ฝากแผลไว้ในใจคุณ นิยาย บท 13

"มันขึ้นอยู่กับอารมณ์ของผม" ถนิตเลิกคิ้วขึ้น "ถ้าคืนนี้คุณปรนนิบัติผมดี ๆ ผมสามารถพิจารณาที่จะไม่หักขาของเขาได้"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รสิกาผลักเขาออกทันที "ฮึ่ม งั้นคุณรีบไปอาบน้ำแล้วเข้านอนซะ"

ทำไมเธอต้องไปปรนนิบัติถนิตเพื่อคนอย่างชญตว์ด้วย ถ้าทำเช่นนั้นสมองของเธอมีปัญหาหรือเปล่า?

*

หลังจากทานอาหารเสร็จแล้ว รสิกาเก็บชามไปล้าง และโทรไปบอกติรณาว่าตนเองจะไม่ฟ้องหย่าแล้ว

"ไม่ฟ้องหย่าจริง ๆ หรือ?" ติรณายังไม่แน่ใจเล็กน้อย "ฉันเตรียมหลักฐานไว้ทั้งหมดแล้ว แค่เธอสั่ง ฉันก็จะทำให้ชญตว์พ่ายแพ้ยับเยิน"

"ไม่ฟ้องหย่าแล้ว ฉันคิดดูแล้วมันไม่คุ้มที่ฉันจะเสียชื่อเพราะผู้ชายสารเลวอย่างเขา นอกจากนี้ เรื่องการลอกเลียนงานออกแบบได้แก้ไขแล้ว ฉันไม่ต้องกังวลอีกต่อไปแล้ว" รสิกากล่าว

"โอเค แบบนี้ก็ได้" ติรณาพยักหน้า "งั้นฉันจะทำหนังสือบันทึกข้อตกลงการหย่าแล้วส่งให้เธอดู?"

"โอเค" รสิกากล่าว

ติรณาเป็นคนที่คิดอะไรก็ทำทันที ไม่เคยผัดวันประกันพรุ่ง

ดังนั้น ตอนที่รสิกาอาบน้ำเสร็จแล้วเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ เธอเห็นอีเมลใหม่ส่งเข้ามาในโทรศัพท์ของเธอแล้ว เธอจึงเปิดดู

ความจริงแล้วหนังสือบันทึกข้อตกลงการหย่านั้นไม่มีอะไรซับซ้อน อาจเป็นเพราะต้องการทำให้ชญตว์ไปตัวเปล่า ดังนั้นข้อตกลงทั้งหมดจึงดูเรียบง่าย

หลังจากรสิกาตอบกลับติรณาแล้ว เธอวางโทรศัพท์และนอนอยู่บนเตียง

ถนิตกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ข้างนอก หน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานปิดลง เธอไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด แต่จากด้านหลังของเขา ทำให้เธอรู้สึกว่าตอนนี้เขาอารมณ์ไม่ดี

เดิมรสิกาต้องการรอให้เขาคุยโทรศัพท์เสร็จก่อน แต่เธอเหนื่อยจนเผลอหลับ

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ขณะที่เธอกำลังสะลึมสะลืออยู่ เธอรู้สึกว่ามือคู่หนึ่งลูบไล้อยู่บนร่างกายของเธอ ผ่านไปครู่หนึ่งวัตถุแข็งก็เข้ามาในร่างกายของเธอ รสิกาถูกบังคับให้ลืมตา ในความมืดมิด เธอเห็นเงาหนึ่งคร่อมและเคลื่อนไหวอยู่บนร่างกายของตนเอง

คืนนี้ถนิตต่างจากครั้งก่อน ๆ เขาทำอย่างรวดเร็วราวกับว่าเขากำลังระบายอะไรบางอย่าง

รสิกากัดริมฝีปากล่างของเธอและไม่ส่งเสียงใด ๆ ขณะที่เธอกัดจนริมฝีปากกำลังจะแตก ถนิตจูบเธอทันที

จูบของเขาร้อนแรงและรุนแรง จนรสิกาไม่สามารถทนได้ครู่หนึ่ง และสุดท้ายเธอเหนื่อยจนหมดสติอยู่ในอ้อมแขนของถนิต

เช้าวันรุ่งขึ้น รสิกาตื่นและรู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัว เมื่อเธอลืมตาขึ้นมา ผู้ชายที่นอนอยู่ข้าง ๆ หายตัวไปแล้ว แทนที่ด้วยบัตรธนาคารบนโต๊ะที่อยู่ข้างเตียง

ใต้บัตรธนาคารมีกระดาษเปล่า แต่ไม่ได้เขียนอะไรไว้

ตอนที่เห็นบัตรธนาคารทำให้รสิกาตกตะลึง และเข้าใจว่าถนิตกำลังทำอะไรอยู่

ไม่กี่วินาทีต่อมา เสียงตะโกนดังลั่นห้อง "ถนิต ไอ้สารเลว!"

