Everyone Else is a Returnee โดดเดี่ยว 1000 ปี นิยาย บท 318
บทที่ 318 – ฉันจะเป็นคนปิดม่านครั้งนี้เอง (2)
ไฮเชียคือโลกระดับต่ำที่ยังเหลืออยู่ที่เขาไม่ได้มามานานแล้ว หลังจากครั้งก่อนที่ยูอิลฮานได้กวาดล้างมอนสเตอร์ไปความเป็นอยู่ของผู้คนได้ดีขึ้นเล็กน้อย แต่ว่าก็ยังคงมีการปะทะกับมอนสเตอร์ที่รุนแรงอยู่ดี และเรื่องที่น่าประหลาดใจที่สุดเลยก็คือ…
“…โลกนี้เหมือนกับจะมาอยู่ใต้การปกครองของฉันได้ตลอดเวลาเลย ทำไมถึงเป็นแบบนี้กันล่ะ?”[ฉันได้ยินมาว่านายได้แสดงปาฏิหาริย์ขึ้นบนโลกใบนี้ คนทั้งโลกไฮเชียได้บูชานายเหมือนกับพระเจ้าไปแล้ว หากนายเผยตัวออกมาในตอนนี้อาจจะเป็นการกดสวิตเลยก็ได้]
ทั้งๆที่ในตอนเก็บกวาดมอนสเตอร์เขายังไม่ได้เผยตัวออกมาเลยเนี้ยนะ!? ในระหว่างคิดแบบนี้เขาก็ยังรู้ตัวว่านี่มันไม่ใช่เรื่องสำคัญ
เมื่อเขาได้เผยตัวออกมาและแสดงสิ่งที่คล้ายปาฏิหาริย์ให้คนที่นี่ได้เห็น ผู้คนก็จะเลือกติดตามขาแน่นอน ศรัทธาได้กระจายไปในหมู่มนุษยชาติในโลกใบนี้จนหยั่งรากลึ้งและทำให้ไฮเชียได้กลายมาเป็นโลกภายใต้การปกครองของเขา นี่มันอาจจะหลอมรวมเข้ากับดาเรย์ในทันทีอีกด้วย
เรื่องนี้ได้เกิดขึ้นมาจากการที่แค่เขาอยากจะยืนยันความปลอดภัยของพ่อเขา ยูอิลฮานรู้สึกประหลาดใจมากๆกับการบูชาที่โลกใบนี้มีต่อเขา ยูเรียลได้ยิ้มพูดออกมา
[เทพองค์ที่ห้าและเป็นดาวที่เปร่งประกายมากที่สุด? นี่มันคือความจริง ไม่เคยมีเทพคนไหนที่รวมโลกระดับต่ำได้ นายคิดยังไงล่ะ? นายยังจะคิดว่านายเป็นคนเห็นแก่ตัวอยู่อีกหรอ ทั้งๆที่การกระทำเล็กๆน้อยๆของนายเป็นการทำให้มีคนรอดชีวิตมากมาย]“ใช่แล้ว ตราบใดที่คนรอบตัวฉันปลอดภัยก็ไม่มีปัญหา เรื่องอื่นฉันไม่สนใจหรอกนะ ต่อให้จะมีคนที่ฉันช่วยเอาไว้มามากมาย แต่ว่านั่นมันก็เพราะหากพวกเขาตายต่อหน้าฉันมันน่าอีดอัดเท่านั้นเอง ฉันไม่ใช่ฮีโร่ ฉันเกลียดการเป็นฮีโร่สุดๆเลยล่ะ”
[ฟุฟุ ที่นายได้คุณสมบัติในการเป็นเทพก็น่าจะเพราะนายเป็นแบบนี้ล่ะมั้ง เหมือนกับคนที่ฉันเคยรู้จักจริงๆ]
