เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 1229

บทที่ 1229 อันหยางเจียวเจียว 3

เขาได้พยายามที่จะต่อสู้และแก้ปัญหาแล้วแต่ก็ล้มเหลว แม่ของเขาดื้อรั้นและถึงกับบีบบังคับว่าจะทําให้เธอตาย เขาจึงไม่มีทางเลือก

อันหยางขับรถไปที่โรงแรมคนเดียวหลังจากออกจากตระกูลเจี่ยน

เมื่อเขาอยู่บนถนน ในใจเต็มไปด้วยภาพของหูเจียวเจียวที่เขาเพิ่งได้พบ ไม่ได้เจอกันมาปีกว่าแล้ว หน้าตาของเธอไม่ได้เปลี่ยนไปเลย

ยังคงน่ารักเหมือนเดิม…

จริงๆ

อันหยางยังคงนึกถึงความทรงจําของทั้งคู่ตอนที่พวกเขาอยู่ด้วยกันได้

พี่น้องเรียกเขาว่าพี่หยางและเรียกเธอว่าพี่สะใภ้

เขาไปเล่นบาสกับพี่น้อง เธอก็ไปดูและเชียร์เขา

พวกเขาไปที่ถนนข้างวิทยาลัยเพื่อทานขนมในตอนเย็นด้วยกัน

จูบแรกของพวกเขาเกิดขึ้นในห้องเรียนของวิทยาลัย

พวกเขาไปเดินเล่นในป่าวอลนัทของวิทยาลัยด้วยกัน

เขาสอนเธอให้เล่นสเก็ตและเบสบอล

เขาพาเธอไปเล่นสกีและเล่นเซิร์ฟ

เธอเรียนรู้ได้ไม่เร็วนัก เพราะเธอไม่ค่อยฉลาด

เขาไม่รู้ว่าทําไมถึงคิดว่าหน้าตาที่ดูโง่เขลาของเธอน่ารักมาก และเขาต้องการที่จะปกป้องเธอ

แต่สุดท้ายเขาก็ยังปกป้องเธอไม่สําเร็จ

ระหว่างทางกลับโรงแรมอันหยางได้รับโทรศัพท์จากแม่

“แม่ได้ยินมาว่าลูกไปเป่ยจิง?”

เมื่อรับสายแม่ของอันหยางก็ถามถึงที่อยู่ของเขา

“ครับ”

“ลูกไปทําอะไรที่เป่ยจิง ไปหาผู้หญิงแซ่หูคนนั้นอีกแล้วเหรอ?”

“แม่ ตอนนี้ผมแค่พักการเรียนชั่วคราว ผมยังต้องเรียนให้จบ อีกอย่างผมมาเป่ยจิงในครั้งนี้ก็เพราะบอสของผม”

เมื่ออันหยางพูดว่าเจี่ยนอีหลิง แม่ของเขาก็รู้ว่าเป็นเรื่องสําคัญ

เกี่ยวกับเรื่องนี้แม่ของอันหยางไม่มีข้อโต้แย้ง

บอสเป็นแค่ค่าที่ใช้เรียกเล่นๆ อันหยางกับเจี่ยนอีหลิงเป็นเพื่อนกันซึ่งแม่ของเขาสนับสนุนประการแรกตระกูลเจี่ยนเป็นตระกูลที่สืบทอดกันมาหลายร้อยปี ตระกูลเจี่ยนไม่เพียงแต่ร่ํารวย แต่ยังสูงส่งอีกด้วย

ประการที่สองเจี่ยนอีหลิงเป็นคนมีความรู้และมีศักยภาพที่แข็งแกร่งมากในทุกด้าน

ประการที่สามในอนาคตเจี่ยนอีหลิงจะแต่งงานกับนายท่านเชิ่งและกลายเป็นนายหญิงของตระกูลจ่าย

ไม่ว่าจะมองจากมุมไหน เจี่ยนอีหลิงเป็นเพื่อนที่ควรค่าแก่การคบหาอย่างยิ่ง

ดังนั้นแม่ของอันหยางจึงสนับสนุนให้อันหยางและเจี่ยนอีหลิงมีความสัมพันธ์ที่ดี

“แม่ไม่ได้คัดค้านที่ลูกไปหาบอสของลูก แต่ลูกต้องจําไว้ว่าลูกและเด็กหญิงจากตระกูลหูเลิกรากันแล้ว คราวนี้ไม่ว่าลูกจะไปเป่ยจิงด้วยเหตุผลอะไร ลูกก็ห้ามไปพัวพันกับเธอเข้าใจไหม?”

ในความเห็นของแม่อันหยาง ลูกชายของเขาทิ้งหูเจียวเจียวไปอย่างยากลําบาก ดังนั้นจะต้องไม่ให้โอกาสหูเจียวเจียวได้กลับอีก

“แม่ครับ เธอไม่ได้คิดจะกลับมาหาผม ทั้งก่อนหน้าและตอนนี้

อันหยาง ประโยคนี้หลายครั้ง แต่แม่ของอันหยางก็ไม่เคยฟังเลยสักครั้ง

“ทําไมลูกยังพูดแทนเธออีก? พวกเธอสองคนเลิกกันแล้ว แม่จะแนะนําให้คุณรู้จักกับผู้หญิงที่จะดูแลตระกูลของเราได้ในอีกสองวัน แล้วลูกจะลืมเธอไปโดยสิ้นเชิง เข้าใจไหม?”

“ยังมีบางอย่างที่ต้องทํา ผมขอวางสายก่อน” อันหยางไม่อยากฟังคําพูดแม่ที่จู้จี้เหล่านี้อีกต่อไป

ในช่วงสองปีที่ผ่านมา เขาเบื่อคําพูดเหล่านี้แล้ว

“เอาล่ะแม่ไม่จู้จี้แล้ว ลูกพักผ่อนเยอะๆนะ”

ตราบใดที่ลูกชายของเธอไม่ไปหาหูเจียวเจียว แม่ของอันหยางก็พูดได้ทุกอย่าง

อันหยางมาถึงห้องพักโรงแรมก็ผล็อยหลับไป

ไม่รู้ว่าเหนื่อยจากการนั่งบินเครื่องบินหรือเหนื่อยใจกันแน่

หลังจากนอนหลับ อันหยางฝันว่าเขาและหูเจียวเจียวไม่ได้เลิกกัน พวกเขาอยู่ด้วยกันและออกไปเที่ยวกับเจี่ยนอีหลิงและจ่ายหวินเชิ่ง