เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 585

บทที่ 585 อย่าโทษผมที่ทำตัวไม่สุภาพ

เวินรั่วกัมหน้าลง เธอไม่ต้องการให้จำยหวินเพิ่งเห็นสีหน้า

จำยหวินเชิงจริงจังกับเจียนอีหลิงงั้นเหรอ

เป็นเคสนั้นจริงๆเหรอ?

ความคิดนี้หลอกหลอนจิตใจของเวินรั่วจนไม่สามารถกำจัดมันออกไปได้

หลังจากที่เป็นเฉิงครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็ถามว่า “นายท่านเชิง แม้ว่าคุณจะมีอิสระในการเลือกว่าจะออกเดทกับใคร แต่คุณไม่สนิทกับเจียนอีหลิงมากเกินไปหน่อยเหรอ”

เมื่อกี้นี้ จำยหวินเพิ่งได้พาเจียนอีหลิงเข้าไปในห้องนั่งเล่นแล้ว

นี่ดูจะอันตรายอยู่บ้าง

เจียนอีหลิงยังเด็กอยู่ จับมือกันก็พอแล้ว

พวกเขาจะใช้ห้องร่วมกันได้ยังไง?

นอกจากนี้ คนหนุ่มสาวก็อาจหุนหันพลันแล่น การที่ชายหนุ่มและหญิงสาวอยู่ด้วยกันในที่เปลี่ยวนั้นไม่สมควรอย่างยิ่ง

จำยหวินเชิงคงจะต้องเอาเปรียบหลานสาวเขาแน่

นี่เป็นอะไรที่รับไม่ได้อย่างแน่นอน หลานสาวเขายังเด็ก

นอกจากนี้ แม้ว่าจำยหวินเพิ่งจะจริงจังกับความสัมพันธ์ในตอนนี้ แต่เขาจะยังจริงจังต่อไปอีกในอนาคตหรือไม่? นั่นไม่มีการรับประกันสำหรับสิ่งนี้

ที่จริงทุกวันนี้ คนหนุ่มสาวอาจตกหลุมรักกันในวันนี้และเลิกกันในวันพรุ่งนี้ นี่เป็นเหตุการณ์ที่ค่อนข้างธรรมดา

จำยหวินเฉิ่งมีคนที่มีเสน่ห์น่าดึงดูดอยู่รอบตัวเขามากเกินไป… เขาอาจถูกล่อลวงได้ง่าย…

“ใกล้เกินไปงั้นเหรอ?” จำยหวินเชิงถามขณะที่เลิกคิ้ว

“ใช่..” เดินเฉิงรับ “คุณไม่ควรเข้าใกล้เกินไป นั่น… นั่นมันไม่เหมาะสม…”

เงินเฉิงพูดตะกุกตะกักขณะที่กล่าวถ้อยคำเหล่านั้น เขาไม่รู้สึกมั่นใจเลย

เขาทราบดีว่าเป็นเรื่องปกติที่นักศึกษามหาวิทยาลัยจะเดทและทำความรู้จักกัน

แต่ไม่ว่ายังไง หากสิ่งต่างๆเหล่านี้เกิดขึ้นกับลูกสาวหรือหลานสาวเขา เขาก็จะมีมาตรฐานที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

แน่นอน เวินเฉิงไม่รู้ว่าเจียนอีหลิงและจำยหวินเซิ่งอยู่ด้วยกัน

ถ้าเขารู้เรื่องนี้ ปฏิกิริยาเขาในตอนนี้ก็จะแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

จำยหวินเชิงยิ้ม เขาตัดสินใจที่จะไม่อธิบายเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องนี้ต่อไปอีก

ในทางกลับกัน สิ่งสุดท้ายที่เขาบอกเวินเฉิงก็คือ “ถ้าผมรู้ว่าคุณกำลังพูดไร้สาระต่อหน้าเจี้ยนอีหลิงอีกครั้งก็อย่าโทษผมที่ทำตัวไม่สุภาพในอนาคต”

