ฝากแผลไว้ในใจคุณ นิยาย บท 4

เมื่อรสิกาได้ยินเรื่องนี้ เธอแทบไม่ต้องสงสัยว่าเป็นใคร ต้องเป็นพิมพ์พิศาอย่างแน่นอน

มันเป็นเรื่องง่ายที่เธอจะร่วมมือกับชญตว์แล้วมาขโมยต้นฉบับของเธอ

รสิกาออกจากโรงพยาบาลทันที และหลังจากผ่านเหตุการณ์ก่อนหน้านั้น เธอพบว่าตนเองไม่ได้โกรธอย่างที่คิด

เธอเดินออกไปจากประตูของโรงพยาบาล ยืนอยู่ข้างถนนเพื่อจะโบกแท็กซี่ ทันใดนั้นก็มีคนเรียกชื่อของเธอ "รสิกา?"

รสิการู้สึกคุ้นเคยกับเสียงนี้ และจำได้อย่างชัดเจน

เธอกำหมัดไว้แน่นแล้วหันไปมอง เป็นอย่างที่คาดการณ์ไว้ เธอเห็นชรรินยืนอยู่ข้างหลังไม่ไกล

ชรรินยังเหมือนเดิม เธอแต่งตัวดี และเดินมุ่งหน้ามาหาตนเอง

"เป็นเธอจริง ๆ ด้วย" ชรรินเดินเข้ามาหารสิกา สามารถเห็นความเยาะเย้ยบนใบหน้าของเธอได้ชัดเจนมาก เธอมองสำรวจรสิกาตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า "อ้อ ถูกคนทำร้ายหรือ? ดีไซเนอร์ชื่อดังอย่างคุณก็ถูกคนอื่นทำร้ายได้ด้วย?"

ชรรินเป็นน้องสาวของธนพจน์ และพวกเธอสองคนไม่ถูกกัน

"มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ" รสิกากล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

ชรรินไม่โกรธ แต่กลับหัวเราะ "อารมณ์ของเธอยังคงเหมือนเดิมน่ะ มิน่าเธอถึงได้ถูกคนอื่นทำร้าย"

รสิกากล่าวเยาะเย้ย "ปากของเธอยังเหม็นเหมือนเดิม เธอมาที่โรงพยาบาลเพื่อมาพบจิตแพทย์เหรอ?"

ชรรินขมวดคิ้วจนแน่น หลังจากนั้นก็คลายออก และกล่าวด้วยท่าทางพอใจ "เธอทำให้ตนเองตกอยู่ในสภาพที่น่าอนาถขนาดนี้ ถูกคนอื่นทำร้าย แล้วยังไปลอกเลียนงานออกแบบของคนอื่นอีกด้วย เธอคงได้ยินข่าวมาว่าพี่ชายของฉันกลับมา แล้วยังคิดที่จะไปตามตื๊อเขาอยู่ใช่ไหม?"

สีหน้าของรสิกาเปลี่ยนไปทันที เธอรู้สึกแน่นหัวใจ และพยายามปรับอารมณ์ให้กลับมาเป็นปกติ "ข่าวที่ฉันลอกเลียนแบบเพิ่งออกมาไม่นาน ที่แท้คุณชรรินเป็นห่วงฉันมาก และเธอคอยจับตาฉันตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา ลำบากเธอจริง ๆ"

"เธอมันไร้ยางอาย!" ดูเหมือนว่าชรรินจะถูกแทงใจดำ "ใครห่วงเธอ เธอมันเป็นลูกนอกคอกที่ไม่มีใครต้องการ!"

เมื่อก่อนตอนสมัยเรียน ชรรินด่าว่ารสิกาที่เป็นลูกนอกคอกตลอดมา เธอเป็นเพียงลูกนอกคอกที่แม่ของเธอพาเข้ามาในตระกูลปิติภัทรไพศาลเท่านั้น

ที่สำคัญคือลูกนอกคอกอย่างรสิกาหลงรักพี่ชายของเธออย่างไร้ยางอาย!

"ชรริน พูดจาดีหน่อย ระวังกรรมจะตามสนอง" รสิกาถูกด่าจนชินแล้ว ตอนนี้เธอไม่ได้รู้สึกไม่พอใจแต่อย่างใด แต่กลับหัวเราะออกมาเสียงดัง "จริงสิ ฉันจำได้... เธอชอบถนิตใช่ไหม?"

สมัยเรียนชรรินชอบถนิตมาโดยตลอด และถึงขนาดยั่วยวนถนิตถึงที่ แต่น่าเสียดายที่ถนิตไม่มองเธอแม้แต่หางตา

ถ้าชรรินรู้ว่าเธอเคยนอนกับถนิตแล้ว เธอจะต้องตกใจมากแน่นอน

"ฉันขอเตือนเธอ! อย่าไปยั่วยวนถนิต มิเช่นนั้นฉันจะไม่ปล่อยเธอไปอย่างแน่นอน!" ชรรินจ้องมองเธอ

รสิกายิ้มบาง ๆ "ชรริน อนาคตมันยังอีกยาวไกล พวกเราคอยดูกันต่อไปเถอะ"

หลังจากกล่าวจบ รสิกาหันหลังโบกแท็กซี่แล้วจากไป

หลังจากร่างที่โกรธของชรรินหายไปจากกระจกมองหลังของรถแล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าของรสิกาก็จางหายไป

ธนพจน์กลับมาแล้ว......

