เสน่หามาเฟีย นิยาย บท 9

ตอนนี้กาสิโนของเอ็ดเวิร์ด ถูกปั่นป่วนด้วยผู้ชายที่ชื่อว่าสมภพ

" พวกมึงโกงกู "

" ลุงเล่นเสียแล้วอย่าพาลสิครับ "

" พวกมึงทั้งหมดลุม รวมหัวกันโกงกูแน่แน่เลย "

" แล้วเวลาที่ลงเล่นได้แล้วเอาเงินกลับบ้านไม่เห็นโวยวายแบบนี้เลย " บอดี้การ์ดตอบกลับอย่างไม่ไหวหน้า

พนักงานในกาสิโนพยายามพูดเกลี้ยกล่อมสมภพให้หยุดโวยวายเสียทีเพราะตอนนี้กาสิโนของเค้าได้โกลาหลไปหมดแล้ว

เมื่อพนักงานเห็นว่าควบคุมไม่อยู่จึงได้รีบไปแจ้งกับโรเบิร์ต

โรเบิร์ตมาเจรจากับสมภพโดยให้เขายืมเงินไปต่อทุน ถ้าได้แล้วให้นำเงินมาคืน

เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วสมภพก็หยุดโวยวายอาละวาดทันที แล้วไปเอาชิบมาแล้วไปนั่งเล่นอย่างใจจดใจจ่อ

สมภพเล่นทั้งคืนเสียทั้งคืน

" โธ่ วันนี้ดวงซวยอะไรวะ !!! เล่นตั้งแต่เช้ายังไม่ขึ้นเลย "

เมื่อเสียเข้าหนักมากจนตอนนี้ไปเบิกชิบ 50,000,000 เหรียญแล้วแต่สมภพขอเพิ่มพนักงานจึงโทรไปแจ้งกับโรเบิร์ตว่าตอนนี้สมภพได้เบิกใช้ไปแล้ว 50,000,000 เหรียญเค้าต้องการเบิกเพิ่มขอให้โรเบิร์ตอนุมัติมาว่าได้หรือไม่

" คุณโรเบิร์ตครับตอนนี้นายสมภพเปิดไปแล้ว 50,000,000 เหรียญครับไปเล่นหมดแล้วไม่มีเหลือเลยคุณโรเบิร์ตจะให้ผมทำยังไงต่อไปครับ"

" แล้วทุกครั้งที่พวกแกให้เค้าเบิกชิปให้เค้าเซ็นเอกสารหรือเปล่า"

"เอกสารการยืมเงินอยู่ที่ผมเรียบร้อยครับ"

"อืม... พอก่อนเดี๋ยวกูเข้าไปดูเองว่าสถานการณ์เป็นยังไง"

โรเบิร์ตได้เข้ามาพูดคุยสมภพ แต่ตอนนี้คุยไม่รู้เรื่องแล้วพอเสียจนหน้ามืด

"พวกมึงโกงกู หลอกให้กูเซ็นเอกสารบ้าบ้าพวกนี้ กูไม่จ่ายหรอกกูจะกลับบ้าน"

เมื่อสมภพพูดแบบนี้บอดี้การ์ดทุกคนต่างเข้ามารุมที่สมภพ ชายชรากำลังทำท่าจะเดินหนีจึงโดนบอดี้การ์ดคนที่คุมคาสิโนรุมกระทืบทันที

ตอนนี้ร่างกายของชายชราที่ชื่อสมภพต่างเต็มไปด้วยบาดแผล หน้าตาบูดเบี้ยวดูไม่ได้ หมดภาพราศีนักธุรกิจใหญ่ในประเทศไทย

เมื่อสมภพลุกขึ้นมา บอดี้การ์ดจึงนำตัวไปคุมขังทันที รอให้สมภพอาการดีขึ้นค่อยคุยข้อเสนอและข้อต่อรอง

1 สัปดาห์ผ่านไป

มารดาของด้าด้าด้าได้โทรหา ลูกสาวด้วยความร้อนใจ

แม่ : ดาด้าคุณพ่อบอกว่าจะไปหาดาด้าที่อิตาลีหนูเจอคุณพ่อไหมลูกทำไมแม่ ติดต่อคุณพ่อไม่ได้เลย

ดาด้า : คุณพ่อไม่ได้มาหาหนูเลยนะคะตั้งแต่เดือนที่แล้วค่ะ ก่อนที่หนูจะเรียนจบคุณพ่อก็ไม่ได้บินมาหาหนูอีกเลยนะคะ

แม่ : อ้าว ! ถ้าอย่างนี้คุณพ่อไปไหนแล้วเนี่ยติดต่อไม่ได้เลย ... ผู้เป็นแม่กรอกน้ำเสียงผ่านโทรศัพท์ด้วยท่าทีร้อนรนเป็นห่วงผู้เป็นสามี

ดาด้า : คุณแม่ใจเย็นๆก่อนนะคะ คุณพ่ออาจจะบินไปดูงานต่างประเทศแล้วไม่มีสัญญาณก็เป็นไปได้ค่ะ

แม่ : ถ้าดาด้าติดต่อคุณพ่อได้รีบโทรบอกแม่ด้วยนะลูกแม่เป็นห่วง

ดาด้า : ค่ะ คุณแม่เดี๋ยวหนูจะรีบบอกทันทีเลยนะคะถ้าติดต่อคุณพ่อได้

แม่: แล้วดาด้าแม่เรียนจบแล้วใช่ไหมลูก

ดาด้า : ใช่ค่ะหนูเรียนจบแล้วค่ะคุณแม่

แม่ : แล้วฝึกงานอีกนานไหมลูกกว่าที่ดาด้าจะกลับมาที่บ้านของเราได้

ดาด้า : ฝึกงานหนึ่งเดือนค่ะคุณแม่ถ้าผ่านงานก็ได้ใบประกาศเรียนจบรับปริญญาแล้วก็กลับบ้านเราได้เลยค่ะแม่

แม่ : ดีใจจังเลยแม่จะรอการกลับมาของลูกนะคะให้หนูกลับมาบริหารโรงแรมของเรานะจ๊ะลูก

ดาด้า : ค่ะคุณแม่ หนูคิดถึงคุณแม่ที่สุดเลย

แม่ : บ๊ายบายจ้ะลูก

ดาด้า : บ๊ายบายค่ะคุณแม่สวัสดีค่ะ

เมื่อนึกถึงเรื่องที่แม่เธอถามถึงเรื่องฝึกงานที่โรงแรมในอิตาลี ก็สบายดีเหมือนกันนะตอนเช้ามีคนมารับตอนเย็นมีคนมาส่ง

นี่ก็เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์แล้วที่ดาด้าได้ฝึกงานอยู่ที่โรงแรมของเอ็ดเวิร์ด

ได้มาฝึกงานที่โรงแรมของเค้าก็จริง แต่ว่าตั้งแต่ที่เธอมาฝึกงานที่นี่ไม่เคยเจอหน้าเค้าเลย เค้าไม่เคยมายุ่งเกี่ยว ไม่เคยมาหา ไม่เคยมาวอแวเธอเลย

ทำให้หญิงสาวทำงานความสุขและสบายใจเป็นอย่างมาก ดาด้าตั้งใจทำงานทุกอย่างผู้จัดการบอกและสั่งสอนงาน เธอพยายามจดจำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อที่จะเก็บประสบการณ์นี้ไปพัฒนาที่โรงแรมของเธอที่ประเทศไทยต่อไป