Everyone Else is a Returnee โดดเดี่ยว 1000 ปี นิยาย บท 285

บทที่ 285 – เตรียมตัว (3)

โลกระดับสูงรุยเซียเป็นโลกที่ถูกสวนอาทิตย์อัสดงปกครองอยู่ และมีสิ่งมีชีวิตชั้นสูงคลาสห้ามากกว่าพันคนพักอาศัยอยู่ในที่แห่งนี้ พวกเขาเหล่านี้ได้ทำตัวเร้นลับทำให้ปลอดภัยจนพูดได้เลยว่าไม่มีกองกำลังอื่นบุกเข้ามา แต่ว่าพวกเขาก็ยังคงเตรียมพร้อมสำหรับเหตุการณ์ที่อาจจะเกิดขึ้นด้วยเช่นกัน

แน่นอนว่าหากมันเกิดขึ้นจริงการจะป้องกันตัวเองให้สำเร็จก็จะเป็นคนล่ะเรื่องกับการเตรียมการ

[ฉันแบ่งพลังกระจกเรียบร้อยแล้ว]
“เธอจะต้องจัดการพวกมันออกไปอย่างน้อยครึ่งหนึ่ง”
[ไม่ต้องห่วงน่า]
“ดี ยิงได้!”
[รับทราบ!]

กระจกนับร้อยที่ถูกซ่อนเอาไว้ได้กระจายออกมาจากป้องปราการลอยฟ้าปกคลุมไปทั่วท้องฟ้า ก่อนที่จะยิงลำแสงพลังงานที่ทรงพลังออกไปทั้งหมด

เนื่องจากว่าป้อมปราการลอยฟ้าได้กลายมาเป็นระดับนิรันดร์แล้วทำให้พันนัยน์ตาได้ถูกยกระดับพลังขึ้นไปเช่นเดียวกัน และในตอนนี้แค่การระดมยิงครั้งเดียวก็ได้พรากชีวิตสิ่งมีชีวิตชั้นสูงที่อาศัยอยู่ที่นี่ไปนับร้อยแล้ว

[คุณได้รับค่าประสบการณ์]
[คุณได้รับค่า…]

ยูอิลฮานได้เห็นข้อความค่าประสบการณ์จำนวนนับไม่ถ้วนและชูมือขึ้นบนท้องฟ้า คนที่กำลังคอยอยู่บนป้อมปราการทั้งสองได้เตรียมตัวรบทันที

แม้ว่าพวกเขาทุกคนจะเป็นแค่คลาส 4 แต่ว่าอุปกรณ์ที่พวกเขาใช้อย่างน้อยก็อยู่ระดับมหากาพย์ไปแล้ว แถมอุปกรณ์พวกนี้ยังถูกสร้างขึ้นจากผู้สร้างที่ยิ่งใหญ่อย่างยูอิลฮานอีกด้วยทำให้ทุกๆชิ้นต่างก็มากพอจะทำให้เกิดการแตกหักได้เลยหากไปปรากฏในโลกอื่นสักชิ้นหนึ่ง

“ฉันจะสนับสนุนพวกเขาทุกๆคนดังนั้นจะต้องไม่มีใครตาย”

หากว่าเขายังไม่ได้เตรียมตัวมาขนาดนี้ เขาก็จะไม่มาที่นี่แน่

“นับจากนี้ นี่คือเวทีของเรา”

ตอนนี้มันถึงเวลาที่แสดงให้คนพวกนี้ได้เห็นแล้วว่าตุ๊กตาบนเวทีที่พวกเขาพยายามจะเชิดมาตลอดนั้นน่ากลัวแค่ไหนแล้ว

“ทุกๆคน”

เขาได้โบกมือลงมา ป้อมปราการทั้งสองได้พุ่งออกไปทันที

“บุก!”
“ท่านหญิงเรย์น่าาาาาา!”