ยูเรียลได้ยิ้มออกมา นี่เขาทำผิดหรือป่าวนะ? ภาพของยูอิลฮานที่เป็นมิตรกับเขาในตอนนี้ต่างจากตัวเธอในโลกก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง
ยูอิลฮานได้ตัดสินว่านี่มันอาจจะเป็นเพราะในโลกใบนี้ไม่ได้มีร่องรอยกองทัพสวรรค์ใดๆอยู่เลยก็ได้ หรือก็คือนี่มันทำให้เธอซื่อตรงกับเขามากกว่าเดิม
“กองทัพสวรรค์ได้ทอดทิ้งโลกใบนี้ ไม่สิพวกเธอพลาดไป?… หรือว่าตั้งใจล่ะ?”[กองทัพสวรรค์ได้ดูแลจัดการโลกจำนวนนับไม่ถ้วน นี่ก็คือสิ่งที่เราสี่ยอดเทวทูตใช้รับมือกับสิ่งที่เกินกำลัง]
เธอได้ยอมรับออกมาตรงๆว่าเธอเป็นคนทำมัน
“แล้วทำไมพระเจ้าถึงได้เชื่อในตัวพวกเธอแล้วแบ่งพลังให้กันล่ะ?”[มันไม่ใช่ว่าเขาได้มอบพลังส่วนหนึ่งให้กับเราหรอกนะ นี่มันคือการหวนคืนเท่านั้นเอง ในระหว่างกระบวนการนี้ลูซิเอลได้กลายมาเป็นซาตานในระหว่างที่พระเจ้าหายตัวเอง และสี่ยอดเทวทูตก็ได้ครอบตำแหน่งสูงสุดในสวรรค์]
แค่การพึมพัมของเขากับตัวเองได้ทำให้เราได้รับคำตอบที่ไม่น่าเชื่อออกมา และเพราะแบบนี้ทำให้ยูอิลฮานสงสัยในคำพูดของเขาอยู่ครู่หนึ่ง ยังไงก็ตามเมื่อเขาคิดไปถึงคำพูดที่คนที่ประกาศตัวเองว่าเป็นพระเจ้าพูดกับคังมิเรย์ ยูอิลฮานก็ยอมรับในเรื่องนี้
“ทำไมเธอถึงได้บอกกับฉันกันล่ะ?”[ในตอนนั้นพวกเราทุกคนยังเป็นหนึ่งเดียวกันอยู่ แต่แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันล่ะ? ความเป็นหนึ่งเดียวกันของพวกเขาได้ถูกแย่งออกเป็นเศษเสี้ยวต่างๆ มิคาเอลอยากที่จะทำตามกฏเดิมของพระเจ้าคนเก่า ส่วนราฟาเอลอยากที่จะให้มิคาเอลเข้าแทนที่พระเจ้า… ฉันไม่อาจจะทนดูพวกเขาเดินไปในเส้นที่พวกเขาเองก็รู้ว่ามันผิดได้…]
“แล้วกาเบรียลก็ไม่เห็นด้วยเหมือนกันสินะ?”
มุมปากยูเรียลได้ยกขึ้นมาเป็นรอยยิ้มบางๆ
[ฉลาดอย่างที่คิดเลย]“ฉันอยากจะได้ยินส่วนต่อไปจากปากกาเบรียลเอง”
ยูอิลฮานได้ยกมือของเขาขึ้นมา
ในฐานะที่เป็นผู้อยู่ในจุดสูงสุดของการซ่อนตัวแล้ว เขาได้ตวัดมือลงมาเบาๆทำให้คนที่ซ่อนตัวอยู่ภายในท้องฟ้าต้องเผยตัวออกมา
เขาคนนี้คือคนที่ยูอิลฮานรู้จักเป็นอย่างดี แต่ในเวลาเดียวกันก็เป็นคนที่เขาไม่เคยเจอมาก่อน
“เพราะงั้น…. คุณช่วยพ่อผมในเรื่องนั้นได้ไหมครับพ่อ?”