จำยหวินเพิ่งได้พิจารณาถึงความรู้สึกและความอ่อนไหวของตระกูลเงินแล้ว

เขาไม่คิดที่จะสุภาพกับพวกเขาหากเกิดเรื่องนี้ขึ้นอีกครั้ง

เงินเฉิงรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าจำยหวินเชิงรำคาญ

ผลที่ตามมาจะเป็นสิ่งที่ตระกูลเป็นไม่สามารถแบกรับได้อย่างแน่นอน

ด้วยเหตุนี้เวินเฉิงจึงต้องเผชิญกับทางเลือกที่ยากลำบาก เขาไม่ต้องการเป็นศัตรูกับจำยหวินเชิง แต่ทว่าในขณะเดียวกัน เขาก็ไม่ต้องการให้หลานสาวเขาได้เจ็บปวด

หลังจากชั่งน้ำหนักผลที่ตามมาแล้ว เป็นเฉิงก็ยังคงไม่สามารถสรุปได้

ในทางตรงกันข้าม จำยหวินเจ๋งก็ได้ขอให้เป็นเฉิงและเงินรั่วออกไป

จำยหวินเซึ่งไม่สนใจคำตอบของเวินเฉิง

หลังจากคุยกับเวินเฉิงแล้ว จำยหวินเชิงก็เข้าไปในห้องนั่งเล่น

เงี่ยนอีหลิงเผลอหลับไปบนเตียง ทำให้เขาประหลาดใจ

แต่ทว่าก็ยังมีคอมพิวเตอร์อยู่ข้างตัวเธอ

จำยหวินเพิ่งส่ายหน้าด้วยความหงุดหงิด

ดูเหมือนว่ากระต่ายของเขากำลังฝึกทักษะกระต่าย

แม้จะดึกจะตื่นแต่เธอก็ยังไม่ยอมนอน เธอยังคงใช้เวลากับการทำงาน

เธอไม่ฟังคำแนะนำเขา ยิ่งไปกว่านั้น เธอปฏิเสธที่จะรับความช่วยเหลือจากเขา

ดูเหมือนว่าเธอจะตั้งใจทำทุกอย่างด้วยตัวเอง

เธอไม่เชื่อหรือไงว่ามีคนอื่นในโลกที่ต้องการปกป้องเธอ? เธอไม่เชื่อหรือว่าเขาเต็มใจจะแบ่งเบาภาระของเธอ?

ยังไงก็ตาม จำยหวินเซิ่งก็ไม่ได้ขยับตัวเงี่ยนอีหลิง เขากลัวว่าจะปลุกเธอขึ้นมา จำยหวินเซิ่งอยากให้เธอนอนต่อไปอีกหน่อย เธอไม่ค่อยมีเวลานอน

ดังนั้น เขาจึงหยิบผ้าห่มบางๆออกจากตู้ จากนั้นเขาก็คลุมผ้าห่มไว้บนตัวเธอ

หลังจากนั้น เขาก็ย้ายที่นั่งไปข้างเตียง เขาอยู่เป็นเพื่อนเธออย่างเงียบๆขณะที่เธอหลับ

เงี่ยนอีหลิงหลับไปนานพอสมควร และยามเมื่อเธอลืมตาขึ้น เธอก็เห็นจำยหวินเชิงในทันที

เมื่อสบตากัน เจียนอีหลิงก็กระพริบตาอย่างรวดเร็ว

ในเมื่อเจียนอีหลิงเพิ่งตื่นขึ้น สีหน้าเธอจึงดูสับสนมึนงง จำยหวินเชิงจึงอยากแกล้งเธออีกครั้ง

เขาเอื้อมมือออกไปบีบจมูกของเงี่ยนอีหลิงเบาๆ

“เธอหิวไหม?”