..............

หนึ่งชั่วโมงต่อมา รสิกาขับรถด้วยความโมโหอยู่บนทางด่วน เธอเปิดลำโพงของโทรศัพท์ แล้ววางไว้บนคอนโซลกลาง

"เชี่ย? เธอไม่ได้พูดล้อเล่นกับฉันใช่ไหม? คุณถนิตนอนกับเธอแล้วก็จากไป?" เสียงของติรณานั้นดังกว่าเสียงของรสิกา

"เขาจะไปก็ไปสิ ฉันจะคิดเสียว่าเขาเป็นคู่ขา ดูเขาสิ ทิ้งบัตรธนาคารเอาไว้ให้ฉันหนึ่งใบ!" รสิการู้สึกโกรธจนหัวเราะ น้ำเสียงของเธอเย็นชาราวกับน้ำแข็ง "แม่งฉิบหายนี่มันเป็นการดูถูกเหยียดหยามกันชัด ๆ?"

"เธอเช็ดดูหรือยังว่าบัตรธนาคารที่คุณถนิตให้มา.....มีเงินอยู่เท่าไหร่?"

"เชี่ย! ฉันโกรธจนอารมณ์แทบจะระเบิดอยู่แล้ว ฉันไม่มีเวลาไปเช็ดว่าเขาให้เงินมาเท่าไหร่หรอก!" รสิกากล่าว "ตอนนี้ฉันกำลังจะไปที่วัชรเดชานนท์กรุ๊ป ถ้าฉันไม่ตบหน้าเขาด้วยบัตรธนาคารใบนี้ ฉันจะเขียนชื่อตนเองสลับหน้าหลัง!"

"เอาล่ะ อย่าหุนหันพลันแล่น ไม่ต้องรังเกียจเงินมากขนาดนั้น" ไม่รู้ทำไมติรณาถึงอยากจะหัวเราะ "ถ้าในบัตรใบนั้นมีเงินหลายล้านหรือหลายสิบล้านล่ะ?"

"ข่าวนั้น...เธอดูไม่ผิดใช่ไหม?" หลังจากผ่านไปนาน เสียงแหบของรสิกาก็ดังขึ้น

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทำให้ติรณาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นกล่าวว่า "จะดูผิดได้อย่างไร?"

รสิกาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และระงับความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้ "ฉันไม่ไปวัชรเดชานนท์กรุ๊ปแล้ว ฉันจะไปหาชญตว์เพื่อเซ็นหนังสือบันทึกข้อตกลงการหย่า"

"งั้นเธอรอฉันสักครู่ แล้วฉันจะนำหนังสือบันทึกข้อตกลงการหย่าไปให้เธอ" ติรณากล่าวทันที

รสิกาไม่ได้ปฏิเสธ

หลังจากลงจากทางด่วนแล้ว เธอกลับรถแล้วมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลที่ชญตว์พักรักษาตัวอยู่

ขาของชญตว์ยังเจ็บอยู่ พิมพ์พิศาก็รักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลเช่นกัน พวกเขาสองคนอยู่ด้วยกันแน่นอน ดังนั้นเธอต้องเจอชญตว์ที่โรงพยาบาลอย่างแน่นอน

เธอมาถึงเร็วกว่าติรณาสักครู่ หลังจากจอดรถแล้ว เธอยืนมึนอยู่ที่ประตูโรงพยาบาล เธอรู้สึกสับสนวุ่นวาย และไม่รู้ว่าตนเองกำลังคิดอะไรอยู่

เมื่อติรณามาถึง เธอเห็นรสิกายืนอยู่ที่ประตูโรงพยาบาลด้วยใบหน้าขาวซีด ร่างกายที่ผอมบางราวกับเมื่อเจอลมกระโชกแรงก็สามารถพัดเธอออกไปได้ ทำให้ติรณารู้สึกเจ็บปวดใจ

"รสิกา"

"เธอมาถึงแล้ว" รสิกาได้ยินเสียงจึงมองไปทางติรณา

"เธอไม่เป็นไรจริง ๆ ใช่ไหม?" ติรณากังวลเกี่ยวกับสภาพร่างกายของรสิกาเล็กน้อย

"ไม่เป็นไร" รสิกาส่ายศีรษะ

"แล้วเรื่องของคุณถนิตล่ะ" ติรณาถามอีกครั้ง "พวกคุณสองคน......ไม่มีหวังแล้วเหรอ?"

รสิกาเม้มปากแล้วยิ้ม ถือบัตรธนาคารไว้แน่น "ถึงแม้ว่าเขาจะไม่หมั้นกับนันท์นรี พวกเราสองคนก็ไม่มีหวัง อย่างไรก็ตาม ต่อไปเธอสามารถเรียกฉันว่ากาสิระได้ละ"