เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 1049

เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ บทที่ 1049 ถ่ายทอดสดการออกเดท 3

“บางคนสั่งตุ๊กตาทันทีที่พวกเขาเกิดเหรอ? พวกเขาตกหลุมรักในตอนที่ใส่ผ้าอ้อมเลยงั้นเหรอ?” เจี่ยนหยู่หมินโต้กลับ

ถึงยังไงเขาก็ไม่ยอมรับว่าน้องสาวกําลังมีความรัก และไม่ยอมรับด้วยซ้ําว่าเธอหมั้นแล้ว! “โอเค นายจะบอกว่าถ้าไม่ตกหลุมรัก ก็จะไม่มีความรักสินะ”

ไม่มีทาง เสียงของพี่หยูนั้นวิเศษ และเธอไม่สามารถหักล้างสิ่งที่เขาพูดได้ ในคฤหาสน์ของตระกูลจ่าย ผู้อาสุโสจ่ายมองไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์และเกือบจะร้องไห้

เมื่อเห็นหลานชายของตัวเองและหลานสะใภ้ออกเดทกันอย่างโรแมนติก

“นายท่าน ดึกมากแล้ว ท่านควรพักผ่อนนะครับ” ผู้ช่วยเตือน

“พักผ่อนอะไร? เด็กสองคนของฉันยังคงดูดาวอยู่เลย ฉันจะดูไปกับพวกเขาด้วย!” ผู้อาวุโสจํายปฏิเสธอย่างเด็ดขาด

ดูแลสุขภาพแบบเข้านอนเร็วตื่นแต่เช้า ทิ้งมันไปให้หมด

หลังจากที่เจี่ยนอีหลิงและจ่ายหวินเชิ่งนั่งอยู่บนยอดเขาเป็นเวลาสิบห้านาที ฝนดาวตกก็เริ่มปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า

แสงสีทองเป็นสายตัดผ่านท้องฟ้ามากมาย

เจี่ยนอีหลิงได้เห็นสิ่งนี้ ผู้ชมในห้องถ่ายทอดสดก็ได้เห็นเช่นเดียวกัน

ดวงดาวที่ร่วงหล่นทั่วท้องฟ้า ในช่วงเวลาสุดท้ายของพวกมัน ปรากฏเป็นภาพที่งดงามที่สุด

นี่เป็นครั้งแรกที่เจี่ยนอีหลิงได้เห็นฝนดาวตก

มันสวยงามและน่าทึ่งมาก

“อีหลิงมาขอพรกันเถอะ” จ่ายหวินเชิ่งกล่าว

“ขอพรอะไรเหรอ?”

“ขอพรเมื่อเห็นดาวตก” จ่ายหวินเชิ่งพูดกับเจี่ยนอีหลิง “เธอต้องทําแบบนี้ ประสานมือกันแล้วอธิษฐาน”

เจี่ยนอีหลิงประสานมือกัน และมองไปที่ดาวตกที่ผ่านไป

อธิษฐาน “ฉันหวังว่าอาเชิ่งจะมีชีวิตยืนยาว”

เจี่ยนอีหลิงไม่รู้ว่าการขอพรกับดาวตกเธอจะต้องอธิษฐานอยู่ในใจอย่างเงียบๆ

แต่เธอกลับพูดออกมาตรงๆ

เมื่อจ่ายหวินเชิ่งได้ยินดังนั้น ร่างกายของเขาก็สั่น

“อาเชิ่งก็ขอพรเร็วเข้า” เจี่ยนอีหลิงบอก

เขาบอกให้เธอขอพร แต่ตัวเขาเองยังไม่ได้ทํา

จ่ายหวินเชิ่งคิดในใจอย่างเงียบๆ ความปรารถนาของเขาคือขอให้ความปรารถนาของเจี่ยนอี

หลิงเป็นจริง เพื่อที่เธอจะได้มีความสุขในอนาคต

“อาเชิงไม่ขอพรเหรอ?”

“สําหรับฉันมันไม่จําเป็น” จ่ายหวินเชิ่งไม่ยอมให้เจี่ยนอีหลิงรู้ความปรารถนาของเขา “อาเชิงไม่มีความปรารถนาเหรอ?”

“มีสิ”

“แล้วหาไมไม่ขอล่ะ?”

“มันไม่สําคัญหรอก” จ่ายหวินเชิ่งเปลี่ยนหัวข้อ “เธออยากฟังเพลงอะไร?” “เพลงเหรอ?”

เจี่ยนอีหลิงมองจ่ายหวินเชิ่งด้วยความสงสัย และเห็นจ่ายหวินเชิ่งหยิบไวโอลินออกมาจากเต็นท์

ดูเหมือนว่าเหวินเจ๋อจะทําการบ้านมาก่อนแล้ว และรู้ว่าจ่ายหวินเชิ่งเล่นไวโอลินได้ ดังนั้นเขาจึงวางของสิ่งนี้ไว้ในเต๊นท์ก่อน เพื่อให้จ่ายหวินเชิ่งได้มีโอกาสแสดงฝีมือ

จ่ายหวินเชิ่งสามารถเล่นไวโอลินได้ แต่เขาไม่ค่อยได้เล่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เขาไม่ได้แตะมันเลยด้วยซ้ํา

แม่ของเขาเล่นไวโอลินได้ดี และเขาได้ยินพ่อของเขาพูดถึงเรื่องนี้มามากกว่าหนึ่งครั้งเมื่อตอนที่เขายังเด็ก

เมื่อตอนที่เขายังเป็นเด็กพ่อของเขาก็หาครูสอนไวโอลินมาให้เขาด้วย

หลังจากที่พ่อเขาจากไปอย่างกะทันหัน เขาเล่นไวโอลินเมื่อคิดถึงพ่อของเขา

“ฉันไม่รู้ว่ามีเพลงอะไร” เจี่ยนอีหลิงไม่เข้าใจสิ่งนี้

เธอคือหลุมด่าแห่งเสียงเพลง

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะเล่นไปเรื่อยๆนะ”

จ่ายหวินเชิ่งเริ่มเล่น “The Bell” ด้วยปลายนิ้วมือของเขา

ปลายนิ้วของเขามีความยืดหยุ่น ท่วงทํานองเพลงที่เขาบรรเลงนั้นซับซ้อนและงดงาม

ภายใต้ท้องฟ้ายามค่ําคืนอันเงียบสงัด ใต้ยอดเขาที่ไม่มีใครรบกวน มีเพียงเขาและเธอเท่านั้น

ดาวตกบนท้องฟ้าและเพลงที่ยอดเยี่ยมที่เขาเล่น

ผู้ชมในห้องถ่ายทอดสดกําลังเดือดพล่าน

[พระเจ้า “The Bell” นี่ยากสุดๆแล้ว แต่เขาก็เล่นได้ดีจริงๆ!]