เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 110

บทที่ 110: การเผชิญหน้า 2

“ถ้างั้นเราไปดูที่ประตูกันเถอะ” หลังจากที่คิดทบทวนอยู่ชั่วขณะ เจี่ยนหยุ่นน่าวก็เสนอความคิดเห็น

“ก็ดี” โม่ชืออวิ้นตอบตกลง

ทั้งสองคนมาที่ประตูคฤหาสน์ด้วยกัน

“เธอเอาของขวัญวางไว้ตรงไหน” เจี่ยนหยุ่นน่าวถามโม่ชืออวิ้น

“ตรงนี้” โม่ชืออวิ้นชี้ไปที่ข้างประตูและกล่าวว่า “ฉันไม่รู้ว่า… ฉันไปทานอาหารกับเธอในวันนั้น ดังนั้นฉันคิดว่าจะวางมันไว้ที่ประตู เผื่อว่ามีคนหยิบมันขึ้นมาเมื่อพวกเขาเห็น”

ถ้าโม่ชืออวิ้นวางมันไว้ตรงตำแหน่งนั้น ก็ต้องมีคนหยิบมันขึ้นมาถ้าพวกเขาเห็น

เจี่ยนหยุ่นน่าวมองไปรอบๆและก็พบถุงกระดาษอยู่ในพุ่มไม้ไม่ไกลจากประตูนัก

ถุงกระดาษเปียกชื้นไปด้วยน้ำค้างและยับยู่ยี่

เห็นได้ชัดว่าถุงกระดาษนั้นอยู่ในตำแหน่งนี้มาเป็นเวลาหลายวันแล้ว

เจี่ยนหยุ่นน่าวเปิดถุงกระดาษและหยิบเอาเสื้อกันหนาวสีดำและผ้าพันคอออกมา

“นี่เป็นของขวัญที่เธอเตรียมไว้เหรอ” เจี่ยนหยุ่นน่าวถามโม่ชืออวิ้น

โม่ชืออวิ้นตรงเข้ามาหา ด้วยความรู้สึกผิด เธอมองดูเสื้อกันหนาวและผ้าพันคออย่างระมัดระวัง จากนั้นก็พยักหน้า

หัวใจของเธอเต้นเร็ว และเป็นครั้งแรกที่เธอพูดโกหกแบบนี้ ซึ่งทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ

เธอพยายามเตือนใจตนเองว่าอดีตได้ผ่านพ้นไปแล้วก็ขอให้มันผ่านไป ทุกสิ่งย่อมไม่เปลี่ยนแปลง เธอสามารถที่จะลืมมันไปได้ และเธอก็จะยังทำให้แม่ของเธอมีงานทำต่อไป

เจี่ยนหยุ่นน่าวขมวดคิ้วขณะที่เขามองดูถุงกระดาษในมือ

นี่หมายความว่าชืออวิ้นไม่ได้โกหก เธอให้ของขวัญกับพี่ชายคนโตของเขาจริงๆ

แต่เขาไม่รู้ว่าทำไมของขวัญที่เธอให้มาจึงถูกทิ้งอยู่ในพุ่มไม้ อีกทั้งเจี่ยนอีหลิงก็เผอิญใช้ถุงกระดาษแบบเดียวกันใส่เสื้อกันหนาวและผ้าพันคอสีเดียวกันให้กับพี่ชายคนโตของเขา

ทำไมสิ่งเหล่านี้จึงเกิดขึ้นมาได้บังเอิญขนาดนี้

เจี่ยนหยุ่นน่าวช่วยโม่ชืออวิ้นพูด “พี่ชาย อย่าถือโทษซืออวิ้นเลยนะ เราก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนที่โยนของขวัญที่วางไว้ตรงประตูทิ้ง”

“อย่างงั้นรึ มันเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ”

เจี่ยนหยุ่นเฉิงกล่าวแสดงความคิดเห็น ก่อนที่จะกลับไปยังห้องทำงานของตนเอง

โม่ชืออวิ้นมองตามแผ่นหลังของเจี่ยนหยุ่นเฉิงที่กำลังจากไป รู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้าง

เธอไม่รู้ว่าทำไม แม้ว่าเจี่ยนหยุ่นเฉิงจะเพิ่งพูดว่า “เรื่องบังเอิญ” แต่เธอก็รู้สึกเสมอว่าเขายังคงสงสัย

เจี่ยนหยุ่นน่าวขอโทษโม่ชืออวิ้น “ฉันขอโทษ ฉันขบคิดในเรื่องนี้ไม่ออก ทำให้เธอตกใจบ้างหรือเปล่า”

โม่ชืออวิ้นส่ายหน้า “ไม่เป็นไร ฉันไม่ถือโทษเธอหรอก นี่เป็นเพียงแค่เรื่องเข้าใจผิด ก็เพียงแค่อธิบายให้ชัดเจน”

“ถ้าอย่างงั้น ขอบคุณที่ไม่ถือโทษฉันนะ”

ซืออวิ้นยังคงเกรงอกเกรงใจอย่างเช่นเคย