เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 92

“โอ๊ย……คุณทำอะไรน่ะ……กรี๊ด……”

วันวิวาห์ถูกจอมพลโยนไปที่เตียงอย่างแรง

เธอดิ้นรนจะขึ้นมา

เพิ่งยันขึ้นมาได้ครึ่งตัว ชายหนุ่มก็เข้ามาด้วยใบหน้าโกรธจัด ดันเธอกลับไป

“จอมพล คุณเป็นบ้าอะไรเนี่ย？”

วันวิวาห์โมโห

ที่ตอบสนองเธอคือเสียงดัง“แคว่ก”หน้าอกเย็นลงทันที

ชายหนุ่มฉีกชุดของเธอตั้งแต่คอเสื้อไปจนล่างสุด

วันวิวาห์ตะลึงงันทันที：“จอมพล คุณใจเย็นก่อนนะ คุณเป็นอะไร？”

จอมพลฉีกผ้าออกจากตัวเธอ เอนตัวมา ประกบลงไปที่ริมฝีปากสีชมพูนุ่มๆของเธอแรงๆ และกัดอย่างไม่สงสารหรือทะนุถนอม

เจ็บ！

วันวิวาห์หายใจหอบและดิ้นรน มือสองข้างกลับถูกเขาตรึงไปบนหัว

เสื้อผ้าที่เหลืออยู่บนร่างกายกลายเป็นผ้าขี้ริ้วอย่างรวดเร็ว

วันวิวาห์จึงรู้สึกถึงความกลัว ดวงตาแดงก่ำทันที：“จอมพล คุณอย่าทำแบบนี้……จอมพล……”

สำหรับความนุ่มนวลของเธอ ชายหนุ่มไม่หวั่นไหวเลย เสื้อผ้าบนตัวของทั้งสองคนก็น้อยลงเรื่อยๆ

ร่างของวันวิวาห์เริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่ ภาพเมื่อสามปีก่อนก็ถาโถมเข้ามา พร้อมกับความกลัวก็ผุดขึ้นในหัวเธอไม่สิ้นสุด ส่งผลให้เธอประหม่าและสั่น

เธอดิ้นรนอย่างรุนแรง เสียงสั่นและกลัว：“จอม……จอมพล คุณใจเย็นก่อนสิ……อย่าทำแบบนี้……ฉันกลัว……ฉันกลัว……”

น้ำตาไหลออกมา

ชายหนุ่มก็ยังเมินเฉย

“กรี๊ด……”

วันวิวาห์หน้าซีดทันที แววตาก็ไม่เป็นประกาย มีแต่ความกลัวและหมดหวัง

ทุกอย่างตรงหน้าหายไปอย่างรวดเร็ว กลายเป็นห้องที่เย็นเฉียบนั้นเมื่อสามปีก่อน ……

“อย่า……อย่า……อย่าเลย……ขอ……”

เสียงเธออ่อนลงเรื่อยๆ ร่างกายเริ่มหดเกร็งอย่างควบคุมไม่ได้ สีหน้าซีดเซียวหม่นลงไปอย่างหายใจไม่ออก แสงแห่งความกลัวสุดท้ายในดวงตาก็หายไป

การขัดขืนและขอร้องทุกอย่างหายไป เธอไม่ได้ตอบสนองอีก

จอมพลก็แช่แข็งอยู่ในร่างกายเธอ：“วันวิวาห์……”

หญิงสาวตัวเล็กไม่ขยับ

ความโกรธหายไปอย่างรวดเร็ว สติคืนกลับมา จอมพลรีบปล่อยเธอ

“วันวิวาห์ คุณตื่นสิ……”

ร่างของวันวิวาห์แข็งทื่อ ไม่ตอบสนองใดๆ

จอมพลหงุดหงิดอย่างมาก

เขาเพิ่งทำอะไรไป？

เป็นบ้าอะไรไป？！

เขารีบอุ้มเธอเข้าไปในห้องน้ำ

น้ำอุ่นช่วยประโลมเสร็จ วันวิวาห์ก็ฟื้นมา

เมื่อลืมตามา เธอก็ผลักเขาออกไปทันทีด้วยความกลัว จอมพลเจ็บปวดจากความกลัวในสายตาเธอ

คำขอโทษติดอยู่ที่ปาก พูดไม่ออก กล้ำกลืนลงไปไม่ได้

เขาคว้าเธอกลับมาอย่างแข็งกร้าว ช่วยเธอเช็ดตัวอย่างนุ่มนวล

ในหัวของวันวิวาห์ว่างเปล่า เห็นมือที่วางไว้บนร่างตัวเอง ร่างก็สั่นไปทั้งตัวทันที จากนั้นตบออกไป

รูม่านตาของชายหนุ่มสั่นคลอนทันที จากนั้นจับมือเธอไว้กลางอากาศ

เขาดึงเธอมาไว้ในอ้อมแขน

ทั้งสองเปลือยกาย ผิวหนังแนบกัน หัวใจที่ยุ่งเหยิงของทั้งสองปะทะกันอย่างรุนแรง

สายตาจอมพลนั้นเยือกเย็น：“ขอโทษ เมื่อกี้ผมเสียสติไป”

เขาไม่ใช่คนที่ชอบขอโทษใครอย่างเห็นได้ชัด คำขอโทษพูดได้เย็นชามาก

“แต่ว่าวันวิวาห์ ต่อไปคุณอย่ายิ้มต่อหน้าชายอื่นอีก มันทำให้ผมรู้สึกว่าคำพูดหวานๆเหล่านั้นที่คุณพูดกับผม ก็อ่อยผู้ชายคนอื่นอย่างไร้ยางอายด้วย！”

วันวิวาห์ระเบิดออกมาด้วยความโกรธ ความโกรธไหลผ่านจากฝ่าเท้ามาที่เส้นผม