เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 569

บทที่ 569 ภรรยาของอันหยาง

หูเจียวเจียวถือกล่องอาหารกลางวันที่แพ็คไว้มาในห้องเรียน นี่คือห้องเรียนที่อันหยางเพิ่งเข้าเรียน

ไม่มีห้องเรียนตายตัวในมหาวิทยาลัย นักศึกษามีห้องเรียนที่แตกต่างกันในเวลาที่ต่างกันด้วยเหตุนี้ห้องเรียนตอนนี้จึงว่างเปล่า

หูเจียวเจียวเริ่มแกะกล่องอาหารกลางวัน เธอตอบกลับคําพูดของอันหยางอย่างเงียบๆน้ําเสียงเธอดูนุ่มนวลและอ่อนแอ “อีหลิงบอกให้ฉันดูแลนาย ฉันต้องทําสิ่งนี้ให้ดี”

จากการพูดจาและแสดงท่าทางที่อ่อนโยน หูเจียวเจียวจึงดูสมกับชื่อเล่นที่รูมเมทของอันหยางตั้งให้เธอได้จริงๆ

“ไม่เป็นไร ฉันจะบอกอีหลิงในภายหลัง ไม่ต้องมาหาฉันก็ได้” อันหยางพูดอย่างรวดเร็ว

เมื่อได้ยินแบบนี้ หูเจียวเจียวก็หงุดหงิดขึ้นทันที เธอพูดว่า “โอ้? นายไม่อยากเจอฉันเหรอ?”

ตอนที่เธอหงุดหงิด คําพูดของหูเจียวเจียวก็ดังกว่าปกติมาก แต่ยังไงก็ตาม เธอก็ไม่ได้น่ากลัวหรือน่าเกรงขามเลย นอกจากนี้ ท่าทางบนใบหน้าของเธอก็ยิ่งทําให้ดูเหมือนว่าเธอทําผิด

“ไม่… ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น…” อันหยางรีบอธิบาย

“แล้วนายหมายความว่ายังไง? นายต้องการให้โม่ชื่ออนเข้ามาดูแลนายแทนงั้นเหรอ” ทันใด นั้นหูเจียวเจียวก็พลันแสดงความเห็น

“ไม่ อย่าพูดไร้สาระสิ”

นั่นเป็นเรื่องเมื่อหลายปีก่อนแล้ว ทําไมหูเจียวเจียวถึงพูดถึงเรื่องแบบนี้ในตอนนี้กัน?

หูเจียวเจียวมองไปที่อันหยาง ก่อนเธอจะงอน “ฮี ใครจะรู้ว”

ย้อนกลับไปในตอนนั้น ทุกคนในโรงเรียนมัธยมปลายเชิงหัวรู้ว่าอันหยางกําลังไล่ตามหาความรักของโม่ชื่ออริ้น เขาทําเรื่องใหญ่จากตรงนั้น

“เธอพูดพล่ามเรื่องอะไร” อันหยางครางออกมา ในเมื่อเขาก็หงุดหงิดขึ้นมาอยู่บ้าง อันหยางก็เสียงดัง

เนื่องจากเสียงของอันหยางนั้นดังอยู่แล้ว นั่นจึงค่อนข้างน่ากลัวเมื่อเขาขึ้นเสียง นอกจากนี้เขามักจะคลั่งไคล้และคาดเดาไม่ได้

ดังนั้น เมื่อหูเจียวเจียวได้ยินเสียงคํารามของอันหยาง ดวงตาเธอก็แดง

“อะไร… ทําไม.. เธอร้องไห้ทําไม” อันหยางพูดด้วยน้ําเสียงตกใจ เสียงเขาอ่อนลงทันที

เขาไม่ได้พยายามทําให้เธอกลัว นี่เป็นแค่นิสัยเขา

อ่านนิยายได้ที่ wwwcat2auto.com

แต่ยังไงก็ตาม น้ําตาของหูเจียวเจียวก็เริ่มคลอเบ้า

“อย่า… อย่าร้องไห้… อาา… ฉัน ฉันผิดเอง…”

เมื่อสถานการณ์เป็นแบบนี้ อันหยางตัดสินใจยอมรับความผิดพลาดของตัวเองอย่างรวดเร็วแต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองทําอะไรผิด

“นายทําอะไรผิด” หูเจียวเจียวถามขณะจ้องไปที่อันหยาง

“ฉัน… ฉันไม่รู้” อันหยางตอบเบาๆ เขาไม่รู้ว่าเขาทําอะไรให้หูเจียวเจียวอารมณ์เสีย “แต่ไม่ว่ายังไง เรื่องของโม่ชื่ออขึ้นก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันแล้ว เรื่องนั้นเกิดขึ้นไปตั้งแปดร้อยปีก่อน”

“แต่… แต่นายก็ยังไม่อยากให้ฉันมาเยี่ยมนาย…”

“ฉันไม่อยากให้เธอเหนื่อย เธอยังต้องเล่าเรียน” อันหยางอธิบาย

เมื่อได้ยินคําอธิบายนี้ หูเจียวเจียวก็เงยหน้าขึ้น เธอมองที่อันหยางด้วยดวงตาที่เร่าร้อน

อันหยางหัวใจเริ่มเต้นถี่เร็วขึ้น “ถ้าอย่างนั้น เธอ เธอโกรธเพราะคิดว่าฉันไม่ชอบที่เธอมาเยี่ยมฉันเหรอ?”

หูเจียวเจียวทําหน้าบึงก่อนจะเบือนหน้าหนี

เธอไม่ปฏิเสธและไม่ยอมรับ

ทันใดนั้น อันหยางก็นึกขึ้นได้

“พริก เธอชอบฉันเหมือนกันใช่ไหม”

หูเจียวเจียวอ้าปากค้าง “มีใครชอบนายอีก? และนายหมายความว่ายังไงด้วย? ใครมา สารภาพกับนาย คือ”

“ไม่ ไม่ ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น ไม่มีใครชอบฉันอีกแล้ว ฉันแค่… ฉันก็แค่… เป็นฉันเองฉันชอบเธอ”

อันหยางรีบอธิบาย แต่ทว่า ขณะที่เขาประหม่ามากเกินไปนั้น เขาก็เริ่มที่จะพูดตะกุกตะกักกับคําพูดของเขา

เมื่อได้ยินแบบนี้ หูเจียวเจียวก็ตกตะลึงอย่างสมบูรณ์

จากนั้นเธอก็ก้มหน้าลง

อันหยางหมดหวังที่จะได้ยินคําตอบจากหูเจียวเจียว เขาหยุดครู่หนึ่งก่อนจะถามว่า “แล้ว.. แล้วเธอชอบฉันด้วยไหม”

พวกเขาสองคนรู้จักกันเพราะเงี่ยนอีหลิง ถึงตอนนี้ พวกเขาก็รู้จักกันมาสามปีแล้ว

แต่ไม่ว่ายังไง หูเจียวเจียวก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้น เธอไม่ได้ทําเสียงปฏิเสธคําถามเขาเช่นเดียวกัน

ทันใดนั้น อันหยางก็นึกขึ้นได้มาอีกอย่าง

“พริก” เขาเรียก

จากนั้นเขาก็ก้มหน้าลง และจูบ หูเจียวเจียว