เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 236

ตอนนี้เจี่ยนอีหลิงได้รับข้อความทางโทรศัพท์มือถือของเธอ

[ผู้เฒ่าต้องการเชิญคุณให้มานั่งด้วยกัน]

เจี่ยนอีหลิงตอบ [ถ้าไม่จำเป็นฉันจะไม่ไปที่นั่น]

หลังจากนั้นไม่นาน บุคคลผู้รับผิดชอบในการส่งข้อความของมิสเตอร์เหลียงก็ส่งข้อความไปหาเจี่ยนอีหลิงอีกครั้งหลังจากสอบถามความต้องการของมิสเตอร์เหลียงแล้ว [ท่านผู้เฒ่าไม่ชอบการบังคับ ตามใจ Dr.FS ก็แล้วกัน]

ยกเว้นเจี่ยนอีหลิงเองและคนของมิสเตอร์เหลียง ไม่มีใครรู้ว่ามิสเตอร์เหลียงซึ่งนั่งอยู่ในตำแหน่งกลางที่สุดและใกล้กับเวทีมากที่สุดกำลังให้คนของเขาส่งข้อความไปคุยกับเจี่ยนอีหลิงที่นั่งอยู่ที่มุมของพื้นที่นั้น

พวกเขายิ่งไม่รู้ว่าเจี่ยนอีหลิงติดต่อกับมิสเตอร์เหลียงผู้นี้มานานแล้ว

คนที่ช่วยเจี่ยนอีหลิงค้นหาวิดีโอเฝ้าระวังก่อนหน้านี้ก็คือคนที่สุภาพบุรุษชราส่งมา

ชายชรามีเทคโนโลยีชั้นนำของโลกอยู่ในมือ และเขามีบุคลากรทางวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีชั้นนำมากมาย

เมื่อเจี่ยนอีหลิงเริ่มแสดงตัวบนอินเทอร์เน็ต มิสเตอร์เหลียงก็พบตัวเธอ

เจี่ยนอีหลิงสามารถซ่อนตัวตนจากคนอื่นๆได้ แต่เธอไม่สามารถซ่อนจากท่านผู้เฒ่าได้ และในไม่ช้าท่านผู้เฒ่าก็รู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอ

เวลาสองทุ่มการประมูลก็ได้เริ่มต้นขึ้น

ของที่บริจาคถูกนำไปที่เวทีครั้งละรายการ

ทุกคนเริ่มประมูล

ตอนแรกของที่นำมาค่อนข้างจะธรรมดา

ราคาก็มีตั้งแต่ไม่กี่พันไปจนถึงหลักหมื่นและสูงสุดก็แค่แสนกว่าๆ

เหอเยี่ยนก็ประมูลสร้อยคออัญมณีด้วยเช่นเดียวกัน ประการแรกสร้อยคอนั้นค่อนข้างดี ประการที่สองหากไม่ได้ประมูลอะไรในโอกาสนี้ก็จะน่าอายจนเกินไป

เมื่อการประมูลดำเนินไปได้ครึ่งทาง จู่ๆก็มีการนำรายการประมูลที่ไม่คาดคิดมาที่เวที

เมื่อผ้าคลุมของประมูลถูกเปิดออก สายตาของทุกคนก็ถูกของประมูลพิเศษนี้ดึงดูดไว้ในทันที

เธอมีเครื่องประดับมากมายซึ่งเป็นเครื่องประดับที่สามีของเธอมอบให้ล้วนเป็นเครื่องประดับที่มีราคาค่อนข้างแพง

แต่เธอไม่ได้มีเพชรสีชมพูขนาดนี้เลย ไม่มีแม้กระทั่งขนาดที่ไม่ถึงครึ่งหนึ่งด้วย

แต่ไม่ว่าเธอจะชอบมากแค่ไหน เหอเยี่ยนก็รู้ดีว่าเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะประมูลเพชรเม็ดนี้

เธอไม่มีเงิน ไม่เคยมีเงินมากมายขนาดนั้น และสภาพปัจจุบันของเธอก็ไม่อนุญาตให้เธอซื้อของเช่นนั้นได้

เหอเยี่ยนจึงทำได้เพียงแค่มองดู โชคดีที่ผู้หญิงส่วนใหญ่ก็ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกับเธอ

ไม่มีใครสามารถใช้จ่ายเงินได้อย่างฟุ่มเฟือยในการใช้จ่ายกับสิ่งที่มีมูลค่าหลายสิบล้านในแต่ละครั้ง

ในที่แห่งนั้นเงียบไปนานถึงห้านาที

เมื่อทุกคนคิดว่าคงไม่มีใครประมูลและเพชรสีชมพู 30 กะรัตนี้ก็จะถูกจำหน่ายออกไป มิสเตอร์เหลียงก็ได้พูดขึ้น