เทพศึกมังกรหวนคืน นิยาย บท 207

“นี่น่ะหรือคือบุคคลเหนือธรรมดาของสามตระกูลที่ร่ำรวยและทรงอิทธิพลสูงสุดที่คุณสืบเสาะมาได้?”

ฉินเฟิงยืนอยู่บนสนามหญ้า ชำเลืองมองฉีหยุน

“คนนี้แหละครับ”

ฉีหยุนชี้ไปที่ศพนั้นแล้วกล่าวขึ้นอีก “แต่ไม่ได้มีแค่คนเดียว ยังมีอีกสองคน แข็งแกร่งกว่าเจ้าหมอนี่หน่อย ประมาณว่าผมต้องใช้สองนิ้วจัดการ ส่วนเจ้าหมอนี่แค่นิ้วเดียว”

ฉินเฟิงเหลือบมองผู้นำอันดับหกแล้วส่ายหัว ความสามารถของเจ้าหมอนั่นก็นับว่าใช้ได้ ถือได้ว่าเป็นนักฆ่าระดับ A แล้ว แต่น่าเสียดายที่มาเจอฉีหยุน

จอมบ้าระห่ำในกองทัพ ผู้ช่วยใต้บังคับบัญชาคนแรกของเขา

ถูกสังหารภายในเสี้ยววินาที

ตายอย่างไร้ค่า

“ตรวจสอบตัวตนได้หรือเปล่า?” ฉินเฟิงถามขึ้น

“ไม่ได้ครับ บนตัวเขาไม่มีข้อมูลระบุตัวตนเลย และตอนที่เขารู้ตัวว่าจะตาย ก็กินยาพิษฆ่าตัวตาย ถือว่าอยู่ในระดับหน่วยกล้าตายคนหนึ่ง”

ฉีหยุนสีหน้าจริงจังขึ้นมา

เป็นหน่วยกล้าตาย แถมยังเป็นหน่วยกล้าตายที่ถือว่ามีความสามารถไม่เลว เขาต้องมีทรัพย์สินในบ้านมาก ถึงสามารถรวบรวมได้อย่างครบถ้วน

“น่าสนใจ”

ฉินเฟิงยิ้มบางๆ จากนั้นเขาก็มองไปทางตระกูลหลินอีกครั้งและกล่าวว่า “ยังมีอีกสองคนเหรอ? สามตระกูลที่ร่ำรวยและทรงอิทธิพลนี้มีอะไรไม่ชอบมาพากลจริงๆ แต่ตอนนี้ผมเริ่มสนใจแล้ว ที่ยืนอยู่ข้างหลังพวกคุณคือใคร? มาที่เมืองเจียงเฉิงทำไม”

ตอนแรกแค่รู้สึกว่ามันแปลกๆ

ตอนนี้ได้รับการยืนยันแล้ว แต่จุดประสงค์ที่อยู่ในเมืองเจียงเฉิงของสามตระกูลที่ร่ำรวยและทรงอิทธิพลสูงสุดนี้คืออะไร

แล้วที่พุ่งเป้ามาที่อิ่นซิน คืออะไรอีก!

“จัดการเจ้านี่ซะ”

ฉินเฟิงให้ฉีหยุนจัดการกับศพนี้ แม้ว่าตอนที่พวกเขาอยู่แนวหน้าจะได้พบเจอกับศพอยู่เสมอ แต่ที่นี่คือเมืองเจียงเฉิง และยังมีสาวน้อยอีกสองคนอยู่ด้วย

“ครับผม”

ฉีหยุนหายไปพร้อมกับผู้นำอันดับหก

ในเวลานี้ ฉินเฟิงเดินเข้ามาในห้อง เสี่ยวหยูและกั่วกั่วกำลังเล่นกันอยู่ แต่พอเห็นเขาก็รีบวิ่งเข้ามาทันที ก่อนจะโผเข้าหาและเอาใบหน้าเล็กๆ คลอเคลียอย่างน่ารักน่าชัง “พ่อคะ พ่อคะ หนูคิดถึงแม่แล้ว หนูอยากโทรหาคุณแม่”

“ได้สิ”

ฉินเฟิงมองด้วยแววตาเอ็นดู พลางยื่นโทรศัพท์มือถือให้ฉินกั่วกั่ว

หลังจากรับโทรศัพท์มาแล้ว ฉินกั่วกั่วก็เดินออกไปข้างนอก กดหมายเลขโทรออก ส่วนทางด้านอิ่นซินกำลังเลิกงานพอดี พอเห็นสายโทรเข้ามาก็รู้สึกตึงเครียดในหัวใจ

“ตาคนนี้ ในที่สุดก็โทรหาฉันแล้ว ไม่งั้นฉันคงนึกว่าหายสาบสูญไปแล้ว”

อิ่นซินกัดริมฝีปาก ความไม่พอใจปรากฏขึ้นในแววตา

ไปนานขนาดนี้

แม้ว่าภายนอกเธอจะเย็นชา เหินห่างจากฉินเฟิง แต่ในใจกลับเป็นห่วงมาก

อิ่นซินรับสาย ตอนแรกอยากจะทำเสียงให้เคร่งขรึมหน่อย แต่แล้วเสียงอันอ่อนหวานก็ดังมาจากปลายสาย “คุณแม่ คุณแม่ กั่วกั่วเองค่ะ”

“สุดที่รักของแม่”

อิ่นซินดีใจมาก

กั่วกั่วห่างไปเพียงวันเดียวก็คือวันนี้ แต่รู้สึกเหมือนผ่านไปเป็นปี ไม่ได้เห็นหน้าลูกสาววันเดียวเธอก็รู้สึกเศร้าแล้ว ความเย็นชาที่มีจางหายไปในทันที

“แม่คะ กั่วกั่วคิดถึงแม่ ฮิฮิ”

เธอพูดความจริง

กั่วกั่วคิดถึงอิ่นซินจริงๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่โทรหา

“สุดที่รัก หนูอยู่กับคุณพ่อเป็นยังไงบ้าง? เขาทำอาหารอร่อยๆ ให้หนูกินหรือเปล่า แกล้งหนูหรือเปล่า หนูไม่ต้องกลัว บอกแม่มาได้เลย” อิ่นซินกล่าว

“พ่อไม่ได้แกล้งกั่วกั่ว คอยอยู่เป็นเพื่อนกั่วกั่วตลอดเวลา ส่วนเรื่องทำอาหารอร่อย มีพี่สาวคนหนึ่งอยู่ด้วย เธอเป็นคนทำอาหารอร่อยๆ ให้กั่วกั่วกิน”

พอฉินกั่วกั่วพูดมาแบบนี้ อิ่นซินก็ขมวดคิ้ว

พี่สาวคนหนึ่ง?

ผู้หญิง