Everyone Else is a Returnee โดดเดี่ยว 1000 ปี นิยาย บท 292

บทที่ 292 – ความสำเร็จ (2)

เลือดสีขี้เถ้าได้กระจายออกไปจนทั่ว นี่คือวินาทีที่ไดเอลได้ตัดสินใจจะโจมตีราฟาเอลและทำให้บันทึกของตัวเขาได้เปลื่ยนไปเองจากคำสั่งของซาตาน

วินาทีที่การสนับสนุนจากโลกใบนี้ที่เขาได้รับจากการเป็นสมาชิกของกองทัพสวรรค์ได้ถูกตัดลง นี่คือวินาทีที่ยูอิลฮานตัดสินใจเคลื่อนไหว

[อ๊าาา ฮ่าห์…!]

การโจมตีสิบสองครั้งซ้อนกันในจุดๆเดียวด้วยหอกไร้วิถีได้ทำให้เกิดรูขนาดใหญ่ขึ้นมาบนท้องของไดเอล เลือดที่กำลังเปลื่ยนเป็นสีดำของเขาได้กระจายออกไปทั่ว พร้อมทั้งเนื้อ หนัง กระดูกของเขา และขนปีกที่เป็นทั้งสีดำและขาวด้วยเช่นกัน

“สวัสดี! เจ็บไหมล่ะ?”
[อ๊าา! แค่ก!]

ยูอิลฮานได้เล็งโจมตีทั้งหัวใจและหัวไหล่ที่เป็นจุดอ่อนของทั้งทูตสวรรค์และเทวดาตกสวรรค์ แม้ว่าไดเอลจะได้ใช้มานาของเขาป้องกันเอาไว้เมื่อพบการโจมตีนี้ทำให้หัวไหล่ของเขาไม่ถูกทำลายไปจนหมดก็ตาม แต่ว่าหัวใจของเขาก็ได้หายไปหมดแล้ว ปีกของเขาคู่หนึ่งก็ถูกตัดออกไปเช่นกัน

นี่เป็นบาดแผลร้ายแรงถึงชีวิตเขาได้เลยหากว่าเขาไม่ลืมหนีไปรักษาตัวเองในทันที หากว่าเป็นเขาในสภาพปกติ เขาจะไม่มีทางบาดเจ็บแบบนี้แน่ แต่ว่ายูอิลฮานได้เล็งโจมตีเข้ามาในตอนที่เขากำลังเปลื่ยนจากทูตสวรรค์ไปเป็นเทวดาตกสวรรค์ทำให้พลังป้องกันเขาลดลงไปเสี้ยววินาทีหนึ่่ง

[แกคือ!?]
“ฟู่”
[ฟู่]

ลมหายใจเพลิงได้ออกมาจากริมฝีปากของยูอิลฮานเมื่อเขาเข้ามาใกล้พอจะใช้หอกโจมตี

ไดเอลได้รีบเปิดตากว้างและพยายามจะโจมตีกลับไป แต่ว่าในตอนนี้ ยูอิลฮานได้เปิดใช้งานการร่วงหล่นและโซ่เพลิงวิญญาณได้พุ่งเข้ามารัดพันทั่วร้างไดเอลเอาไว้แล้ว นอกจากการลอบโจมตียังมีแบบนี้อีกงั้นหรอ? ในตอนนี้สิ่งเดียวที่ไดเอลยังทำได้อยู่ก็คือตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว

“เฮ้ นายควรจะกังวลทางราฟาเอลมากกว่าตัวฉันไม่ใช่หรอกหรอ?”

ยูอิลฮานได้ขยับปากขึ้นเป็นรอยยิ้มราวกับว่าเขาเข้าใจดีถึงทุกสิ่งที่ไดเอลขึ้น ในตอนนี้ทีริ้้วสีทองปรากฏขึ้นที่ดวงตาสีแดงเพลิงของเขา ริ้วสีทองนี้ดูคล้ายคลึงกับของสัตว์เลื้อยคลาน

“ในตอนที่นายคิดแบบนั้นนายก็ซวยแล้ว”
[อ๊าากกกกก!?]

