Everyone Else is a Returnee โดดเดี่ยว 1000 ปี นิยาย บท 294

บทที่ 294 – ความสำเร็จ (4)

[หืมมม?]

มิคาเอลได้ตื่นตระหนกขึ้นมาครู่หนึ่ง เขารู้แล้วว่าผนึกที่เขาฝังเอาไว้ตามรอยยูอิลฮานได้หายไปแล้ว เมื่อเห็นแบบนี้ยูอิลฮานก็แค่หัวเราะออกมา

“นายคงไม่คิดว่าฉันไม่รู้เรื่องนี้จริงๆหรอกนะ? สิ่งที่พวกนายใช้ในการสร้างผนึกขึ้นมาก็คือเพลิงกับบันทึก แล้วก็ซึ่งทั้งสองอย่างนั้นเป็นสิ่งที่ฉันเหนือกว่าพวกนายนะ”
[…อะไรกัน?]

คนที่ตอบกลับมาก็คือราฟาเอล นี่คือเวทย์ที่เขาได้ใช้เวลาสร้างมันขึ้นมาเป็นเวลานานและมันก็ทำให้ยูอิลฮานเผยตัวออกมาเบื้องหน้าทุกๆคน แต่อะไรกัน? เขารู้เรื่องนี้อยู่แล้วตั้งแต่แรก? ถ้างั้นทำไมเขาถึงยังได้รับผลกระทบจากเวทย์นี้อีกล่ะ?

“พวกนายน่ะ”

ยูอิลฮานได้มองไปที่ทุกๆคนด้วยรอยยิ้มกว้าง ทูตสวรรค์ที่คิดว่าต้อนยูอิลฮานจนมุม อัครเทวทูตมิคาเอลได้ปกคลุมไปด้วยเปลวเพลิง กองทัพจรัสแสงที่แสดงความสับสนออกมา เหล่าสัตว์ร้ายที่ชอบในการทำลายจากกองทัพปีศาจวิติ รวมไปถึงพวกนิสัยเสียชอบซ่อนตัวอย่างสวนอาทิตย์อัสดง ยูอิลฮานได้มองไปที่ทุกๆคนเหล่านี้และถามออกมา

“นี่พวกนายกำลังมองใครอยู่น่ะ?”

ในเวลาต่อมาร่างของยูอิลฮานก็ได้กลายเป็นหมอกดำและหลอมละลายหายไปในอากาศ

[…อะไรกัน?]

ในที่สุดราฟาเอลก็รู้สึกได้ถึงบางอย่างแปลกๆ คนที่เข้าไปในสนามรบคือยูอิลฮานกับยูมิลทั้งสองคน แต่ว่าคนที่ถูกเวทย์ของมิคาเอลเผยออกมากลับมีแค่ยูอิลฮานเท่านั้น!

แล้วถ้างั้นมังกรนั่นไปอยู่ไหนกันล่ะ? ไม่สิ แล้วเจ้าสิ่งที่เหมือนกับยูอิลฮานที่ปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขาคืออะไรกัน? นั่นใช่ยูอิลฮานตัวจริงงั้นหรอ?

[ติดคริติคอล!]

และคำตอบที่ราฟาเอลมองหาก็ได้ปรากฏขึ้นในเวลาต่อมา คำตอบนั่นได้มาพร้อมกับหอกที่แทงทะลุเข้ามาในท้องเขาแทบจะในทันที

ยูอิลฮานไม่เคยอยู่ในจุดที่เขามองกันไปตั้งแตกแรกแล้ว เขาได้หลอกล่อราฟาเอลเพื่อที่จะหาจังหวะเหมาะในการโจมตีอย่างสุดกำลัง

ไหล่ของราฟาเอลได้ฉีกกระจายและปีกทั้งสองข้างได้ฉีกขาดเป็นชิ้นๆไป

[นาย… หลอกฉัน!]
“ใครหลอกใครกันแน่?”

ยูอิลฮานได้ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา ในตอนนี้ราฟาเอลได้หมดคำพูดไปแล้ว อย่างน้อยที่สุดราฟาเอลก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะเถียงกลับไป เขาได้แต่ไอออกมาเป็นเลือดและถามออกไป

[นายทำมันได้ยังไง?]
“ถึงฉันจะเกลียดการทำตัวเหมือนตัวร้ายตามพวกหนังที่ชอบอธิบายความสามารถในสถานการณ์แบบนี้ก็เถอะ… แต่ฉันจะบอกให้ล่ะกัน อาร์ติแฟคไงล่ะ”

