์อารมณ์ดี เอาดอกไม้มาส่ายไปมา“ผมมาเยี่ยมคุณ ดอกไม้นี้ให้คุณครับ ขอให้คุณหายไวๆ”

“เหอะเหอะ”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนดูง่วงนอน เดิมมีเสน่ห์อยู่แล้ว และยังยิ้มอย่างสดใส และฟันแปดซี่สะท้อนแสงเป็นประกาย สวยงามจนแทบหยุดหายใจ เธอยื่นมือไปรับดอกไม้“คุณโรแมนติกจัง นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้รับดอกไม้”

ครั้งแรก？เซียวเซิ่งหันไปมองโอเล่ย์ทันที หึงแทบคลั่ง ทำไมดอกไม้ช่อแรกของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ไม่ใช่เขาที่เป็นคนให้？

“จริงเหรอครับ？”โอเล่ย์ก็แปลกใจมาก แล้วแก้มทั้งสองข้างก็แดงขึ้นมาอย่างน่าสงสัย เขาเป็นคนแรกของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนได้อย่างไร？

“อือ”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนพยักหน้า ถึงจะบอกว่าสวี่เจียนรักเธอมาก แต่ไม่เคยให้ดอกไม้

สวี่เจียนเป็นคนตรงๆ ทำเป็นแค่ดูแลใส่ใจชีวิต ไม่ทำเรื่องอะไรเหล่านี้แน่ แต่ผู้หญิงทุกคนต่างโหยหาความรัก ต้องการได้รับดอกไม้บ้าง

“งั้นผมรู้สึกเป็นเกียรติจริงๆ ที่จริงนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ผมให้ดอกไม้”โอเล่ย์ไม่สนใจหน้าบูดบึ้งของประธาน เขาโน้มตัวมา มือสองข้างถือดอกไม้ไว้ใกล้ๆ เพื่อให้เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรับไป

ฟิ้ว！จากนั้น ช่อดอกไม้ก็ถูกคนตบลอยออกไป กระแทกกับผนังแรงๆ กลีบดอกไม้ร่วงลง

โอเล่ย์อยากตายใช่ไหม ถึงได้แย่งซีนของเขา！เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอยากตายด้วยเหรอ พอตื่นมาก็พูดจาอ้อล้อกับโอเล่ย์ ทำเหมือนไม่มีเขาอยู่เลย เซียวเซิ่งเศร้าหนักขึ้น

โอเล่ย์จึงตระหนักได้ว่าเขาไปแย่งซีนประธานอย่างไม่ตั้งใจ จึงยิ้มอย่างเขินอาย วิ่งไปเก็บดอกไม้

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนโกรธมาก ร่างกายเลื่อนลงหนีไปจากอ้อมแขนเซียวเซิ่ง หลบเขาไปไกลๆ หลับตาลงและบ่นว่า“ดอกไม้สดทำให้คุณไม่พอใจเหรอ？คุณรำคาญฉันสินะ？”