ไดเอลได้รู้ถึงความผิดพลาดของเขาและพยายามจะดิ้นรนหนีไปจากยูอิลฮน แต่ว่าความพยายามทั้งหมดของเขากลับมีแต่ความล้มเหลวตอบกลับมา

การร่วงหล่นได้ถูกเสริมพลังขึนถึงสองระดับจากเกราะร่างมังกรเพลิงวิญญาณ ต่อให้เป็นคลาส 7 ก็ยังถูกทำให้ลดระดับพลังลงและไม่อาจจะขยับได้แม้แต่นิ้วเดียว

[ยูอิลฮาน มนุษย์… สิ่งมีชีวิตชั้นต่ำ กล้าที่…]
“เอ๋ นี่มันอาร์ติแฟคสินะ?”

ยูอิลฮานคิดว่าอัครเทวทูต(แก้จากเทวทูตธรรมดาๆเป็นอัครเทวทูตนะครับ)คลาส 7 จะไปไหนมาไหนโดยไม่เตรียมตัวอะไรซะอีก ตัวเขาได้เจอกับกระแสมานาที่อยู่ภายในอกของไดเอลและใช้เพลิงเข้าปกคลุมในทันที นี่มันคล้ายๆกันกับตอนที่ยูอิลฮานใช้เพลิงเพื่อเสริมพลังให้กับพรรคพวก แต่ว่าเพลิงที่ครอบคลุมอาร์ติแฟคนี้ต่างกันออกไปนิดหน่อยก็คือผลลัพธ์ของมันเป็นการทำลายทิ้งแทน

[สกิลการร่วงหล่นได้เพิ่มเลเวลขึ้นเป็น 72]

[…อะไรกัน?]

ไดเอลได้แต่ตกตะลึงออกมา ยูอิลฮานไม่ได้สนเลยสักนิดว่าอาร์ติแฟคนั่นจะมีผลอะไร เขาได้ทำลายมันทิ้งไปโดยที่ยังไม่ได้ทำงานเลย

[แก อะไรกัน? ได้ยังไง?]
“นายคงไม่ได้คาดหวังจะได้คำตอบจากฉันใช่ไหมนะ?”

ไดเอลได้ตัวสั่นแล้ว ยูอิลฮานได้แสยะยิ้มออกมาก่อนที่จะใช้หอกเพลิงโจมตีซ้ำลงไปในแผลของไดเอลด้วยหอกสะบั้นจักรวาล หอกที่แทงออกมาครั้งนี้ได้เต็มไปด้วยพลังแห่งมังกรและเพลิง มันลุกไหม้จนสว่างยิ่งกว่าในตอนที่สเปียร่าใช้ในตอนที่เธอมีชีวิตซะอีก

[ติดคริติคอล!]

เลือดได้พุ่งกระจายออกมาอีกครั้งหนึ่ง อาร์ติแฟคที่ถูกเพลิงปกคลุมอยู่ก็ได้ขาดครึ่งออกไปดูเหมือนว่านี่จะเป็นอาร์ติแฟคที่มีพลังในการรักษาผู้ใช้ชั่วคราวและจะทำการเทเลพอตผู้ใช้งานไปที่อื่นโดยการสุ่ม แต่ตอนนี้มันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว

ยูอิลฮานได้ยิ้มออกมา

“ลาก่อนนะ”
[เดี๋ยวก่อนมนุษย์! ไม่สิผู้อยู่เบื้องบนคนใหม่! ท่านซาตานมี-]

ทัศนคติของไดเอลได้เปลื่ยนไปทันที แต่ว่านี่มันก็ปกติเอามากๆ ยูอิลฮานได้ตวัดหอกของเขาอย่างไม่ลังเล หอกเพลิงสิบเล่มไดพุ่งออกมาจากเกราะร่างมังกรเพลิงแทงทะลุเข้าไปในส่วนต่างๆบนร่างกายของไดเอลทันที

และนี่คือช่วงสุดท้ายของชีวิตเขาแล้ว

[คุณได้รับค่าประสบการณ์]
[คุณได้รับบันทึกของไดเอลเลเวล 537]
[สกิลบันทึกได้เพิ่มเลเวลขึ้นเป็น 93]

ระหว่างเก็บศพกลับมายูอิลฮานก็บิดตัวไปมา สกิลการร่วงหล่นได้ถูกยกเลิกไปแล้วทำให้มานาทั้งหมดได้กลับเข้ามาตัวยูอิลฮานและหายไปอย่างไร้ร่องรอย นัยน์ตาสีทองของสัตว์เลื้อยคลานในตาของเขาก็หายไปเช่นกัน

