เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 62

วันวิวาห์กล้ำกลืนเสียงกรีดร้องที่เอ่อล้นออกมา แม้เจ็บปวดเพียงใด เธอประคองสติใช้กำลังเฮือกสุดท้ายที่หลงเหลืออยู่พูดเตือนสติพวกเขา “พวกนายฆ่าฉัน… พวกนายก็ไม่รอดเหมือนกัน วาเลนไทน์เธอ… เสียสติไปแล้ว แม้ไม่ฆ่าปิดปากพวกนาย ก็คงมีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น ผลักพวกนายออกมาเป็นแพะรับบาป… คนในครอบครัวรู้ว่าฉันหายตัวไป อีกนานพวกเขาจะมาช่วยฉัน… พวก… นาย วางมือ… ตอนนี้… ยังทัน…”

เสียงของวันวิวาห์ค่อยๆ แผ่วเบาลง ท้ายที่สุดก็กลืนหายไปกับเสียงแตะต่อยที่กระหน่ำลงมา

ชายฉกรรจ์ที่อยู่ด้านหลังทนไม่ไหว ก้าวมาข้างหน้าเพื่อห้ามอีกคน “ตายไปจะเล่นสนุกยังไงล่ะ นายไม่ขึ้นฉันขึ้นเอง”

เขาลากชายอีกคนที่ดวงตาแดงก่ำด้วยความโกรธออกมา ก่อนจะกระโจนขึ้นไปบนรถ

น้ำตาของวันวิวาห์รินไหลลงมาเป็นสายเลือด ได้แต่ปกป้องตัวเองอย่างสิ้นหวัง ของสกปรกพวกนั้นต่อให้สกปรกแค่ไหนเธอก็จะกัดมันเพื่อความอยู่รอด

เขาโกรธมาก ชกไปที่จุดไท่หยางของเธอ จนวันวิวาห์น็อกคว่ำลงไปกับพื้น

ผิวบอบบางของเธอเผยออกมาให้เห็น นัยน์ตาสีแดงก่ำ ขณะที่ชายฉกรรจ์กำลังก้มปลดกางเกง แสงไฟสองดวงก็สาดส่องเข้ามา และตามมาด้วยเสียงกระแทกเบรกรถที่ดังกึกก้องทั่วฟ้ายามย่ำรุ่ง

สายลมแห่งขุนเขา หอบเอาเสียงร้องห่มร้องไห้เหมือนผีสางหมาป่าพัดผ่านมา

จอมพลจ้องป้ายทะเบียนรถอันแสนคุ้นเคย และผู้ชายที่แต่งตัวหลุดลุ่ยอยู่ข้างๆ รถ สมองเขาพลันระเบิดขึ้นมาเสียงดัง “ตูม!”

รถยังจอดไม่สนิท ชายหนุ่มก็ผลักประตูรถเปิดออกแล้วกระโจนลงไป

“อะไร…เฮ้ โอ๊ย!”

โจรลักพาตัวที่อยู่นอกตัวรถยังไม่ทันได้ตอบโต้อะไร ก็ถูกจัดการไปเสียแล้ว

ชายฉกรรจ์ที่อยู่ภายในรถหยุดชะงัก สายเกินกว่าจะหลบหนี เขาถูกกระชากคอเสื้อลากลงมา แล้วหมัดหนักๆ ก็ต่อยเข้าที่ใบหน้าเต็มๆ

จากนั้นก็ถูกเหวี่ยงทิ้งไปพร้อมกับฟันสองซี่ที่ร่วงออกมา

จอมพลเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว โจรลักพาตัวสองสามคนถูกจัดการราบเป็นหน้ากลอง

ไฟในรถยังคงเปิดอยู่ แสงสลัวส่องกระทบลงบนตัววันวิวาห์ เผยให้เห็นบาดแผลและเลือดที่เปรอะเปื้อนอยู่บนร่างบาง

“วันวิวาห์!”

ดวงตาของจอมพลแดงก่ำไปด้วยไฟโทสะ เขาเข้าไปด้านในรถ รีบสำรวจอย่างรวดเร็ว

ยังดี เพียงแค่โคม่าจากอาการบาดเจ็บภายนอก!

เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นถอดเสื้อคลุมออกมาห่อหุ้มตัววันวิวาห์เอาไว้ “รอผมก่อนนะ”

เขาปิดประตูรถ

จอมพลปลดกระดุมข้อมือเสื้อออก พร้อมกับย่างสามขุมเข้าไปหาโจรลักพาตัวทั้งสามคน ที่เพิ่งประคองตัวลุกขึ้นมาจากพื้นอย่างทุลักทุเล “พวกแกมีความแค้นอะไรกับเธอ ทำไมต้องลักพาตัวเธอมาแบบนี้”

ชายหนุ่มดั่งมัจจุราช ราวกับยมทูตที่ผุดขึ้นมาจากนรก บรรยากาศรอบกายห่อหุ้มไปด้วยความหนาวเหน็บน่าหวาดกลัว

โจรลักพาตัวทั้งสามตัวสั่นเทาอย่างควบคุมไม่อยู่

ชายผู้สังหารพระเจ้าคนนี้ไม่ง่ายที่จะรับมือ!

พวกโจรลักพาตัวส่งสายตาเป็นสัญญาณให้กันและกัน พวกมันลุกขึ้น แล้วกระโจนเข้าใส่จอมพล

จอมพลม้วนแขนเสื้อขึ้น มีดผ่าตัดที่ไม่รู้ว่าเอาออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่เรืองแสงเย็นเยียบอยู่ภายในมือ

โจรลักพาตัวปล่อยหมัดออกมาตรงหน้าเขา ชายหนุ่มเอี้ยวตัวหลบ มือข้างหนึ่งต่อยไปที่ใบหน้าโจร ส่วนมีดผ่าตัดที่อยู่ในมืออีกข้างแทงเข้าไปที่จุดใต้สะดือของมันตัวอย่างสุดแรง

เมื่อชายหนุ่มชักมีดในมือกลับมา เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาตามปากแผล

“อ๊าก!!”

เสียงโหยหวนราวกับหมูโดนเชือดกึกก้องไปทั่วหุบเขา

ที่เหลืออีกสองคนตัวสั่นผงก สีหน้าของจอมพลดุร้ายเพิ่มยิ่งขึ้นเมื่อจับจ้องมายังทั้งคู่

จอมพลไม่ล่าถอย ชายหนุ่มย่างเข้าหาทีละก้าว จัดการได้อย่างประณีตแทงพวกมันทีละคนอย่างตรงเป้าไม่มีผิดพลาด

“อ๊า…”

ทั้งสามไร้เรี่ยวแรงจะต่อสู้ เกลือกกลิ้งลงไปกับพื้นและกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด

จอมพลก้าวไปข้างหน้าด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกใดๆ พลางหมุนควงมีดผ่าตัดในมือ เกิดเสียง ‘หวด หวด’ อยู่กลางอากาศ จากนั้นตัดไปที่เส้นเอ็นข้อมือข้อเท้าของพวกมันทั้งสามอย่างเลือดเย็น

เสียงกรีดร้องโหยหวนอย่างทุกข์ทรมาน ชายฉกรรจ์ทั้งสามร้องไห้น้ำตาพรั่งพรูออกมา นอนเกลือกกลิ้งลงไปบนพื้นอย่างไร้หนทางต่อสู้

“ผมบอก ผมบอก ท่านไว้ชีวิตผมด้วย พวกเราจะพูดทุกอย่าง”

“สายไปแล้ว!”

จอมพลสลัดคราบเลือดที่เกาะอยู่บนมีดผ่าตัดจนไม่เหลือร่องรอย แล้วหันกลับไปอุ้มวันวิวาห์ออกมาจากรถ

เป็นเวลาเดียวกันที่วีระและตำรวจเดินทางมาถึง

เมื่อกลุ่มคนเหล่านั้นเห็นทั้งเนื้อทั้งตัวของวันวิวาห์เต็มไปด้วยเลือด ลมหายใจพลันเย็นยะเยือกขึ้นมา