เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 99

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนล้างจานเสร็จแล้ว เช็ดจนสะอาดแล้ววางไว้บนชั้น หลังจากนั้นทานเค้กที่พ่อครัวใหญ่ทำ ถึงได้ขึ้นมาที่ชั้นบน

เธอนึกว่าเซียวเซิ่งออกไปแล้ว ใครจะไปรู้พึ่งจะผลักประตู ก็มองเห็นเซียวเซิ่งนั่งอยู่บนเตียงของเธอ ดวงตาดำคลับมองลึกเข้ามาที่เธอ ใบหน้าเย็นชา แสดงออกมาอย่างเคร่งขรึม

ภายในใจของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนด้านโน้นขมขื่นอย่างประหลาด รู้สึกขึ้นมาอย่างกะทันหัน ขอบตาร้อนผ้าว ดวงตาสั่นไหว ไม่ยินยอมที่จะสบตากับเขา หันหลังกลับคิดจะเดินออกไป

“เสี่ยวเนี่ยน”เซียวเซิ่งตะโกนเรียกเธอเอาไว้ น้ำเสียงทุ้มต่ำ

“หืม?”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่อาจไม่หยุดเท้าลงได้ หันหน้ากลับมา ฝืนยิ้มกับเขาออกมา “สี่โมงเย็นแล้ว ทำไมคุณยังไม่ไปอีก?”

“ไม่รีบ”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่รู้ว่า เซียวเซิ่งพึ่งจะประชุมเสร็จก็กลับมาหาเธอเลย ไม่ได้คิดอะไรอย่างอื่น “เสี่ยวเนี่ยน คุณมานี่หน่อย”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนใจเต้นขึ้นมาแล้ว ไม่ได้ปฏิเสธ เดินมาที่ด้านหน้าของเซียวเซิ่ง มองลงไป ไม่พูดอะไร

เซียวเซิ่งจับมือเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเอาไว้ จับไว้สักพัก ทันใดนั้นพูดว่า “ถ้าคุณไม่อยากให้ผมไป ผมก็จะไม่ไป”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเหมือนใจจะวาย อ้าปากค้าง อยากจะพูดในสิ่งที่เขาคิด แต่คำพูดที่พูดออกมาเปลี่ยนเป็น “ฉันเป็นใครเหรอ มีสิทธิ์อะไร——”

“ผมไม่อยากฟังคำพูดของอารมณ์ขุ่นเคืองเหล่านี้”เซียวเซิ่งดึงเธอขึ้นมานั่งบนขาของตัวเอง น้ำเสียงทุ้มต่ำเคร่งขรึม “อย่าอ้อมค้อมกับผม พูดความจริง ออกมาโดยดี” เขาเพียงแค่อยากจะรู้สิ่งที่อยู่ภายในใจของเธอ

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกัดริมฝีปาก ครุ่นคิดอยู่นานถึงได้ตัดสินใจแล้ว “คุณไปเถอะ อย่าทำเพื่อฉัน.....สร้างความไม่พอใจกับคนในครอบครัว”

“ช่างมีคุณธรรมสูงส่งเสียจริง”เซียวเซิ่งอดที่จะยิ้มเยาะออกมาไม่ได้ ยืนขึ้นมาเดินตรงไปทางประตูด้านนอก แผ่นหลังที่ตั้งตรงกลับมีกลิ่นอายของความโศกเศร้าเสียใจบางอย่าง

ทันใดนั้นเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกไม่ค่อยสบาย ภายในใจโศกเศร้าเสียใจเคว้งคว้างว่างเปล่า ใบหน้าซีดไปไม่น้อย

เซียวเซิ่งเปิดประตูออกมา หยุดลงอีกครั้ง “เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ผมจะพูดกับคุณนะ ผมไม่เคยมีอะไรกับเอียนหยู่โรว ถ้าคืนนี้ผมทำกับเธอ เป็นไปได้ว่าคุณจะสูญเสียผมไป คุณจะไม่เสียใจภายหลังเหรอ?”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนสูดลมหายใจเข้า ในใจเจ็บปวดอย่างมาก น้ำตาเกือบจะไหลออกมาแล้ว สุดท้ายเธออดกลั้นขอบตาที่ร้อนผ่าวเอาไว้ พูดออกมาอย่างโหดเหี้ยมว่า “ฉันไม่เสียใจภายหลังหรอก”

เธอไม่เคยได้รับมาก่อน จะสูญเสียได้อย่างไร?

เดิมทีเซียวเซิ่งอยากจะแต่งงานกับเอียนหยู่โรว การปรากฏตัวของเธอเป็นอุบัติเหตุ ไม่ช้าหรือเร็วเธอต้องกลับไปใช้ชีวิตของตัวเอง ยิ่งรีบแยกย้ายยิ่งดี เมื่อเกิดความรักที่ลึกซึ้งขึ้นมาแล้ว เมื่อถึงเวลานั้นยิ่งจะบาดเจ็บมากกว่าเดิม

เซียวเซิ่งกระชับคางแน่น ทั้งร่างค่อยๆตึงเครียดขึ้นมาแล้ว ในรอยยิ้มนั้นแฝงไปด้วยกลิ่นอายของความโหดร้าย “เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน คุณจำไว้！ต่อให้ผมมีอะไรกับเอียนหยู่โรวแล้ว คุณอย่าได้คิดที่จะหนีไป ผมจะกักขังคุณเอาไว้ตลอดชีวิต！”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนสั่นเทา นิ่งอึ้งไป ที่หน้าประตูไม่มีคนแล้ว มองไปทางหน้าต่าง เธอมองเห็นเซียวเซิ่งขับรถออกไปแล้ว ยิ่งไกลออกไป ค่อยๆหายออกไปจากสายตาของเธอ......

ในใจเริ่มรวดร้าว เดิมทีเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่อยากจะร้องไห้ ไม่รู้ว่าทำไมน้ำตาถึงได้ไหลออกมาเป็นทาง ไหลลงมาเต็มหน้า เป็นไปได้ว่าเพื่อจะเซ่นไหว้ความรักที่ผิดพลาดที่ยังไม่ทันจะเริ่มแต่จบลงแล้ว?

ยืนอยู่ตั้งนาน เธอถึงได้เดินกลับไปที่เตียงอย่างไร้เรี่ยวแรง เหลือบไปมองดอกกุหลาบบนโต๊ะอย่างไร้อารมณ์ เป็นกุหลาบไร้วิญญาณอีกครั้ง......ในใจเจ็บปวดรวดร้าว

หรือว่า เธอควรจะคิดถึงสวี่เจียนแล้ว

ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ ไม่มีใครรู้เลยว่าสวี่เจียนผ่านความกดดันภายในใจมากมายเท่าไหร่ ความผิดปกติภายในใจคิดวนไปวนมา กดดันลงมาจนเขาแทบจะแบกรับเอาไว้ไม่ไหว