หนึ่งในสี่ยอดเทวทูตที่ซ่อนตัวอยู่ กาเบรียล ในเวลาเดียวกันเขาคนนี้ยังเป็นหัวหน้าสวนอาทิตย์อัสดง รวมไปถึงพ่อของยูอิลฮานอีกด้วย
ยูยงฮานได้ยืนอยู่ตรงนี้
[ได้เลยลูกพ่อ ตอนนี้พ่อจะเล่าทุกๆเรื่องให้ลูกฟังเอง][พยายามมาตลอดเลยนะกาเบรียล]
[งานนี่มันถูกลูกชายของฉันจัดการไปแล้ว … ขอโทษนะที่ทำให้ลูกต้องเป็นห่วงมาตลอด]
ในขณะเดียวกันยูอิลฮานรู้สึกได้ถึงความรู้สึกที่เอ่อล้นมาจากภายใน แต่เขาก็ห้ามมันเอาไว้และหัวเราะออกมา
“ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ ตัวตนของพ่อจืดจางจนผมชอบลืมไปบ่อยๆเลย”[พ่อไม่ได้กำลำพูดเรื่องนั้น ที่พ่อกำลังพูดถึงเลยก็คือการที่ลูกต้องมาดูแลพ่อที่ไม่คู่ควรคนนี้]
“…”
ยูอิลฮานมีคำพูดมากมายที่อยากจะบ่นใส่พ่อเขาออกไปเมื่อได้เจอกันอีกครั้ง ยังไงก็ตามเมื่อได้มาเจอกันอีกและได้เห็นสภาพของพ่อของเขาที่ดูโทรมทำให้อิลฮานลืมเรื่องพวกนั้นไปจนหมด
จริงๆแล้วเขาก็พอจะรู้แล้วว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้ เขาเริ่มสงสัยตั้งแต่ในตอนที่เขาได้เป็นจ้าวแห่งการซ่อนตัวตั้งแต่เกิดด้วยซ้ำ จากการที่ทูตสวรรค์เข้ามาช่วยสนับสนุนเขาในเวลาที่เหมาะเจาะ เขายิ่งมั่นใจมากขึ้นไปอีกเมื่อไม่อาจจะหาร่องรอยของพ่อเขาได้ในไฮเชีย ยิ่งเข้าใจมากขึ้นเมื่อได้เจอแม่ของเขาที่อยู่ในโลกของสวนอาทิตย์อัสดงที่ซึ่งมิติเวลาถูกหยุดนิ่งเอาไว้ และในท้ายที่สุดเขาก็ได้รู้ถึงตัวตนของพ่อเขาในตอนที่เขาได้ต่อต้านสวรรค์
ยังไงก็ตามเขาก็ยังไม่อยากจะเชื่ออยู่ดี เขาอยากจะให้พ่อเขาเป็นคนธรรมดา เขาอยากจะให้พ่อเขาไม่ต้องรับรู้ถึงแรงกดดันที่เขาแบกรับอยู่ เขาอยากที่จะให้พ่อของเขามีชีวิตที่ปกติสุข
แต่มันก็เท่านั้นเขาไม่อาจจะหลีกหนีไปจากความจริงตรงหน้าได้
ยูอิลฮานได้ถามขึ้นมา
“พลังในการเห็นอนาคตมีแค่พ่อคนเดียวที่มีใช่ไหม?”[ถูกแล้ว นี่คือสิ่งที่พ่อมีมาตั้งแต่ที่ยังเป็นสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำเลย ในตอนที่มิคาเอลถามว่าพ่อเอาชนะหัวหน้าสวนอาทิตย์อัสดงได้ไหม พ่อเกือบจะหลุดขำออกมาแน่ะ]
เมื่อพ่อของเขาได้หัวเราะออกมา ยูอิลฮานก็หัวเราะตามเช่นกัน โอโรจิกับมิสทิคได้ยืนอยู่ด้านหลังเงียบๆ ส่วนยูเรียลได้เฝ้ามองการกลับมาเจอกันของพ่อลูกด้วยรอยยิ้ม
“แล้วพ่อสร้างสวนอาทิตย์อัสดงเมื่อไหร่กันล่ะ?”[ก็เป็นในตอนที่พ่อรู้สึกว่ามิคาเอลเปลื่ยนไป ซาตานได้สร้างกองทัพจรัสแสงขึ้นมาต่อต้านมิคาเอล แต่ว่าพ่อรู้สึกว่ามันยังไม่พอ แล้วลูกรู้อะไรไหม? การสับรางนี่มันยากกว่าที่พ่อคิดอีกนะ มันไม่ได้เป็นไปตามที่พ่อต้องการเลย]
“แน่นอนสิ แม้กระทั่งเวลามาใช้กับครอบครัวยังยากเลย”
พ่อของเขาได้ถูกกระตุ้นและตอบกลับไป
[แต่ว่าพ่อก็ยังคงบรรลุเป้าหมายอยู่ดี]“แล้วเป้าหมายของพ่อคืออะไรกันล่ะ?”
