เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 61

กวินทร์ “...”

จอมเผด็จการ!

เขาโกรธจนผมชี้โด่เด่!

จอมพลเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว หิ้วเอากล่องอาหารสองกล่อง พร้อมกับหยิบกุญแจรถแล้วเดินออกไป

กวินทร์รีบตามไปทันที “พี่พล ดึกมากแล้ว พี่กลับไปก็รบกวนเวลาพักผ่อนพี่สะใภ้เปล่าๆ สู้อยู่โรงพยาบาลไม่ดีกว่าเหรอ และอีกอย่าง คนไข้เคสพิเศษคนนั้นของคืนนี้ หลังจากผ่าตัดก็ไม่รู้ว่าสถานการณ์เป็นยังไง พี่อยู่ที่นี่จะได้…”

“ฉันรับผิดชอบแค่การผ่าตัด ไม่ใช่พยาบาล”

จอมพลพูดแทรกขึ้นมาอย่างเลือดเย็น จ้องมองเขาอย่างดูถูกเหยียดหยาม “ฉันเป็นคนมีครอบครัว มีภรรยามีลูกที่รักมากยิ่งกว่าชีวิต คนโสดตัวคนเดียวอย่างนายคงไม่เข้าใจ”

ชายโสดราบกับถูกลูกธนูนับหมื่นยิงทะลวงดวงใจ

“พี่เหยียดคนไม่มีคู่งั้นเหรอ!”

“ฉันไม่ได้มีปัญหากับคนโสด แค่เลือกปฏิบัติกับนาย”

เหอะ!

ความดันเลือดของกวินทร์เพิ่มสูงขึ้นด้วยความโกรธ จนแทบประคองตัวไม่อยู่

……

จอมพลรีบตรงกลับบ้านทันที

ขณะนี้เป็นเวลาย่ำรุ่ง ภายในคฤหาสน์เงียบสงัด

ป้าสมได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวจึงเดินออกมา “คุณผู้ชาย คุณกลับมาแล้ว”

จากนั้นมองสำรวจไปทางด้านหลังของเขา “อ้าว คุณผู้หญิงละคะ?”

จอมพลหันขวับมาทันที “คุณผู้หญิงยังไม่กลับมาเหรอ”

“ยังค่ะ” กะโหลกมองกล่องอาหารในมือชายหนุ่ม “ไม่ใช่ว่าหลังจากไปส่งอาหารให้คุณผู้ชายเสร็จแล้ว มีธุระอย่างอื่นรึเปล่าคะ?”

จอมพลขมวดคิ้ว เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดโทรหาวันวิวาห์ทันที

เสียงรอสายดังอย่างต่อเนื่อง แต่กลับไม่มีคนรับสาย

เขาโทรติดต่อกันอีกหลายต่อหลายครั้ง กระทั่งโทรศัพท์ทางนั้นปิดเครื่องไป

สีหน้าของจอมพลเคร่งขรึมขึ้น ชายหนุ่มกดโทรศัพท์หาวีระ “ไปตามหามาเดี๋ยวนี้ว่ารถของวันวิวาห์อยู่ที่ไหน”

ไม่นานตำแหน่งที่อยู่ก็ถูกส่งมา

และตามมาด้วยสายเรียกเข้าจากวีระ “อยู่เขตชานเมืองครับ เป็นเนินเขาแห้งแล้ง มีภูเขาสูงชัน และยังมีหน้าผาอีกด้วย”

“แจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้!”

จอมพลพูดทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้น แล้วรีบวิ่งออกจากคฤหาสน์ ขึ้นรถแล้วขับออกไป

อีกด้าน

วันวิวาห์ถูกทรมานจนได้รับบาดเจ็บไปทั่วร่างกาย ลมหายใจโรยรินเต็มที “ท…ทำไม วาเลนไทน์ สิ่งที่เธอต้องการ… ฉันก็ให้เธอไปหมดแล้ว… ฉันออกมาโดยไม่ได้รับทรัพย์สมบัติเลยด้วยซ้ำ ไม่ได้แย่งหรือขโมยอะไรไปจากเธอ ทำไมเธอยังต้องทำแบบนี้”

วาเลนไทน์ล้างเลือดที่เปื้อนมือในน้ำใส่น้ำแข็งที่วางอยู่ข้างๆ “ทำไมน่ะเหรอ เป็นคำถามที่ดี! ฉันก็อยากถามเธอเหมือนกัน ว่าทำไมคนที่หลงทางในตอนนั้นไม่ใช่เธอ”

หล่อนปรี่เข้าไปหาวันวิวาห์ด้วยความโกรธเกรี้ยว แล้วกระชากผมเธอ บีบบังคับให้วันวิวาห์เงยหน้าอันเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงฉานขึ้นมา “พวกแกทิ้งฉัน ทำให้ฉันต้องกลายไปเป็นลูกของคนอื่น! พ่อแม่บุญธรรมของฉันเป็นแค่คนฆ่าหมู! แกเคยเห็นคนฆ่าหมูไหม เมื่อคมมีดสีขาวแทงทะลุเข้าไป เลือดสีแดงสดก็ทะลักออกมา หมูอวบๆ อ้วนๆ หลายร้อยกิโลโดนแทงไปไม่กี่ที ก็นอนแน่นิ่งลงกับพื้น”

“ที่ที่ฉันอยู่ คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวเลือดและขี้หมูที่หมักหมมมานาน เสื้อผ้าบนร่างกายก็มีแต่กลิ่นเนื้อหมูดิบๆ บนโต๊ะ เก้าอี้ ม้านั่ง ก็มีแต่คราบน้ำมัน แค่จับเบาๆ ก็ทิ้งรอยไว้แล้ว เมื่อนั่งลงไป กางเกงก็เหนียวติดกับเก้าอี้ราวกับถูกดึงเอาไว้…”

“เวลาลมพัดหน้าต่างในบ้านก็สั่นสะเทือน เวลาฝนตก หม้อกับกระทะก็ต้องออกไปสู้รบตบมือกับฝน บนพื้นเจิ่งนองไปด้วยน้ำที่ล้นออกมาจากปากหม้อ…”

วาเลนไทน์คำรามขึ้นด้วยความเดือดดาล “เราเป็นพี่น้องกันชัดๆ แต่ทำไมแกถึงได้ใส่ชุดเดรสอยู่ในคฤหาสน์สวยหรู มีรถคอยรับคอยส่ง มีพี่เลี้ยงอยู่รายรอบตัว แต่ฉันกลับกินไม่อิ่มใส่ก็ไม่อุ่น แม้ตอนกลางคืนยังนอนไม่หลับ ทุกอย่างที่แกมี มันเป็นของฉันทั้งหมด!”

ไม่รู้ว่าเป็นน้ำตาหรือเลือดกันแน่ที่ปกคลุมดวงตาของวันวิวาห์จนพร่ามัว

แววตาเธอสั่นระริก “แต่ทั้งหมดนี้ฉันไม่ได้เป็นคนทำ…”

“แล้วยังไง?”

วาเลนไทน์ยิ้มเย้ยอย่างชั่วร้าย “ฉันได้รับความทุกข์ทรมาน แกก็ต้องได้ลิ้มรสมันด้วยเช่นกัน และไม่ใช่แค่แก แม้แต่พ่อกับแม่ พวกเขาก็สมควรได้รับมันด้วย! พรที่ครอบครัวของพวกแกได้เสพสุข คือการเหยียบย่ำด้วยเลือดและน้ำตาที่ทิ้งให้ฉันอยู่ตามลำพังมายี่สิบกว่าปี พวกแกทุกคนสมควรตาย!”