เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 147

大姐大 บทที่ 147 การมาเยี่ยมของนายท่านเชิ่ง 2

คำพูดของจ๋ายหวินเชิ่งนั้นเหมือนกับเยาะหยันในความเจ็บป่วยของเจี่ยนอีหลิง

หยูซีคิดอยู่ในใจ นายท่านเชิ่งรีบมาหาเทพหลิงเพื่อที่จะแก้แค้นเทพหลิงที่ไม่ยอมให้เขากินเนื้อเมื่อครั้งก่อนนั้น

“นายก็ยังกินไม่ได้ในตอนนี้เหมือนกัน” เจี่ยนอีหลิงโต้

“ถ้าฉันต้องการกิน เธอก็ควบคุมฉันไม่ได้หรอกน่า”

“ยังกินไม่ได้” น้ำเสียงของเจี่ยนอีหลิงนั้นเข้ม แต่เสียงของเธอนั้นยังคงนุ่มนวลและมุ่งมั่น

ไม่มีความแตกต่างระหว่างไม่ฟังคำแนะนำของแพทย์เมื่อตอนที่ป่วย ก็การหาที่ตาย

สถานการณ์ของจ๋ายหวินเชิ่งนั้นสามารถทำให้แพทย์ที่รักษาเขานั้นโกรธจนตายได้

ตามความเป็นจริงแล้วจ๋ายหวินเชิ่งในหนังสือต้นฉบับนั้นเป็นคนที่มีปัญหาอย่างมากและเขาไม่เคยใส่ใจชีวิตของตนเองอย่างจริงจัง

“เธอยังดูแลตัวเธอเองให้ดีไม่ได้เลย แล้วคิดที่จะมาดูแลนายท่านคนนี้งั้นเหรอ”

หยูซีฟังอยู่ด้านข้าง รู้สึกถึงทัศนคติที่จ๋ายหวินเชิ่งมีต่อเจี่ยนอีหลิงแตกต่างไปอยู่บ้างในวันนี้

“ฉันไม่ได้ตั้งใจป่วย แต่นายตั้งใจ” เจี่ยนอีหลิงโต้กลับด้วยเสียงเบา

เจี่ยนหยู่หมินไม่พึงพอใจกับทัศนคติของจ๋ายหวินเชิ่งที่พูดกับเจี่ยนอีหลิง จึงยับยั้งการสนทนาระหว่างพวกเขา

“นี่นาย น้องสาวของฉันบอกนายให้ดูแลอาหารการกินเพื่อประโยชน์ของตัวของนายเอง ถ้านายไม่ฟังก็ลืมมันไปเสียและทำให้เหมือนกับว่าน้องสาวของฉันนั้นกังวลเกินไป”

น้องสาวเหรอ

เอ๋

หยูซีมีสีหน้าประหลาดใจ “น้องสาวของคุณเหรอ คุณเป็นใครกัน ทำไมผมถึงจำไม่ได้ว่าตระกูลเจี่ยนมีดาราดัง”

“แล้วนายเป็นใคร ทำไมนายถึงดูเหมือนจะคุ้นเคยกับตระกูลเจี่ยน” เจี่ยนหยู่หมินมองไปยังหยูซีอีกครั้ง

“ผมคือหยูซี บ้านผมอยู่ติดกับบ้านตระกูลเจี่ยน ผมรู้จักคนในตระกูลเจี่ยนเกือบทั้งหมด”

“นายคือหยูซีอย่างงั้นเรอะ” เจี่ยนหยู่หมินมองสำรวจทั่วตัวของหยูซีทันทีที่ได้ยินคำพูดของเขา

จากนั้นเขาก็ทำการเปรียบเทียบกับ “หยูซี” ในความทรงจำของเขาอย่างระมัดระวัง

ดูเหมือนว่าจะคล้ายคลึงกับเจ้าเด็กน้อยหยูซีนั้นจริงๆ