จากเสียงของนายูนาทำให้ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ในป้อมปราการทั้งสองได้ขยายอำนาจปกคลุมทั้งท้องฟ้าทันที สมาชิกทุกๆคนที่อยู่ภายในป้อมปราการต่างก็ได้รับการเพิ่มพลังขึ้นและเข้าโจมตีศัตรูด้วยตาเป็นประกาย

[อะไรกัน คนพวกนี้นทำแบบนี้ได้ยังไง!?]
[…สิ่งมีชีวิตชั้นต่ำ?]

สำหรับสงครามนั้นการสื่อสารไม่ใช่เรื่องจำเป็น ยูอิลฮานได้ควบคุมอาร์ติแฟคภายในป้อมปราการทั้งสองร่วมกันกับมิสทิคเพื่อไม่ให้สิ่งมีชีวิตชั้นสูงได้มีโอกาสร่ายเวทย์และยังช่วยยับยั้งการเคลื่อนไหวของสิ่งมีชีวิตชั้นสูงอีกด้วย นี่คือสงครามที่จะทำให้แต่ล่ะกองกำลังอ่อนแอลง แต่ในเวลาเดียวกันก็จะทำให้พรรคพวกของเขาแกร่งขึ้น ยิ่งเขาลงมือน้อยเท่าไหร่ก็ยิ่งจะเป็นเรื่องที่ดี

“พวกเราฆ่าได้คนนึงแล้ว!”
“ฉันเสียใจนะ… แต่ว่า!”
[อึก!?]

มันไม่ใช่ว่าศัตรูไม่ระวังตัว แต่ว่ามันเป็นเพราะกองทัพที่ถูกติดอาวุธจากยูอิลฮานนั้นทรงพลังมากเกินไป ต่อให้ศัตรูจะเป็นสิ่งมีชีวิตชั้นสูง และต่อให้โลกนี้จะเป็นถิ่นของศัตรู แต่ว่าในแง่ของการผสานศักยภาพแล้วพวกเขาแข็งแกร่งกว่าจนผลักดันให้ศัตรูต้องถอย

[ได้ยังไงกัน…?]

ศัตรูได้ถามกันขึ้นมาเมื่อได้เห็นพรรคพวกได้ตายไปโดยที่ไม่อาจจะทำอะไรได้เลย

[ทำไมนายถึงไม่ถูกโลกหยุดเอาไว้!]

ภายในโลกที่สวนอาทิตย์อัสดงปกครองอยู่ คนที่ไม่ได้อยู่ในกองกำลังตามปกติแล้วน่าจะถูกกดพลังเอาไว้สิ ยิ่งเป็นสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำก็ยิ่งจะได้รับผลมาก

[เส้นทางมารุยเซียถูกเปิดขึ้นได้ยังไงกัน!? นี่มันระดับผู้ปกครองแล้ว!]
[พลังของเราไม่ทำงาน แล้วแบบนี้พวกเขายังใช่ผู้ปกครองโลกใบนี้อยู่อีกงั้นหรอ!?]
“พวกนายคงไม่หวังให้ฉันตอบไปจริงๆหรอกนะ?”

ยังไงก็ตามปัญหาพวกนั้นได้ถูกแก้ด้วยบัญชาการลูกเรือ(แก้จากคำสั่งเดินทัพ)ของยูอิลฮาน สิ่งมีชีวิตชั้นต่ำทุกๆคนที่นี่ต่างก็เป็นลูกเรือของยูอิลฮานทำให้ได้รับการแบ่งพลังจากนักท่องมิติไป เพราะแบบนี้เองทำให้พวกเขาไม่ได้รับจากพลังของโลก

[นี่มันไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย นี่มัน… อ๊าากกก!]

โลกใบนี้กว้างใหญ่และผู้เฝ้าประตูต่างก็กระจายกันอกไป แต่ยังไงก็ตามป้อมปราการลอยฟ้ามีความสามารถที่จะทำลายระยะห่างพวกนั้นได้ในพริบตาเดียว

ป้อมปราการทั้งสองแห่งที่มีพลังการต่อสู้ในตัวเองนั้นได้ปรากฏขึ้นและหายไปตามที่ต่างๆบนโลกจากความสามารถข้ามมิติของยูอิลฮาน และเพราะแบบนี้ทำให้สิ่งมีชีวิตคลาส 5 ยอมแพ้กับการตามรอยพวกเขา

[พวกเราไม่อาจจะเผชิญหน้ากับพวกเขาได้]
[กำลังเสริมล่ะ? เมื่อไหร่กำลังเสริมจะมาถึง?]
[แต่ว่าในตอนนี้ กำลังเสริม… ไม่]
[ชิ!]

