เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 829

บทที่ 829 เล่นหมากรุกกับพี่หยู่โป๊

ในห้องพักชั้นนักธุรกิจ ชั้นบนสุดของโรงแรม ชายคนนั้นนั่งเงียบๆ อยู่บนเก้าอี้ข้างเตียง เขามีหนังสืออยู่ในมือ และบนโต๊ะตรงหน้าเขามีกระดานหมากรุกที่จบเกมแล้ว

เจียนหยู่โพักอยู่คนเดียวในโรงแรมนี้ตั้งแต่เขามาเป่ยจึง

ยกเว้นไปสนามแข่งขัน ปกติแล้วเขาไม่ออกไปไหน และไม่ค่อยได้พบปะกับพี่น้องคนอื่นๆเท่าไร

เขาเคยชินกับความเงียบ และการอยู่คนเดียว ในขณะนั้นโทรศัพท์ของโรงแรมดังขึ้น เจี่ยนหยู่โป๋หยุดสิ่งที่ทําอยู่ แล้วลุกขึ้นเดินไปที่โทรศัพท์ก่อนจะกดปุ่มรับสายโทรจากแผนกต้อนรับ “มิสเตอร์เจียน มีมิสเจียนที่บอกว่าเธอคือน้องสาวของคุณ ต้องการขึ้นไปเยี่ยมคุณค่ะ” เจี่ยนหยู่โปู่นิ่งไปสักครู่แล้วพูดว่า “ให้เธอขึ้นมา”

เจียนหยู่โรู้ว่าตราบใดที่เขาอยู่ที่เมืองหลวง ก็จะไม่สามารถปกปิดเจี่ยนอีหลิงและจํายหวินเชิงได้ ถ้าพวกเขาต้องการตามหาเขา พวกเขาสามารถหาเจอได้ตลอดเวลา

และคราวนี้เขาไม่ได้พยายามปกปิดร่องรอยการมาของเขาเลยสักนิดอีกด้วย

แต่เมื่อรู้ว่าเจี่ยนอีหลิงกําลังจะมา นั่นก็กลับทําให้เขารู้สึกประหลาดใจและแปลกใจไม่น้อย ผ่านไปไม่กี่นาที เสียงกริ่งหน้าประตูก็ดังขึ้น เจียนหยู่โป๋เดินไปเปิดประตู และไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเจียนอีหลิงที่ปรากฏตัวที่ประตู เจียนอีหลิงสวมเสื้อสเวตเตอร์สีขาวและกระโปรงสั้นสีดํา เธอถือกระเป๋าเป้สะพายหลังสีดําที่เธอมักสะพายไว้ และถือกล่องอาหารขนาดใหญ่ไว้ในมือ

พวกเขาจ้องตากันที่ทางเข้าประตูเป็นเวลาหนึ่งนาทีเต็ม จากนั้นเจี้ยนหยู่โป๊ก็เบี่ยงตัวหลบ ก่อนที่เจี้ยนอีหลิงจะเดินเข้าไปพร้อมกับกล่องอาหาร

เธอวางกล่องอาหารไว้บนโต๊ะอาหารในห้อง แล้วเปิดออก ข้างในเป็นอาหารนึ่ง

เจียนอยู่โหลังจากปิดประตูแล้ว เขาก็มองไปที่เจียนอีหลิงที่กําลังยุ่งอยู่ในห้อง

“ช่วงนี้อากาศหนาว” เจี่ยนหยู่โป๊กล่าว

เจียนอีหลิงชะงักชั่วคราวแล้วมองลงมาที่กระโปรงของเธอ “ฉันใส่มันอยู่” เจี่ยนอีหลิงอธิบาย จากนั้นเธอก็ดึงเลกกิ้งลงมาให้เจียนหยู่โปิด เธอไม่ได้เปลือยขา เธอสวมกางเกงเลกกิ้งหนาที่มันมีสีคล้ายสีผิวของเธอ