เลียร่าที่เตรียมตัวสำหรับเหตุการณ์เลวร้ายมาตลอดก็ยังได้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกและเก็บหอกของเธอกลับไป

[พระเจ้า มันจบลงแล้ว…]

[เป็นพวกระดับเบื้องบน…อย่างที่คิด เป็นมนุษย์ที่มีคุณสมบัติจริงๆ ถึงแม้ว่านายจะไม่ใช่มนุษย์อีกแล้วก็ตาม]
“นายรู้ด้วยหรอ?”

[…ไม่ เราจะจัดการมันเอง การกำจัดคนทรยศคือภารกิจของกองทัพสวรรค์เรา เพราะงั้นให้เราจัดการเถอะนะ]
“ตามใจ”

[ทะ ท่านไดเอลตายไปทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไร…]
[พวกเราไม่รอดแล้ว พวกเราไม่…]
[นี่คือจุดจบของคนทรยศงั้นหรอ? อ๊า ฉันมันก็แค่แมงเม่าโง่เขลางั้นสินะ? อ๊าาา เทพเจ้า ฉันมัน…]

“ฉันคิดว่านายจะจัดการพวกนั้นด้วยซะอีกนะ”
“อืมม ดูเหมือนว่าทางฝั่งนู้นจะมีเรื่องคุยกับฉันเยอะเลยนะ ในเมื่อพวกเราอาจจะได้ร่วมมือกันไปอีกซักพัก ฉันก็คงไม่โจมตีทูตสวรรค์ไม่ได้แล้วล่ะ”

[นี่เป็นครั้งแรกที่เราได้เจอกันงั้นสินะ? ฉันราฟาเอล หนึ่งในสี่ยอดอัครเทวทูตจากกองทัพสวรรค์]
“ฉันยูอิลฮานจากเอิร์ธ(เอิร์ธนี่คือชื่อเรียกของโลกยูอิลฮานนะครับ)”
[นายเป็นคนที่โจมตีโลกที่สวรรค์ครอบครองอยู่แล้วฆ่าทูตสวรรค์ แถมยังขโมยโลกไปด้วยถูกไหม?]
“ใช่แล้วล่ะ”

[ฉันซาบซึ้งมากที่นายยอมพูดออกมาตรงๆ ถ้างั้นทำไมนายถึงได้เปลื่ยนมาล่าคนทรยศล่ะ?]
“ถ้าฉันบอกไปพวกนายจะเชื่อไม่ล่ะ?”
[ไม่รู้สึก อาจจะไม่ก็ได้]

[ฉันอยากจะขอเป็นพันธมิตรกับนาย ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรที่ทำให้นายต้องเคลื่อนไหวจัดการคนทรยศอย่างเร่งรีบก็ตาม แต่ว่าฉันจะเป็นคนนำทางนายไปในโลกที่อยู่ใต้การปกครองของกองทัพสวรรค์เอง เพราะงั้นมากับฉันสิ]
[ท่านราฟาเอล!]
[ไม่ได้นะครับ!]
[ทุกคนเงียบก่อน พวกนายทุกๆคนก็น่าจะได้เห็นความสามารถในการมองคนทรยศและฆ่าคนทรยศไปแล้วนี่ ในตอนนี้เราต้องการให้เขาช่วยเรา ช่วยหยุดทำเหมือนกับเขาคนนี้เป็นมนุษย์ธรรมดาแล้วก็หยาบคาบกับเขาได้แล้ว]

“จากที่ฉันรู้มาตอนนี้พวกนายก็น่าจะยุ่งมากนี่ นายที่เป็นหนึ่งในสี่ยอดทูตสวรรค์มีเวลามาให้ฉันด้วยงั้นหรอ?”
[ก็เพราะว่าเรายุ่งนั่นแหละทำให้การกำจัดคนทรยศเป็นเรื่องสำคัญ]

[หากว่าคนทรยศมาอารวาดในตอนสงครามสุดท้ายมันไม่ดีแน่]
“สงครามสุดท้าย? นั่นดูน่าสนใจจริงนะ แต่ว่าถ้าเป็นแบบนั้น…”