ผู้ชายที่เธอเคยรัก......

ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะไม่รักเขาแล้ว แต่เมื่อได้ยินข่าวนี้ทำให้เธอไม่รู้จะทำอย่างไร

หลังจากเธอแต่งงานกับชญตว์แล้ว ธนพจน์ก็ไปต่างประเทศ และอีกหนึ่งปีต่อมาเธอได้รู้ข่าวการแต่งงานของธนพจน์

รสิกาไม่อยากให้ธนพจน์เห็นตนเองในสภาพเช่นนี้

เธอรู้สึกเจ็บตาเล็กน้อย และขณะที่เธอกำลังยกมือเช็ดมุมตา โทรศัพท์ก็ดังขึ้น โทรศัพท์มือถือเครื่องเดิมของเธอถูกชญตว์เหยียบจนเสียแล้ว และโทรศัพท์เครื่องนี้เป็นเครื่องใหม่ที่ติรณานำมาให้เธอ แต่ยังคงใช้หมายเลขเดิม

เป็นหมายเลขที่ไม่คุ้นเคย แต่รสิการู้ว่าเป็นหมายเลขโทรศัพท์ของถนิต

"ทำไมต้องไปบ้านคุณด้วย?" ดวงตาของรสิกาเบิกกว้าง "ฉันอยากกลับไป! ฉันอยากกลับไปหาหลักฐานที่ชญตว์มีชู้!"

หลังจากจัดการเรื่องของชญตว์แล้ว เธอถึงจะมีพลังที่จะไปจัดการเรื่องที่ตนเองเป็นแพะรับบาปเกี่ยวกับการลอกเลียนงานออกแบบ!

"คุณจะแบกหน้าที่เหมือนคนตายไปเอาหลักฐานหรือ?" ถนิตกล่าวเยาะเย้ย "คุณลืมเรื่องที่เคยถูกทำร้ายจนปานตายแล้วหรือ?"

รสิการู้สึกเจ็บปวดใจ และหัวใจเต้นแรงด้วยความโกรธ หลังจากนั้นไม่นานเธอก็หัวเราะ "ถนิต การที่คุณพาฉันกลับบ้านนั่นเป็นเพราะต้องการนอนกับฉันใช่ไหม?"

ถนิตจับพวงมาลัยรถไว้แน่น "สำหรับคุณแล้ว ผมเป็นคนแบบนั้นหรือ?"

"ไม่งั้นล่ะ?" รสิกาถาม "หรือคุณห่วงฉัน? คุณเป็นอะไรกับฉัน? คุณใช้สถานะอะไรมาห่วงฉัน? พวกเราแค่นอนด้วยกันเพียงคืนเดียวเท่านั้น ยังไม่สามารถถือเป็นคู่ขาได้ด้วยซ้ำ"

ในโลกใบนี้นอกจากติรณาแล้ว ไม่มีใครเป็นห่วงเธอจริง ๆ สักคน

ตอนแรกเธอคิดว่าแม่ของตนเองรักเธอจริง ๆ ถึงแม้ว่าตอนที่เธอใช้ชีวิตอยู่ที่ตระกูลปิติภัทรไพศาลนั้นจะลำบาก แต่เธอก็เต็มใจที่จะอดทนเพื่อแม่ แต่เมื่อแม่รู้ว่าเธอรักธนพจน์ แม่ก็ด่าว่าเธอเป็นคนชั้นต่ำที่ไร้ยางอาย

เธอคิดว่าธนพจน์ก็รักเธอเช่นกัน เขาจะต่อต้านครอบครัวเพื่อตนเองได้ แต่เขาไม่ได้ทำเช่นนั้น......หลังจากแม่รู้ความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคนแล้ว เขามองเธอถูกแม่ด่าและทุบตี และสุดท้ายถูกไล่ออกไปจากบ้านด้วยสายตาที่เย็นชา

ต่อมาเมื่อเธอได้พบกับชญตว์ ตอนนั้นเธอไม่เชื่อในความรักอีกต่อไป แต่ชญตว์ใช้หัวใจของเขาทำให้เธอรู้สึกอบอุ่น ทำให้เธอตกหลุมรักเขาและสุดท้ายเธอก็แต่งงานกับเขา

แต่ในระยะเวลาสั้น ๆ เพียงสามปี ทำให้เธอมองทะลุชญตว์

ดังนั้นตอนนี้เธอไม่เชื่อว่าถนิตจะดีต่อตนเองจริง ๆ

คนใหญ่โตอย่างถนิต จะมาชอบคนอย่างเธอที่ชญตว์บอกว่าเป็นอีแก่ได้อย่างไร?

ไม่รู้ว่าคำพูดคำไหนของรสิกากระตุ้นจนทำให้ถนิตโกรธ เขาไปหาที่จอดรถที่อยู่บริเวณใกล้เคียง และทันทีที่รถหยุด เขาจับตัวรสิกามาวางไว้บนตักตนเอง

ขณะที่เขาปลดหัวเข็มขัด มือใหญ่ของเขาก็ยื่นไปที่ร่างกายส่วนล่างของรสิกาแล้ว ก่อนที่รสิกาจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง มือของเขาก็ดึงกางเกงชั้นในของเธอออกไปแล้ว เสียงที่เย็นชาและโกรธของเขาดังอยู่ข้างหูของเธอ "การที่ผมทำแบบนี้กับคุณ แล้วคุณพอใจใช่ไหม?!"