ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ นิยาย บท 17

กลุ่มคนชุดดำเหล่านั้นเดิมคิดว่าภารกิจลอบสังหารครั้งนี้จะสำเร็จได้โดยง่าย

กลับคาดไม่ถึงว่า ท่ามกลางญาติพี่น้องเหล่านี้ จะมีนางพญามัจจุราชผู้เชี่ยวชาญการใช้พิษเช่นนี้อยู่ด้วย

กลุ่มคนชุดดำสิบกว่าคนต่างนิ่งเงียบ ไม่มีใครปริปากพูด

พวกเขาล้วนปฏิบัติตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด ไม่มีทางเปิดเผยตัวผู้บงการอยู่เบื้องหลังเด็ดขาด

เจี่ยนอันอันมองดูท่าทีปากแข็งไม่ยอมแพ้ของพวกเขา

นางจึงยิ้มเย็น ก่อนจะขว้างเข็มเงินไปยังคนหนึ่งในกลุ่มนั้นอีกครั้ง

ชายชุดดำคนนั้นไม่ทันได้ตอบสนอง เข็มเงินก็ปักเข้าที่หัวเข่าของเขาทันที

ชายชุดดำร้องด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะทรุดตัวลงคุกเข่าข้างหนึ่งกับพื้น

ร่างกายของเขาเริ่มชาไปทั้งตัว แต่ในชั่วขณะต่อมากลับรู้สึกเหมือนมีแมลงนับล้านตัวกำลังกัดแทะ

ชายชุดดำคิดในใจว่าคงจะพบจุดจบเช่นเดียวกับสหายหลายคนพวกนั้น ที่ตายภายใต้เงื้อมมือของหญิงสาวผู้นี้แน่แล้ว

เขาเงยหน้ามองเจี่ยนอันอันพร้อมกับแสยะยิ้มเย็นชาราวกับยอมรับความตาย

“จะพูดหรือไม่พูด?” เสียงของเจี่ยนอันอันแผ่วเบาดุจเสียงกระซิบของภูตผีที่ล่องลอยเข้าโสตประสาทของชายชุดดำ

แม้เขาจะรู้สึกชาและเจ็บแปลบไปทั้งตัว แต่ยังคงกัดฟันแน่น ไม่ยอมพูดแม้แต่คำเดียว

เจี่ยนอันอันเห็นเขาเป็นคนหัวแข็งนัก นางจึงขว้างเข็มเงินออกไปอีกเล่ม ปักเข้าที่หัวเข่าอีกข้างของเขา

ชายชุดดำร้องครวญเบา ๆ ด้วยความเจ็บปวด แล้วคุกเข่าทั้งสองข้างต่อหน้าเจี่ยนอันอัน

เจี่ยนอันอันหัวเราะเยาะแล้วพูดว่า “ชายชาตรีสูงศักดิ์เช่นเจ้า ชอบคุกเข่าต่อหน้าข้านักหรือไร? เช่นนั้นให้พวกเจ้าทั้งหมดคุกเข่าต่อหน้าข้าก็แล้วกัน!”

เมื่อพูดจบ เจี่ยนอันอันก็เตรียมลงมือกับคนอื่น ๆ ต่อ

คำพูดของนางทำให้กลุ่มคนชุดดำเดือดดาลยิ่งนัก

หนึ่งในนั้นโกรธจัดจนสบถออกมา “บัดซบ! ทหารฆ่าได้แต่หยามไม่ได้!”

“หากเจ้ามีฝีมือจริงก็ฆ่าพวกเราให้หมดเสียสิ จะให้พวกเราคุกเข่าต่อหน้าเจ้า ไม่มีทางเสียหรอก!”

พูดจบ เขาก็ชักกระบี่ยาวแล้วพุ่งตรงมาที่เจี่ยนอันอัน

เจี่ยนอันอันแสยะยิ้มเบา ๆ แล้วขว้างเข็มเงินไปเล่มหนึ่ง ปักเข้าที่ลำคอของชายชุดดำคนนั้นทันที

ชายชุดดำยกมือขึ้นกุมคอของตัวเองแล้วล้มลงกับพื้น

เจี่ยนอันอันรีบมองไปยังทิศทางที่ลูกศรพุ่งมา เห็นเพียงเงาร่างหนึ่งวาบผ่านไปจากที่ไกล ๆ

และเงานั้นก็หายไปในความมืดอย่างรวดเร็ว

เจี่ยนอันอันหัวเราะเสียงเย็น แล้วเก็บเข็มเงินในมือ

นางหันไปมองกลุ่มทหารรักษาพระองค์ เห็นพวกเขาทุกคนยืนอยู่กับที่ด้วยสีหน้าย่ำแย่

หัวหน้าทหารรักษาพระองค์เดินออกมาด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยว

ตั้งแต่ที่เจี่ยนอันอันขว้างเข็มเงินออกไปครั้งแรก เขาก็นึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนเช้าได้

จนถึงตอนนี้ บริเวณขาของเขาที่ยังมีร่องรอยจากเข็มเงิน ยังคงเจ็บแปลบอยู่

ในตอนนั้นเขาคิดว่าเป็นเข็มเงินที่ฉู่จวินหลุนปาออกมา ตอนนี้เขาได้รู้แล้วว่าทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของเจี่ยนอันอัน

ยิ่งคิดหัวหน้าทหารรักษาพระองค์ก็ยิ่งโกรธ เขาถือแส้ไว้ในมือ ก่อนจะฟาดไปที่เจี่ยนอันอันด้วยความโมโห

เสียง ‘เพียะ’ ดังสนั่น แส้ฟาดลงบนที่เจี่ยนอันอันเพิ่งยืนอยู่เมื่อครู่

แส้นี้ฟาดลงด้วยความรุนแรงจนบริเวณที่ถูกฟาดเกิดเป็นหลุมเล็ก ๆ ขึ้นมาทันที