เทพศึกมังกรหวนคืน นิยาย บท 235

เช้าวันที่สอง

เดินปรากฏการณ์เมฆม้วนเกลียว

พระอาทิตย์สาดส่องเข้าไปภายในห้อง ฉินเฟิงตื่นนอนตามเวลา ถึงได้พบว่าโหวเมิ่งหยาวยืนอยู่หน้าประตู ในมือถือน้ำหนึ่งขวด สีหน้าร้อนรน ดวงตาเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอย

“ไม่ได้หลับมาทั้งคืนหรอ？”

ฉินเฟิงเดินเข้าไปอย่างใจเย็น

“อืม”

โหวเมิ่งหยาวพยักหน้า ทำสัญญาณให้มองไปที่หลิวหลิน แล้วพูดอย่างร้อนใจว่า“จะให้ฉันนอนหลับได้ยังไงกันคะ เธอวิ่งมาทั้งคืนแล้วนะคะ เธอใกล้จะล้มทรุดเต็มที่แล้ว ไม่สิ ล้มไปแล้วนะคะ”

“งั้นหรอ？”

ฉินเฟิงเอามือไพล่หลัง แล้วมองไปที่หลิวหลินที่อยู่ข้างหน้า ในทุกย่างก้าวของเธอ จะมีเหงื่อไหลหยด สีหน้าซีดเผือด ดวงตาเริ่มหมองหม่น ไม่มีสติ แต่ก็ยังคงวิ่งอยู่ ไม่ได้หยุดลงเลย เพียงแต่โอนเอนไปมา ราวกับว่าเธอพร้อมจะล้มทุกวินาที

แต่ว่า ก็ไม่ได้ล้มลง

เธอยังคงวิ่งต่อไป

“เหลือเวลาอีกเท่าไร？”ฉินเฟิงเอียงศีรษะถาม

“สิบสามนาทีค่ะ”

โหวเมิ่งหยาวมองดูเวลาครู่หนึ่ง

“เธอไปพักผ่อนเถอะ ฉันจะดูเอง”

เมื่อคืน โหวเมิ่งหยาวรู้ถึงสถานการณ์ของหลิวหลิน และรู้ดีว่า หลิวหลินยอมวิ่งเอง ดังนั้น เธอจึงรับอาสาเป็นหมอพยาบาลส่วนตัวของหลิวหลิน

พอได้ทำแล้ว ก็ต้องทำไปตลอดทั้งคืน

ไม่กล้าหลับตาลง เพราะกลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไป

“ไม่ต้องหรอกค่ะ”

โหวเมิ่งหยาวกัดมุมปาก“บอสคะ ฉันอยากดูเธอวิ่งให้จบน่ะค่ะ ฉันรู้สึกเลื่อมใสเธอมากเลย”

“ได้”

ฉินเฟิงไม่ได้ขัดขวางอะไร แต่ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เดินไปข้างๆของหลิวหลิน แล้วพูดว่า“เธอวิ่งจบแล้วล่ะ พักได้ ผ่านการประเมิน”

หลังจากนั้น

หลิวหลินไม่ได้สนใจฉินเฟิงแม้แต่น้อย

เธอวิ่งต่อไป

วิ่งโอนเอนไปมา โซซัดโซเซต่อไป

“บอสคะ เธอนับในใจค่ะ นับวินาที เธอจะหยุด หลังจากที่นับวินาทีครบสิบหกชั่วโมงเท่านั้น คนอื่นเกลี้ยกล่อมเธอไปก็ไม่มีประโยชน์ค่ะ ”

โหวเมิ่งหยาวยิ้มอย่างขมขื่น

ก่อนหน้านี้เธอเห็นว่าหลิวหลินลำบากเกินไป ดังนั้นเลยเกลี้ยกล่อมเธอ จากนั้นก็พบว่าหลิวหลินไม่ได้สนใจเธอเลย หลังๆมาถึงได้รู้ว่าหลิวหลินกำลังนับเลขอยู่

หลังจากที่ไม่มีแรงจะนับแล้ว เธอจึงนับเลขในใจแทน

“เด็กคนนี้ ถือว่าฉลาดมาก”

ฉินเฟิงเข้าใจแล้ว

สายตาของเขาอดที่จะมีประกายความชื่นชมไม่ได้ หลิวหลินมีนิสัยครบทุกอย่าง เย่อหยิ่ง ดื้อรั้น แต่มีข้อดีอย่างหนึ่ง ก็คือยอมทุ่มเททุกอย่าง เพื่อสิ่งที่ตัวเองต้องการ

ในกองทัพ เรียกสิ่งนี้ว่าจิตวิญญาณของหมาป่า

ต้องเรียนรู้ ที่จะทุ่มเท สุดตัว ถึงจะสามารถได้มาซึ่งทุกสิ่ง

ฉินเฟิงรอเธออยู่ที่หน้าประตู แบบนี้ มาสิบสามนาที หลังจากผ่านไปสิบสามนาที หลิวหลินก็เหมือนกับสูญเสียกำลังแรงเคลื่อนไหว ร่างกายอ่อนยวบ จะเอนล้มไปข้างหน้า

เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะล้มลงบนถนนยางมะตอย ถ้าล้มไปทั้งๆแบบนี้ อาจจะหน้าเขียวตาช้ำบวม หัวแตกเลือดไหลก็เป็นได้

แต่แล้ว ฉินเฟิงก็ปรากฏตัวอยู่เบื้องหน้าของเธอ

“คุณตำรวจหลิว คุณผ่านแล้ว ยินดีต้อนรับสู่การเป็นทหารของผมครับ”ฉินเฟิงพูดกับหลิวหลิน

ผ่านมาแล้ว พิสูจน์แล้วว่าคนคนนี้เป็นคนมีความสามารถ

เหมาะที่จะเป็นทหาร

นี่จึงหมายความว่า นับจากนี้ไป ฉินเฟิงเทพสงครามอันดับหนึ่งของต้าหัว จะเป็นผู้หนุนหลังให้กับเธอ ในต้าหัว จะไม่มีใครทำอะไรเธอได้ เธอยอมที่จะเป็นคนมีเมตตา ก็จะต้องเป็นคนมีเมตตาได้

เขาจะเป็นคนหนุนหลังเอง

“เมิ่งหยาว พาเธอไปพัก ทำน้ำเกลือให้เธอดื่มด้วย”

ฉินเฟิงยื่นหลิวหลินส่งให้กับโหวเมิ่งหยาว

“ค่ะ”

โหวเมิ่งหยาวพยุงหลิวหลิน จากนั้นก็หันหลังเดินจากไป