เทียบท้ายุทธเวท นิยาย บท 23

สีหน้าของหวังชาวเยือกเย็น กำหมัดแน่นในเวลานี้ เตรียมพร้อมที่จะลงมือได้ทุกเมื่อ

ลู่อี้เข่อสีหน้าวิตกกังวล ทำไมลุงฝูยังไม่มีอีก?

“ก่อนตาย ยังคำสั่งเสียมั้ย?”

ช่ายสวีเผยให้เห็นความอาฆาตแค้น และพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

ตึก!!!

ในเวลานี้

มีเสียงรองเท้าหนังดังลั่นนอกประตู

น้ำเสียงที่สม่ำเสมอ เต็มจังหวะ และเต็มไปด้วยรัศมี!

เมื่อได้ยินเสียงนี้ สีหน้าของลู่อี้เข่อก็สดใสขึ้น

เธอรู้ว่า ลุงฝูสักที

ช่ายสวีขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาคาดไม่ถึงว่า ผู้หญิงคนนี้เรียกคนมาจริงเหรอ!

“เหอะ สาวน้อย ฉันจะดูสิว่าแกจะเรียกคนอะไรมาได้! อยู่ที่อัลบั้มเคที เพร์รีถิ่นของฉัน ฉันดูสิว่าใครกล้าให้เกียรติฉัน! ”

ช่ายสวีแสยะยิ้มด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

และในเวลานี้ เสียงไม่พอใจก็ดังขึ้นมาในทันที

“ช่ายสวี แกกล้าหาญมาก ถ้าแกกล้าทำอะไรคุณหนูแม้แต่ปลายเล็บ ฉันก็จะฆ่าแกซะ!”

ทันทีที่คำพูดลดลง ลุงฝูนำกลุ่มคนเดินเข้ามาเป็นแถวยาวเหยียด และเดินเข้ามาในห้องวีไอพี

สีหน้าเยือกเย็นของเขาก็เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น สายตาคมกริบมองไปที่ช่ายสวีเหมือนใบมีดในทันที

สีหน้าช่านยสวีทมองตามไป เขากลับจะดูสิว่า ใครกล้าพูดจาคำหยาบคายต่อหน้าของเขา

แต่วินาทีที่สายตามองไปทางลุงฝู สีหน้าก็แข็งทื่อในทันที……

ลุง……ลุงฝู!!!

สีหน้าของเขาก็แข็งทื่อราวกับรูปปั้นในขณะนี้ ดวงตาไม่เฉียบคมอีกต่อไป แต่เต็มไปด้วยความสยดสยอง!

“ไอ้แก่ แกแม่งอยากตายเหรอ? รู้มั้ยว่าพ่อของฉันเป็นใคร? หาเรื่องอีก เชื่อมั้ยว่าจะทำให้แกจมลงไปในแม่น้ำแล้วเป็นอาหารปลา!!!”

ช่ายคุนไม่รู้จักลุงฝู ดังนั้นน้ำเสียงจึงหยิ่งผยองเป็นอย่างยิ่ง

สีหน้าของลุงฝูก็ไม่พอใจในทันที แสงความอาฆาตก็เปล่งประกายในดวงตาที่บึ้งตึง

แสะยิ้มขึ้นมาในทันที น้ำเสียงแปลกประหลาด และพูดอย่างเงียบๆ: “ช่ายสวี ฉันคาดไม่ถึงจริงๆ แกกล้าหาญมากขนาดนี้ ถึงขนาดกล้ากัดเจ้านายด้วย!”

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ช่ายสวีสีหน้าซีดเซียว และเหงื่อออกมาเต็มหัว

คุกเข่าลงกับพื้นในทันที

ฉากนี้ ทำให้ทุกคนตกใจ!

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

อยู่ดีๆ ทำไมช่ายสวีถึงได้คุกเข่าลง?

คนที่ชื่อลุงฝูเป็นใครกันแน่?

คำเดียวก็ทำให้ช่ายสวีคุกเข่าลงได้?

ช่ายคุนเห็นพ่อของตัวเองคุกเข่าลงในทันที สมองก็มึนงง

“ลุง……ลุงฝู……นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด ผมไม่รู้ว่าเธอคือคุณหนูใหญ่ ถ้าหากผมรู้ว่าเธอเป็นคุณหนูใหญ่ ต่อให้ให้ความกล้าผมหนึ่งร้อยเท่า ผมก็ไม่กล้าล่วงเกินเธอหรอกครับ!”

ช่ายสวีรู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก

มิน่าล่ะเขาถึงได้รู้สึกว่าลู่อี้เข่อหน้าคุ้นๆขนาดนี้

ที่แท้เธอปเนคุณหนูใหญ่ของตระกูลลู่นี่เอง!

อัลบั้มเคที เพร์รีเป็นกิจการของตระกูลลู่ และเขาช่ายสวีก็เป็นเพียงสุนัขตัวเดียวของตระกูลลู่เท่านั้น

และสุนัขอย่างเขา เกือบจะกัดเจ้านายของตัวเอง!

