เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 42

วันถัดไป

หลังจากที่จอมพลไปแล้ว วันวิวาห์ก็ส่งหนูกะทิไปโรงเรียนอนุบาล จากนั้นก็เดินทางไปที่มหาลัย

ที่ห้องทำงานของดร.

ดร.คนางค์เอาวิทยานิพนธ์ฉบับหนึ่งยื่นไปตรงหน้าวันวิวาห์“วิทยานิพนธ์ฉบับร่างของเธอฉันดูแล้ว ขอบข่ายและโครงร่างนั้นดีมาก ขาดก็แต่ข้อมูลการทดลอง”

เธอมองไปที่วันวิวาห์ด้วยท่าทีอ่อนโยน ถามอย่างจริงจังว่า“วิวาห์ เธอคิดดีแล้วเหรอ ว่าอยากจะทำโครงการนี้ ? ความขาวใสนั้นยากกว่ากำจัดริ้วรอยและจุดด่างดำมาก”

“ที่อาจารย์พูดหนูเข้าใจค่ะ ดังนั้นวิทยานิพนธ์ของหนูดูแล้วเหมือนวิจัยเกี่ยวกับผลิตภัณฑ์ที่ขาวใส แต่จริงๆแล้วก็เพื่อสนับสนุนให้ผู้หญิงอย่าไปสนใจเรื่องความขาวใส ผิวสุขภาพดีแบบธรรมชาตินั้นถือว่าเป็นสีที่ดีที่สุด”

เธอดึงกระดาษใบหนึ่งออกจากวิทยานิพนธ์แล้วกางออกตรงหน้าดร.คนางค์“ผลิตภัณฑ์ใหม่ในโครงการของหนูที่สำคัญคือให้สุขภาพผิวดูดีจากภายในสู่ภายนอก ทำให้ผิวสวยใส ไม่ใช่ให้ความขาวนี้เกิดขึ้นภายใต้ผลิตภัณฑ์ดูแลบำรุงและตัวยาอื่นๆ”

“ฉันดูเธอไม่ผิดจริงๆ”

ดร.คนางค์ยิ้มอย่างชื่นชมและพูดว่า“เมื่อก่อนตอนที่สอนพวกเพื่อนๆเธอ เพื่อแสวงหาความสำเร็จ พูดเอาใจมวลชน ทุกๆวันจะพูดว่าเดือนหนึ่งขาวขึ้นมาเท่าไร ครึ่งเดือนริ้วรอยหายไปแค่ไหน แม้จะได้ผลจริง แต่ก็ขัดต่อกฎของธรรมชาติ การฟื้นฟูกับสุขภาพดี เป็นแนวทางที่น่าเอามาทำวิจัยในอีกต่อไป ”

วันวิวาห์ยักคิ้วหลิ่วตาให้อย่างดื้อรั้น“อาจารย์อย่าชมหนูแบบนี้เลย พวกเพื่อนๆจะอิจฉาเอา อันที่จริงเป็นเพราะหนูไม่มีทักษะความสามารถและความมั่นใจ ก็จึงได้เสี่ยงเลือกหัวข้อนี้มา”

ดร.คนางค์ใช้ปากกาเคาะไปที่หัวของเธออย่างรักใคร่ และโยนกุญแจให้ดอกหนึ่ง“ นี่คือห้องทดลองที่ฉันให้คนจัดเตรียมไว้ให้เธอโดยเฉพาะ เธอคนเดียวคงทำไม่ได้แน่ ฉันหานักศึกษาปริญญาตรีที่ยอดเยี่ยมสองคนมาช่วยเหลือเธอ สองคนนี้ฉลาดและขยัน นิสัยดีมาก นี่เป็นข้อมูลส่วนตัวของพวกเขา จะเรียกมาช่วยงานไหมเธอตัดสินใจเอาเอง”

นักศึกษาปริญญาตรีสองคนเป็นชายคนหนึ่งและหญิงคนหนึ่ง เป็นนักศึกษาที่ยอดเยี่ยมในชั้นเรียนของอาจารย์

วันวิวาห์ซาบซึ้งใจ

เพราะอาจารย์รู้ว่าเธอเคยเจอกับอะไรมาดั่งคำที่ว่าโดนงูกัดครั้งเดียวกลัวเชือกไปสิบปี

ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็เก็บเอกสารเข้าที่ “ขอบคุณค่ะอาจารย์”

……

เมืองโตตู

ทันทีที่จอมพลเดินออกมาจากอาคารผู้โดยสาร รถโรลส์-รอยซ์คันหนึ่งก็ขับมาจอดตรงหน้า

คนขับรีบลงจากรถ กล่าวอย่างสุภาพนอบน้อมว่า“คุณชาย คุณนายรู้ว่าคุณมา จึงให้ผมมารับโดยเฉพาะครับ ”

จอมพลขมวดคิ้ว

คนขับก็พูดขึ้นอีกครั้งว่า“ คุณนายรู้ว่าคุณไม่อยากกลับบ้าน ดังนั้นจึงนัดเจอที่โรงแรมครับ คุณชาย กรุณาขึ้นรถไปกับผมด้วยครับ ”

ประตูรถถูกเปิดออก คนขับยืนอยู่ข้างๆด้วยความนอบน้อม

ท่าที่จอมพลดูไม่สบอารมณ์ แต่ก็ขึ้นนั่งบนรถแต่โดยดี

โรงแรมฟิตเตอร์ในห้องวีไอพี

ตอนที่จอมพลเปิดประตูเข้าไป จีรวรรณก็นั่งรอเขาอยู่แล้ว

เธอสวมเสื้อคลุมตัวเล็กคอลเลคชั่นใหม่ของGUCCIในฤดูกาลนี้ ดูแลตัวเองอย่างดี อายุเกือบห้าสิบแต่ดูเหมือนคนอายุสามสิบต้นๆ สวยสง่าและมีเสน่ห์

ท่าทีของจอมพลเฉยเมย นั่งลงตรงข้ามเธอ “แม่”

จีรวรรณยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย หยิบรูปถ่ายปึกหนึ่งออกจากกระเป๋าถือ“ เราไม่คิดจะอธิบายให้แม่ฟังเลยหรือไง？”

จอมพลชำเลืองมอง จุดเด่นของรูปนั้นคือวันวิวาห์ และรูปทุกใบ ข้างกายของเธอก็มีเขาอยู่เคียงข้างด้วย

ทั้งสองคนนั่งรถคันเดียวกัน หรือกินข้าวโต๊ะเดียวกัน

และรูปบนสุดคือรูปของคนทั้งสองที่เดินกันออกมาจากสำนักงานเขต

จอมพลละสายตาออกอย่างเรียบเฉย มองไปยังจีรวรรณ“ไม่มีอะไรต้องอธิบาย เป็นอย่างที่เห็นทุกอย่าง ”

รอยยิ้มบนใบหน้าของจีรวรรณก็รักษาเอาไว้ไม่อยู่อีกต่อไป