เสน่หามาเฟีย นิยาย บท 12

ดาด้านำสมุดพก กลับคอนโดของเธอทันที เมื่อถึงคอนโดดาด้าเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋าให้เรียบร้อย เพราะว่าพรุ่งนี้เธอมีบินกลับไทย

" ดาด้ายูจะไปไหน " โรเซ่เอ่ยถามดาด้าเมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า

"ฉันกำลังจะกลับประเทศไทย"

" งือ อย่างนี้ฉันก็เหงาแย่น่ะสิ "... โรเซ่ทำหน้างอ

"ไว้เดี๋ยวฉันบินมาหาบ่อยบ่อยนะจะได้ไม่เหงา อีกอย่างเธอก็กินผู้ชายเป็นอาหารอยู่แล้ว ถ้าฉันไม่อยู่ฉันรับรองได้เธอไม่มีวันเหงา"

" เพื่อนกับผู้ชายมันไม่เหมือนกันนะ เพื่อนคือคนที่เรารัก ไม่ว่าจะวันไหนไหนความรู้สึกก็จะไม่แปรเปลี่ยน แต่ผู้ชายสิกินแล้วคายหรือเปล่ายังไม่รู้เลย "

ดาด้าจึงดึงโรเซ่เข้ามากอด

"โอ๋ ๆๆๆๆ ไม่เหงานะเดี๋ยวเพื่อนมาเที่ยวหา"

"เดี๋ยวพรุ่งนี้ก่อนฉันไปสนามบินฉันจะแวะเอาสมุดรายงานการฝึกงานไปให้คณะบดี แล้วอีกหกเดือนฉันก็จะบินมาใหม่มารับปริญญาพร้อมกับเธอไงจ๊ะ"

"อืม แต่ฉันก็เหงานะ ฉันเริ่มชินกับการที่มีเธอนอนเป็นเพื่อนในห้องแล้วอ่ะสิ"

" โอ๋ๆๆๆๆ มามามากอดหน่อย "

เพื่อนสาวสองคนกอดกันด้วยความรัก ก็เพราะเธออยู่หอนี้มาเกือบเจ็ดปีแล้วสองคน ปริญญาตรีสี่ปีกว่าและปริญญาโทอีกสองปีกว่า เธอสองคนเป็นเพื่อนซี้รูมเมทของกันและกัน

ณ สนามบินสุวรรณภูมิ

ตอนนี้ด้าด้าก็ถึงเมืองไทยเป็นที่เรียบร้อย เมื่อดาด้าลงจากเครื่องบินก็รับกระเป๋าแล้วตรงกับไปที่บ้านของเธอทันที

เมื่อถึงบ้านตัวเองดาด้าห้องครัวไปทันทีเพราะ หญิงสาวรู้ว่าแม่ของเธอต้องอยู่ที่ห้องครัวอยู่แน่นอน

ดาด้าเดินเข้าไปในห้องครัว ก็เจอกับแม่ของหญิงสาว คนเป็นแม่เมื่อเห็นลูกสาวเดินใกล้เข้ามารีบวางอุปกรณ์เครื่องครัวที่อยู่ในมือตอนนี้ยนทิ้งทันทีแล้ววิ่งไปกอดลูกสาว ที่เธอแสนจะรักและหวงแหนทันที

"ดาด้ามาทำไมไม่บอกแม่ลูกแม่จะได้ไปรับที่สนามบิน" แม่เดินมากอดลูกสาว

"ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่ดาด้ากลับเองได้อีกอย่างอยากจะมา surpriseคุณแม่ด้วยค่ะ"

" นั่งก่อนลูกเดินทางมาเหนื่อยไหมจ๊ะ แล้วคุณพ่อล่ะจ๊ะกลับมาด้วยกันไหม "

"อ้าวววว แล้วคุณพ่อไม่ได้อยู่ที่ไทยหรอกเลยคะ

" คุณพ่อบอกว่าจะบินไปรับดาด้ากลับจากกรุงโรมใงลูก ???

"คุณพ่อไม่ได้ไปหาด้าด้าสองเดือนได้แล้วนะคะคุณแม่