เทพบุตรในคราบซาตาน นิยาย บท 57

แต่แล้วหญิงสาวแทบพูดไม่ออก เมื่อภาพที่ใบโพธิ์ส่งมาให้ล้วนแต่บาดตาบาดใจทั้งนั้น ประชุมหรือไปฉลองการกลับมาของริสากันแน่ ทำไมดูสนุกและมีความสุขกันจัง ใบบุญมองไปที่ภาพเหล่านั้นด้วยหัวใจที่เจ็บปวด เมื่อสามีของเธอกับริสาอยู่ในอิริยาบถที่ไม่สามารถคิดดีได้เลย พวกเขาคงมีอะไรที่เกินเลยกันไปแล้ว

“พี่ใบบุญ มานั่งทำอะไรคนเดียวอยู่ตรงนี้” ใบบัวเดินออกมาจากบ้านหลังใหญ่ ที่ไม่ว่ากี่วันคืนเธอก็ยังไม่ลืมบ้านเช่า หญิงสาวมักคิดว่าตัวเองกำลังฝัน เมื่อเหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

“อากาศดีพี่เลยมานั่งชมนกชมไม้ แล้วใบพลูล่ะ” หญิงสาวละสายตาจากดอกไม้งาม พลางเอ่ยถามน้องสาวออกไปถึงลูกสาวของเธอ ที่อยู่ในบ้าน

“หลังจากทำการบ้านเสร็จ ก็นั่งทำหน้าบึ้งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นโน่น บ่นคิดถึงพ่อ รู้สึกว่าสองพ่อลูกเขาจะผูกพันกันจังเลยนะคะ”

“แน่นอนแหละ ใบพลูขาดพ่อมาหลายปี พอคุณกวินมอบความรักความอบอุ่นให้ ก็เลยปลาบปลื้มเสียจนลืมไปว่ายังมีแม่อีกคน”

“พี่กำลังตัดพ้อลูก หรือพ่อของลูกกันแน่เนี่ย” ใบบัวรู้ทันทีว่าพี่สาวของเธอกำลังงอนสามี แต่ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร ซึ่งเธอคิดว่าท่านประธานหนุ่มดูจะรักและมักเอาอกเอาใจพี่สาวเป็นอย่างดี

“จำไว้นะใบบัวผู้ชาย ต่อให้เขาบอกว่ารักเราแค่ไหน ลับหลังเวลาเหล้าเข้าปาก เขาก็อาจจะทรยศต่อความรักที่มีให้เราได้”

“ฉันเชื่อว่าพี่เขยไม่ใช่คนแบบนั้น พี่น่าจะรู้จักเขาดีกว่าใคร เขารักพี่กับใบพลูแค่ไหนใครๆ ก็ดูออก อย่าคิดมาก ไปเข้าบ้านได้แล้ว ป้าจิตรเตรียมอาหารขึ้นโต๊ะเสร็จแล้วมั้ง” ใบบัวพูดพร้อมกับฉุดแขนพี่สาวให้เดินเข้าไปในบ้านพร้อมกันกับเธอ วันนี้ทั้งวันใบบุญคงไม่มีกะกะใจทำอะไร เมื่อภาพเหล่านั้นช่างบาดตาจนปวดใจ ไม่รู้ว่าทำไมเธอจึงรู้สึกกลัว

เวลาผ่านไปหลังจากประชุมทั้งวัน ในตอนนี้ทางด้านกวินที่อยู่ในห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมหรู ซึ่งดูเหมือนว่าใบหน้าของเขาเริ่มแดงเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ แต่ทว่าชายหนุ่มก็ไม่ได้เมา เพราะน้ำสีอำพันที่เขาดื่มเข้าไปนั้น ไม่ต่างจากการชิม เนื่องจากกวินเคยอยู่ในวงการสีเทามาก่อน เขาดื่มบ่อยเสียจนมันจะกลายเป็นน้ำเปล่าอยู่แล้ว

“นายรองครับ ผมว่าพอก่อนดีไหม” ตะวันเริ่มรู้สึกแปลกๆ เขาจึงรีบร้องห้ามเจ้านายหนุ่ม เพราะในเวลานี้กวินเริ่มเหมือนคนเมาทั้งที่เขาดื่มเข้าไปไม่กี่แก้วเอง

“คุณกวินเป็นเจ้านาย จะดื่มหรือไม่ดื่มอย่าขัดได้ไหมตะวัน” ริสาที่นั่งอยู่ข้างๆ พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงไม่ชอบใจ

“ไม่เป็นไรหรอกตะวัน ถ้าฉันเมานายก็พาฉันกลับห้องด้วย ห้ามทิ้งฉันไว้กับริสาเด็ดขาด” กวินพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเบาๆ ก่อนจะหันไปกระซิบลงที่ข้างหูของลูกน้องคนสนิทในท้ายประโยค