ฝากแผลไว้ในใจคุณ นิยาย บท 6

ถูกต้อง สิ่งที่ถูกแย่งชิงไป เธอต้องแย่งชิงกลับมาให้ได้!

ในเมื่อชญตว์ใจร้ายกับเธอ เธอจึงไม่จำเป็นต้องดีกับเขาอีกต่อไป!

รสิกายกมือเช็ดน้ำตา ถนิตคลายคอเสื้อของเธอออก แล้วร่างกายของเธอก็ตกลงบนพรมอีกครั้ง

"ฉันต้องกลับไปเอาหลักฐาน" ตอนแรกเธอใช้โทรศัพท์มือถือของตนเองรับวิดีโอก็ได้แล้ว แต่ตอนนี้โทรศัพท์มือถือที่เธอผูกไว้แต่แรกถูกชญตว์ทุบทำลายแล้ว ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงกลับไปเอาหลักฐานที่บ้านเท่านั้น

"พรุ่งนี้ค่อยไป" ถนิตหยิบคอมพิวเตอร์ที่อยู่ข้าง ๆ มาวางบนตักของเขาอีกครั้ง แล้วพูดโดยไม่เงยหน้า "ไปทำอาหาร"

"อะไรนะ?" รสิกาตกตะลึง แต่ไม่รู้ว่าถนิตหมายถึงอะไร

"ไปทำอาหาร" ถนิตกล่าวซ้ำด้วยความอดทน "ผมหิวแล้ว"

ตอนนี้ข้างนอกมืดแล้ว และตอนที่รสิการู้ว่างานออกแบบของตนเองถูกขโมยไปนานเป็นเวลาบ่ายแล้ว และวันนี้เธออยู่ที่นี่กับถนิตเกือบทั้งวัน ทำให้ไปเอาหลักฐานไม่ทันแล้ว

รสิกาลุกขึ้นจากพื้นอย่างยอมรับชะตากรรม แล้วเดินไปที่ห้องครัว

เดิมร่างกายของเธอนั้นได้รับบาดเจ็บอยู่แล้ว และก่อนหน้านั้นเธอยังถูกถนิตกดทับอยู่ในรถอีก ตอนนี้เธอรู้สึกทรมานราวกับว่าร่างกายจะแตกสลาย แต่เธอก็ไม่ได้คิดที่จะบ่นให้ถนิตฟัง

การที่ผู้ชายคนนี้สามารถทำถึงขนาดนี้ได้ มันเกินความคาดหมายของตนเธอแล้ว และเธอก็ไม่ใช่คนที่ไม่รู้ว่าจะเดินหน้าหรือถอย

ในตู้เย็นนั้นมีผักไม่มาก รสิกาคิดว่าผักที่มีอยู่นั้นสามารถผัดสองจานกับน้ำซุปหนึ่งถ้วยได้

แม้ว่ารสิกาจะทำอาหารไม่บ่อยนัก แต่ทักษะการทำอาหารของเธอได้รับการฝึกฝนมาตั้งแต่ยังเด็ก ดังนั้นหลังจากสักครู่ถนิตจึงได้กลิ่นหอมลอยมาจากห้องครัว เขาหยุดพิมพ์ชั่วคราว แล้วมองเข้าไปในห้องครัว

เงาของรสิกาที่กำลังยุ่งอยู่ในห้องครัวสะท้อนอยู่ที่ประตูกระจก เธอเป็นคนที่รูปร่างดีมาก

ถนิตหรี่ตาลง วางคอมพิวเตอร์ลง ลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ห้องครัว

ขณะที่ประตูห้องครัวถูกเปิดออก รสิกาเพิ่งจะปรุงอาหารเสร็จหนึ่งจาน เมื่อเธอได้ยินเสียง เธอหันกลับไปมอง "อาหารใกล้จะเสร็จแล้ว คุณรออีกสักครู่"

ถนิตเงียบ "ต้องการให้ผมช่วยไหม?"