ผู้เฝ้าประตูได้หยุดพูดลงไปกลางกัน ในทันทีหลังจากนั้นกรงเล็บของโอโรจิก็ได้กวาดผ่านอากาศเข้ามาฉีกหัวใจเขาไป

[ถ้าจะคุยกันก็ค่อยคุยกันเมื่อสงครามจบสิ ที่นี่มีคนน่ารำคาญแบบนายท่านเต็มไปหมดเลย]
“ฉันได้ยินที่นายพูดนะโอโรจิ รีบๆขยับตูดของนายไปได้แล้วถ้ายังมีเวลาเอามาบ่นฉันน่ะ”
[อย่างน้อยนายท่านก็ไม่ได้ปฏิเสธนะ เข้าใจแล้ว ข้าจะไปอารวาดให้เต็มที่ซะหน่อย]

โอโรจิได้บีบหมัดและคลายหมัดหลายต่อหลายครั้งราวกับว่าเขารู้สึกว่าการต่อสู้จริงมันไม่ได้แย่เลย และเขาได้พุ่งเข้าไปหาศัตรูด้วยตัวเองด้วยรอยยิ้ม

แม้ว่าระดับของจิตวิญญาณโอโรจิจะต่ำอยู่ แต่ว่าตอนนี้เมื่อเคลื่อนไหวด้วยผลจากพรของนายูนา ทำให้ต่อให้โอโรจิจะดึงศักยภาพของร่างกายมาได้แค่ 30% ก็ไม่มีใครเลยที่สร้างบาดแผลให้กับเขาได้

[ตอนนี้กำลังเสริมพวกนั้นก็คงจะยุ่งกับการต่อสู้ในโลกอื่นอยู่ใช่ไหมล่ะ?]
“เฮ้ นี่เธอก็ต้องไปปกป้องคนอื่นๆเหมือนกันนะ”
[ที่รักเป็นคนบอกฉันเองนี่ว่าให้ฉันอยู่ข้างๆเพราะกลัวว่าคนอื่นๆจะไม่พัฒนาหากฉันก้าวออกไป]
“ฉันแค่บอกว่าไม่ให้เธอทำอะไร แล้วก็ฉันก็ไม่ได้ขอให้เธอมาอยู่ข้างๆด้วย”

“ฮีโร่ เราแข็งแกร่งขึ้นอีกแล้ว!”
[กรรรร! พวกนายยังแกร่งขึ้นได้มากกว่านี้อีก!]

[พะ พวกเราต้องหนีแล้ว]
[ถ้าว่าถ้าเราทอดทิ้งรุยเซีย…]
[แต่ถึงแบบนั้นพวกเราก็ต้องเอาตัวรอดนะ อ๊าากกก]

“อ๊ะ โทษที”
“โจมตี! บุกเลย!”

[หัวหน้าของศัตรูอยู่ในปราสาทนั่น]
[ปราสาท… นั่นมันใช่ปราสาทหรอ?]
[ตอบมา ทำไมแกถึงทำเรื่องแบบนี้! แกไม่กลัวถูกเราเอาคืนงั้นหรอ!?]
[มันยังไม่สายเกินไปนะ! เผยตัวออกมาและยอมรับผิดกับสวนอาทิตย์อัสดงซะ]

“พวกนายคิดว่ามนุษย์จะยอมแพ้กับชีวิตแค่เพราะว่ามนุษย์กลัวในคนที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะมาถึงน่ะหรอ?”
[ที่รักเท่ที่สุด เห็นแก่ตัวและชั่วร้าย!]

[ฉันจะ!]
“ยิงได้!”

[ได้ไงกัน…!]
[อ๊ากก!?]