เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 995

สรุปบท ตอนที่ 995-996: เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส

ตอน ตอนที่ 995-996 จาก เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง

ตอนที่ 995-996 คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายดราม่า เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส ที่เขียนโดย Internet เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย

เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ บทที่ 995 ไม่เข้าใจทัศนคติของผู้อาวุโสที่มีต่อเทพหลิงจริงๆ

“งั้นก็ดี แล้วจะอยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนไหม?” มิสเตอร์จอร์จถามเจี่ยนอีหลิง เขาพูดด้วยน้ําเสียงที่อ่อนโยนและสุภาพ
“ไม่เป็นไร ขอบคุณค่ะ” เจี่ยนอีหลิงตอบอย่างสุภาพและอ่อนโยน

“ฉันกําลังจะกลับแล้ว” เจี่ยนอีหลิงกล่าวอีกครั้ง

เมื่อเจี่ยนอีหลิงบอกว่าจะกลับ มิสเตอร์จอร์จก็ไม่ได้บังคับให้อยู่ เขาไปส่งพวกเขาที่ประตูด้วยตัวเอง และเฝ้าดูพวกเขาขึ้นรถก่อนที่จะออกไป

เมื่อกลับมาถึงรถ ทุกคนยังคงสับสน

พระเจ้ารู้ดีว่าพวกเขาประสบกับเหตุการณ์อะไรในช่วงบ่ายวันนี้

ในระหว่างทางกลับ ทั้งห้าคนนั่งอยู่เบาะหลังของโรลส์รอยซ์คันยาว

“เอ่อ เทพหลิง ไม่ใช่เธอบอกว่าไม่รู้จักผู้อาวุโสของตระกูลกู๊ดแมนหรอกเหรอ?” หยูซีเดินไปหาเจี่ยนอีหลิงและถามเสียงเบาๆ

ไม่ว่าจะมองทัศนคติของมิสเตอร์จอร์จกู๊ดแมนที่มีต่อเทพหลิงยังไง ก็ดูไม่เหมือนว่าพวกเขาไม่รู้จักกันเลย

“เจอกันครั้งแรกในวันนี้” เจี่ยนอีหลิงตอบอย่างแน่วแน่ เธอไม่ได้โกหก และเธอไม่รู้จักจอร์จกู๊ดแมนจริงๆ

“เอ๊ะ ?” หยูซีตกตะลึงและมึนงงไปหมดแล้ว

นี่เป็นครั้งแรกที่ทุกคนได้พบเหมือนกัน แต่ทําไมทัศนคติที่เขามีต่อเทพหลิงถึงดีกว่าพวกเขามาก?

หรืออาจเป็นเพราะเธอหน้าตาดี?

ใช่มั้ย?

แม้ว่าเทพหลิงจะดูดีมาก แต่ก็มีมุมอ่อนโยนและน่ารักเป็นพิเศษ

มิสเตอร์จอร์จกู๊ดแมนเป็นถึงผู้อาวุโสที่ทรงเกียรติ แล้วเขาจะมีเสน่ห์น้อยลงได้ยังไง?

อีกอย่างเขาก็มีชีวิตอยู่มาเจ็ดสิบปีแล้ว คงไม่หลงเสน่ห์ความสวยเทพหลิงเหมือนนายท่านเชิ่งของพวกเขาหรอกนะ?

คุณคิดยังไงเกี่ยวกับเรื่องเหลือเชื่อนี้?

หานหมิงอวี้และซิงเหว่ย ก็มีปฏิกิริยาเช่นเดียวกับหยูซี

ผ่านไปสักพัก ทั้งคู่ก็มองไปที่จ่ายหวินเชิ่งด้วยความงุนงง อยากจะเห็นอะไรบางอย่างจากใบหน้าของจ่ายหวินเชิ่ง

จ่ายหวินเชิ่งไม่ได้แสดงความประหลาดใจมากนัก ดวงตาเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มและท่าทางที่ผ่อนคลาย

ทานหมิงอวี้เดินไปหาจ่ายหวินเชิ่งและกระซิบว่า “นายท่านเชิ่ง พี่สะใภ้ของเราไม่รู้จักคนของตระกูลกู้ดแมนจริงๆเหรอ?”

“ฉันไม่รู้”

“เอ่อ นายไม่อยากรู้เหรอ?”