เกราะร่างกายมังกรจิตวิญญาณเพลิง หรือพูดให้ชัดกว่านี้ก็คือพลังของเกราะร่างกายมนุษย์มังกร เขาได้แยกเอามานาส่วนหนึ่งรวมเข้ากับเวทย์ที่มิคาเอลกับราฟาเอลได้สร้างขึ้นมาจนมันดูน่าเชื่อถือ และในระหว่างนั้นก็ใช้ร่างมานานั่นดึงความสนใจจากทุกๆคนที่นี่ จากนั้นยูอิลฮานก็ถึงพลังทั้งหมดในฐานะยมทูตออกมาโจมตีราฟาเอลพร้อมกับยูมิล กระบวนการทั้งหมดมันง่ายอย่างมาก

[ง่าย? เทคนิคนี่มันหลอกคลาส 7 ได้ทุกๆคนรวมไปถึงฉัน… มันง่ายๆงั้นหรอ!?]
“สำหรับฉันมันก็ง่ายๆ เอาเถอะนะ นายจะทำแบบนี้ไปได้นานแค่ไหนกันน่ะ?”

ราฟาเอลกำลังใช้พลังการฟื้นฟูโดยธรรมชาติของเขาอยู่ แน่นอนว่าการโ๗มตีของยูอิลฮานก็แข็งแกร่ง แต่ว่านั่นมันไม่มากพอที่จะหยุดราฟาเอลได้

จริงๆแล้วในทันทีที่ได้ยินคำพูดของยูอิลฮาน ราฟาเอลก็เดาะลิ้นขึ้นมาและหายตัวไปปรากฏในที่อื่นทันที ที่ที่เขาปรากฏตัวก็คือข้างๆมิคาเอลผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในฝ่ายเขา

[ราฟาเอล ร่างกายนาย?]
[ผมไม่เป็นไร]

มิคาเอลยังมองมาที่ราฟาเอลด้วยสายตาเป็นกังวลๆนิดๆ มิคาเอลรู้ได้ทันทีว่า ‘เพลิง’ อันภาคภูมิใจของเขาไม่อาจจะใช้ได้ผลกับยูอิลฮาน

[เขาเป็นคนที่อันตรายจริงๆ เขาได้ยอมรับเวทย์ไว้ทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว มันไม่น่าจะมีแค่เหตุผลอย่างการ ‘โจมตีนาย’…]
[อึก… ระวังเขาเอาไว้ด้วยนะท่านมิคาเอล พวกเราไม่รู้ว่าเขายังซ่อนอะไรไว้อยู่อีก]
“น่าทึ่งจัง”

หลังจากเห็นสภาพที่ค่อนข้างจะปกติของราฟาเอลทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ยังดูเฉียดตายอยู่เลยทำให้ยูอิลฮานตกตะลึง

ยังไงก็ตามแค่นี้มันก็มากพอแล้ว เครื่องใน กระดูก เนื้อ เลือดสีขาว รวมไปถึงขนปีกสีขาวที่ถูกเขาทำลายไปมันทำให้เขาได้รับบันทึกที่จำเป็นมาพอแล้ว

[…มิคาเอล อย่าบอกฉันนะว่านี่คือเหตุผลที่นายมาที่นี่น่ะ]

ปีกที่ 2 แห่งกองทัพจรัสแสงอนาเฟียได้พูดขึ้นอย่างไม่ไว้ใจ

[เพื่อฆ่ายูอิลฮาน?]
[พูดตรงแล้วมันก็เพื่อป้องกันนายไม่ให้ปกป้องยูอิลฮาน ถ้านายไม่หยุดพวกเรา งั้นพวกเราก็จะรู้สึกขอบคุณมาก… ว่ายังไงล่ะ?]
[…ถึงเราจะเบื่อหน่ายกับการกระทำของยูอิลฮาน แต่ว่าเขานั้นเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่นายคิดแล้วก็ทำ นายไปจับมือร่วมกับกองทัพปีศาจวิบัติงั้นหรอ? ทั้งๆที่นายคือ ‘เมล็ดพันธ์ของสวรรค์’ เนี้ยน่ะ?]

มิคาเอลได้หยักไหล่และผงกหัวยืนยัน

[ฉันก็ไม่ได้ชอบการยืมพลังจากสัตว์ป่าสกปรกพวกนี้นักหรอก แต่ว่าหากมันหยุดการเกิดขององค์ประกอบที่น่ารำคาญขึ้นอีกได้งั้นมันก็คือเรื่องจำเป็น]
[นายมัน… เคลื่อนไหวได้]

อนาเฟียได้ออกคำสั่งกับกองทัพสวรรค์ทั้งๆคิดว่านี่มันบ้ามากๆ ในเวลาต่อมาเทวดาตกสวรรค์ทั้งหมดในสนามรบต่างก็เริ่มทำการเคลื่อนไหวแปลกๆออกมา

“หืมม”

ยูอิลฮานได้แต่เอียงหัวอย่างสับสนทั้งๆที่ยังเก็บเอาชิ้นส่วนราฟาเอลมา แม้ว่าเทวดาตกสวรรค์จะเป็นปฏิปักษ์กับทูตสวรรค์เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วก็ตาม แต่ในตอนนี้พวกเขากำลังเคลื่อนไหวเหมือนกับตั้งใจจะปกป้องยูอิลฮาน

“…นี่พวกนายกำลังทำอะไรอยู่?”

