เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 90

วันวิวาห์ยิ้มบางๆ：“ที่นี่คือที่ไหนไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญคือ ตอนนี้นายอธิบายให้ฉันได้แล้วว่า วิทยานิพนธ์กับข้อมูลการทดลองของฉันถูกรั่วไหลไปได้อย่างไร？”

หลังจากตื่นตระหนกไป แป๊บเดียวปูเป็นก็ใจเย็นลง：“ผมแค่ผู้ช่วยตัวน้อยที่ช่วยรุ่นพี่ทำงานจุกจิก จะรู้เรื่องลับๆแบบนี้ได้ไง”

“อ้อ ไม่รู้ใช่ไหม？”

วันวิวาห์เอาคลิปที่อัดไว้ออกมา แล้วเปิดให้เขาดู

ปูเป็นหน้าซีดทันที

เขายืนขึ้นมา จากนั้นมีเสียง“ตุ้บ”ลงไปตรงหน้าวันวิวาห์

“รุ่นพี่ ผมผิดไปแล้ว ผมถูกครอบงำด้วยความคิดชั่วร้าย ทำพลาดเพราะสิ่งยั่วยุ รุ่นพี่ ขอร้องล่ะพี่ปล่อยผมไปเถอะ ที่บ้านผมจน พ่อแม่ผมยังรอผมเรียนจบมาเลี้ยงดูท่าน ก็……ก็รุ่นพี่หอมจันทร์มาหาพวกเรา เธอให้เงินพวกเราก้อนหนึ่ง แค่ให้พวกเราคัดลอกข้อมูลการทดลองพื้นฐานของพี่ให้เธอ ……”

วันวิวาห์โกรธจนตัวสั่น：“แล้วไงอีก？”

ปูเป็นตื่นตระหนกมาก：“ไม่มีแล้ว นอกจากข้อมูลพื้นฐานพวกนั้น พวกเราก็ไม่ได้ให้อะไรเธอไปครับ”

โมโมะที่อัดคลิปอยู่ด้านข้างก็โกรธมาก แทบอยากจะฆ่าคนเลวคนนี้ซะตรงนี้เลย

“ตอนนี้เอาไงดี？”เธอถามวันวิวาห์

วันวิวาห์คิดเล็กน้อย：“ปูเป็น ฉันจะให้โอกาสนายสำนึกผิด ทำเสร็จ ฉันจะไม่ติดใจเอาความที่นายเปิดโปงเรื่องข้อมูลการทดลองของฉันได้”

ได้ยินว่าเธอไม่ติดใจเอาความได้ ปูเป็นก็ดีใจมาก：“อะไรพี่ว่ามาเลย แค่ผมทำได้ อันตรายแค่ไหนผมก็ไป！”

“นัดเยลลี่มา”

ปูเป็นพยักหน้าอย่างรีบร้อน หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเยลลี่ตรงนั้นทันที

เยลลี่ที่โดนวันวิวาห์มาหาแล้ว ก็ติดต่อปูเป็นไม่ได้ กำลังพะว้าพะวังอยู่

ได้ยินปูเป็นนัดมาเจอ ก็ตกลงโดยไม่พูดอะไร

……

ในห้องส่วนตัวร้านกาแฟ

เยลลี่ที่สีหน้าดูแย่นั่งลงก็เริ่มด่า：“ปูเป็นเมื่อวานนายไปตายที่ไหนมา？ฉันหานายทั้งวันไม่เจอเลย หรือนาย ……”

สีหน้าปูเป็นดูซีดเซียว สายตาหม่นลงไป ไม่รอให้เธอพูดจบก็พยักหน้า

“ฉันบอกรุ่นพี่วิวาห์หมดแล้ว”

เยลลี่โกรธจนหน้าดูเหยเกไป เสียแรงที่เมื่อวานตัวเองยืนหยัดไม่ยอมพูด

เธอยืนขึ้นมาทันที กัดฟันต่อว่าไป：“นายมันขี้ขลาด บ้าหรือไง？กัดไม่ปล่อยแบบนี้ รุ่นพี่วิวาห์ไม่มีหลักฐานที่แท้จริง ทำอะไรเราไม่ได้หรอก แต่ตอนนี้นาย……แล้วพวกเราจะชีวิตที่นี่ต่อไปอย่างไร？”

ปูเป็นก็พูดอย่างเดือดดาล：“เธอคิดว่าฉันอยากเหรอ？”

เยลลี่ยังจะว่าต่ออีก จู่ๆก็เห็นวันวิวาห์เดินออกมาจากด้านหลังต้นไม้สีเขียวที่หัวมุม

โทรศัพท์ในมือเธอกำลังถ่ายพวกเขาอยู่

สมองเยลลี่ว่างเปล่า นั่งลงไปทันที：“รุ่น……รุ่นพี่……”

วันวิวาห์กดเซฟวิดีโอไว้：“เยลลี่ ยังจำได้ไหมเมื่อวานฉันพูดอะไรไป？”

เยลลี่น้ำตาไหลด้วยความกลัว：“รุ่นพี่ ฉัน……ฉันผิดไปแล้ว ขอโทษค่ะ ฉันผิดไป พี่ปล่อยพวกเราเถอะ ฉันจะเอาเงินพวกนั้นคืนพี่ ฉันไม่เอาสักแดงเดียว ต่อไปฉันไม่กล้าอีกแล้ว รุ่นพี่……ขอร้องล่ะให้โอกาสฉันอีกครั้งนะ ขอร้องล่ะ ขอร้องพี่ล่ะค่ะ ……”

เธอคว้าเสื้อของวันวิวาห์ไว้และไม่หยุดเอาหัวเคาะไปที่พื้น

เยลลี่มาจากครอบครัวจนๆ

เธอกลัวความจนและความล้าหลังของบ้านเกิด ถ้าการเรียนเธอพังไป เธอก็ได้แต่กลับไปที่แย่แบบนั้น และชีวิตนี้ก็ออกมาไม่ได้อีก

เธอจะไม่กลับไป！

เธอกลับไปไม่ได้！

เสียงหน้าผากชนไปที่พื้นดัง“ตึกตึกตึก”ทำเอาคนที่ได้ยินขนหัวลุก

“พวกนายยังไม่เรียนจบ ก็ทำพังแบบนี้เสียแล้ว น่าเสียดายจริงๆ”

สีหน้าวันวิวาห์เยือกเย็นและดุดัน：“โลกนี้ไม่มีอะไรได้มาฟรีๆ ฉันก็ไม่อยากทำลายชีวิตพวกนาย แบบนี้ละกัน ถ้าพวกนายช่วยฉันระบุตัวหอมจันทร์ และเอาหลักฐานมาได้ ฉันไม่ติดใจเอาความได้ ถือเป็นการชดใช้ความผิด”

เยลลี่กับปูเป็นรีบตกลงอย่างซาบซึ้งใจจนน้ำตาไหลพราก

ทั้งสองนัดหอมจันทร์ออกมา