“อยากรู้”

“แต่นายดูไม่เหมือนอยากรู้สักนิดเลย”

“ค่อยๆถอดตุ๊กตาถุงเท้าของคู่หมั้นออกทีละชิ้นทีละชิ้นๆก็เป็นเรื่องสนุกเหมือนกัน นายไม่เข้าใจหรอก”

“เอ่อ…” หานหมิงอวี้คิดในใจ เขาไม่เข้าใจจริงๆ

เขารู้แต่เพียงความสุขของการถอดเสื้อผ้าผู้หญิงออกทีละชิ้น

“จริงสินายท่านเชิ่ง พี่สะใภ้ของเราดังมาก นายไม่กลัวว่าจะถูกผู้ชายคนอื่นลักพาตัวไปเหรอ?” หานหมิงอวี้ถามอีกครั้ง

“เฮ้ออ!” จ่ายหวินเชิ่งส่งเสียงถอนลมหายโดยไม่ยอมรับหรือปฏิเสธ

“นายท่านเชิ่ง การหมั้นหมายไม่ใช่ทุกอย่าง สิ่งที่สําคัญคือนายต้องมีความอ่อนโยนเอาใจใส่ และโรแมนติก นายต้องรักษาหัวใจของพี่สะใภ้ไว้” หันเหมิงอวี้พูด

นายท่านเชิงของพวกเขาอยู่คนเดียวมานานกว่า 20 ปี และในที่สุดพวกเขาก็มีใจให้ผู้หญิง ในฐานะน้องชายที่ดี แน่นอนว่าพวกเขาต้องการช่วยให้เขารักษาความสัมพันธ์ที่ได้มาอย่างยากลําาบากนี้ไว้

ถ้าคราวนี้ล้มเหลว พระเจ้าคงรู้ว่าพวกเขาต้องรออีกกี่ปีกว่าจะรอให้เขาหาคู่คนต่อไปเจอ “คุณมีความคิดอะไรกับเรื่องไหม?” ในเรื่องนี้หานหมิงอวี้ ผู้ซึ่งได้รู้จักเพื่อนมากมายนับไม่ถ้วน

มีประสบการณ์มากกว่าเขาจริงๆ

“งั้นก็ได้ ฉันรอข่าวดีจากนายท่านเชิ่ง”

ในตอนเย็นจ่ายหวินเชิ่งบอกเจี่ยนอีหลิงว่าจะพาเธอไปทานอาหารค่ําที่ร้านอาหารสกา
ยการ์เด้น

“ทําไมนายถึงอยากกินที่นั่น ฉันทําอาหารไม่อร่อยเหรอ?”

“แน่นอนว่าเธอทําอาหารอร่อย แต่วันนี้พาเธอพักผ่อนสักหน่อย พวกเราไปกินที่ร้านอาหารกัน
ฉันจองที่นั่งไว้แล้ว”

“นั่นเป็นสิ่งที่ดี”

ไม่ใช่เพราะว่าเขารังเกียจว่าอาหารที่เธอทําไม่อร่อย ถ้าแบบนี้ไม่มีปัญหา

ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้น เธออาจจะต้องพิจารณาปรับเปลี่ยนสูตรของตัวเองแล้ว

เมื่อถึงเวลาจ่ายหวินเชิ่งขับรถพาเจี่ยนอีหลิงไปที่ร้านอาหารสกายการ์เด้น

ร้านอาหารแห่งนี้ตั้งอยู่บนยอดของตึกสูง

ท้องฟ้ายามค่ําคืนในคืนนี้ช่างสวยงาม มีดวงดาวและดวงจันทร์ที่สว่างไสว

เป็นการเหมาะสมที่จะทานอาหารเย็นใต้แสงเทียนอันแสนโรแมนติกในยามค่ําคืน

เมื่อเข้ามาในร้านอาหาร พืชและดอกไม้ที่สวยงามและหายากหลากหลายชนิดถูกปลูกไว้ภายในร้าน อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมจางๆของดอกไม้พืชพรรณ

แสงไฟในห้องอาหารค่อนข้างสลัว และมองคนที่อยู่ใกล้ๆที่อยู่ตรงข้ามโต๊ะก็พอเพียงแล้ว โต๊ะในร้านอาหารมีผู้คนกระจายออกไปอย่างเบาบาง เพื่อไม่ให้รบกวนซึ่งกันและกันตําแหน่งหานหมิงอวี้จองไว้อยู่ตรงมุมของร้านอาหาร ล้อมรอบด้วยพืชพรรณที่เขียวชอุ่ม ราวกับเป็นห้องเดี่ยวและเป็นห้องส่วนตัวอย่างแท้จริง

จ่ายหวินเชิ่งยกมุมปากขึ้น เหล่าหานยังคงทํางานอย่างรอบคอบเช่นเคย

ทั้งสองนั่งอยู่ และบริกรก็ออกมาตรงหน้าเพื่อให้พวกเขาสั่งอาหาร และจุดเทียนหอมไร้ควัน
ให้ทั้งสองอย่างใกล้ชิด

เหนือศีรษะเต็มไปด้วยดวงดาวที่ปกคลุมอยู่บนท้องฟ้า เบื้องหน้ามีคนรักและแสงเทียนประดับอยู่ รายล้อมไปด้วยดอกไม้และพืชพันธุ์หายาก เมื่อมองออกไปไกลๆสามารถเห็นแสงไฟจากบ้านเรือนนับหมื่นดวง

บรรยากาศโรแมนติกและเต็มไปด้วยอารมณ์และความรู้สึก

“เธออยากทานอะไร?” จ่ายหวินเชิ่งถามเจี่ยนอีหลิง

“รอสักครู่” เจี่ยนอีหลิงตอบ