[เผชิญหน้ากับพระเจ้า ทำให้มีดวงดาวที่เปล่งประกายมากที่สุดเกิดขึ้นมานั่นก็คือลูก รวมไปถึงกำจัดตัวแปรต่างๆที่มีมากมายเท่าที่จะทำได้ด้วย และอย่างสุดท้าย… คือการปกป้องครอบครัว]
ปล่อยเรื่องการเผชิญหน้าหรือดวงดาวอะไรนั่นไว้ก่อนเลย เหตุผลที่สร้างสวนอาทิตย์อัสดงขึ้นมานั่นเพื่อปกป้องครอบครัว? นี่เรื่องพลังในการเห็นอนาคตของพ่อนี่มั่วหรือป่าวเนี้ย? ยูอิลฮานได้หรี่ตาขึ้นมา
“ทั้งแม่ทั้งผม มีอยู่หลายครั้งที่เราทั้งคู่ต่างได้รับความเสียหายจากสวนอาทิตย์อัสดง แล้วนี่พ่ออยากจะให้ผมเชื่อเรื่องนี้หรอ? แล้วก็นะตัวแปรต่างๆ? สวนอาทิตย์อัสดงนี่แหละคือตัวแปรใหญ่ที่สุดที่ไม่มีใครทำอะไรได้!”[การมองเห็นอนาคตมันไม่ใช่อำนาจที่เบ็ดเสร็จ แล้วพ่อก็ได้แต่เชื่อในผลลัพธ์ที่มองเห็นและทำตามเท่านั้นเอง นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้… ลูกกับแม่ของลูกต้องลำบาก มีอยู่หลายเรื่องที่ไม่ได้เป็นไปตามที่พ่อหวังไว้]“แต่ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่ให้อภัยพ่อหรอกนะ พ่อยังมีความผิดอยู่ดี ผมต้องกัดฟันแน่นในทุกๆครั้งที่ผมคิดถึงการที่ถูกทิ้งเอาไว้บนโลกได้ยัง”
[พ่อยินดียอมรับโทษทุกๆอย่างเลย พ่อขอโทษจริงๆลูกพ่อ]“วิธีของพ่อมันผิดเอามากๆ! พวกผมไม่ใช่ซุปเปอร์แมนนะ!”
[แต่พ่อก็คิดว่านี่มันดีกว่าการต้องตายนะ… แถมพ่อก็ไม่คิดว่าลูกจะต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่รุนแรงแบบนี้ด้วย พ่อขอโทษนะลูกพ่อ]
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!”“งั้นกลับไปคุยเรื่องเก่าเถอะนะ”
[นี่ลูกเห็นด้วยกับพ่อแล้วใช่ไหม?]
“ผมไม่เห็นด้วย แต่ว่าเราจะเสียเวลาไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว”
[เข้าใจล่ะ][โอ้ นี่มัน…]
“ศักยภาพของลูกพ่อไงล่ะ”[นี่มันคืออาร์ติแฟคที่น่าทึ่งมากจริงๆ มันคืออาร์ติแฟคที่เต็มไปด้วยการเอาคืนเร็กน่า นอกจากนี้ยังมีความสามารถที่พ่อยังมองไม่ออกอีกด้วย]
“แล้วเกิดอะไรขึ้นพระเจ้าถึงเป็นแบบนี้ล่ะ?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Everyone Else is a Returnee โดดเดี่ยว 1000 ปี