เจียนหยู่โป๊ไม่ค่อยได้ติดต่อกับผู้หญิง และแน่นอนว่าเขาไม่รู้นิสัยการแต่งตัวของสาวๆ

หลังจากเห็นการกระทําของน้องสาวแล้วเจี่ยนหยู่โป๊ก็เบือนหน้าหนีทันที

หลังจากที่เจียนอีหลิงจัดจานทั้งหมดแล้วก็หันไปมองเจียนหยู่โป๊

เจี่ยนหยู่โป๋เดินช้าๆไปที่โต๊ะแล้วนั่งลง

โต๊ะอาหารเต็มไปด้วยอาหารที่เจียนอีหลิงทําเอง

เขารู้ว่าน้องสาวได้เตรียมมันมาเป็นพิเศษและนํามาให้เขา เจียนหยู่โปเงียบอยู่สักพักเขาก็หยิบตะเกียบขึ้นมาช้าๆ สองพี่น้องไม่ใช่คนช่างพูด พวกเขาจึงกินอาหารมื้อนี้อย่างเงียบๆ

อาหารที่ปรุงโดยเจียนอีหลิงนั้นอร่อยทุกเมนู และเป็นอาหารจานโปรดของเจียนหยู่โป๊ทั้งหมด

เมื่อทานอาหารเสร็จเจียนหยู่โป๊ก็นั่งริมหน้าต่างอีกครั้งแล้วหยิบหนังสือขึ้นมา

เจียนอีหลิงยังไม่ได้กลับไป เธอเดินไปนั่งตรงข้ามเขา

เจียนอีหลิงมองดูกระดานหมากล้อมที่อยู่ตรงหน้าเขาแล้วก็ถามขึ้นว่า “เรามาเล่นหมากล้อมกันไหม?”

เสียงที่นุ่มนวลราวกับเด็กหญิงตัวเล็กๆในความทรงจํา

เจียนหยู่โปไม่สามารถปฏิเสธได้

เขาวางหนังสือลงและจัดกระดานหมากล้อม

และเริ่มเล่นหมากล้อมกับเจียนอีหลิง เจียนอีหลิงไม่เก่งหมากล้อม เมื่อคืนเธอเลยเรียนหมากล้อมกับจํายหวินเชิง

แม้ว่าความสามารถในการเรียนรู้ของเจียนอีหลิงจะแข็งแกร่งมาก แต่ก็ไม่เพียงพอที่จะเทียบได้กับเจียนหยู่โป๊ในการเล่นหมากล้อมอย่างแน่นอน

ในเวลาสั้นๆเจี่ยนอีหลิงก็พ่ายแพ้

เจียนอีหลิงรู้สึกอายนิดหน่อย

เจียนหยู่โป๊กล่าวว่า “หมากรุกดีกว่าไหม”

เจียนอีหลิงเห็นด้วย “ดี”

หมากรุกมีความแตกต่างระหว่างขีดจํากัดต่ํากว่าและมากกว่ากันไม่มาก เจียนอีหลิงและเจียนหยู่โป๊ยังคงมีพลังในการต่อสู้

ดังนั้น ทั้งสองจึงทําความสะอาดกระดานหมากและเริ่มใหม่อีกครั้ง

บทที่ 830 ให้ฉันเล่นเกมต่อไปกับหยู่โป๊

เวลาหกโมงเย็นจํายหวินเชิงก็มารับเจียนอีหลิง

จํายหวินเชิงถามเจี่ยนอีหลิง “แล้วเป็นไงบ้าง? แพ้หรือชนะ?”

“แพ้ยี่สิบเจ็ดเกม ชนะสามสิบเอ็ดเกม”เจียนอีหลิงตอบ

“เล่นกันเยอะขนาดนั้นเลยหรอ?” นี่แค่บ่ายวันเดียวเองเจี่ยนอีหลิงและเจี่ยนหยู่โปเล่นได้เยอะขนาดนี้เลยแหรอ?