ทั้งๆที่เมื่อครู่นี้ยูอิลฮานยังทำการช่วยทูตสวรรค์กำจัดคนทรยศแล้วก็ฆ่าเทวดาตกสวรรค์ไปอยู่เลยเนี้ยนะ? พอมาตอนนี้คนพวกนี้กลับจะมาช่วยปกป้องยูอิลฮาน?

ในตอนนี้เองได้มีความคิดหนึ่งเข้ามาในหัวเขา

“นี่มันเหมือนกับว่า ‘มีแค่เราเท่านั้นที่แตะต้องชายคนนี้ได้!’ หรืออะไรทำนองนี้ หยุดเถอะนะที่มันดูน่าขยะแขยงแปลกๆ!”

ยูอิลฮานได้รู้สึกแปลกๆที่มันเหมือนกับเขากำลังเป็นตัวเอกในนิยายโรแมนติกทำให้เขาต้องตะโกนออกมาอย่างตกใจ แน่นอนว่าอนาเฟียรู้สึกแค่ว่านี่มันน่าเศร้ามาก

[การที่เราต้องมา… แค่ก ปกป้องเขานี่มัน!]
[ท่านอนาเฟีย พวกเราจะต้องปกป้องคนๆนั้นจริงๆงั้นหรอ? ตอนนี้ความคิดของท่านซาตานไม่เปลื่ยนไปอีกหรอ?]
[อย่าได้มาตั้งคำถามกับนายท่าน จนกว่าที่ท่านจะมอบคำสั่งใหม่มาให้เรา เราจะต้อง…]

อนาเฟียได้ขบริมฝีปากและหันหน้าไปราวกับจะปกป้องยูอิลฮาน ในมือของเขามีดาบใหญ่สีเลือดอยู่

[เราต้องปกป้องยูอิลฮาน คริสเซีย ซาเทีย ฉันคิดว่าพวกเธอคงรู้นะว่าต้องทำอะไร?]
[รู้แล้ว]
[รู้สิ!]

[พวกเธอมันอ่อนแอเกินไป… ตอนนี้ฉันต้องการล่ามนุษย์นั่นเท่านั้น]
[ผ่านพวกเราไปให้ได้ก่อนสิ!]

[คุณได้เชี่ยวชาญสกิลบันทึก]
[คุณได้รับคุณสมบัติ]
[รวบรวมบันทึกทั้งหมดของคุณ]

“นี่มันเป็นเวทีของพวกนายตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”
[…ยูอิลฮาน?]

[ฉายาทั้งหมดได้หายไปโดยที่ผลของฉายายังคงอยู่เช่นเดิม คุณได้กลายเป็นตัวตนที่ไม่อาจจะนิยามด้วยภาษาใดๆได้]
[พรของเทพทั้งหมดที่ได้รับมาได้ถูกยกเลิกลง ในตอนนี้คุณได้มีอำนาจที่เหนือกว่าคุณสมบัติเหล่านั้นแล้ว]
[ผลจากฉายา ‘ก้าวข้าม’ ได้ถูกเพิ่มในบันทึก คุณจะไม่ถูกสิ่งใดผูกมัดอีกต่อไป]

[พะ พวกเราต้องหยุดเขา นี่มันเกิดขึ้นเร็วกว่าที่เราคิดซะอีก!]
[หยุดเขา โจมตี! ฉันบอกให้หยุดเขาไง!]
[ให้ตายสิ!]

[มันสายไปแล้ว พวกนายหยุดเขาไม่ได้แล้ว! นี่คือการเกิดของเทพเจ้าองค์ที่ห้า! คนสุดท้ายแต่ว่าเจิดจ้าที่สุด! องค์ที่ห้า!]
[ที่สุดงั้นหรอ…? งั้นนายหมายความว่าเขาจะยิ่งใหญ่และดีกว่าหัวหน้าของเราอีกหรอ?]
[นายท่านได้พูดเอาไว้แบบนี้ และเราก็ได้แต่เชื่อในคำพูดของนายท่าน!]