"ไม่......" รสิกาปฏิเสธตามสัญชาตญาณ เธอเชี่ยวชาญการทำอาหาร และไม่ต้องการความช่วยเหลือจากถนิต แต่หลังจากเห็นสีหน้าของเขาแล้ว เธอก็เข้าใจว่าความช่วยเหลือที่เขาพูดถึงนั้นไม่ได้หมายถึงเรื่องการทำอาหาร แต่เป็นเรื่องที่เธอถูกใส่ร้ายป้ายสี

เรื่องนั้นไม่ควรมองข้าม ไม่ว่าจะจัดการได้ดีเพียงใด มันก็จะมีผลกระทบต่อชื่อเสียงของรสิกา

แต่ถึงอย่างนั้น รสิกาก็ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเขา

"ไม่กังวลว่าจะได้รับผลกระทบเหรอ?" ถนิตถาม

รสิกากล่าวว่า "กังวล แต่แล้วไงล่ะ? อย่างที่คุณพูด ฉันสามารถแย่งชิงสิ่งที่สูญเสียไปกลับคืนมาได้ และฉันก็สามารถสร้างชื่อเสียงของฉันกลับคืนมาได้อีกครั้งเช่นกัน"

ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอมีอยู่ในตอนนี้ ล้วนเริ่มมาจากศูนย์ และไม่มีอะไรจะแย่ไปกว่าตอนนั้นอีกแล้ว

เมื่อฟังคำตอบของเธอแล้ว ถนิตยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย มีความชื่นชมเธอเล็กน้อยอยู่ในดวงตา "เรียนรู้ได้เร็วนี่"

"ที่นี่มีควันและน้ำมันเยอะ คุณออกไปข้างนอกเถอะ" รสิกาโบกมือ หันหลังแล้วทำอาหารต่อ

ถนิตก็ไม่ได้อยู่นาน เพราะเขาไม่ชอบกลิ่นควันและน้ำมันในครัวจริง ๆ

......

หลังจากกล่าวจบ รสิกาก็วางสายทันที เธอหันไปเปิดประตูห้องน้ำแล้วเดินออกไป เห็นถนิตสวมชุดนอนยืนอยู่ข้างบันได มองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง

รสิกาตัวสั่น "คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่.....?"

ถึงแม้เรื่องที่เธอคุยกับติรณานั้นจะไม่ใช่ความลับ

"ผมไม่ได้ยินเนื้อหาการโทรของคุณ" ถนิตเหลือบมองเธอเหมือนสายตาที่มองคนปัญญาอ่อน เขาแตะบุหรี่ที่อยู่ระหว่างปลายนิ้วของเธอ เขาขมวดคิ้วจนแน่น "หมอบอกให้เลิกสูบบุหรี่ไม่ใช่หรือ? ทำไมคุณยังสูบบุหรี่อีก?"

รสิการีบดับบุหรี่ หันหลังแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ จากนั้นโยนมันลงในโถส้วมด้วยท่าทางที่คล่องแคล่ว ทำให้ถนิตไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะดี

"คุณก็กินข้าวเสร็จแล้ว และฉันก็ทำความสะอาดห้องครัวแล้ว งั้นฉันขอตัวกลับก่อน" รสิกากล่าวขณะที่เดินออกมา

ถนิตขมวดคิ้ว "คุณจะไปไหน?"

"โรงแรม" เธอตอบอย่างเป็นธรรมชาติ

"ผมไม่มีที่ให้คุณอาศัยหรือ?" ใบหน้าของผู้ชายเปลี่ยนเป็นน่าเกลียดเล็กน้อย

รสิกากัดริมฝีปากล่าง "ฉันเป็นคนรักความสะอาด ฉันไม่อยากนอนเตียงที่ผู้หญิงคนอื่นเคยนอน"

ถนิตสูดลมหายใจอย่างเย็นชา "ทำไมคุณไม่พูดว่าผู้ชายที่ผู้หญิงคนอื่นใช้มันสกปรกล่ะ?"

รสิกาไม่พูดอะไร แต่ดวงตาเคร่งขรึมคู่นั้นมองเธอราวกับสามารถพูดได้

ใบหน้าของถนิตเคร่งขรึมลงอย่างกะทันหัน เขาเดินมาแล้วจับข้อมือเรียวของเธอเอาไว้ "ไอ้เชี่ย คุณลองกล้าพูดคำว่าสกปรกสิ?!"