เจียนอีหลิงนอนหลับตลอดช่วงพักกลางวัน

เกือบบ่ายโมงแล้ว ปกติเธอน่าจะกินข้าวกลางวันเสร็จแล้ว

“อือ”

“ตื่นแล้วไปกินข้าว”

จำยหวินเพิ่งได้ขอให้ใครบางคนซื้ออาหารในช่วงเวลาที่เจียนอีหลิงหลับ

เงี่ยนอีหลิงจ้องไปยังเสื้อสเวตเตอร์ที่อยู่ตรงหน้าเธอ เธอสงสัยเรื่องที่อยู่ในปัจจุบันของของเงี่ยนหยู่โป

ถึงตอนนี้ จำยหวินเชิงก็ได้เปิดลิ้นชัก เขาหยิบกระดาษที่มีที่อยู่บนนั้นออกมา จากนั้นเขาก็ยื่นกระดาษให้เจียนอีหลิง

“ที่อยู่ของเจียนหยู่โปในปัจจุบัน”

“ทำไมนาย…”

เขารู้ได้ยังไงว่าเธอต้องการที่อยู่นี้?

“เอ่อ ฉันรู้ว่ามันเป็นสิ่งจำเป็นหลังจากที่เธอถักเสื้อกันหนาวเสร็จแล้ว”

แน่นอน เจี๋ยนอีหลิงวางแผนที่จะมอบเสื้อสเวตเตอร์นี้ให้กับเจี้ยนหยู่โป

ด้วยเหตุนี้จำยหวินเชิงจึงตัดสินใจช่วยเจียนอีหลิงค้นหาที่อยู่ของเจียนหยู่โป๊

เงี่ยนอีหลิงมองไปที่กระดาษ ด้วยเหตุผลบางอย่าง หัวใจเธอก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา

ความรู้สึกคล้ายกับตอนที่เธอกินลูกอม

ต่อมาเจียนอีหลิงก็ได้ส่งเสื้อสเวตเตอร์ไปตามที่อยู่ในกระดาษ

สถานที่ซึ่งเงี่ยนหยู่โพักอยู่ไม่ไกลจากเปยจึงเท่าไหร่นัก

และด้วยเหตุนี้ พัสดุของเงี่ยนอีหลิงจึงถึงมือเขาในวันรุ่งขึ้น

เงี่ยนหยู่โปไม่เคยคาดคิดว่าจะได้รับพัสดุ

เขาคิดว่าไม่มีใครรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่

เงี่ยนหยู่โปไม่ได้เปิดพัสดุทันที อย่างไรก็ตาม ครูเขาก็กล่าวว่า “ถึงแม้จะเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิด แต่บางทีก็ถูกกำหนดให้เป็นอย่างนั้น”

เงี่ยนหยู่โปไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ในพัสดุ

มันเป็นพัสดุที่ไม่ควรจะอยู่ที่นี่

และหลังจากนั้นไม่นาน เจี๋ยนหยู่โปก็เปิดมันขึ้นมา

ข้างในพัสดุเป็นเสื้อสเวตเตอร์ถักมือ

จากนั้นเขาก็เห็นเอกสารที่ด้านล่างของพัสดุ เป็นเอกสารการโอนหุ้นที่ทนายความของเขาเขียนขึ้น ทนายความเขาได้ขอให้เจี้ยนอีหลิงลงนามในเอกสาร

แต่ทันใดนั้น เอกสารก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา

แต่ถึงยังไง ลายเซ็นของเจียนอีหลิงก็ยังคงไม่ปรากฏ

เธอได้คืนในสิ่งที่เขาต้องการมอบให้เธอ

เงี่ยนหยู่โปถือเสื้อสเวตเตอร์ไว้ในมือ ทันใดนั้นเขาก็เริ่มหัวเราะ

จากนั้นเขาก็รู้สึกว่าหางตาเขามีน้ำ

บางที่วัยรุ่นที่เล่นโกะใต้ต้นไทรนั้นอาจมีอยู่จริง วัยรุ่นคนนั้นได้คงอยู่ในใจของใครบางคนมาโดยตลอด