วันวิวาห์ยิ้มบางๆ:“ที่นี่คือที่ไหนไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญคือ ตอนนี้นายอธิบายให้ฉันได้แล้วว่า วิทยานิพนธ์กับข้อมูลการทดลองของฉันถูกรั่วไหลไปได้อย่างไร?”
หลังจากตื่นตระหนกไป แป๊บเดียวปูเป็นก็ใจเย็นลง:“ผมแค่ผู้ช่วยตัวน้อยที่ช่วยรุ่นพี่ทำงานจุกจิก จะรู้เรื่องลับๆแบบนี้ได้ไง”
“อ้อ ไม่รู้ใช่ไหม?”
วันวิวาห์เอาคลิปที่อัดไว้ออกมา แล้วเปิดให้เขาดู
ปูเป็นหน้าซีดทันที
เขายืนขึ้นมา จากนั้นมีเสียง“ตุ้บ”ลงไปตรงหน้าวันวิวาห์
“รุ่นพี่ ผมผิดไปแล้ว ผมถูกครอบงำด้วยความคิดชั่วร้าย ทำพลาดเพราะสิ่งยั่วยุ รุ่นพี่ ขอร้องล่ะพี่ปล่อยผมไปเถอะ ที่บ้านผมจน พ่อแม่ผมยังรอผมเรียนจบมาเลี้ยงดูท่าน ก็……ก็รุ่นพี่หอมจันทร์มาหาพวกเรา เธอให้เงินพวกเราก้อนหนึ่ง แค่ให้พวกเราคัดลอกข้อมูลการทดลองพื้นฐานของพี่ให้เธอ ……”
วันวิวาห์โกรธจนตัวสั่น:“แล้วไงอีก?”
ปูเป็นตื่นตระหนกมาก:“ไม่มีแล้ว นอกจากข้อมูลพื้นฐานพวกนั้น พวกเราก็ไม่ได้ให้อะไรเธอไปครับ”
โมโมะที่อัดคลิปอยู่ด้านข้างก็โกรธมาก แทบอยากจะฆ่าคนเลวคนนี้ซะตรงนี้เลย
“ตอนนี้เอาไงดี?”เธอถามวันวิวาห์
วันวิวาห์คิดเล็กน้อย:“ปูเป็น ฉันจะให้โอกาสนายสำนึกผิด ทำเสร็จ ฉันจะไม่ติดใจเอาความที่นายเปิดโปงเรื่องข้อมูลการทดลองของฉันได้”
ได้ยินว่าเธอไม่ติดใจเอาความได้ ปูเป็นก็ดีใจมาก:“อะไรพี่ว่ามาเลย แค่ผมทำได้ อันตรายแค่ไหนผมก็ไป!”
“นัดเยลลี่มา”
ปูเป็นพยักหน้าอย่างรีบร้อน หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเยลลี่ตรงนั้นทันที
เยลลี่ที่โดนวันวิวาห์มาหาแล้ว ก็ติดต่อปูเป็นไม่ได้ กำลังพะว้าพะวังอยู่
ได้ยินปูเป็นนัดมาเจอ ก็ตกลงโดยไม่พูดอะไร
……
ในห้องส่วนตัวร้านกาแฟ
เยลลี่ที่สีหน้าดูแย่นั่งลงก็เริ่มด่า:“ปูเป็นเมื่อวานนายไปตายที่ไหนมา?ฉันหานายทั้งวันไม่เจอเลย หรือนาย ……”
สีหน้าปูเป็นดูซีดเซียว สายตาหม่นลงไป ไม่รอให้เธอพูดจบก็พยักหน้า
“ฉันบอกรุ่นพี่วิวาห์หมดแล้ว”
เยลลี่โกรธจนหน้าดูเหยเกไป เสียแรงที่เมื่อวานตัวเองยืนหยัดไม่ยอมพูด
เธอยืนขึ้นมาทันที กัดฟันต่อว่าไป:“นายมันขี้ขลาด บ้าหรือไง?กัดไม่ปล่อยแบบนี้ รุ่นพี่วิวาห์ไม่มีหลักฐานที่แท้จริง ทำอะไรเราไม่ได้หรอก แต่ตอนนี้นาย……แล้วพวกเราจะชีวิตที่นี่ต่อไปอย่างไร?”
ปูเป็นก็พูดอย่างเดือดดาล:“เธอคิดว่าฉันอยากเหรอ?”
เยลลี่ยังจะว่าต่ออีก จู่ๆก็เห็นวันวิวาห์เดินออกมาจากด้านหลังต้นไม้สีเขียวที่หัวมุม
โทรศัพท์ในมือเธอกำลังถ่ายพวกเขาอยู่
สมองเยลลี่ว่างเปล่า นั่งลงไปทันที:“รุ่น……รุ่นพี่……”
วันวิวาห์กดเซฟวิดีโอไว้:“เยลลี่ ยังจำได้ไหมเมื่อวานฉันพูดอะไรไป?”
เยลลี่น้ำตาไหลด้วยความกลัว:“รุ่นพี่ ฉัน……ฉันผิดไปแล้ว ขอโทษค่ะ ฉันผิดไป พี่ปล่อยพวกเราเถอะ ฉันจะเอาเงินพวกนั้นคืนพี่ ฉันไม่เอาสักแดงเดียว ต่อไปฉันไม่กล้าอีกแล้ว รุ่นพี่……ขอร้องล่ะให้โอกาสฉันอีกครั้งนะ ขอร้องล่ะ ขอร้องพี่ล่ะค่ะ ……”
เธอคว้าเสื้อของวันวิวาห์ไว้และไม่หยุดเอาหัวเคาะไปที่พื้น
เยลลี่มาจากครอบครัวจนๆ
เธอกลัวความจนและความล้าหลังของบ้านเกิด ถ้าการเรียนเธอพังไป เธอก็ได้แต่กลับไปที่แย่แบบนั้น และชีวิตนี้ก็ออกมาไม่ได้อีก
เธอจะไม่กลับไป!
เธอกลับไปไม่ได้!
เสียงหน้าผากชนไปที่พื้นดัง“ตึกตึกตึก”ทำเอาคนที่ได้ยินขนหัวลุก
“พวกนายยังไม่เรียนจบ ก็ทำพังแบบนี้เสียแล้ว น่าเสียดายจริงๆ”
สีหน้าวันวิวาห์เยือกเย็นและดุดัน:“โลกนี้ไม่มีอะไรได้มาฟรีๆ ฉันก็ไม่อยากทำลายชีวิตพวกนาย แบบนี้ละกัน ถ้าพวกนายช่วยฉันระบุตัวหอมจันทร์ และเอาหลักฐานมาได้ ฉันไม่ติดใจเอาความได้ ถือเป็นการชดใช้ความผิด”
เยลลี่กับปูเป็นรีบตกลงอย่างซาบซึ้งใจจนน้ำตาไหลพราก
ทั้งสองนัดหอมจันทร์ออกมา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