สมควรตาย ไม่นึกเลยว่าไอ้ลูกเวรนี้จะทำให้คุณหนุใหญ่ไม่พอใจ!

นี่มันรนหาที่ตายไม่ช่เหรอ?

“คุณหนูเพิ่งจะโทรหาคุณท่าน บอกว่ามีคนด่าทอว่าเป็นนังเลว กระหรี่ ชู้รัก มีเรื่องแบบนี้จริงหรือเปล่า?”

สายตาของลุงฝูเย็นชา เดินไปที่ตรงหน้าของช่ายสวี และน้ำเสียงเยือกเย็น

หลังจากพูดแบบนี้ สีหน้าของช่ายสวีก็ยิ่งซีดเวียวมากขึ้น เขาพูดด้วยความสยองขวัญ: “ลุงฝู ผมไม่ได้พูด ผมไม่ได้พูดแบบนี้จริงๆ นี่เป็นเป็นการเข้าใจผิด มันต้องเป็นการเข้าใจผิดแน่ๆ!”

“เข้าใจผิดเหรอ?”

ลุงฝูเย้ยหยัน แล้วพูดว่า: “แกไม่ได้พูด ถ้าอย่างนั้นก็ลูกชายของแกพูดเหรอ?”

หลังจากพูดแบบนี้จบ ลุงฝูก็โบกมือในทันที

คนที่เขาพาเข้ามาก็จับตัวของช่ายคุนตรึงไว้กับพื้นในทันที

“ทำอะไร พวแกทำอะไร พ่อ ช่วยผมด้วย พ่อช่วยผมเร็วเข้า!”

ใบหน้าของช่ายคุนเต็มไปด้วยความหวาดกลัว พูดด้วยความตื่นตระหนก

จนกระทั่งถึงเวลานี้ เขาถึงได้ตระหนักด้วยความสยดสยองว่าตัวเองได้ล่วงเกินคุณหนูใหญ่ตระกูลลู่!

แต่ความสุขนี้อยู่ได้ไม่นาน จู่ๆความเจ็บปวดก็แผ่ซ่านออกมาจากต้นขา

ดวงตาของหวังชาวกลายเป็นเย็นชา เหวี่ยงกระบองเหล็กในมือ และตีไปที่ขาของช่ายคุนอย่างรุนแรง…….

อ๊ากกกกกก!

ตามด้วยเสียงของกระดูกหัก ช่ายคุนเจ็บปวดเป็นอย่างมาก กรีดร้องเหมือนหมูถูกเชือด

กระบองนี้ ตีไปที่ขาทั้งสองของเขาจนหักในทันที!

“อ๊ากกกก หวังชาว……แกหลอกฉัน…….แกหลอกฉัน!!!”

ความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสทำให้ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยว และเขายังคงกลิ้งไปกับพื้นโดยจับขาไว้

หวังชาวมองดูเขาอยย่างเยือกเย็น และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า: “ฉันบอกว่าไม่ตีแขนขาของแกหัก แต่ไม่ได้ว่าจะทำให้ขาทั้งสองขอกแกหักนี่น่า!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

ไม่มีใครสามารถจินตนาการได้ว่า หวังชาวจะโหดเหี้ยมได้ขนาดนี้

ขาของช่ายคุนหักด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว!

“ลูกชายของฉัน!”

ช่ายสวีที่อยู่ข้างๆ เห็นฉากนี้ ดวงตาโกรธจนแทบจะหลุดออกจากเบ้า และตะโกนเสียงดัง

“ที่รัก!!!”

จงเจียยั่นหยานสีหน้าซีดด้วยความตกใจ และอุทานออกมา

หวังชาวหันกลับมา สายตาเฉยชามองไปทางจงเจียยั่น

ภายในใจของจงเจียยั่นสั่นสะท้านอย่างกะทันหัน และใบหน้าก็ซีดลงทันที

เมื่อมองไปที่ดวงตาที่น่ากลัวของหวังชาว ก็รู้สึกเหมือนถูกงูพิษจ้องมอง

ทำให้เธอหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง!

“หวาง……หวังชาว……แก……แกต้องการทำอะไร?”

น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ และพูดไม่ค่อยชัดเจน

“จงเจียยั่น มีประโยคหนึ่งบอกว่าเจอกันด้วยดีก็ขอให้จากกันด้วยดี พวกเราก็เลิกรากันไปนานขนาดนี้แล้ว เธอถึงกับต้องถือว่าฉันเป็นศัตรูคู่อาฆาตเลยหรือไง?”

“วันนี้เธอดูถูกฉัน ด่าฉัน เกลียดฉัน ทำร้ายฉัน……พฤติกรรมต่างๆ เธอคิดว่าฉันจะทนต่อไปได้เหรอ?”

หวังชาวน้ำเสียงเยือกเย็น และพูดชัดถ้อยชัดคำ!

พูดจนจงเจียยั่นสีหน้าซีดเซียวขึ้นเรื่อยๆ!